Heel erg in de problemen!!

[gwenix]

ik ben ook al enkele maanden verslaaft aan laxeerpillen... ik ben 15 jaar... ik zou echt niet weten hoe ik hulp moet zoeken... naar mijn ouders kan ik niet gaan... de dokter vind ik eng en vriendinnen waar ik t al tegen had vertelt doen er niks mee... ik ben radeloos... ik zit ook al op een ander forum maar die moedigt iedereen alleen maar aan dus daar kan ik niks mee... en toen ik dit zat te lezen zag ik dat iedereen elkaar probeert te helpen dat vind ik wel mooi, maar terug naar mijn probleem.. ik ben iets van half jaar geleden begonnen... ik had toen een ouder vriendje en ik had t gevoel dat hij me te dik vond.. ik las op dat andere forum dat laxeerpillen echt helpen... ik met mijn domme kop geloofde dat natuurlijk dus ik ben ze ook gaan kopen. ik geef toe dat was de ergste fout die ik had gemaakt... ik kende de gevaren en ik had het boek Radeloos van Carry Slee gelezen... maar ik dacht dat het met die yara goed was gekomen dus met mij zou dat ook wel lukken.
ik voel me echt kut. ondertussen is het na 2 maanden uitgegaan met mijn vriendje omdat hij erachter kwam. hij wou me wel helpen om eraf te raken maar ik wou zijn hulp niet accepteren en hij was ook niet zo'n goede helper.
ik nam er eerst 2 per dag nu zijn het er 6 ik schaam me echt dood hiero maar iemand moet t weten. oke anyway ik zit nu 3 dagen zonder omdat ik nog geen nieuwe heb kunnen kopen ben in 6 manden maar iets van 8 kilo afgevallen en ik wil meer... en als je zegt maar je bent/ was niet dik dat was ik echt wel!!! ik ben 1.80 en woog 79!! nu schommel ik tussen de 70 en 73
TE ZWAAR DUS!!!!!!!!
oke.. maar ik ben echt radeloos en ik weet zeker dat ik morgen gewn naar de winkel ga om nieuwe te kopen gewoon alsof het gewoon standaart is dat ik t doe... in die 6 maanden ben ik al mijn zakgeld eraan kwijtgeraakt... maar jah... dat heb ik er eigenlijk wel voor over... en toch ook weer niet!!!
help plz!! ik ben echt radeloos

P.S. Let plz niet op mijn spelling ik weet dat het vreselijk is

[Stefanie]

Je wilt stoppen, maar we mogen je niet doorverwijzen naar de huisarts e.d, dan wordt het wel moeilijk hoor. Je zou de eerste stap kunnen zetten en toch naar je huisarts gaan en je laten doorverwijzen naar een psycholoog bijvoorbeeld. Volgens mij hoef je verder niets te vertellen over je probleem, als je dat echt niet wilt. Een verwijzing volstaat. Bij dit soort professionele mensen kun je heel goed praten over je problemen, het lucht enorm op en zij kunnen je op den duur nog verder verwijzen als dat nodig is. Alleen, je moet het zelf willen...

[Balance]

Allereerst: stop op dat andere forum. Een forum waar mensen je stimuleren om dingen te doen die slecht voor je zijn, daar wil je toch niet bij blijven?

Ten tweede: wat jammer dat die vriendinnen er niks mee doen, terwijl het toch al knap is dat je het hen hebt verteld. Denk je dat je ex-vriendje je nog wil helpen als je hem zegt dat je je probleem nu wel inziet?

De huisarts vind je eng, zeg je, maar hij is wel degene die jou kan doorverwijzen naar een psycholoog. Je zou ook naar de vertrouwenspersoon op je school kunnen gaan als je dat minder eng vindt.

En overigens je bent niet te dik of te zwaar en het is dapper dat je het hier komt vertellen en dat je er wat aan wil doen. Nu ook echt die stap zetten!

[mjk]

Als je wil afvallen is het nooit goed pillen te gebruiken (extreem voorbeeld: requiem for a dream). Ik zie dat je hobby's zwemmen en softbal zijn. Ik weet niet hoe vaak je dat doet, maar vooral zwemmen kan helpen met gelijdelijk en gezond afvallen. (zou je trainer (als je het als sport beoefent) anders niet kunnen helpen om dit op een gezonde manier aan te pakken. 73 kilo is absoluut niet te zwaar, mooi gewicht voor die lengte zelfs. Maar als je en wat er af wil, en je wil dit goed doen, doe het via sport en desnoods iemand die er verstand van heeft en daarbij helpt.

[gwenix]

ik weet dat ik eigenlijk beter naar huisarts moet... maar weet je niet hoe eng hij is... en hij is een man zou het wel begrijpen dan?
ik kijk ook niet meer op dat andere forum maar het is toch heel moeilijk om te stoppen... ik ben ooit eens in de zomervakantie 3 weken (omdat we op vakantie gingen) gestopt... maar toen ik thuis kwam en ik ging op de weegschaal staan was ik 2 kilo aangekomen ofzo... ik voelde me vreselijk kut en nam er weer een paar... waarna ik me later daarover weer schuldig voelde want in die 3 weken was is gewn vrolijk omdat ik me dr niet zo bezig mee hield... en ik vind het ook jammer dat mijn vriendinnen er niks mee doen.. je kan je niet voorstellen hoe ik daar heb gestaan toen ik het vertelde.
ik weet niet hoe ik mn softbaltrainer zou moeten vertellen waarom ik meer wil trainen ofzo.
ik ben echt een tut hierin ik weet het maar jah mn ouders zijn zo ouderwets dat ze t nooit zouden begrijpen
misschien zou ik inderdaad wel met iemand van school praten maar ik heb niet zo'n grote school dus misschien lekt het dan door ofzo? ik weet niet of dat zo is hoor maar op school weet je t maar nooit. en als ik het allemaal zo bekijk is 73 eigenlijk ook niet zo heel zwaar... maar... jah... ik zou echt niet weten wat ik moet doen... ik moet denk ik alleen nog zeggen dat ik weet dat de pillen niet goed zijn maar ze helpen wel... het enige vervelende eraan is dat ik echt vaak naar de wc moet (en dat valt op) en dat ik me vreselijk zwak voel

[naam ingebruik]

een vertrouwingspersoon
die je op elke school hebt
mag niks vertellen want hij heeft zwijgplicht

probeer je pillen wegtegooien en geen nieuwe meer te kopen

suc6 igg

[Fine]

Kijk hier eens;
http://vc01.netcon.nl/body_mass_index/body_mass.html

Je hebt een perfect gezond gewicht !

