over maar ook weer niet...

[Izietje]

Hoihoi!

Ik had verkering met 'n superleuke jongen, helaas hadden we het voor de vakantie allebei superdruk (vooral door school) En aant begin van de vakantie ging ik voor 'n paar dagen met vriendinnen op vakantie. We miste elkaar toen hartstikke dus toen ik trg kwam gelijk de hele dag bij elkaar geweest. Alleen die dag was ook m'n nicht bevallen dus de volgende dag moest ik weer weg (en we bleven daar gelijk 'n paar dagen omdat ze zo ver weg woont.) Ik heb 'n hele goeie band met m'n nicht, dus vond het ontzettend leuk om erheen te gaan, ookal wast jmmr datk me vriend dan weer tijdje niet zag. Maar hij heeft die dag ontzettend gebaald...
De volgende dag voelde ik wel dat het hem echt niet lkkr zat dus ben ik alsnog eerder met de trein trg gegaan. Toen hebben we 2 hele leuke dagen samen gehad!
Maar daarna ging hij zich heel vreemd gedragen, eerst leek hij nauwelijk de behoefte te hebben mij ng te zien (zó anders dan ervoor) het volgende moment belde hij me juist omdattie me miste, maar de paar keren daarna dat we afspraken dee dhij weer heel vreemd, chagarijnig en hij had nergens zin in. Niet bepaald leuk gezelschap...
Toen ik het zat was en hem dat liet weten kwam er uiteindelijk uit wat hem dwars zat. De dag dat ik weer weg ging, naar m'n nicht had hij idd heel erg gebaald en toen is er bij hem 'n knop omgegaan (zo zei hij het) en sindsdien wistie niet echt meer wattie voor me voelde, maar hij hield nog wel van me en hij was ook echt niet van plan het uit te maken.
Daarna hebben we nog heel goed gepraat en voelde het weer bijna als vanouds, heel fijn, maar ook heel dubbel.
Een paar dagen daarna hebben we nog een keer gepraat, toen liep het veel minder lkkr. Hij wilde daarna ng wel wat doen, maar ik wilde even wat afstand, omdat ik het heel moeilijk vond om hem te zien, maar te weten dat het niet meer is zoals het was en hij nogal onduidelijk was en dat mij onzeker maakte. Ik had zoiets van: we zien elkaar wel weer nadat we allebei op vakantie zijn geweest (3,5 week verder) hoewel hij dat liever niet had accepteerde hij dat.
Maar uiteindelijk wilde hij tg ng praten voor we op vakantie gingen, toen wist ik al: nu is het gwn uit. En eerlijk gezegd was ik het daar wel mee eens ook, want dat vond ik beter dan die onduidelijkheid, dan wordt je helemaal gek en blijf je hopen. IK had het goed aangevoeld, maar het gekke was dat het ook nog gwn gezellig was tussen ons en dat we afspraken nog dingen met z'n 3-en (met een goeie vriend van ons beiden) te gaan doen. Ook zouden we ng een keer samen gaan hardlopen.

Na m'n vakantie zag ik hem al snel weer, hij zit bij mij int team nl. Maar z'n zusje had in de vakantie een ongeluk gehad en was er niet zog oed aan toe. Daardoor zat hij niet lkkr in z'n vel, zag ik.
Ik wist niet of ik hem juist wel of juist niet moest benaderen, omdat ik totaal niet wist of hij daar behoefte aan had. Gelukkig ging het snel beter met z'n zusje, maar tussen ons niet. Ik probeerde wel met hem te praten, maar hij was vaak kortaf en bot. En eigenlijk doet hij nog steeds zo, bij momenten doet hij aardig, op school groet hij bijvoorbeeld wel. Maar de meeste tijd negeert hij me of doet hij bot.
Als ik met hem samen de oefeningen moet doen, dan lijkt hij zo kwaad van binnen. Ik heb me verbaast over hoe boos hij kon kijken. En als hij ene bal naar me gooit, is het soms echt een kogel. Er zit dan zoveel 'lading' bij zeg maar.
Ik vind hem nog steeds heel erg leuk, alleen als hij zo doet wordt dat wel minder. Maar dat hij zo doet maakt het heel moeilijk om het los te laten en verder te gaan. Het is niet klaar...

