meer levenservaring dan je vriend(in) en daardoor relatieproblemen

Hoi,
Ik heb sinds tweeëneenhalve maand een vriend. Hij is werkelijk een schat, al moet ik wel zeggen dat ik hem niet altijd even aantrekkelijk vind (gewoon door de manier waardoor hij iets doet of kijkt ofzo, maar goed ik ben van mening dat het innerlijk toch datgene is waar het om gaat). Maar ik heb het nodige meegemaakt in mijn leven en dat duurt (jammer genoeg) nog steeds voort. Mijn vriend komt ongeveer uit het meest standaard gezin in Nederland. Ik vind dat voor hem natuurlijk heerlijk, maar ik merk dat hij mij vaak niet begrijpt. Hij kent het niet om veel verdriet te hebben, depri te zijn en bang te zijn voor alles wat komen gaat. Ook is hij bijna 9 maanden jonger, wat op zich geen probleem hoeft te zijn, maar wat hierbij geloof ik toch wel de nodige invloed heeft.
Hij herkent het ook niet als ik me niet lekker voel.
Vandaag voelde ik me zeer klote. Ongeveer iedereen van mijn vrienden en vriendinnen en goeie kennissen op school zagen het, behalve hij. Dat doet me gewoon pijn.
Ik heb ook niet altijd even veel zin om klef te zijn als ik me klote voel, dan is het enige wat ik wil een stevige arm om me heen en even geen kusjes. Daardoor ga ik hem op dat soort momenten ontlopen, me nog meer terugtrekken.
Hij is een onbeschreven blad, terwijl mijn blad al voor meer de helft vol is.
Ik vind hem heus lief en dergelijke, maar ik weet niet wat ik hiermee nu moet, want ik heb af en toe het gevoel dat deze relatie niets aan mijn leven toevoegt behalve nog meer twijfels.
Hebben jullie misschien goede raad? (ik kan hiermee moeilijk naar vrienden en vriendinnen omdat die hem ook goed kennen of met hem bevriend zijn...)

Heel erg bedankt!
Liefs

Het lijkt me behoorlijk klote als je vriend je niet begrijpt. Elkaar aanvoelen kan nog wel komen, zoiets moet ook groeien denk ik. Ik weet niet hoe lang je hem al kende voor jullie iets kregen? Maar als jullie op dit punt zo van elkaar verschillen en blijven verschillen, dan lijkt me dat heel moeilijk. Als je al genoeg problemen hebt, maar die niet bij je vriend kwijt kunt, omdat hij het niet begrijpt, dan weet ik niet of ik de relatie in stand zou kunnen houden. Maar geef hem aan de andere kant wel de kans jou hierbij te helpen. Want, zoals je zegt, hij heeft zelf nog weinig meegemaakt en heeft dus waarschijnlijk geen idee hoe hij ermee om moet gaan.
Succes in ieder geval!

ik krijg wel het idee dat je het ook niet heel duidelijk maakt.
Je zou dat beter met je vriend kunnen bespreken, van hoe hij moet reageren als jij weer eens niet lekker in je vel zit. Als hij dat niet weet, is er ook geen enkele mogelijkheid dat hij dat kan ruiken of zo

Als je hem zegt hoe je je voelt en wat je wel/niet wilt, probeert hij daar dan rekening mee te houden?

[CoveredEyes]

Louis Armstrong schreef op 07-03-2006 @ 07:48 :
ik krijg wel het idee dat je het ook niet heel duidelijk maakt.
Je zou dat beter met je vriend kunnen bespreken, van hoe hij moet reageren als jij weer eens niet lekker in je vel zit. Als hij dat niet weet, is er ook geen enkele mogelijkheid dat hij dat kan ruiken of zo

Dat idee kreeg ik ook. Hoe kan hij het begrijpen als je het hem niet uitlegt?

[Orpheo]

als de topicstarter een binnenvetter is (wat ik wel denk, als ik zo tussen de regels door lees) dan wil ze het juist niet bespreken, en wil ze juist met rust gelaten worden, en juist dat iemand uit eigener beweging de conversatie begint... en laat die vriend dat nou net niet doen...

[Drez]

Je hebt ook nog maar 2,5 maand he, misschien kent hij je nog niet goed genoeg om al jouw stemmingen precies te herkennen.

Orpheo schreef op 07-03-2006 @ 10:13 :
als de topicstarter een binnenvetter is (wat ik wel denk, als ik zo tussen de regels door lees) dan wil ze het juist niet bespreken, en wil ze juist met rust gelaten worden, en juist dat iemand uit eigener beweging de conversatie begint... en laat die vriend dat nou net niet doen...

Dan kan ze toch aan die vriend vragen of hij zelf wat vaker kan vragen hoe het met haar gaat?

Als ze echt alles opkropt, dan zal ze toch wat beter moeten leren praten. Gewoon alles heel duidelijk uitleggen, desnoods via msn. Zo kan haar vriend er ook rekening mee houden en haar misschien wat steunen als ze het moeilijk heeft.

[WolterB]

Blijven praten en uitleggen wat jij het fijnst vindt in zo'n situatie.

