Regen

Regen,
elke dag regent het.
Koud water.
Nat,
alle paden staan blank.

Te ver
ik ben te ver gekomen
om nu nog vreedzaam te kunnen sterven.
Dus loop ik gewoon door,
door de regen.
Te ver,
ik ben te ver van huis
om nog beschutting te kunnen vinden
voor de regen.

Alles is koud,
zoals de stortregen die op mij inslaat
en elke dag droom ik,
hoe ik voor eeuwig verdrink.
Het ijskoude water neemt en geeft niet terug.

Zal je mij nog herinneren
zoals ik eens was,
warm en levendig.
Of rest er straks alleen nog maar
een dode reflectie op het water?
Vertroebeld door de regen...

[Bright Blue]

Ik vind het een mooi gedicht! Hoe eerste gedeelte puur om die stomme regen gaat, en je het eind toch nog een wending geeft door er wat leven in te blazen. Ik heb één puntje wat ik wat lastig vind, en dat is hoevaak het woordje 'regen' in je gedicht voor komt.

Maar ik vind dat je best een goed beeld hebt geschetst! Ik zie helemaal zo'n vage schaduw door de regen lopen 's avonds laat.

Ik moest inderdaad niet lang denken om een passende titel te vinden

Eindelijk eens iemand die de schoonheid van mijn 'bombasme' inziet.

thx ^^

[Dingaantouwtje]

Hm, nee, ik vind je andere gedichten beter! Het meest ergerde ik me aan de tweede strofe:

Dus loop ik gewoon door,
door de regen.

Twee keer achter elkaar door, herhaling van regen, plus dat het al obvious was dat je door de regen liep. dat is 3 keer iets wat ik niet mooi vind in 2 regels

Daarbij zeg ik wel dat ik bijvoorbeeld je gedicht over schroot weer erg goed vond. Maar deze.. nee

Blijkt nu toch wel dat je mij niet kan verwijten dat ik alleen maar over hetzelfde kan schrijven en dat al mijn gedachten op elkaar gelijken he!

[Em.]

Ik vind het eigenlijk niet zo'n interessant gedicht. In de korte tijd dat ik hier rondneus heb ik interessanter van je gelezen, maar je begint zo geniaal met:

Regen,
elke dag regent het.
Koud water.
Nat,
alle paden staan blank.

Dat ik even ging kijken of ik wel op het topic had geklikt waar FA naast stond. Maar dat was dus zo.

Nou ja, weet je. Eigenlijk wist ik al dat regen nat was. En dat het koud was had ik ook al als zodanig ervaren. Het doet me een beetje denken aan elfjes. Van die die mijn broertje maakt.

Olifant
erg dik
en heel groot
en ook heel grijs
Olifant

Van die betekenisloze korte dingetjes waarvan je denkt 'oké dan'.

Tot zover het begin - wat ik dus best teleurstellend vond.

'Te ver
ik ben te ver gekomen
om nu nog vreedzaam te kunnen sterven.'

Gelukkig! Dacht ik. Het gaat weer over sterven! Dan krijgen we interessante dilemma's. Hoewel ik de herhaling van

te ver
ik ben te ver gekomen

weer minder vind. *Denkt aan elfjes*
Niet zó erg, maar toch, minder.

Dus loop ik gewoon door,
door de regen.
Te ver,
ik ben te ver van huis
om nog beschutting te kunnen vinden
voor de regen.

'Dus ik loop gewoon door'.

Ja. Als je niet dood kan gaan, nou ja, dan loop je dus gewoon even door. Kijk, als je ter plekke vreedzaam was gestorven, dan niet, maar je leeft nog, dus loop je gewoon door.

Volgende regel 'door de regen'.
Gôh, regende het dan? Had je nog niet gezegd zeker. ;p

En dan stort je je weer in de herhaling.
En dan komt er even een glimp van iets nieuws in je gedicht 'om nog beschutting te kunnen vinden' maar dat was zó experimenteel dat je maar weer snel vertelde dat het regende? (Of twijfel je zo erg aan mijn geheugen?)

