Deel 1: Voert de geheimzinnige weg naar binnen?

[Hermes]

Deel 1: Voert de geheimzinnige weg naar binnen?

Bij het stalen gevaarte..

Zondag, 21 Juli 2002. Daar staat ze, deze avond op het perron. Met een vragende blik onderzoekt ze de wagons. Ze aarzelt: "zal ik nu gelijk gaan of toch nog even wachten?" Allerlei mensen stappen in en uit. "Omringd door mensen", ja dat is ze. Toch lijkt ze ineens zo alleen. De hele middag heb ik met haar verbracht, over van alles gepraat, maar nu is het helaas tijd voor mij om te gaan.

Voor even komt de gedachte in me op weer uit te stappen en haar te tonen wat ik nu - op dit moment - voel, namelijk dat ik bij haar wil blijven. "Een dwaze actie zou het zijn", denk ik bij mezelf. "Gewoon weer uitstappen en haar nog eens omarmen! Zal ik het doen?", maar het zit er niet in. Ik zie haar net het perron verlaten.

Tsja, daar zit ik dan in de trein. Ik wou dat ik beter afscheid had genomen. Mijn onzekerheid en gebrek aan ervaring met meisjes belette mij haar goed te omarmen. Ik wist amper wat te doen en volgde min of meer haar initiatief. Vatte ze het op als een twijfel? Ik hoop het niet. Argh, ik kan ook niks goed doen. "Ik moet iets doen!", denk ik bij mezelf. Het voelt zo onafgerond. Ze moet tenminste weten dat ik aan haar denk. Haast automatisch grijp ik naar mijn mobiel en stuur haar een lief SMS-je. Het werkt, ik voel me rustiger dan daarnet.

Tijdens de reis naar huis denk ik nog eens na over alles. Het lijkt wel alsof de hele wereld anders is. Alsof alles ineens mogelijk is. "Wat heeft ze toch met mij gedaan?", vraag ik mezelf ironisch af. Zelfs de zon begint te schijnen en dit terwijl het al de hele dag zo miezerig weer was. Is dit nou geluk? Tintelingen over mijn hele lichaam, een haast onuitputtelijke energie; enthousiast ben ik! Wat gebeurt er toch met mij?!

Een hoop rommel en een laagje stof..

Woord voor woord, regel voor regel. "Hou dit gevoel vast!", ja dat moet ik doen. Maak notities! Dit mag simpelweg niet vergaan. Helemaal uitgeput ben ik, toch wil ik dit nog even doen. Ik begin te typen:

Lees dit als je je rot voelt:

"Soms kan iets kleins jouw kijk op het leven veranderen". Voor even neem ik dit moment, ik voel me gelukkig. Voor het eerst sinds maanden, al dan niet jaren.

1. Het is eigenlijk heel eenvoudig om met mensen te praten. Er is echt helemaal geen reden om jezelf ongerust te maken. Just be yourself!

2. Ik ben niet zo onaantrekkelijk als ik soms denk. Ze vond mij tenminste aardig, al viel wel op dat ze even raar keek, waarschijnlijk door mijn tengere lichaam. Hier moet ik wel aan werken, maar ik had haar aandacht; bijzonder was dat.

3. Toen ik vertelde dat mijn zusje met de suggestie kwam mijn haren te verven, vond ze dat nonsens. "Waarom zou een jongen zijn haren verven?", ze zat er helemaal niet mee dat ik al een paar grijze haren heb. Als zij er zo over denkt, zijn er vast nog wel meerdere meisjes die zo denken!

Na ja, het komt allemaal neer op 1 ding: mij staat alles open. Het leven is verre van hopeloos, maar juist een aanzameling van mogelijkheden.

Zit nog eens in die trein, kijk naar de weilanden en het zonnetje erbij! Roep het gevoel op; soms is het leven gewoon cool!

c/ya!

Hmm, een beetje sceptisch herlees ik het geschrevene. Ben ik te enthousiast? Word ik verblind door mijn emoties? Geen idee, maar ik weet wel dat ik haar weer wil ontmoeten. Wanneer zal ik haar eigenlijk weer zien?

Ik weet niet precies wat ik met je tekst aanmoet. Het is te lezen als een verhaal van iemand die een meisje ontmoet heeft en waarmee hij een leuke middag beleefd heeft waardoor zijn zelfvertrouwen weer wat groter is geworden.

