Moet ik het vertellen? Of toch niet?

[Ayanaa.]

Ik heb een paar maanden terug een persoonlijkheidstest laten doen bij de psych. Hier zijn wat dingetjes uitgekomen (lichte depressie, faalangst, dwangmatig perfectionisme, enz. enz.). Het belangrijkste wat er uit is gekomen is echter dat ik een lichte vorm van Asperger heb. Ik heb dit mijn mentor verteld en zij zei dat ik het aan de schoolleiding moest laten weten. Dus ik ben naar mijn coördinator (tevens leraar Duits) gegaan en heb hem verteld van mijn autisme. Hij is ontzettend slim en begaan, en we hebben zo'n half uur gepraat. Dat luchtte heel erg op, hij gaf me goede inzichten. Ik vroeg hem wat ik nu moest doen. Zijn voorstel was om de onderzoeksresultaten een keer mee naar school te nemen. We zouden deze dan samen doornemen, en mocht dat nodig zijn zou hij andere docenten inlichten over dingen. School zou dan kunnen kijken of ze met sommige dingen rekening zouden kunnen houden.
Ik heb geen afspraak hiervoor gemaakt, moest maar een keer binnenlopen.

Nu vraag ik me af of ik dit wel moet doen of niet. Aan de ene kant is het ontzettend fijn om over hem met die dingen te praten, ik denk dat ik daar zelfs meer aan heb dan aan de gesprekken met mijn psycholoog. Maar aan de andere kant is er ook die twijfel. Ik wil geen negatieve aandacht gaan vragen, dat heb ik in het verleden al genoeg gedaan. En vooral als andere docenten er van op de hoogte worden gebracht.

[NaamInGebruik]

'k zou het niet doen. Als je die test niet had gedaan was er ook geen worst veranderd.

Als je een been breekt doet niemand raar tegen je, maar zodra je iet psychisch hebt wordt je in no time tot retard verklaard en gaan mensen zelf dingen zoeken, overdrijven en zo dat bevestigen voor zichzelf.

Als ik me zou laten testen zou het me niet verbazen als er uitkomt dat ik autistisch oid zou zijn, maar dat veranderd niks aan zoals het nu is. Net als dat ik mensen lang niet altijd vertel dat ik dyslectisch ben, dat veranderd weinig aan de situatie anders dan dat ze denken 'oh, die sucked @ lezen, dan kan je niet zo slim zijn'

Ayanaa. schreef:

Ik heb een paar maanden terug een persoonlijkheidstest laten doen bij de psych. Hier zijn wat dingetjes uitgekomen (lichte depressie, faalangst, dwangmatig perfectionisme, enz. enz.). Het belangrijkste wat er uit is gekomen is echter dat ik een lichte vorm van Asperger heb. Ik heb dit mijn mentor verteld en zij zei dat ik het aan de schoolleiding moest laten weten. Dus ik ben naar mijn coördinator (tevens leraar Duits) gegaan en heb hem verteld van mijn autisme. Hij is ontzettend slim en begaan, en we hebben zo'n half uur gepraat. Dat luchtte heel erg op, hij gaf me goede inzichten. Ik vroeg hem wat ik nu moest doen. Zijn voorstel was om de onderzoeksresultaten een keer mee naar school te nemen. We zouden deze dan samen doornemen, en mocht dat nodig zijn zou hij andere docenten inlichten over dingen. School zou dan kunnen kijken of ze met sommige dingen rekening zouden kunnen houden.
Ik heb geen afspraak hiervoor gemaakt, moest maar een keer binnenlopen.

Nu vraag ik me af of ik dit wel moet doen of niet. Aan de ene kant is het ontzettend fijn om over hem met die dingen te praten, ik denk dat ik daar zelfs meer aan heb dan aan de gesprekken met mijn psycholoog. Maar aan de andere kant is er ook die twijfel. Ik wil geen negatieve aandacht gaan vragen, dat heb ik in het verleden al genoeg gedaan. En vooral als andere docenten er van op de hoogte worden gebracht.