'Alles is koud,
zoals de stortregen die op mij inslaat
en elke dag droom ik,
hoe ik voor eeuwig verdrink.
Het ijskoude water neemt en geeft niet terug.'

Pas aan het einde van die strofe begin ik het gedicht interessant te vinden.

Het begint nog vrij eenvoudig, dat koude/natte/eenzame had ik ondertussen al honderd keer in mijn hoofd gezet, tweede regel is nog wel leuk - maar ook niet super - maar het einde wordt wél leuk.

voor eeuwig verdrink.
Het ijskoude water neemt en geeft niet terug.'

Dát heeft iets van drama en beelden en emotie. Jammer dat er drie (drie? tweeëneenhalf) strofe aan niet-zo-boeiende dingen tussen stond. Maar goed.

'Zal je mij nog herinneren
zoals ik eens was,
warm en levendig.
Of rest er straks alleen nog maar
een dode reflectie op het water?
Vertroebeld door de regen...'

Zo. Kijk, die strofe vind ik wel leuk! Eigenlijk vooral als idee voor een gedicht, niet als laatste strofe nog aan zo'n gedicht hangend, maar gewoon als idee. Ik zag even iemand op z'n rug over een oceaan drijven, steeds verder een diepe donkere mist in, verkillend, wetend dat er niets zo overblijven van zijn lichaam dan vies en rottend vlees... en diep van binnen die gedachte, ontluikend, aan die ánder die hem zo heeft liefgehad. En wat ze herinneren zal, zijn warme wang, het kuiltje bij zijn borst... of dat ze het vergeten zal en hij niets meer is dan een tragische reflectie in een wegstromende regenplas...

Zoiets. Ja, dat is een mooie strofe. Dat einde ook, prachtig verwoord.

Maar hé, moest ik daar nu zo'n heel gedicht voor doorlezen? Had je dat niet gewoon metéén kunnen vertellen. 'Hoi het regent en nu zappen we even door naar het eindstuk waarin het leuk wordt'?

Maar goed, vóór je hele verhalen op gaat hangen over dat je een ondergewaardeerde pulpschrijver bent en je verzwelgt in het romantische van een eigenlijk nooit opgemerkt genie te zijn - die zich er toch bij neer gelegd dat men hem niets vindt en dat het nooit wat zal worden, maar dat zijn botten zullen vergroeien met de eeuwige drang van het schrijven, dat in zijn aderen geen poëzie stroomt maar slechts een verdorven hunkering naar letters of wat dan ook... Nou ja, ik kan het nog hebben, ik ben er pas twee maanden, dus als je je hart wil luchten over dingen die anderen niet nóg eens willen horen dan heb je hier je slachtoffer.

Oh ja, wat er ook al weer vóór was, dat was dat ik eigenlijk precies een zelfde soort gedicht heb geschreven. Dus dat ik je op zich wel zal vergeven dat je gedicht een lange herhaling van regen was, want het had nog een einde waarin je dat niet deed. Dat kan ik van mezelf niet zeggen! Mijn gedicht was gewoon een bom van herhaling en regen en nog meer herhaling en nog meer en nog meer.

Dus, dús voordat je jezelf verzwelgt in die dingen: niet nodig, ik kan het je vergeven als je hierna weer gewoon leuke gedichtjes schrijft over vleermuizen of zoiets FA's achtig. Of over mannen die op hun rug in de oceaan drijven en weten dat ze dood gaan en zich afvragen wat hun ex-geliefde... nou ja. Oké.

En dat gedicht... als je 'm nog eens wilt lezen (dat je heus niet de enige bent met regen en herhaling en regen en regen) ik zal 'm even netjes in een spoiler zetten, want het gaat per slot van rekening om jóúw gedicht en dit bericht is al zo lang.

