Hoi, tis alweer eventjes geleden, maar ik dacht ik pak de draad gewoon weer op
----------------------------------
's Ochtends wrijf ik altijd de koude regen van me af.
Dan waan ik me in tijden dat ik nog leefde met een lach.
Een donkerbruin geheugen kijkt eenzaam achterom
Met koffie en een sigaret, de berg die ik beklom.
's Middags doe ik niets anders, dan staren naar de nacht.
Haar sterren zijn verdwenen, als een donkerzwart smaragd.
Gelegen aan de hellepoort, gehuld in dikke rook.
Onder mijn hoofd de houtenplanken, en erboven weldra ook.
's Avonds breekt de storm los, ontketend door genot
van het vreselijke drinken en mijn klaagbedes tot God.
De wind blijft hardop huilen, de breuk is weer compleet
En regen blijft maar vallen, tot ik de ochtend weer vergeet.