Nou ja als jij je fijn voelt bij die gesprekken, dan kun je dát in ieder geval toch wel doen af en toe? Dat is toch niet afhankelijk van of hij andere docenten gaat inlichten, je kunt ook zeggen dat je er gewoon graag met iemand over wil praten die niet zo dicht bij je staat, daar staat die man vast wel open voor.

Of het zin heeft om te melden aan docenten - alleen als je merkt dat het je schoolprestaties in de weg staat, denk ik. Dan zou je het kunnen uitleggen en kun je misschien samen met de docent in kwestie een oplossing bedenken. Maar als je er geen last van hebt en niet extra de aandacht op jezelf wilt vestigen, heeft het geen extra relevantie om te vertellen denk ik.

[Daboman]

Ayanaa. schreef:

Ik heb een paar maanden terug een persoonlijkheidstest laten doen bij de psych. Hier zijn wat dingetjes uitgekomen (lichte depressie, faalangst, dwangmatig perfectionisme, enz. enz.). Het belangrijkste wat er uit is gekomen is echter dat ik een lichte vorm van Asperger heb. Ik heb dit mijn mentor verteld en zij zei dat ik het aan de schoolleiding moest laten weten. Dus ik ben naar mijn coördinator (tevens leraar Duits) gegaan en heb hem verteld van mijn autisme. Hij is ontzettend slim en begaan, en we hebben zo'n half uur gepraat. Dat luchtte heel erg op, hij gaf me goede inzichten. Ik vroeg hem wat ik nu moest doen. Zijn voorstel was om de onderzoeksresultaten een keer mee naar school te nemen. We zouden deze dan samen doornemen, en mocht dat nodig zijn zou hij andere docenten inlichten over dingen. School zou dan kunnen kijken of ze met sommige dingen rekening zouden kunnen houden.
Ik heb geen afspraak hiervoor gemaakt, moest maar een keer binnenlopen.

Nu vraag ik me af of ik dit wel moet doen of niet. Aan de ene kant is het ontzettend fijn om over hem met die dingen te praten, ik denk dat ik daar zelfs meer aan heb dan aan de gesprekken met mijn psycholoog. Maar aan de andere kant is er ook die twijfel. Ik wil geen negatieve aandacht gaan vragen, dat heb ik in het verleden al genoeg gedaan. En vooral als andere docenten er van op de hoogte worden gebracht.

Mij zou het in ieder geval niets verbazen als het niet durven bespreken van je probleem voortkomt uit je perfectionisme. Je wil geen negatieve aandacht, kortom, je wil perfect zijn. Laat het niet in de weg zitten. Het lijkt me juist goed als docenten rekening kunnen houden met hoe je bent.

Ik had het wel gedaan. Mijn docenten wisten destijds ook dat er wat aande hand was met mij. NIet exact wat, maar ze waren wel begripvol. Bij mij stonden de schoolprestaties ook in de weg, en toen werd het gewoon noodzakelijk dat leraren het wisten. Ik had het dus wel gedaan, omdat ze er altijd op de een of andere manier rekening mee kunnen houden bv met het geven van presentaties?

succes,

Alleen als het nodig is gaat die leraar Duits het vertellen aan de andere docenten. Dan lijkt het me wel handig om te gaan. Stel dat het nodig was dat de andere docenten het wisten en je was niet gegaan, dan is het wel jammer als je prestaties daardoor slechter worden.

[masss.]

Wel doen, als leraren hier vanaf weten zullen ze er ook rekening mee houden! Of het nu erg of minder erg is.
Succes in ieder geval!

