Hoe omgaan met hypogondrie

[JCG]

Een vriendin van mij lijdt aan hypogondrie. Ze denkt vooral dat ze een beroerte of hartaanval krijgt, en vraag om de 5 minuten of er een deel van haar gezicht hangt en zit telkens haar hartslag te meten.
Hoe kan ik het beste hiermee om gaan? Ik heb echt geen idee wat ik moet doen.

[rare kwast]

misschien duidelijk met haar afspreken dat jij het zegt wanneer je iets aan haar ziet?!

en verder is er ook wel behandeling nodig denk ik..

Stuur haar door naar een psycholoog ofzo. Jij kunt dit niet oplossen en dat moet je ook niet proberen.

Mushu schreef op 26-03-2006 @ 11:00 :
Stuur haar door naar een psycholoog ofzo. Jij kunt dit niet oplossen en dat moet je ook niet proberen.

[JCG]

Mushu schreef op 26-03-2006 @ 11:00 :
Stuur haar door naar een psycholoog ofzo. Jij kunt dit niet oplossen en dat moet je ook niet proberen.

Dat is het eerste waar ik haar heen geschopt heb . Ik heb geen illusie dat ik dit zomaar kan genezen. Maar hoe moet ik reageren als ze weer in paniek raakt? Tegen haar inpraten lijkt geen effect te hebben, meepraten lijkt me sowieso een slecht idee.

[rare kwast]

zowel meepraten als tegenpraten is zinloos vaak.. of werkt juist in tegengestelde richting..
zoals ik al zei afspraken maken of misschien niet overal op reageren..

[Iduna]

JCG schreef op 26-03-2006 @ 13:39 :
Dat is het eerste waar ik haar heen geschopt heb . Ik heb geen illusie dat ik dit zomaar kan genezen. Maar hoe moet ik reageren als ze weer in paniek raakt? Tegen haar inpraten lijkt geen effect te hebben, meepraten lijkt me sowieso een slecht idee.

Dus ze gaat nu al naar een psycholoog?

Je kunt eigenlijk niets doen, ze gelooft je toch niet, ze denkt echt dat ze overal last van heeft.

Misschien kun je idd proberen af te spreken dat als je iets 'verdachts' ziet, je het dan haar vertelt. Breng het als een echte belofte.

http://www.nl.bol.com/is-bin/INTERSH...7&Section=BOOK

Die moet je aan haar geven, er staat een kuur voor hypochondrie in.

[Anno 1986]

Pfff...het lijkt me doodvermoeiend!
Weet ze waarom dat opeens ontstaan is? Zit ze misschien in een stress periode of iets dergelijks?
Anders is het misschien zaak om dat eerst op te lossen, en dan verdwijnt de hypogondrie mss vanzelf wel.

Maarja, dat kan de psychiater beter doen idd.

Grtjs!

[ezzyj]

ik heb zelf last van hypogondrie. Erg vervelend! Gelukkig kan ik er wel mee omgaan maar toch... Heeft iemand tips voor me?

[martijn1985]

Paranoide schreef:

http://www.nl.bol.com/is-bin/INTERSH...7&Section=BOOK

Die moet je aan haar geven, er staat een kuur voor hypochondrie in.

dat lijkt me sterk. Hypochondrie is erg moeilijk te behandelen, zelfs in een therapeutische setting. Laat staan dmv een zelfhulpboek..

edit: oh, nadat ik de website bekeken heb neem ik aan dat bovenstaande reply sarcastisch is...

Hoe omgaan met hypochondrie?

Was daar maar een makkelijk antwoord op. Vaak wordt het getriggerd door een gebeurtenis uit het verleden, soms kan het ook een onderdeel van een groter probleem zijn (de ene fobie kan de andere triggeren).

Een psycholoog zal proberen haar te laten inzien dat er eigenlijk niks aan de hand is, door haar evt. te laten opschrijven hoe vaak ze nou echt ergens last van heeft en in hoeverre haar gedachten reeel zijn. Vaak komt daaruit dat het allemaal meevalt met de lichamelijke klachten en dat er niet echt aanleiding is om bang te zijn.

Maar dat is iets dat moet groeien en dat zal ook zeker niet van vandaag op morgen gebeuren. Daarnaast moet het gestructureerd gebeuren, anders kan het een averechts effect hebben (bewust ermee bezig zijn kan de angst immers ook versterken).

