Naar aanleiding van mijn andere topic.
Mijn vriend en ik zien elkaar dus alleen in het weekend, maar ik ben totaal niet tevreden over het contact van doordeweeks. Ik spreek hem de hele dag niet, en dan belt ie 's avonds voordat hij gaat slapen nog even 10 minuutjes op. Op zo'n moment issie moe, reageert ie traag en bijna nergens op. Ik heb daar gewoon niets aan
En als we eens smiddags praten dan is het heel afstandelijk. Hij is nooit alleen en altijd bezig (of wil altijd iets gaan doen) en wil daardoor elke keer snel ophangen. En als ie bij iemand is kan ie ook niet vrijuit praten ofzow. Ik word hier echt niet vrolijk van.
Ik vind dat hij ook tijd voor me vrij moet maken door de weeks, want ik ben nou eenmaal niet alleen in het weekend zijn vriendin. Ik voel me soms alsof ik alleen maar in zijn gedachten ben, als ik ook daadwerkelijk bij hem ben. Als ik dan weg ben, 'ben' ik er opeens niet meer ofzow
Wat moet ik nou doen? Ik heb echt behoefte aan meer contact. Doordeweeks voel ik soms helemaal niet alsof ik zijn vriendin ben

Hij vindt het heel normaal om me alleen maar 's avonds te bellen. "Ja, ik wil je dan gewoon even welterusten zeggen". Maar heel vaak belt ie me dan wakker, om half 1/1 uur, om me 5 á 10 minuten te spreken.
Ik kan er niet tegen om altijd op de laatste plaats te komen. Pas als ie alles heeft gedaan en in bed ligt, heeft ie tijd voor mij
Heeft iemand tips ofzo? Alvast bedankt.
Liefs
PS: Dit is naast mijn 'buienprobleem' het enige waar ik mee zit, als het gaat om m'n relatie, maar dit probleem is toch niet zomaar een klein ergernisje. Ik vind het echt heel belangrijk. Maar ik ben bang dat hij vindt dat ik zeur als ik zeg dat ik hiermee zit

Want hij vindt het volgens mij doodnormaal..