Weet je wat het is met zo'n enge huisarts? Je kan er daardoor wel niet naar toe gaan, maar daar heb je alleen jezelf mee. Mijn huisarts is ook doodeng, maar soms wel de enige persoon die mij kan helpen/doorverwijzen. Dus misschien moet je je verstand maar eventjes op nul zetten en gewoon naar die huisarts toegaan.

De mensen op school (mentor/verrtouwenspersoon) hebben zwijgplicht, dus in principe kan je daar alles vertellen zonder bang te zijn dat het uitlekt.

Qua pillen, je kan cold turkey (in één keer) stoppen, maar misschien is afbouwen beter. Spreek met jezelf af dat je dit weekend nog 6 pillen mag, maandag nog 5, woensdag 4 etc. Totdan je op 0 zit.

Succes en sterkte!

[Fides]

Ga gewoon sporten en minder eten, kleuter. Zo val je alleen af omdat je minder vocht in je lichaam hebt, waarschijnlijk wordt je alleen maar vetter omdat je weinig energie hebt en je zwak voelt waardoor je minder gaat bewegen. Bovendien ben je volgens mij niet echt dik met dat gewicht.
En tuurlijk begrijpt een huisarts zo'n probleempje wel, zelfs als hij een man is. Een huisarts mag het niemand vertellen en de vertrouwenspersoon op school ook niet.

[Yana]

Fides schreef op 18-11-2006 @ 12:02 :
Ga gewoon sporten en minder eten, kleuter. Zo val je alleen af omdat je minder vocht in je lichaam hebt, waarschijnlijk wordt je alleen maar vetter omdat je weinig energie hebt en je zwak voelt waardoor je minder gaat bewegen. Bovendien ben je volgens mij niet echt dik met dat gewicht.
En tuurlijk begrijpt een huisarts zo'n probleempje wel, zelfs als hij een man is. Een huisarts mag het niemand vertellen en de vertrouwenspersoon op school ook niet.

Ik geloof dat jouw post van weinig nut is. Als je je enigszins in haar kan verplaatsen, zou je het woord "gewoon" en al helemaal het woord "kleuter" wel hebben weggelaten. Het getuigt van weinig inlevingsvermogen en respect. Daarbij is het heel denigrerend om het een "probleempje" te noemen, als de topicstarter er overduidelijk zo mee zit.

@ TS: Mijn huisarts vind ik ook eng, maar na lang moed verzamelen ben ik er toch heen gegaan. Waarom? Omdat ik een probleem heb, en hij me kan helpen er vanaf te komen. Waarom jij zou moeten gaan? Omdat jij een probleem hebt, en hij je kan helpen er vanaf te komen. Easy as that. 10 minuten op je tanden bijten, en waarschijnlijk zal het nog wel meevallen ook. Als je er echt vanaf wil, heb je dat er vast wel voor over.

[Fantôme]

Dag gwenix

Ik kan me goed voorstellen dat je liever niet naar je huisarts gaat, ook omdat hij een man is. Anderzijds. Hij is niet voor niets een huisarts. Hij heeft per dag heel veel patienten, dus reken maar uit hoeveel per jaar... Ik denk niet dat jij de eerste bent die met zo'n soort probleem bij hem komt.
Ik vind het ook niet fijn om met dit soort zaken naar de huisarts te gaan. Wat mij heeft geholpen is me 'zakelijker' opstellen.
Ik heb bijvoorbeeld gezegd, toen hij vroeg wat er aan de hand was, dat ik even 'advies' nodig heb om iets. Het gaf mij een minder kwetsbaar gevoel. Misschien dat zoiets jou ook kan helpen?

Bovendien hoef je niet je hele verhaal te doen aan je huisarts.
Een samenvatting ervan is genoeg. Dus bijvoorbeeld: Een tijd terug zat ik niet goed in mijn vel, ik ben toen laxeerpillen gaan slikken, om te willen afvallen. Ik zie nu in dat dit niet handig is en niet goed voor mijn gezondheid. Ik wil ervanaf maar het lukt me niet zelf. Kunt u me doorverwijzen?
Ik denk dat de dokter daar genoeg aan heeft en weet waar hij je naar kan doorverwijzen.

Ik heb trouwens ongeveer hetzelfde BMI als jij (zelfs nog iets hoger) en maar weinig mensen vinden mij dik...
Jij hebt een prima gewicht bij jouw lengte.

groetjes, fantome

[Cherry Springs]

Tip 1. Gooi die laxeerpillen NU METEEN de deur uit. Het kan nooit goed voor je zijn. Als je jezelf te dik vind dan kan je daar op verstandigere manieren wat aan doen. Bijvoorbeeld, veel vezels eten, dat geeft een vol gevoel maar de wordt er niet dik van.
Tip 2. Luister niet naar Carry Slee, of naar die mensen op dat andere forum. Niet goed voor je. Luister naar jezelf, en je weet dat wat je doet fout is. Dat is alvast je eerste stap.

Heel veel sterkte, je kan het. En naar een vertrouwenspersoon op school gaan kan ook helpen. HEt zal niet doorlekken, dat ik juist het principe van een vertrouwenspersoon. Probeer niet te denken aan de negatieve dingen die kunnen gebeuren, die houden je alleen maar tegen.
(f)

[gwenix]

bedankt voor alle reacties, ik ben helemaal gekapt met dat andere forum en ik zeg tegen Fides even ter informatie: ik eet op een dag alleen mn avond eten (niet echt veel dus ik zou dat ook kunnen overslaan maar dat is helemaal niet goed) ik ben geen kleuter maar een puber van 15 jaar ik sport 4 dagen in de week! dus daar kan het helemaal niet aan liggen, hoe zwak ik me elke dag ook voel ik sport toch gewoon.
Jullie hebben wel gelijk dat ik die pillen moet weggooien, maar ik ben bang dat ik dan weer aankom
en ik durf niet naar vertrouwenspersoon op school te gaan omdat er bij haar vorig jaar al iets was uitgelekt.
ik zal wel al mijn moed bijelkaar rapen en proberen om maandag een afspraak bij de dokter te maken... maar het probleem is... stel het lukt me en ik doe mijn verhaal en ik word doorgezonden.. hoe kan ik dan ooit naar weet ik veel een psycholoog ofzo zonder dat mijn ouders erachter komen?