Je zegt zelf al dat hij niet al te veel heeft meegemaakt, dus waarschijnlijk ook niet weet hoe hij in bepaalde situaties het beste kan handelen. Dit moet jij hem dus leren, want anders zal hij doen wat in zijn ogen het beste lijkt en dit is blijkbaar niet wat jij wilt.

Faded-Away schreef op 07-03-2006 @ 10:42 :
Dan kan ze toch aan die vriend vragen of hij zelf wat vaker kan vragen hoe het met haar gaat?

Precies. Zij zal zelf toch ook een stap in zijn richting moeten zeggen (en dus bv. aangeven wat Faded-Away zegt, maar ik denk ook dat ze zelf zo nu en dan dingen aan zal moeten geven - een relatie is nu eenmaal geven en nemen).

Die vriend kan dingen nu eenmaal niet ruiken idd, dat kan je hem ook niet kwalijk nemen. Iemand zal hem moeten vertellen wat hij 'fout' doet voordat hij kan proberen het te veranderen.

Heb je er al met hem over gepraat? Je kunt hem toch dingen uitleggen? Vertel hem dan hoe hij kan herkennen dat jij je klote voelt en wat hij op zo'n moment het beste kan doen, in plaats van hem te ontlopen.

[Iduna]

Louis Armstrong schreef op 07-03-2006 @ 07:48 :
ik krijg wel het idee dat je het ook niet heel duidelijk maakt.
Je zou dat beter met je vriend kunnen bespreken, van hoe hij moet reageren als jij weer eens niet lekker in je vel zit. Als hij dat niet weet, is er ook geen enkele mogelijkheid dat hij dat kan ruiken of zo

Daar sluit ik me bij aan en voeg er ook nog even wat aan toe:

Hij doet jou pijn, maar niet opzettelijk, omdat hij het niet door heeft dat jij ergens mee zit.
Het zou natuurlijk fijn zijn als hij meteen aan je kon zien hoe jij je voelde, zonder iets te hoeven te vertellen. Maar niet iedereen ziet dit, hij blijkbaar ook niet.
En het is ook irritant voor hem dat hij niet weet wat er in jouw hoofd omgaat. Hij kwetst je zonder dat hij het weet en als je je verdriet dan op hem afreageert, dan snapt hij er helemaal niks meer van.

>> Dat hij weinig heeft meegemaakt, wil niet zeggen dat hij het dan niet zal snappen. Praat met hem, laat hem dan op zijn minst proberen te begrijpen hoe jij je voelt. Geef het aan en betrek hem erbij. Hij is niet voor niks je vriend.

[zeep007]

Je kan hem het niet kwalijk nemen dat hij weinig heeft meegemaakt, hij mag gezegend zijn dat dat zo is, maak daar aub geen probleem van. Ook dat hij 9 maanden jonger is, kan in mijn ogen geen ** uitmaken.
Jij ziet dat echter als oorzaak dat hij jouw pijn niet ziet. IK denk dat die oorzaak ergens anders ligt, namelijk bij jouw. Jij maakt het niet duidelijk aan hem. Dat aanvoelen komt nog wel, maar niet na 2,5 maand. Dus praat met hem, zeg het hem als je je niet goed voelt. Dan pas kun je oordelen of je op 1 golflengte ligt of niet. maar je kan moeilijk van hem verwachten dat die dat zelf had moeten weten of zien.

[Kindmeisje]

2,5 maand is KORT! Geef het én hem wat tijd en misschien moet je wat explicieter zijn als je je rot voelt. Aanvoelen komt niet na 2 maanden, meestal en moet groeien.

[OwL]

Ik weet niet of het bij jullie ook zo is, maar vaak als je een gesprek heb (en hij heeft niet gezien dat jij verdrietig bent en begint over een leuk/alledaags onderwerp) is het raar als je opeens komt met: 'Je moet vaker vragen hoe het met me gaat'. Dan denk je :'ja... dit past nu even niet in het onderwerp, ik zeg het later wel'. Maar dan is het de volgende dag, heb je een leuke dag gehad, geen twijfel meer... lijkt het opeens onbelangrijk. En dan voelt het al helemaal raar als je opeens met zo'n onderwerp aan komt zetten.
Dan lig je 's avonds in je bed en dan bedenk je allemaal dingen die je 'm wel eens zou willen zeggen, maar waarvoor je nog nooit 't juiste moment' heb gevonden. Dan neem je aan het de volgende keer en dan kijk je de volgende keer weer of er een goed moment tussen zit... en als je geluk heb zeg je het dan. Maar soms zit je ook weken met zoiets in je kop.

(kweenie of TS hiermee zit... kan ook dat ik er helemaal naast zit , maar dit heb ik best vaak... ) Dan heb je zo'n gedachte: hallo! aandacht hier voor mijn problemen ... maar dan merkt diegene met wie je praat 't niet, omdat je het zelf niet laat merken.

