Verdwalen... we verdwalen
In de eeuwige stilte die pijn doet aan onze oren
Die onze ogen verblind en laat tranen
Zich een weg over ons gezicht banen
De woorden, die ons vertellen
Hetgeen we niet willen horen
De waarheid steekt als doornen
Van de rozenstruik der genegenheid
Die mooi als zij ook over mag komen
De tranen over onze wangen laat stromen
En vertraagd met pijn de tijd.
De handen van een geliefde
Altijd vasthoudend zelfs al zijn ze er niet
Om je te troosten bij het verdriet
Wat ze zelf teweeg brachten
Ik kan alleen maar naar ze smachten
Meer dan aan haar denken, kan ik niet
En zeggen dat ik van haar hou zou simpelweg niet genoeg zijn
Het zou niet kunnen kloppen met wat ik voel
Al zou ik even in haar ogen kunnen kijken
En naar haar hart kunnen reiken
Misschien wist ze dan wat ik bedoel...

lara ut spijt me