eerste iets, commentaar alsjeblieft!

[tuttebel]

Ik moet voor toneel een monoloog schrijven, en ik wou ff jullie commentaar horen.
Het gaat over een meisje (Ifignea) dat net gehoord heeft dat haar vader haar wil offeren..
nou ja..willen jullie alsjeblieft commentaar geven.
Oh ja, ik ben nog niet tevreden over de laatste zin, hebben jullie misschien suggesties?

Wat denkt hij wel!!?? Offeren?! Is hij nou helemaal gek geworden?? Denkt ie nou echt dat ik dat zou toelaten..Je gaat toch niet je bloedeigen dochter offeren?..
Mij offeren..pff..en dat voor HELENA!De slet..
Houdt m’n vader dan meer van de vrouw van z’n broer, dan van mij? Ben ik dan zo vervelend..? Ik ben dan wel niet het allerliefste kind, nee..Maar het valt toch wel mee?? toch?
Misschien moet ik proberen het van zijn kant te bekijken..Zijn broer, z’n allerbeste vriend al sinds zijn geboorte vraagt hem of hij hem wil helpen om zijn vrouw terug te krijgen..
En ik wil Menelaos ook geen pijn doen. Hij zal nu wel weg zitten te kwijnen van de pijn..het verdriet, omdat zijn vrouw weg is.. Menelaos is een harstikke lieve man, hij verdient dit niet!
Wat zit ik hier dan medelijden met mezelf te hebben??!! Ik ben echt een zielig, arrogant, vervelend, puberaal, afschuwelijk kind! Bah!!
Mijn vader is een verstandig man, en ik nog maar een kind.. Hij zal vast het beste met me voor hebben..Ik zal maar doen wat hij me opdraagt, dan heeft hij vast geen hekel meer aan me. En misschien..misschien keurt iemand me dan wel goed..

[Nas-t Zeekoe]

ik snap het einde niet helemaal en ie moet hij zijn en z´n ook zijn

hoezo keurt iemand haar dan wel goed, ze wordt toch geofferd?
(misschien mis ik nu iets, maar kan iemand dit uitleggen?)

Waarschijnlijk doelt ze daarmee op een hogere macht die na haar dood over haar zal oordelen.

Een dappere poging om een monoloog te schrijven over zo'n lastig onderwerp, maar het komt voor mij niet echt uit de verf. De vele vraagtekens en uitroeptekens, samen met de slordige interpunctie in het algemeen maken het allemaal niet veel mooier.

Je begint met de verontwaardiging die zij voelt. Je zet deze neer in de vorm van woede, en niet angst of iets anders. Liever had ik gezien dat ze meer geschrokken was en zich afvroeg waarom haar bloedeigen vader Überhaupt op dat idee zou gekomen zijn. Haar walging van het idee is nu nog niet compleet... het lijkt alsof ze het al geaccepteerd heeft en alleen nog maar achteraf boos is op hem.

De vertwijfeling of zij het misschien wel 'verdient' om geofferd te worden is niet al te sterk. Zij zal zelf ook wel inzien dat het haar vader er niet om gaat of zij vervelend is of niet, maar dat er meer aan de hand is. Als ze er dan aan twijfelt of het niet een 'straf' is, komt dat niet erg sterk over. Ik zou meer concentreren op wat de redenen van de vader anders konden zijn.

De manier waarop ze zichzelf overhaalt is op zich wel leuk geprobeerd, maar verdient veel meer uitwerking (meer dan je in een simpele, korte monoloog zou kunnen plaatsen). Bovendien wordt niet duidelijk hoe haar vader's broer zijn vrouw terug zou kunnen krijgen, wanneer zij geoffert wordt. Speelt het zich af in de tijd waarin bloedoffers de goden gunstig zouden stemmen?
De opzet is hier goed, het expliciete 'misschien moet ik me in hem verplaatsen' minder en de uitwerking verdient ook meer.

De acceptatie aan het einde is ook goed qua opzet, maar daar kan je nog meer aandacht aan besteden. De laatste zin vind ik trouwens wel goed. Het maakt haar lot makkelijker te dragen.

Al met al denk ik dus dat je er wat meer tijd aan moet besteden en kijken of het allemaal logisch en vooral geloofwaadig overkomt. Een monoloog dient om de innerlijke strijd waaruit een beslissing voortkomt weer te geven. Dit moet krachtig genoeg zijn om het publiek het personage en diens motiveren te laten snappen.

Omdat het hier gaat om het grootste offer wat een mens kan geven, het leven, en dat nog voor iemand anders ook, heb je het jezelf erg moeilijk gemaakt, zeker voor de eerste keer. Misschien zou je minder hooi op je vork moeten nemen?

LUH-3417

[Anne]

Die bovenstaande reply is lang (en niet gelezen, sorry voor eventuele overlapping)

Ik heb het ook gelezen. Iphigeneia is een vrij bekend verhaal. Bijna iedereen heeft er, denk ik, toch wel van gehoord. Omdat het zo bekend is, is het best moeilijk om daar een monoloog over te schrijven. Het is voor jou de eerste keer toch? Dan heb je het jezelf best wel moeilijk gemaakt, had je niet beter een simpeler onderwerp kunnen kiezen, iets dat dichterbij je staat? Of was het een verplicht onderwerp? En moet je de monoloog ook zelf uitvoeren?

Over de monoloog die je nu geschreven hebt:

Het begin komt heel chaotisch op me over. Je wil woede uitbeelden, wat ik me ook goed kan voorstellen in zo'n geval. Ik zou in eerste instantie ook woedend zijn als mijn vader met zo'n plan kwam, maar meteen daarna zou ik me bang voelen en vertwijfeld. Waarom wil hij me offeren? Waarom ik?
Die vragen heb je op zich wel gebruikt bij het schrijven. De antwoorden kan ik uit de monoloog halen, maar ik vind het wel wat droog. Het is leuker om de toeschouwer iets meer te laten gissen, zijn eigen invulling aan deze vragen te kunnen geven.

De ommekeer in je monoloog van woede naar acceptatie komt voor mij veel te abrupt. Dit zou je veel, veel meer kunnen uitwerken. Ze haalt zichzelf over, ze probeert het van de kant van haar vader te zien. Probeer je meer in te leven in haar vader, nog meer dan je misschien al gedaan hebt! Zo zul je er meer gevoel in kunnen brengen.

Dit stuk:
Wat zit ik hier dan medelijden met mezelf te hebben??!! Ik ben echt een zielig, arrogant, vervelend, puberaal, afschuwelijk kind! Bah!!

zou eigenlijk de kern van de hele monoloog moeten zijn. Iphigeneia vraagt zich af waarom ze medelijden heeft met zichzelf. Dit is echt veel te kort, en voor de toeschouwer een ongelooflijk snelle omslag, zoals ik hierboven ook al zei. Dit zul je zeker meer moeten uitwerken, óf: niet zo uitgebreid moeten vertellen en het meer in de monoloog verstoppen. Wel zo dat het duidelijk is wat de kern is, maar niet zo expliciet. (dat is best moeilijk )

Het geheel komt heel rommelig op me over, vooral door de uitroeptekens en vraagtekens. Wat natuurlijk wel opgemerkt moet worden, is dat het een monoloog er op papier altijd veel saaier uitziet. Wanneer je iets uitvoert, stop je daar toch meestal veel meer gevoel in, dan een lezer zich kan voorstellen. Daarom ben ik ook eigenlijk heel benieuwd naar je uiteindelijke opvoering (en uiteindelijke monoloog).

Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

(en dit is ook best wel een lange reply )