Zoals er waarschijnlijk al meer zeggen, je hebt een gezond gewicht, je bent niet te dik.
Verder heb ik weinig te melden, behalve da je hulp moet zoeken, vertrouwenspersoon op school, huisarts etc.

[herby]

Fine schreef op 18-11-2006 @ 00:23 :
Kijk hier eens;
http://vc01.netcon.nl/body_mass_index/body_mass.html

Je hebt een perfect gezond gewicht !

Dat wou ik net zeggen 1 meter 80 + 73 komt neer op ideaal gewicht, niet verder afvallen dus

En als je echt vind dat je te zwaar bent moet je gewoon gaan sporten, zo val je gezond af, ik weet, de eerste stap is de moeilijkste maar als je eenmaal in het ritme zit ben je blij dat je bent begonnen

[Dark Phoenix]

gwenix schreef op 18-11-2006 @ 14:33 :
bedankt voor alle reacties, ik ben helemaal gekapt met dat andere forum en ik zeg tegen Fides even ter informatie: ik eet op een dag alleen mn avond eten (niet echt veel dus ik zou dat ook kunnen overslaan maar dat is helemaal niet goed) ik ben geen kleuter maar een puber van 15 jaar ik sport 4 dagen in de week! dus daar kan het helemaal niet aan liggen, hoe zwak ik me elke dag ook voel ik sport toch gewoon.
Jullie hebben wel gelijk dat ik die pillen moet weggooien, maar ik ben bang dat ik dan weer aankom
en ik durf niet naar vertrouwenspersoon op school te gaan omdat er bij haar vorig jaar al iets was uitgelekt.
ik zal wel al mijn moed bijelkaar rapen en proberen om maandag een afspraak bij de dokter te maken... maar het probleem is... stel het lukt me en ik doe mijn verhaal en ik word doorgezonden.. hoe kan ik dan ooit naar weet ik veel een psycholoog ofzo zonder dat mijn ouders erachter komen?

Misschien moet je je ouders er toch van vertellen. Hoe irritant sommige ouders soms ook zijn, ze houden van je, en zijn vaak goed in staat je te helpen. Mocht je het echt niet willen, dan kan je het allemaal zelf proberen te regelen. Dokter + psycholoog mogen niks tegen je ouders zeggen, het probleem is het geld. Een psycholoog is duur, dus dan moet je of aan het geld komen, of via de verzekering, maar dan kunnen ze er denk ik zo weer achter komen.

Mijn mening; vertel het ze toch ondanks alles toch. Wie weet heb je er wat aan.

Verder zal je niet aankomen zonder die pillen. Het probleem van die pillen is dat je lichaam o.a. geen voedingsstoffen meer binnen krijgt. Door normaal, gezond te eten krijgt je lichaam dat wel, en kom je ook niet aan. Geloof me, je komt alleen aan van vet eten, snoep, en dergelijke zoete dingen. Dus als je dát soort dingen gewoon met mate eet, en voldoende drinkt, is er geen enkele reden om bang te zijn dat je aankomt.

[arPos]

keuze maken op bases van een boek van carry slee

=']

[gwenix]

ik moest gister naar de dokter... daar moest ik een moedervlek laten weghalen op mijn buik ik weet best wel normaal... maar mn ma was meegegaan... ze zei dat ze vind dat ik best wel was afgevallen... ik heb in eerste sistantie gezegt dat dat helemaal niet zo was... mn ma is na een tijdje weggegaan... ik was alleen met mijn dokter en had dus de perfecte kans om het te vertellen... helaas heb ik het niet kunnen doen... de angst was te veel... maar nu... ik moet volgende week terug om de hechtingen eruit te laten halen.. dan ga ik wel allee. mijn congierge is naar me toe gegaan en zei dat hij me al een hele tijd in de pauzes niet heeft zien eten hij zei dat als ik het niet weer normaal zou gaan eten hij het mn ouders zou vertellen. !!!
en nu...! ik weet het niet... ik denk dat ik volgende week gewoon zeg wat er met me aan de hand is tegen de dokter... al met al wil ik natuurlijk niet in het ziekenhuis belanden... ik ben sinds dat ik begon met dit forum alweer afgevallen... mn vriendinnen iedereen op school ziet het! mn dokter niet omdat hij me zoiezo al een hele tijd niet meer heeft gezien
maar ik weet wel dat het er niet aan ligt dat ik teweinig sport ofzo ik zie in heel veel reacties dat ik meer moet sporten en minder snoep ofzo moet gaan eten maar ik vind dat 4 keer anderhalf uur sporten best wel veel is en snoepen doe ik ook haast niet... zeker nu niet
maar ik moet nog maar even kijken wat ik doe!!! ik weet het echt niet! ik zal het toch mijn ouders ofzo moeten vertellen toch? en als ik dat niet doe kom ik ook niet verder...
en psych is idd duur! ik heb eens gekeken op internet... dat zou ik nooit kunnen betalen!!
hoe dan ook ik moet dus nog beslissen wat ik doe! ahhh ik ben echt een zeur ik weet het maar wees eerlijk... hoe kan ik meer gaan sporten als ik dat al vaak doe en hoe kan ik minder eten als ik dat al bijna niet doe

[dead person]

Als je volgende week terug moet naat de dokter kan je het altijd voorzichtig gaan vertellen, je hoeft nooit alles te vertellen gewoon waar jij je op dat moment gemakkelijk bij voelt.

Die laxeermiddelen zijn niet goed voor je en je kan er beter nu mee stoppen dan dat je darmen moe worden en je een groter probleem hebt.
als je het je ouders nog niet wilt vertellen, doe dat dan pas nadat je met de dokter heb gepraat, je hoeft ook niet bang te zijn dat de dokter het door vertelt want hij heeft een geheimhoudingsplicht. Daarna als je er aan toe bent vertel je het je ouders

Als de dokter jouw doorverwijst naar een psych wordt dat vergoed, dus maak je daar ook geen zorgen om
Probeer iig 's ochtend wat te eten, maakt niet uit wat, dan voel je je iig niet zo heel zwak.

Goed van je dat je met dat forum bent gestopt. dat is iig al heel wat!

[blurred]

Je hebt in ieder geval voor jezelf erkend dat je een eetprobleem hebt, en dat is een hele grote stap op de goede weg. Alleen heb je er niets aan wanneer je het alleen weet, je moet er ook iets mee doen.