Maar ik weet echt niet wat ik nu moet doen en wat ik hiervan moet denken. Zou hij me nog wel wat voor me voelen maar het niet toe willen geven, of vind hij me juist vreselijk nu?
Ik weet het gwn echt niet...

Ik heb het er al met best veel mensen over gehad omdat het me toch erg bezighoudt, maar iedereen zegt wat anders eigenlijk.

Sowieso heel erg bedankt als je het hele verhaal hebt gelezen!
En ik hoop dat jullie me kunnen helpen.

P.s. we schelen trwsn 2 jaar in leeftijd, hij is 16 en ik net 18

[Thee Muts]

Ga nog een laatste gesprek aan met hem zou ik zeggen. Het 'uitgaan' is allemaal wat rommelig verlopen als ik het zo lees en voor jouw gevoel is het nog niet helemaal afgesloten. Uit het verhaal is voor mij ook niet helemaal duidelijk wáarom het uit gegaan is; is dat voor jou wel duidelijk? Een gesprek over hoe en waarom bepaalde dingen nou zo zijn gelopen, kan erg goed helpen om het wel af te kunnen sluiten. Jij kan dan ook aan hem vragen hoe hij nu tegen de situatie aankijkt en jullie kunnen uitzoeken welke manier voor jullie fijn voelt om nu met elkaar om te gaan. Misschien heeft één van beide wel even behoefte aan wat afstand, om vervolgens over een tijdje een vriendschap op te kunnen bouwen.

[I C U]

Wat theemuts zegt. Een laatste gesprek kan heel veel dingen oplossen, zo kun je het ook echt afsluiten en wordt het uiteindelijk makkelijker om normaal tegen elkaar te doen. Het kan zijn dat hij het ook moeilijk vindt en dat hij daarom zo tegen je doet.

[1xAnoniemx7]

Izietje schreef:

Hij wilde daarna ng wel wat doen, maar ik wilde even wat afstand, omdat ik het heel moeilijk vond om hem te zien, maar te weten dat het niet meer is zoals het was en hij nogal onduidelijk was en dat mij onzeker maakte.

Ben je nou nog wel verliefd op hem?! En waarom vond je het zo moeilijk om hem te zien? Als hij je onzeker maakt kan je je afvragen of je wel gelukkig bent als je met hem hebt. Om alle onduidelijkheid weg te laten gaan zou ik ook een laatste gesprek met hem hebben.. heb het er dan eens over hoe hij reageert als jij in zijn buurt bent. (dat kortaf reageren) blijkt dat hij nog wel verliefd op je is, en jij vindt het waard om nog eens wat te beginnen, pak wat je pakken kan Zo niet, doe wat je leuk vindt en richt je aandacht op sporten of school zodat je hem een beetje vergeet. Het is alleen maar rot om er nog over na te denken als hij niets meer wil en jij nog wel. Je komt in dat geval echt nog wel iemand tegen. Succes!

Je moet van een 16 jarige jongen niet teveel verwachten. Al helemaal niet dat hij uitgebreid over zijn gevoelens gaat praten of dat hij het begrijpt als jij hem tijdelijk op afstand houdt, omdat hij vaag doet.

[metallica]

Izietje schreef:

de paar keren daarna dat we afspraken dee dhij weer heel vreemd, chagarijnig en hij had nergens zin in. Niet bepaald leuk gezelschap...
Toen ik het zat was en hem dat liet weten kwam er uiteindelijk uit wat hem dwars zat. De dag dat ik weer weg ging, naar m'n nicht had hij idd heel erg gebaald en toen is er bij hem 'n knop omgegaan (zo zei hij het) en sindsdien wistie niet echt meer wattie voor me voelde, maar hij hield nog wel van me en hij was ook echt niet van plan het uit te maken.

Izietje schreef:

Hij wilde daarna ng wel wat doen, maar ik wilde even wat afstand, omdat ik het heel moeilijk vond om hem te zien, maar te weten dat het niet meer is zoals het was en hij nogal onduidelijk was en dat mij onzeker maakte.

