ONZE DROMEN KUSTEN
Dat heb je dan met glazen deuren
Ze duwen een zee in bellen stuk
Waarin eenzame woorden zwermen
Tegen een muur van bedoezeld geluk
Glas houdt ons fysiek gescheiden
Maar blijkbaar kan gevoel overal heen
Als wij beide een treinticket tonen
Valt bijna het doek van de heilige kus
Plots stoppen de compartimenten en
Voel ik plotseling weer suiker in mij
Hoewel de zeepbel nog altijd groeit
Loop jij op het perron langs mijn zij
Groetjes, Dreampoet
ps: ja misschien gebruik ik nu wel een groot woord, maar het is een bedoezeld woord (dek ik mezelf even in

)