Ik denk dat je zelf ook beseft dat je alleen dichter bij een oplossing komt wanneer je hulp inroept. Je berichtje op dit forum is al iets, alleen kunnen wij je van afstand natuurlijk niet zo goed bijstaan. Je geeft zelf aan dat je niet naar de huisarts wilt, maar ik denk dat je ergens wel weet dat je dat toch een keer zult moeten doen. Het hoeft niet persé meteen de huisarts te zijn, een vertrouwenspersoon op school kan ook al werken. Het is een hele stap om je probleem (ik begrijp dat je jezelf er toch wel voor schaamt) niet zo makkelijk voor wilt leggen aan iemand die je niet zo goed kent. Toch zou ik het absoluut doen. Je moet jezelf voorhouden dat dit soort mensen dagelijks met allerlei problemen te maken hebben, dat ze jouw verhaal niet raar zullen vinden of zullen veroordelen.

Het probleem dat je hier beschrijft komt steeds vaker voor onder meisjes van jouw leeftijd, er is niets extreem raars aan. Het is wel zaak dat je zo snel mogelijk hulp gaat zoeken. Een huisarts kan je ook helpen met het opstellen van een plan waarmee je wel gezond op een goed gewicht kunt komen, en dat is wat je uiteindelijk wilt, toch?

[gwenix]

het is ook niet moeilijk om te erkennen dat ik een eetprobleem heb. Het is alleen om nou naar iemand te gaan die ik niet ken (ik ken jullie ook niet maar dat is anders) dat is weer moeilijker.
Het is raar maar ik vraag me op zo'n moment af: 'hoe denk diegene nou over mij als ik mijn verhaal vertel.'
Mijn grootste angst is dat ze naar mijn ouders gaan... ik wil hun er niet nog een probleem bij geven... sinds 4 weken is het enige wat mijn ouders doen ruzie maken en ik kan het niet over mijn hart krijgen om hun er nog een probleem bij te geven.
En hoe weet je zeker dat niemand me zal vooroordelen... ik bedoel... ik ken verder maar 1 iemand die ongeveer hetzelfde probleem had... maar die is... die kan het niet meer navertellen Ik wil echt niet dat dat dalijk ook met mij gebeurt maar op momenten dat ik wil stoppen komen mensen weer met opmerkingen die me dan weer raken en dan jah gaat het soort van vanzelf. Dan denk ik iets van.. als ik er nou voor zorg dat ik afval zullen ze niet meer zulke opmerkingen maken.
Ik weet aan de andere kant ook wel dat ik de stap moet zetten, en dat jullie me niet echt kunnen helpen, maar ik moet mijn verhaal echt kwijt. en wie weet. helpen jullie me toch wel een beetje ik ben iniedergeval wel al heel sterk aan het twijfelen.

[sweetie_87]

Je begint wel steeds meer in te zien dat je een probleem hebt. En je verhaal kwijt kunnen aan mensen of je ze nou kent of niet kan ook al een beetje helpen maar uiteindelijk moet jezelf de stappen zetten. Het beste is om het toch aan je huisarts te vertellen ook al is hij een man, dit soort dingen heeft hij vast vaker meegemaakt en mijn huisarts is zelf ook eng maar ik heb hem al wel veel verteld en hij is meestal heel behulpzaam en mag niets doorvertellen. Zelf dacht ik ook een hele tijd dat ik dik was, terwijl mijn bmi vergelijkbaar is met de jouwe en mensen zeggen juist dat ik heel erg dun ben (1.85/72 kg). En als je niet naar een huisarts wilt kun je zoals eerder gezegd ook naar de maatschappelijk werkster bij je op school. Het is een hele stap om het te vertellen, maar het is wel het beste en je zit dan iig op de goede weg.

mischien een idee om als je het met je dokter heb besproken, om naar een dietiste te gaan om met normaal eten gezond te leren leven

verder weet ik niet in hoeverre je ouder een band hebben met de dokter
maar mischien kan je het er met je ouders der over hebben dat je je niet op je gemak voelt met een man als dokter
(vragen ze waarom, dan zeg je dat je nu op een leeftijd zit waar je intieme zaken liever niet met hem bespreekt)
en dan kan je je mischien laten inschrijven bij een praktijk waar ook een vrouwelijke arts zit

en als laatste punt stop met die pillen en ga gewoon eten ook al zijn het kleine beetjes , als je niets eet slaat je lichaam alleen maar reserves op en reserves is meestal vet (weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan maar ik weet uit ervaring waar ik over spreek)
en die pillen zorgen dat je te weinig voedingsstoffen tot je krijg

[deleugen]

Ik las ergens dat je alleen je avondeten at. Dat is ook niet goed. Als mensen bijv. gaan lijnen en ze gaan daarna weer eten komen ze ook weer aan. Je kunt beter gewoon elke dag "normaal" eten, en vooral ontbijten. En als je zoveel sport maakt dat zeker niet uit.
Heel veel sterkte!

En dan nog iets: Een psycholoog is niet duur! Alleen eentje die op zichzelf is. De huisarts verwijst je waarschijnlijk door naar de GGZ/RIAGG of iets dergelijks en dat is gewoon gratis.

[gwenix]

hm... naar een dietiste... dat heb ik allang geprobeert! die heeft tegen mij gezegt dat er geen rede is om af te vallen en wou me verder niet helpen... mn ma vond het ook niet goed dat ik erheen was gegaan... daarover hebben we hele erge ruzie gehad.
Maar uhm... ik ben gister naar de dokter gegaan... en tot mijn geluk had ik een stagiere! en dat was een vrouw! ik heb het er met haar over gehad... ze jah was geschokt denk ik. Ze geloofde me eerst niet echt denk ik. Ik heb een deel van mijn verhaal gedaan en toen wou ze mijn eigen dokter erbij halen. Ik heb gezegt dat ik dat liever niet wou, en ze respecteerde dat
Ze heeft me informatie meegegeven ik zou alleen niet weten wat ik ermee moet. het is info over anorexia enzo, maar jah... ik wou dr alleen heen om zoiezo mijn verhaal aan iemand anders kwijt te kunnen. Zij zei dat ik beter niet naar een dietiste moest gaan, want dan val ik alleen nog maar meer af... en inplaats van 73 weeg ik nu nog maar 67
Ik moet nu elke week terug komen en dan gaat zij ook een oplossing zoeken... mn ma weet er niks van omdat ze elke vrijdag tot 5 uur moet werken en ik van 1 tot half2 bij de dokter moet zijn dus daar ben ik wel blij om.
Verder... schaam ik me eigenlijk wel heel erg. ik had er nooit mee moeten beginnen en nu ben ik bang dat het dalijk toch uitlekt.
Maar dat zijn zorgen voor later. Voor nu voel ik me vreselijk kut. maar ik zie wel in dat ik toch wel iets goeds heb gedaan (hoop ik)