Spoiler

Zing mij een liedje


zing mij een liedje
in het troostloos van de regen
in het pijnlijk van de stilte

neurie mij de melodie
in het pijnlijk van de regen
het troostloos van de stilte

val mij
en zwijg mij

als het troostloos van de regen
als het pijnlijk van de stilte

en ik zal elke traan vangen
en ik zal elke geluid doorbreken

en elke regen
en elke stilte
zing mij een liedje

(zing mij een liedje)

zing mij een liedje
en waai met je woorden mee
tot hier
niet ginder
niet terug

stop
en zing mij een liedje

Toch gek dat mensen zo vaak hier komen klagen over 'dat ik hun tijd verspil', maar dan dus wel een half boek schrijven over wat er wel allemaal niet verkeerd is aan wat ik schrijf...
...Terwijl het overduidelijk is dat ik toch nooit naar kritiek luister...
Dat noem ik dus pas tijdverspilling.

Je weet toch dat alles wat onder de de naam 'FA' wordt gepost, op dit forum, voorzien van de formulering 'dit is rotzooi' moet zijn?
Dat heeft te maken met de veiligheid. Anders heb je op dit forum, van die hele slimme mensen die 'ernstig' bezig zijn met poëzie en literatuur. En die bekijken dat dan en vanbinnen hebben ze meteen iets van:
"Verdomme! Die kan beter schrijven dan ik! Dat mag niet!"
En dan beginnen ze een hele, onlogische, scheldtirade, die bebie hier mag aanhoren. En moet ik tijd steken in het overtuigen van die mensen dat ik echt enkel en alleen maar pulp schrijf en dat ik geus geen bedreiging voor hun verdere carrière vorm.

Waarom je zelf een gedicht post is mij niet helemaal duidelijk, maar ik vind hem mooi ja. Niet helemaal thematisch mijn ding, maar wel sfeervol geschreven. Gedichten moeten goede sfeer hebben, anders lust ik de boodschap niet.

[Infidel]

Hm. Ik heb geen probleem met de herhalingen. Ik kreeg de kriebels van de eerste strofe, omdat ik daar je gebruik van leestekens niet begrijp. In de rest van het gedicht maak je gebruik van enjambement, maar het blijven daar wel zinnen. Iets als Koud water. vind ik dan te kort, te veel 'eigen zin'. Want zo belangrijk is de zin niet. Liever had ik daar een komma gezien en dan dus nat, met een kleine letter.
Het volgende (en laatste, weest gerust) punt waar ik struikelde bevindt zich in je laatste strofe (sorry Em.). Hij is prachtig (de strofe), maar ik vind het jammer dat je de woorden een dode reflectie gebruikt. Ik ga me er dom door voelen. Je wijst er namelijk al veel eerder naar, bij het vreedzaam sterven, voor eeuwig verdrinken, het water dat neemt en niet geeft, zoals je eens was, wat rest... (en later nog: vertroebeld) Al die hints waren subtiel, fijn, mooi verweven in de tekst, maar deze is me te expliciet. Het geeft me een 'jaha!'-gevoel. Vandaar dat ik liever mijn reflectie had gelezen.
Maar goed, je luistert toch niet naar commentaar.

Het gedicht loopt, ik houd van je taalgebruik en ik ervaar de herhalingen niet als storend, maar als ondersteunend.

Het is inderdaad een nogal 'overdreven gedicht', zeker naar het einde toe, maar dat was nu eenmaal de bedoeling ook. Het moest echt 'Gothic' uitstralen.

Met leestekens doe ik graag willekeurig. Een keer een punt, een keer een komma, een keer helemaal niets...
Naar gelang waar ik zin in heb.
Ook de lengte van de strofes staat een beetje in functie van de willekeur. Van overdreven minimalistisch, tot ultra bombastisch.

Hog, ikzelf vind hem ook zo slecht niet eerlijk gezegd, maarja...
Ik hou dan ook van vrijwel alles dat ik ooit geschreven heb.
Ben nogal narcistisch.