Je kunt idd wel eens denken 'nu even niet', maar dat moet je geen 2,5 maanden denken. Als je wilt dat er wat verandert zul je het op een gegeven moment gewoon moeten zeggen of het nu wel of niet in het gesprek past (of je begint het gesprek erover, dan is er geen sprake van er wel of niet in passen).

En idd, degene merkt het niet omdat je het zelf niet (voldoende) laat merken. Dat is volgens mij ook het punt wat de meesten hier noemen. En juist als je wilt dat anderen het merken moet je er zelf ook iets aan doen.

[Orpheo]

Kindmeisje schreef op 07-03-2006 @ 16:18 :
2,5 maand is KORT!

ok.... mijn langste relatie, with a carbonbased female biped, heeft 2.5 DAG geduurd.....

Wat hier al gezegd is. Zeg hem wanneer je je kut voelt. Hij kan dat toch ook niet ruiken? Wanneer hij je beter kent kan hij je waarschinlijk beter aanvoelen en kan hij meer op je gevoel ingaan. Geef het tijd, dan komt het goed.

Ik merk bij mijn relatie ook wel eens dat ik door bepaald levenervaring toch een stuk volwassener ben op veel gebieden dan hij is.
Maar het vormt geen probleem binnen onze relatie. Als ik echt ergens mee zit of me rot voel over iets, dan praten we hier over en kan hij mij troosten .

[Mariekje*]

Geef het wat tijd, jullie hebben nog maar 2,5 maand en dat is gewoon niet bijster lang. Na verloop van tijd zal hij je gevoelens en stemmingen waarschijnlijk wel opmerken en gaat het vast al een stuk beter. Tot die tijd kan je het waarschijnlijk beter gewoon tegen hem zeggen "nu even niet, ik voel me rot" en hem vertellen over de gevoelens die je op dat moment dwarszitten.

Overigens herken ik wel aardig wat dingen in jou verhaal. Mijn vriend en ik schelen 3,3 jaar, en zijn al bijna 1,5 jaar samen. Hij is 20 en wijs, maar toch voel ik me nog regelmatig heel onbegrepen. Hij merkt wel wanneer ik me rot(ter) voel bijvoorbeeld, maar met bepaalde dingen die ik heb meegemaakt mist hij in mijn ogen gewoon net dat beetje extra inlevingsvermogen. Iets wat denk ik vooral word veroorzaakt door het feit dat hij 'het gevoel' gewoon niet kent. Op sommige gebieden heb ik dan ook meer levenservaring, en ja... dat botst weleens. Zo vind mijn vriend me vaak een pessimist (op sommige gebieden), terwijl mensen aan wie ik hetzelfde verhaal doe en die mijn 'gevoelens herkennen' me juist een enorm optimistisch persoonlijkheid vinden en het knap vinden dat ik aan veel dingen nog steeds een positieve draai weet te geven.Ik ben geen makkelijke persoonlijkheid, maar dat heeft vooral te maken met mijn 'volgeschreven blaadje' en met de dingen die ik meegemaakt heb. Voor mensen met (iets) minder levenservaring zijn mijn stemmingen en emoties vaak onmogelijk, simpelweg omdat ze ze niet (direct) begrijpen. Overigens kan ik daar best mee leven, mits ze maar hun best willen doen om erachter te komen wat er daadwerkelijk in mij omgaat en niet gelijk hun 'oordeel' klaar hebben. Dat leeftijdsverschil hoeft dus heus geen verschil uit te maken, en die levenservaring ook niet zolang iemand maar probeert je te begrijpen en begrip toont op de momenten dat het even wat minder met je gaat. Geduld is een schone zaak, zowel voor hem als voor jou!

Succes

[terror koekjes]

Biertjuh

Weet je, ik ben het helemaal met jullie eens. 2,5 maand is zeker kort. En hij hoeft het ook niet helemaal te begrijpen, daar gaat het me helemaal niet om, want ik weet toch wel dat hij het nooit echt begrijpen zal. Ken je dat, dat het zoveel is, dat er geen woorden voor zijn, dat je het niet meer uit kan leggen en dat je ook even helemaal niets meer wil. Het enige wat je wil is dat hij ziet dat er iets is. Hij hoeft niet veel te doen, maar het gewoon opmerken. Er zijn vele mensen die me slechter kennen, maar hij ziet het gewoon niet.
Ik ben zeker blij dat hij al die dingen die ik heb meegemaakt niet heeft meegemaakt.
Zoals oWL zegt heb ik ook vaak dat het dan weer helemaal leuk is en er niets van komt om het te zeggen. Sowiezo heb ik moeite om mijn ware gevoelens te laten zijn, dat is gewoon een soort zelfbeschermingsmechanisme wat ik al heb sinds ik heel klein ben. Ik doe altijd positief en vrolijk, tot het echt niet meer anders gaat.
Ook hier kan ik moeilijk zeggen hoe het precies zit, maar erover praten is in ieder geval geen handige optie...
Misschien wil ik ook wel gewoon liever alleen zijn, ik weet het niet... Er is eigenlijk gewoon te veel in mijn leven en dit erbij gaat gewoon even niet eigenlijk... Maar goed.
Thanx voor al jullie reacties!