ben je naar een dietiste geweest voordat je aan die pillen begon of in de tijd dat je ze gebruikte, want het gaat der niet om dat je afvalt maar dat je een gezond eetpatroon aanleert

een dietiste is der niet alleen voor mensen die willen afvallen maar ook als je wil aankomen of als je voeding advies wil om gezond op gewicht te blijven kan je der terecht

verder weet waarschijnlijk je eigen dokter der nu ook van aangezien een stagiere verantwoording bij je dokter moet afleggen voor alles wat ze doet en een stagiere kan niet zomaar oplossingen zoeken (lees je verwijzen naar een specialist)

en over het uitlekken wat denk je dat je ouders liever hebben dat ze nu van een probleem weten dat nog oplosbaar is of dat jij later een probleem heb waar je voor door een hel moet gaan om het op te lossen
begrijpen ze het niet dan hadden ze geen kids moeten nemen/krijgen

(dit klinkt heel hard maar als ouder moet je bij problemen achter je kind staan)

verder wens ik je suc6 met de oplossingen die men voor je verzint

[deleugen]

Het kan trouwens best meevallen als je dit aan je ouders uitlegt. Je moet er gewoon even doorheen. Ook al hebben zij niet vaak zo'n situatie meegemaakt, het blijven je ouders en ze zullen het waarschijnlijk respecteren.
Ik zou het gewoon proberen.
Ik kende ooit iemand die aan haar moeder wilde vertellen dat ze verkracht was, maar ze durfde het niet en blabla, en uiteindelijk viel het echt mee en had ze heel veel steun aan haar moeder.
maarja garanderen kan ik het natuurlijk niet

[Fantôme]

zover ik weet hoef je niet alleen naar een dieetiste om af te vallen, maar kan je daar ook heen om een gezond eetpatroon te ontwikkelen. Heb je die stagiaire niet gevraagd of ze je door wilde verwijzen?

~~Fantôme~~ schreef op 26-11-2006 @ 19:31 :
zover ik weet hoef je niet alleen naar een dieetiste om af te vallen, maar kan je daar ook heen om een gezond eetpatroon te ontwikkelen. Heb je die stagiaire niet gevraagd of ze je door wilde verwijzen?

Inderdaad, of zelfs als je moet aankomen of een ander dieet nodig hebt (bijvoorbeeld als je voor veel voedsel intolerant bent). Diëtisten zijn zéker niet alleen voor afvallen.

[SuperSanne]

Ik ben 1.72 en weeg 70 kilo. Volgens mijn arts heb ik een gezond gewicht dus dan ben jij met je extra 8 centimeter zeker niet te zwaar!

[gwenix]

joah maar dat kan je wel zeggen... maar het is denk ik toch iets wat tussen mn oren zit...
dat 2de gesprek met mn dokter ging echt kut.
ik denk niet dat ik weer ga
en het vervelendste ding is... mijn beste vriendin heeft zelfmoord gepleegt!!! ik zit echt helemaal in de put en weet echt geen manier meer om eruit te komen.. ik heb verder niemand waartegen ik kan praten, en ik ben omdat ik zo radeloos ben nu meer pillen gaan slikken... ik zit nu aan 6 per keer.
Ik weet dat het vreselijk erg is en dat ik moet stoppen maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen... zij was de enige die het wist, en ik voel me echt schuldig aan haar dood...

[fractuur]

Mooi dat je het tegen de arts in opleiding hebt kunnen zeggen!! Ik hoop dat zij het goed oppakt door je gewoon af en toe terug te laten komen en je uiteindelijk naar een psych te sturen, je zal ervan opknappen.

[Fantôme]

gwenix schreef op 04-12-2006 @ 15:04 :
joah maar dat kan je wel zeggen... maar het is denk ik toch iets wat tussen mn oren zit...
dat 2de gesprek met mn dokter ging echt kut.
ik denk niet dat ik weer ga
en het vervelendste ding is... mijn beste vriendin heeft zelfmoord gepleegt!!! ik zit echt helemaal in de put en weet echt geen manier meer om eruit te komen.. ik heb verder niemand waartegen ik kan praten, en ik ben omdat ik zo radeloos ben nu meer pillen gaan slikken... ik zit nu aan 6 per keer.
Ik weet dat het vreselijk erg is en dat ik moet stoppen maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen... zij was de enige die het wist, en ik voel me echt schuldig aan haar dood...

meisje toch...
Wat ontzettend moeilijk dat je beste vriendin zelfmoord heeft gepleegd!
Ik typ dit bericht nu, maar wil je eigenlijk vragen het een andere keer (over een aantal weken) nog een keer te lezen. Ik denk namelijk dat je, wat ik zeg, nu toch niet zal accepteren omdat het allemaal zo moeilijk is en pas net gebeurd...!

Maar wat ik wil zeggen; Jij hebt GEEN schuld aan de dood van jouw vriendin. Zij is er zelf verantwoordelijk voor. Zij heeft geen zelfmoord gepleegd om jouw problemen maar er is iets ín haar wat er voor heeft gezorgd dat zij deze beslissing heeft genomen.
Als er genoeg dingen positief waren voor haar of als ze misschien een ander karakter had (dit bedoel ik niet rot!), was het wellicht helemaal niet gebeurd.
Iemand pleegt géén zelfmoord om één ding, hoe groot ook, als zij nog het idee heeft dat er nog andere dingen zijn die de moeite waard zijn om voor te leven. (en die opwegen tegen hoe zij zich op dat moment voelt).
Maar, ZELFmoord of ZELFdoding, het zegt het al... ze heeft de keuze, hoe moeilijk het ook is, zélf gemaakt.
Jij moet door met je leven en dat wordt alleen maar moeilijker als jij jezelf als de oorzaak hiervan ziet.

Ik denk dat het nu echt heel belangrijk is dat je steun zoekt bij mensen in de omgeving. Al is het alleen voor de dood van jouw vriendin en niet voor het gebruik van de laxeermiddelen. Het kan je helpen erover te praten, lekker uit te huilen en bovendien zullen mensen je verdriet begrijpen, je verdriet is logisch...