De halve dagboeknotitie halverwege maakt het echter moeilijker. Het beslaat bijna de helft van de tekst, dus het is vast belangrijk. Is het dan meer autobiografisch gekleurd, of wil de schrijver een boodschap de wereld in sturen? Punt één duidt op het laatste, maar het tengere lichaam en de ongeverfd haren pleiten duidelijk voor de persoonlijke variant.

Het is echter de titel die mij het meeste dwars zit. De vraagvorm is lastig. Een mededelende zin als titel kan aangenomen worden als een motto, maar een vraagzin kan bevestigd of ontkent worden in het verhaal. We moeten dus een geheimzinnige weg vinden die al dan niet naar binnen voert om verder te komen.

De eerste keer dat we ergens binnen gevoerd worden in het verhaal, is wanneer de ik in de trein stapt. Dit kan symbool staan voor de innerlijke reflecties die later komen in de vorm van de dagboeknotitie. De weg naar binnen (oppervlakte: in de trein en 'geheimzinnig: in de hoofdpersoon) kan dan zo gelezen worden. We doen dan alleen geen recht aan het meisje, wat gezien de laatste alinea, toch belangrijk is in het verhaal.

Maar misschien zoek ik er wel te veel achter. Ik zou het wel leuk vinden wat jij als schrijver vindt van mijn gebrabbel hier boven. Lul ik een slap gat in de leegte of snijd ik hout?

Nog een paar losse opmerkingen:

Je schijnt moeite te hebben met het beginnen van een alinea. Of dit binnen het teken van op een geheimzinnige wijze de lezer de alinea binnenvoeren laten we even buiten beschouwing. Dingen als "Daar staat ze," en "Tsja, daar zit ik dan in de trein." doen nogal knullerig aan. Maar er dan van "Zij stond daar 's avonds op het perron." en "In de trein gezeten, wilde ik dat ik beter afscheid had genomen,..." Daar en Tja zijn geen goede binnenkomers.

De hoofdpersoon praat nogal veel met zichzelf. Soms wordt dit echter aangegeven met aanhalingstekens en de tekst "denk ik bij mijzelf" en soms is het gewoon vanuit de verteller geschreven. Opzet of slordigheid?

Voornamelijk met de titel maak je me erg nieuwsgierig. Totdat ik die een plaats heb kunnen geven in het verhaal, kan ik er weinig over zeggen. Stilistisch ben je nog wel op zoek naar een eigen draai het gaat zeker niet onaardig.

LUH-3417

[Hermes]

LUH-3417 schreef:
Ik weet niet precies wat ik met je tekst aanmoet. Het is te lezen als een verhaal van iemand die een meisje ontmoet heeft en waarmee hij een leuke middag beleefd heeft waardoor zijn zelfvertrouwen weer wat groter is geworden.

De halve dagboeknotitie halverwege maakt het echter moeilijker. Het beslaat bijna de helft van de tekst, dus het is vast belangrijk. Is het dan meer autobiografisch gekleurd, of wil de schrijver een boodschap de wereld in sturen? Punt één duidt op het laatste, maar het tengere lichaam en de ongeverfd haren pleiten duidelijk voor de persoonlijke variant.

Je gaat er wel erg serieus op in

Het is een tijd geleden dat ik geschreven heb en ik wou het op de één of andere manier kwijt. Je zou kunnen zeggen dat het een mengelmoes van beide is. In de dagboeknotitie stuurt de schrijver een bericht uit aan zichzelf. Hij heeft een laag zelfvertrouwen en is een beetje verbaasd over wat hij die middag heeft beleefd.

En ja, het is autobiografisch

Het is echter de titel die mij het meeste dwars zit. De vraagvorm is lastig. Een mededelende zin als titel kan aangenomen worden als een motto, maar een vraagzin kan bevestigd of ontkent worden in het verhaal. We moeten dus een geheimzinnige weg vinden die al dan niet naar binnen voert om verder te komen.

LoL

De titel is een lokaas; hij daagt je uit het verhaal te lezen en laat je op het einde - met opzet - in het donker tasten

Want de vraag stelt zich: heeft de schrijver iets ontdekt wat hij eigenlijk altijd al wist, maar zich niet bewust van was? Of houdt hij zichzelf voor de gek? Hier wordt het geheimzinnig, want alleen hij zal uiteindelijk kunnen bepalen hoe het zit. Hij moet er nog steeds achter komen.