[antjevw]

Doe het niet! Ik heb jaren met een stempel op mijn voorhoofd gelopen! (nog steeds) De waarheid is, dat iedereen die zich laat testen te horen krijgt dat ie iets mankeert. Autisme is het nieuwe ADHD. Er is nog erg weinig over bekend en men strooit met de diagnoses alsof het pepernoten zijn. Vooral met Asperger moet je uitkijken. Je zal straks wel zien waarom.
Wat zijn de gevolgen als je het vertelt? (zoals ik) Voortaan wordt er vanuit je beperking gedacht en gehandeld. Het gaat niet meer om wat je wél kan, maar om wat ze vinden dat je niet zou moeten kunnen. Elk kleine voorval schrijven ze toe aan het feit dat je iets hebt en wordt als voorbeeld gebruikt als je hier tegenin gaat. Ze vertellen je dat je niet normaal kunt nadenken, omdat je 'eenmaal zo bent'. Hierdoor dring je ook totaal niet tot ze door. Er komt veel papierwerk (wat overal terechtkomt) en mensen zullen lezen en beweren dat ze je kennen, voordat ze je ooit hebben gezien.
Als ik het heb over 'ze' heb ik het over het psychologen wereldje, want voor je op school iets geregeld krijgt heb je officiele documenten nodig.
Ik ken mensen met asperger en mensen met een lichte vorm ervan. Als jij het had, had iedereen het gemerkt. Asperger is namelijk effe iets anders dan pdd-nos. Als je Asperger hebt gaat communiceren met leeftijdsgenoten moeizaam.

Later is gebleken dat ik mijn diagnose heb gekregen, doordat ik hoogbegaafd was en nog aan het puberen was. Ik werd trouwens ook vlak na de scheiding van mijn ouders getest. Ik zou Asperger hebben. Ik ben opnieuw getest, jaren later en daar kwamen geen abnormale resultaten uit. Ze hebben mijn diagnose toen ook afgezwakt naar pdd-nos (de autisme-vuilnisbak, de bak van alles dat ze niet kunnen plaatsen) omdat, zoals ik al eerder zei, niemand ongeschonden uit zo'n test komt.
Lichte depressie, faalangst en dwangmatig perfectionisme zijn misschien abnormaal voor een volwassene, maar heel normaal voor een schoolgaande puber.
Mijn tip: zorg voor structuur en eventueel bijles. Een goede planning doet wonderen.

[silentbob]

hmm, dit bevestigt mijn beslissing en voorspellingen(poosje geleden kwam ik vanwege eigenwijs/kooppig gedrag bij orthopedagoog van school terecht die zei dat ik trekjes van asperger had maar hij mocht geen diagnose stellen dus adviseerde om naar een echte psycholoog/psychiater te gaan via de huisarts voor een diagnose, ik heb er toen over na zitten denken en kwam er op uit dat ik er alleen maar slechter op zou worden met zo'n diagnose en heb het hele gebeuren afgekapt, en 1 van mijn verwachtingen als ik ermee doorgegaan zou zijn is wat jij beschrijft wat bij jou gebeurt is, dus weer een bevestiging over dat ik de goeie beslissing heb gemaakt)

[Afwezignummer2]

Is het zo erg om te horen dat je autistisch bent?
Je hebt mongooltjesautisme, maar je die andere versies zijn toch niet erg? Ik zou er geen grote problemen mee hebben, maar daarentegen hoef ik het ook niet zo graag te testen ofzo.

[mathfreak]

Afwezignummer2 schreef:

Is het zo erg om te horen dat je autistisch bent?
Je hebt mongooltjesautisme, maar die andere versies zijn toch niet erg? Ik zou er geen grote problemen mee hebben, maar daarentegen hoef ik het ook niet zo graag te testen ofzo.

Wil je wel de juiste term (klassiek autisme, Kannerautisme of kernautisme) gebruiken alsjeblieft? Het is zo dat klassiek autisme samen kan gaan met een verstandelijke handicap, maar dat is niet noodzakelijk.
Toen ik zelf op 18 maart 2003 de diagnose van het syndroom van Asperger kreeg wist ik sinds 1990 alleen maar dat ik een sociale handicap heb omdat ik moeilijk contact maak met anderen, dus ik was in ieder geval wel blij met de diagnose omdat ik daardoor beter in staat was om me een goed beeld van mijn handicap te vormen.