Je problemen lijken me nu erg groot en ingewikkeld (het één beinvloedt het ander), dus proff. hulpverlening zal ik, als ik jou was, toch nog een keer overwegen...

xxx fantome

Ik ken iemand die dit ook een paar jaar heeft gedaan en haar maag-darmenstelsel is zowat naar de tering gegaan, dat is echt niet relaxed en daar heb je geen schijt aan kan ik jou vertellen. Oftewel: volg het advies op in dit topic en stop met die pillen en zoek professionele hulp.

[gwenix]

ik heb er nog met niemand over gehad... niet gepraat... ik bedoel mn ouders weten niet eens dat ik haar kende omdat ik haar nooit heb voorgestelt. mijn ouders vinden mijn vrienden nooit goed... ik kies volgens hun altijd de verkeerde. ik weet dat als ik door ga ik nog meer in de problemen kom, maar ik weet echt geen manier om te stoppen... misschien... ik weet t niet meer, het is deze laatste dagen allemaal een beetje vaag... de dagen gaan in een waas voorbij en ze lijken vreselijk lang te duren
mijn vrienden maaken zich zorgen... misschien moet dat ook wel... ik bedoel... ik ben mezelf echt niet de laatste tijd en dat wil ik best wel toegeven, want het is gewoon zo.
Ik weet op dit moment gewoon niet wat ik met mijn leven moet doen...

heb het ff globaal doorgenomen en lijkt me het beste voor jou om het toch op te gaan biechten bij paps en mams, je ouwe zullen vast het beste met je voor hebben en dan krijg je ook hulp.

[gwenix]

Het is allemaal mijn schuld... ik doe nooit iets goed... ik kan er niet tegen... ik zit met iedereen ruzie te maken zonder dat ik het doorheb en heb daar later weer spijt van. Iedereen hier zit maar te zeggen dat ik hulp moet zoeken... dat moet mis. ook wel... maar het is echt niet zo makkelijk!!!!!!!!!!!!!!
Ik zie t allemaal niet meer zitten... misschien... ik weet niet... k kan dr gewn niet tegen... iedreen zeurt maar... maar niemand houd rekening met mn gevoelens... iedereen zegt maar zoek hulp. maar niemand weet hoe moeilijk het is!

[Zut Alors!]

gwenix schreef op 10-12-2006 @ 14:40 :
Iedereen hier zit maar te zeggen dat ik hulp moet zoeken... dat moet mis. ook wel... maar het is echt niet zo makkelijk!!!!!!!!!!!!!!

Kun je precies vertellen wat er moeilijk is aan het hulp zoeken? Het is moeilijk, dat snap ik wel, maar dat kan voor iedereen op een andere manier zo zijn. Als jij weet te verwoorden wat voor jou de obstakels zijn, kan je daar een oplossing voor zoeken. Zolang je daar niet concreet over na gaat denken, hou je het gevoel dat er slechts 'iets' is waar jij je niet overheen kunt zetten.

Hetzelfde geldt voor je problemen. Probeer ze te concretiseren. Probeer voor jezelf te bedenken wat er allemaal aan de hand is met jou waardoor je je zo rot voelt. Pas als jij dit letterlijk durft te verwoorden kan je er wat aan gaan doen.

[deleugen]

Ik kan wel bedenken hoe jij je nu ongeveer voelt. En het enige moeilijke voor jou op dit moment is, die stap te durven zetten, om hulp te zoeken. Als je nog even "streng" voor jezelf bent, dus even doorzet, valt alles daarna mee. Echt waar!!!
Dat is het enige wat je moet doen, en daarom zegt iedereen dat ook. En dat is natuurlijk heel vervelend, maar als je het niet doet, blijft het zoals het nu is.

[gwenix]

Alsof het allemaal nog niet genoeg was...Mijn oma is vannacht naar het ziekenhuis gebracht met hartkloppingen! ik was daar niet meer geweest sinds mn vriendin... Maar gelukkig gaat het wel weer beter.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik honger van het ziekenhuis toen ik thuis was heb voor het eerst weer normaal gegeten, en ik denk dat ik dat ook probeer vol te houden. Misschien komt het omdat de laatste keer dat ik in een zieknhuis ben geweest er iemand is overleden.. en ik wil niet dat met mij hetzelfde gebeurt. Mijn ouders weten ondertussen ook van mijn 'probleem' en doen er alles aan om erop te letten dat ik wel eet, dus het zal wel moeilijk worden als ik weer wil beginnen, ze controleren alles, hoeveel geld ik nog heb, wat ik heb gekocht, of ik niks van mijn bankrekening heb gehaalt. Het is gewoon een hel thuis.
Maar als dat alles mij zou helpen om me weer gelukkiger te voelen zal ik dat er maar voor over hebben.
Het moeilijkste aan hulp zoeken (om terug te komen op de vraag van Zut Alors!) is dat ik niet goed wist hoe... ik was bang wat mensen over me zouden denken en hoe mensen zouden reageren. Het maakt me nu allemaal niet echt meer uit. Zolang mijn oma maar beter word. Het vreemde is dat het allemaal helemaal tegenovergestelt werkt, mn vriendin lag in het ziekenhuis en ik ging alleen maar meer laxeerpillen slikken, nu ligt mijn oma in het ziekenhuis en ik biecht alles op aan mijn ouders ik snap mezelf gewoon niet meer...

[deleugen]

gwenix schreef op 15-12-2006 @ 14:25 :
Alsof het allemaal nog niet genoeg was...Mijn oma is vannacht naar het ziekenhuis gebracht met hartkloppingen! ik was daar niet meer geweest sinds mn vriendin... Maar gelukkig gaat het wel weer beter.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik honger van het ziekenhuis toen ik thuis was heb voor het eerst weer normaal gegeten, en ik denk dat ik dat ook probeer vol te houden. Misschien komt het omdat de laatste keer dat ik in een zieknhuis ben geweest er iemand is overleden.. en ik wil niet dat met mij hetzelfde gebeurt. Mijn ouders weten ondertussen ook van mijn 'probleem' en doen er alles aan om erop te letten dat ik wel eet, dus het zal wel moeilijk worden als ik weer wil beginnen, ze controleren alles, hoeveel geld ik nog heb, wat ik heb gekocht, of ik niks van mijn bankrekening heb gehaalt. Het is gewoon een hel thuis.
Maar als dat alles mij zou helpen om me weer gelukkiger te voelen zal ik dat er maar voor over hebben.
Het moeilijkste aan hulp zoeken (om terug te komen op de vraag van Zut Alors!) is dat ik niet goed wist hoe... ik was bang wat mensen over me zouden denken en hoe mensen zouden reageren. Het maakt me nu allemaal niet echt meer uit. Zolang mijn oma maar beter word. Het vreemde is dat het allemaal helemaal tegenovergestelt werkt, mn vriendin lag in het ziekenhuis en ik ging alleen maar meer laxeerpillen slikken, nu ligt mijn oma in het ziekenhuis en ik biecht alles op aan mijn ouders ik snap mezelf gewoon niet meer...