Maar misschien zoek ik er wel te veel achter. Ik zou het wel leuk vinden wat jij als schrijver vindt van mijn gebrabbel hier boven. Lul ik een slap gat in de leegte of snijd ik hout?

Je daagt me uit anders naar mijn eigen verhaal te kijken. Wat op zich heel goed is

Je schijnt moeite te hebben met het beginnen van een alinea. Of dit binnen het teken van op een geheimzinnige wijze de lezer de alinea binnenvoeren laten we even buiten beschouwing. Dingen als "Daar staat ze," en "Tsja, daar zit ik dan in de trein." doen nogal knullerig aan. Maar er dan van "Zij stond daar 's avonds op het perron." en "In de trein gezeten, wilde ik dat ik beter afscheid had genomen,..." Daar en Tja zijn geen goede binnenkomers.

Goede tip. Ik zal er voortaan rekening mee houden

Wel is het zo dat ik het als directe belevenis wil beschrijven en niet in de verleden tijd wil spreken.

De hoofdpersoon praat nogal veel met zichzelf. Soms wordt dit echter aangegeven met aanhalingstekens en de tekst "denk ik bij mijzelf" en soms is het gewoon vanuit de verteller geschreven. Opzet of slordigheid?

Een beetje slordig vrees ik. Ik zal voortaan proberen het geheel vanuit de verteller te schrijven. Dan loopt het iets beter denk ik

Voornamelijk met de titel maak je me erg nieuwsgierig. Totdat ik die een plaats heb kunnen geven in het verhaal, kan ik er weinig over zeggen.

Uitleg staat hierboven

Stilistisch ben je nog wel op zoek naar een eigen draai het gaat zeker niet onaardig.

Ja, ik moet weer vaker schrijven

Bedankt voor de opbouwende kritiek

Hermes schreef:
Je gaat er wel erg serieus op in

De titel lokte me uit om er dieper op in te gaan. Ik had eerder die dag al een conclusie uit een verhaal getrokken elders, waardoor ik later nogal op teruggepakt werd, omdat ik niet genoeg zoek. Vandaar dat ik hier voorzichtig was.

De titel is een lokaas; hij daagt je uit het verhaal te lezen en laat je op het einde - met opzet - in het donker tasten

Dat is dus goed gelukt. Het heeft me gelokt en liet me in het duister tasten.

Wel is het zo dat ik het als directe belevenis wil beschrijven en niet in de verleden tijd wil spreken.

Sorry, ik schrijf zelf bijna altijd in de verleden tijd, vandaar dat ik dat zo opschreef.

Je daagt me uit anders naar mijn eigen verhaal te kijken. Wat op zich heel goed is

Inderdaad.
Zo zie je maar weer dat een tekst een eigen leven gaat leiden wanneer de schrijver ze loslaat. Iedereen leest er iets anders in en bekijkt het anders. Mooi is dat.

LUH-3417

[oeski]

Zo jullie zijn wel opelkaar aan het quoten he...
Ik kan misschien niet zo goed alle beargumenteren als LUH dinges, maar opzich vond ik het wel een goed verhaal. En die 'fouten' volgens LUH vond ik meestal niet storen. Je denkt toch ook niet perfect??

En aangezien dit gedachten zijn, dacht ik dat zo. Maar ik zal het wel weer niet snappen.

Ik zie ze ook niet echt als fouten, hoor.

Ik beoordeel de tekst zelf los van de netheid van het schrijven, want iemand kan een geweldig taalgevoel hebben en wonderlijke dingen met woorden uithalen, maar tergelijkertijd geen flauw idee er van hebben dat de verleden tijd nooit met dt is, of iets dergelijks.

Ik zeg het er alleen vaak bij als ik zie dat het een vaker foutgedaan wordt. Het maakt dat de tekst er wat netter uitziet en wat uitnodigender is. Het komt misschien over alsof ik een anaal-gefixeerde kommaneuker ben, maar ik heb zelf ook nooit hoger dan een zes voor spelling gehaald en kan zelfs mijn eigen handschrift niet teruglezen.

LUH-3417