Wat voor jou het beste is om te doen, weet ik niet echt Probeer het te accepteren dat ze het erover heeft; stel haar gerust waar je kan, maar ga er ook niet te diep op in.

Ingewikkelde shit

[ezzyj]

ik weet hoe het is voor haar. Absoluut ingewikkelde shit Waarschijlijk denkt ze ook van elk klein pijntje dat er iets verschrikkelijks aan de hand is! Dat heb ik in ieder geval wel. tip: probeer, als je denkt dat er iets is, te bedenken wat er ook aan de hand zou kunnen zijn. Dus niet: ik heb hoofdpijn: ik ga dood want ik heb een hersentumor! Maar: ik heb hoofdpijn want ik heb slecht geslapen ofzoo

dit is duz een tip voor je vriendin hé!

[sweetie_87]

Hmm... een vriendin van mij heeft het ook... ik heb er met haar gewoon over proberen te praten en haar toch enigszins gerust proberen te stellen. Zelf heb ik het ook in heel milde vorm, bij sommige pijntjes heb ik de neiging om soms heel enge dingen te denken, maar die gedachten gaan ook altijd vrij snel weer over...
Misschien dat er lotgenotengroepen zijn en anders haar laten praten met een specialist/psych/maatsch,werkster/huisarts?
En verder, wat ******** schreef... zijn ook wel goede tips denk ik

[Leetah]

Zelf had ik sinds ik vijf was last van hypochondrie gekregen, (WARNING: vies verhaaltje) het begon met mijn oma die een gek verhaal vertelde over iemand die geen grote boodschap kon doen en toen werd ik plotseling bang om te gaan en te ontdekken dat ik het niet zou kunnen. Ik heb het dus drie dagen opgehouden Hoe dat afliep willen jullie echt niet weten haha

Sindsdien was ik een angsthaas wat gezondheid betreft, mijn mama ging er heel goed mee om: die zei altijd "Oh, dat heb ik ook gehad, je bent net als ik! Na een tijdje was het over" En gek genoeg kalmeerde dat mij wel.

Belangrijkste wat je kan doen is haar de kans ontnemen om door te blijven denken, nieuwe dingen te ontdekken en onderzoek te doen. Hoe? Puur door haar af te leiden. Zelf heb ik veel interesses (tennis, tekenen, "zingen", lezen, veel verschillende onderwerpen, en wegblijven bij medische zaken). Dat helpt al een beetje, maar belangrijk is ook met vrienden op pad gaan en verschillende dingen doen zodat ze niet steeds in haar eigen wereldje blijft hangen. Goed afleiden dus en bezig blijven. Want het kan ontsporen.

Ik heb twee instortingen gehad, ik dacht een keer vanwege aanhoudende rugpijn en hoofdpijn, na het tillen van iets heel zwaars, dat ik nu echt doodging. De dokter vond niks, maar ik had zo een pijn dat ik het maar accepteerde en verwachtte dat ik de volgende dag niet meer zou halen, het heeft me wel van mijn angst om dood te gaan afgeholpen haha Want je kan er toch niks tegen doen.

De volgende was echt heel zwaar: er brak een glas in mijn kamer en ik werd heel erg bang van de splinters, ik had het gevoel dat handen wassen niet geholpen had en "zag" glassplinters wanneer mijn handen glanssten, ik was wekenlang bang voor zelfs in de tram te zitten waar er in de glazen ramen gekrast was. Ik wist dat er overal wel ooit glas gebroken was en bleef maar denken dat er piepkleine restjes waren. Ik was totaal niet voor rede vatbaar en misschien wel depressief. Was constant bang en verdrietig en durfde niet eens te praten tegen vreemde mensen. Dat ging met de grootste moeite. Het leven leek helemaal duister alsof ik leefde in een horrorfilm. Mijn angst was dat een glassplinter mijn lichaam zou binnendringen en daar de boel lek prikken

Hoe ben ik daar nu overheen gekomen: gaan helpen in een crèche met kindjes van twee tot vier. Daar kun je een glas-smetvrees niet volhouden haha. Die spelen in zand, lopen in en uit met hun schoentjes, kruipen over de grond (In het begin wastte ik steeds stiekem hun handjes tot ik het maar opgaf ) etc etc.

Ik wens jullie veel succes!

Up van 2 jaar.

[Sneeuwwitje]

ha, inderdaad. wat lang geleden zeg.

Up inderdaad dus hier gaat een slotje op