Zeer herkenbaar... Hij weet niet wat hij wil, zelf word je er onzeker door. Wat er bij mij voor zorgde dat ik heel erg op zijn stemming ging letten, waar hij geirriteerd van werd. Ik raakte ook geirriteerd, dus konden we op een gegeven moment gewoon niet meer verder...

Izietje schreef:

Ik probeerde wel met hem te praten, maar hij was vaak kortaf en bot. En eigenlijk doet hij nog steeds zo, bij momenten doet hij aardig, op school groet hij bijvoorbeeld wel. Maar de meeste tijd negeert hij me of doet hij bot.

Hmm, hij zal het denk ik echt niet rot bedoelen, maar gewoon niet weten hoe hij ermee om moet gaan. Hem daarop wijzen en het erover hebben zal waarschijnlijk wel helpen.

Izietje schreef:

Ik vind hem nog steeds heel erg leuk, alleen als hij zo doet wordt dat wel minder. Maar dat hij zo doet maakt het heel moeilijk om het los te laten en verder te gaan. Het is niet klaar...

Izietje schreef:

Maar ik weet echt niet wat ik nu moet doen en wat ik hiervan moet denken. Zou hij me nog wel wat voor me voelen maar het niet toe willen geven, of vind hij me juist vreselijk nu?
Ik weet het gwn echt niet...

Beste tip die ik de laatste tijd heb gekregen: zorg ervoor dat je bevestigd krijgt dat het toch echt over is. Vraag hem er gewoon direct naar, dan krijg je als het goed is ook een direct antwoord. Geloof me het is even heel hard, omdat die laatste hoop onder je voeten uitgeschopt wordt, maar het zorgt er wel voor dat je het wat beter kan loslaten...

[Izietje]

Dankjewel voor jullie reacties!

Uit het verhaal is voor mij ook niet helemaal duidelijk wáarom het uit gegaan is; is dat voor jou wel duidelijk?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik die vraag ook niet gelijk kon beantwoorden, maar we zijn uit elkaar gegaan omdat zo doorgaan (met die onzekerheden, omdat hij niet wist wattie voelde) ook geen optie was. Maar er is nooit echt sprake van geweest dat er niks meer is... (iig zo lijkt het voor mij)

Ben je nou nog wel verliefd op hem?! En waarom vond je het zo moeilijk om hem te zien? Als hij je onzeker maakt kan je je afvragen of je wel gelukkig bent als je met hem hebt.

Ik ben nog verliefd op hem. Ik vond het moeilijk om hem te zien omdat ik dan deste meer voelde hoeveel ik van hem hield en met me neus op de feiten werd gedrukt dat het niet meer hetzelfde was en z'n onzekerheid over wat hij voelde maakte mij onzeker. Overigens vind ik het nu ontzettend jammer dat ik toen afstand hield omdat ik hem daardoor niet (genoeg) de ruimte gaf om erachter te komen wat hij wilde en dat ik onvoorwaardelijk voor hem van hem hield. Hierdoor kon hij naar mijn idee ook niet veel anders dan ermee stoppen omdat z'n gevoelens ng onduidelijk waren (hoewel die wss wel zo waren gebleven, ma tg) en zolang z'n gevoelens niet duidelijk waren, stond ik niet open voor hem. Ik wilde hem even niet meer zien en hij mocht me in eerste instantie niet een thuis brengen. Kortom de stap tussen wel of geen verkering maakte ik kleiner.
Hij maakte me alleen onzeker toen hij aangaf dat hij het niet meer wist, als we op nieuw iets zouden krijgen neem ik aan dattie wel weet wat z'n gevoelens zijn (anders begin je er niet aan lijkt me) dus dan verwacht ik niet dat hij me onzeker maakt.

Ik was van plan afgelopen week met hem te praten, maar door het overlijden van m'n opa had ik andere dingen aan m'n hoofd en was ik te labiel om zo'n tg niet al te gemakkelijk gesprek aan te gaan.
Na de begrafenis en als het gedoe er rond om heen afgelopen is, ben ik van plan alsnog een goed met hem te praten.