Hm, vind ik best bijzonder dat je omslaat wanneer je weer met een (mogelijk) verlies te maken krijgt. Denk je dan dus dat dat is omdat je bang bent iemand kwijt te raken?
Ik wou nog even wat zeggen over je ouders, zo hebben mijn ouders zich ook wel eens gedragen...
Heel erg vervelend, maar je kunt je er idd toch het beste aan toegeven. Dan wordt alles na een tijdje weer 'normaal' en dan laten ze je weer met rust. Tenminste... Als jouw ouders ook zo zijn

[Zut Alors!]

gwenix schreef op 15-12-2006 @ 14:25 :
nu ligt mijn oma in het ziekenhuis en ik biecht alles op aan mijn ouders ik snap mezelf gewoon niet meer...

Wees blij. Soms komt er nooit een goed moment, en al klinkt dit natuurlijk niet als een goed moment, je hebt het er in ieder geval uitgekregen. Wat dat betreft ben je al een hele stap verder dan veel andere mensen.
Succes, en ook succes met je oma!

[gwenix]

Ik haat dit echt he...
er rust egt een vloek op iedereen die weegschaal als sterrebeeld heeft!!!
mijn oma mag misschien vandaag wel weer naar huis... maar mijn vader is nu ook erg ziek!!! hij ligt nu ook int ziekenhuis... het probleem is hij kon niet tegen de medicijnen die hij had... hij had een lekkend bloedvat in zn been waardoor hij een wond had... maar de medicijnen werkte niet... nu was het dus helemaal gaan ontsteken!!!
Hij ligt nu int ziekenhuis omdat hij er niet op kon lopen!!!!!! ik kan er echt niet tegen!!!... misschien... mn ma let toch nergens meer op... Maar ik mag t niet weer doen! Het is nu echt moeilijk... Bijna kerst... en misschien is mn pa dan niet eens thuis k baal echt... echt niet normaal... k weet t ff niet meer... k ben zow stom als dat ik ben wel naar de winkel geweest om nieuwe laxeerpillen te kopen... dat had ik nooit moeten doen!! maar... ik weet niet... het ging soort van vanzelf... Ik weet dat ik niet weer moet beginnen maar ik kan het niet tegenhouden... het is niet dat je er echt behoefte aan hebt ofzo... ik ben alleen bang dat alles dalijk mis gaat en ik denk dat dit een manier is om dat te onderdrukken

[Zut Alors!]

gwenix schreef op 18-12-2006 @ 15:02 :
k weet t ff niet meer... k ben zow stom als dat ik ben wel naar de winkel geweest om nieuwe laxeerpillen te kopen... dat had ik nooit moeten doen!! maar... ik weet niet... het ging soort van vanzelf... Ik weet dat ik niet weer moet beginnen maar ik kan het niet tegenhouden... het is niet dat je er echt behoefte aan hebt ofzo... ik ben alleen bang dat alles dalijk mis gaat en ik denk dat dit een manier is om dat te onderdrukken

Spoel het hele potje maar door de plee, dan ben je er vanaf ook.

[edit:]En mocht je ze dan weer kopen, blijft mijn advies hetzelfde

[gwenix]

Het is echt vreemd en ik weet dat ik vreemd bezig ben.
maar mn pa is weer thuis en hij blijft tot en met de kerst.
na de kerst moet ie alstgoe is weer naar t ziekenhuis... maar het vreemde is... ik blijf heel erg vaag
ik kan 's avonds niet stoppen met huilen... ik weet niet wat het is, als het helemaal stil om me heen is dan moet ik huilen. dus dat is 's avonds als ik in bed lig.
Niemand weet hiervan zelfs mn moeder niet omdat die het al heel erg moeilijk heeft.
Ik heb het gevoel alsof er steeds meer problemen bij komen en het word steeds moeilijker om te stoppen.
ik denk erover om het mijn vriendin te vertellen en ook gelijk alle redenen... maar ik weet niet... misschien is dat wel geen goed idee.
Ik heb vanaaf kerstdfeest... maar ik ben als de dood dat ik dalijk flauwval op de dansvloer ofzo
Ik ben in de afgelopen week iig veel afgevallen!!!!! het is gewn eng.
Ik weet niet misschien is een avondje uit ook wel goed voor me.
Ik hou jullie op de hoogte hoe mijn avond is gegaan en ik zal echt proberen om te stoppen... alleen het door de plee te spoelen...
Dat is toch zonde
nee oke het is zonde dat ik het gebruik... zonde van mijn geld... wat ik op het moment nu wel heb omdat ik kaartjes van mijn krantenwijk heb moeten rondbrengen
Nou ik hou jullie op de hoogte en ik wacht op reacties
CIAO!!
en ik ga het iig proberen!!

[gwenix]

het is nu 4 weken na nieuwjaar,, ik ben na het kerstfeest gestopt ik vond het echt heel knap van mezelf,, maar de problemen hopen zich weer op,, en ik weet niet hoe lang ik het nog zal volhouden om niet weer opnieuw te beginnen,, ik ga niet eens meer op de weegschaal staan omdat ik bang ben dat ik weer ben aangekomen ofzo,, ik moet echt zorgen dat ik niet weer begin,, maar als het zo door blijft gaan is het wel heel erg moeilijk ik heb een tijdje niet gereageert,, en zo te zien jullie ook niet,, dat verbaast me,, maar misschien zeurde ik wel teveel,, met mn vader, en mijn oma gaat alles goed, mn vader is uiteindelijk toch geopereerd en kan nu weer redelijk normaal lopen, en de rest ach,, het gaat redelijk nu.
Het vervelendste is dat ik steeds vaker op mijn kamer lich te huilen,, na 1 hap zit ik al vol, en ik heb het steeds vaker koud, ik heb steeds stemmingswisselingen... en ik weet het echt niet meer!!! ik ben zeker al 7 weken gestopt ofzo,, dat is echt vreemd dat ik dit soort dingen heb? of niet?

nou het zal allemaal wel,, ik hoop wel dat ik weer eens reacties krijg,, ik weet zeker dat ik hulp nodig heb maar ik durf naar niemand toe te gaan

[Vitamintje]

Zoek toch hulp, ik snap wel dat je het eng vindt maar je geeft zelf aan dat je hier zelf niet uitkomt. Heel goed dat je gestopt bent met die troep, houd vol. Ik denk dat je het zo koud hebt omdat je te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt.