[silentbob]

Afwezignummer2 schreef:

Is het zo erg om te horen dat je autistisch bent?
Je hebt mongooltjesautisme, maar je die andere versies zijn toch niet erg? Ik zou er geen grote problemen mee hebben, maar daarentegen hoef ik het ook niet zo graag te testen ofzo.

nee, het gaat erom dat als je geen problemen hebt en je krijgt zo'n diagnose dat dat er dan voor kan zorgen dat je je meer naar de diagnose gaat gedragen en meer ernaar behandeld gaat worden en daardoor de kenmerken ervan juist sterker worden en je dan juist de typische problemen geassocieerd met ass krijgt terwijl je die niet had gekregen als je nooit een diagnose had gekregen

als je al problemen(depressie bijv.) hebt is het mischien wel wat een ander geval

[Saerwen]

Ik zou het wel vertellen. Want nu je weet waardoor je tegen dingen aanloopt kun je ermee geholpen worden. En dit is geen negatieve aandacht, er is niks mis mee als je hulp vraagt. En dit doe je ook niet expres of wel???

[nature_lover]

Daboman schreef:

Mij zou het in ieder geval niets verbazen als het niet durven bespreken van je probleem voortkomt uit je perfectionisme. Je wil geen negatieve aandacht, kortom, je wil perfect zijn. Laat het niet in de weg zitten. Het lijkt me juist goed als docenten rekening kunnen houden met hoe je bent.

helemaal mee eens. ik zou het gewoon vertellen en niet zien als negatieve aandacht. dit is wie je bent... ik ben hoog begaafd en beelddenker, ik vertel het niet aan iedereen in het dagelijks leven, en tijdens mijn studie heeft het mij ook behoorlijk in de weg gezeten, alleen ben ik er pas later achter gekomen wat het was...
niets mis mee, gewoon vertellen en bespreken, je wordt er alleen maar beter van. ik herken het wel wat je verteld

Ik zou t niet vertellen.
Puur om te voorkomen dat mensen denken dat je dom oid bent (wat natuurlijk niet zo is, maar zo denken mensen )

[nature_lover]

Als mensen denken dat je dom bent, is dat hun probleem. is heel erg moeilijk om zo te redeneren en te denken, maar is wel zo. als mensen mij dom vinden dan maak ik daar geen probleem van,. want dat is hun mening. ik ken mijn goede en minder goede eigenschappen, en weet wat ik allemaal wel bereikt heb.
Ik ben met je eens dat er echter heel vaak bekrompen gedacht wordt als iemand "authistisch" is. er zijn zoveel gradaties... maar goed...

[Lotte^^]

Ik zou het ook niet vertellen. Tenzij je op een keer merkt dat je echt ergens tegenaanloopt ofzo, dan wel.

Wat Lotte zegt. Als het echt problemen oplevert om niks te zeggen, dan zou je kunnen overwegen het wel te doen. Maar de meeste mensen zijn nogal bekrompen op dat gebied, dus ik zou zeggen zeg liever niks, behalve als het niet anders kan.

[Optima]

1

[Ayanaa.]

Bedankt voor al jullie reacties, ik heb er echt iets aan gehad!
Ik heb mijn mentor en mijn teamleider verteld dat ik Asperger heb, maar ik heb hen niet het hele onderzoeksrapport laten lezen (wat ik eerst van plan was).
Verder ben ik niet van plan het nog aan iemand te gaan vertellen, vooral omdat mijn schoolresultaten er niet onder leiden ofzo.
Echt bedankt allemaal!

Mooi dat je er niet meer mee hoeft te zitten.
Lijkt me een goede keuze om het aantal mensen dat het weet beperkt te laten.
Want als mensen het eenmaal weten kun je moeilijk hun geheugen gaan wissen.

NEe man, wij aspergers zijn juist gespecialiseerd in het verbergen van onze gebreken. gewoon stilhouden die hap