[Nona]

Zoek eerst eens wat vetvrije dingen die je wel wilt eten om dat eten weer een beetje op gang te helpen. Van vier appels per dag naast je gewone maaltijden ga je niet dood en word je zeker niet dik.

En zoek hulp ja.

[Al Murphy]

Ken je de uitdrukking "gedeelde smart is halve smart?". Het zou je heel goed kunnen doen om er meer met je ouders over te spreken. En dat zal niet gemakkelijk gaan. Al was het maar omdat "ouders en hun kinderen" een beetje op een ander level zitten. Al was het maar omdat ze je niet noodzakelijk zullen begrijpen op de manier dat jij het wil. En ook omdat ze waarschijnlijk heel anders zullen reageren dan jij het wil. Maar ook in al die gevallen zullen ze niks anders willen doen dan wat zij denken dat het beste voor je is. En dat is meestal veel. En zullen ze je helpen waar ze inzien dat ze je kunnen helpen.

Maar op die manier ben je wel zeker dat je je verhaal altijd kwijt kan bij mensen die altijd jouw kant zullen verdedigen en die ook tijd voor je willen nemen. Want natuurlijk is het veel te veel druk op je schouders om al die problemen alleen te dragen en alleen aan te kunnen. Maar als je hun meer bij je problemen betrekt zul je wel vrij snel gaan merken dat je thuis je problemen en alle dingen errond even kan vergeten. Dat je geen dingen meer hoeft te verzwijgen of verdraaien. En net dat is een goede basis om stapje voor stapje de dingen het hoofd te kunnen bieden. En daar ga je ook hulp van buitenaf voor moeten aanpakken.

Geloof me, ook al is het enorm zwaar om zo'n moeilijk verhaal aan iemand anders uitgelegd te krijgen. Maar pas als anderen volledig op de hoogte zijn kunnen ze je op de juiste manier helpen.

Wat een verhaal zeg...

Ten eerste vind ik het verdrietig om te lezen dat je het idee hebt dat je deze laxeerpillen nodig hebt. Ik vind het jammer dat een meisje op deze leeftijd zich druk maakt om dergelijke dingen, terwijl dat helemaal niet zou moeten.
Ik vraag me af wat je wilt bereiken met dunner zijn? Hoe stel je je voor dat je leven dan is? Ik denk namelijk dat een verschil in je leven niet zit in hoeveel je weegt maar aan hoe je bent. En je verteld dat je vriendinnen hebt, dat je sport en dergelijke dus je lijkt me iemand die in staat is om contacten aan te gaan en in een team te spelen. Prima toch? Ik denk niet dat het opeens heel erg anders zou zijn als je dunner bent, want in feite blijf je gewoon je eigen persoontje.

Goed dat je het hebt verteld aan die stagiaire. Hoe staat het daar nu mee? Ik begreep dat je haar met regelmaat terug zou zien, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat.

Fijn ook om te lezen dat het nu wat beter gaat met je oma en vader. Hopelijk neemt dat ook wat druk van de ketel nu.

Dat je lichaam zo reageert vind ik niet zo raar. Je lichaam heeft een optater gehad van die pillen en moet zich weer herstellen. Ik denk dus dat dit een manier is van je lichaam om je te laten merken: Doe rustig aan met jezelf, anders gaat het niet goed!
Ik merk bijvoorbeeld bij mij dat ik veel sneller moe ben en meer last krijg van pijntjes wanneer ik niet goed voor mezelf zorg. Je lichaam reageert er dus op.
En dat je nu na één hap weer vol bent is ook niet raar. Je maag kan je zien als een elastiekje. Hoe meer je erin stopt, hoe meer rek erin komt. Maar hoe minder je erin stopt, hoe kleiner en dus voelt het ook sneller 'vol'
Als je weer bij de dokter bent zou ik het zeker aankaarten dat je lichaam zo reageert. Zij kan je vertellen wat je kan doen om dit weer zo goed mogelijk te krijgen.

Alles bij elkaar kan ik me voorstellen dat je het allemaal eng vind om te zien hoe snel iets kan gaan en hoe je lichaam daar op reageert. Waarschijnlijk had je deze bijeffecten niet verwacht.

En om hulp vragen... Misschien is het een knop die je moet omzetten. Besef je heel goed dat het hun beroep is, zij zijn getraind om ook met deze situaties om te gaan. Er is niets verkeerds aan door hebben dat je iets in je eentje niet kan maken. Misschien een wat aparte vergelijking, maar als ik een opdracht op school niet snap, vraag ik het aan de leraar. Als ik een wasbak geplaats wil hebben, bel ik een loodgieter. Als ik ziek ben, maak ik een afspraak met de huisarts enz enz. Ik kan het natuurlijk ook zelf proberen op te lossen, maar het zal vast niet zo goed en snel gaan als dat het gedaan wordt door iemand die er verstand van heeft. Ze zijn allemaal mensen die een beroep hebben en juist daarvoor zijn! Ze zullen het dus totaal niet raar vinden als je even aan de bel trekt. Sterker nog, ik denk dat ze blij zullen zijn dat je dat doet en je ook zullen zeggen dat het knap van je is om hulp te vragen. Sommige dingen zul je misschien niet leuk vinden, maar ze zijn wel nodig om te zorgen dat je alles weer wat meer in de hand krijgt.

Je bent nu in de positie dat je door hebt dat er iets niet klopt en dat inzicht is erg goed. De volgende stap is handelen en ik kan me voorstellen dat dat moeilijk is. Maar sommige dingen moeten gewoon. Weer, misschien een stom voorbeeld, een spuit in je gehemelte en een tang die dan je mond in gaat om een kies te trekken is ook absoluut niet leuk, maar achteraf ben je wel van de kiespijn af.

Probeer zoveel mogelijk het contact te houden met mensen, probeer zoveel mogelijk informatie te verzamelen om goed voor jezelf te kunnen zorgen en schaam je niet, want met jou zijn er nog zoveel meer mensen die iets hebben waar ze het moeilijk mee hebben!