Angst zo erg dat je alles gaat vermijden?

[aboe]

Ik heb een angststoornis, weet ik sinds kort. De angst is zodanig erg dat ik niet meer naar de winkel durf, niet alleen de trein in durf te stappen als ik naar school moet en daarom dus te laat kom, niets durf te vragen aan leraren, kortom ik durf steeds minder. Ik ben bang dat ik "dom" doe in andermans ogen, fouten maak en daardoor mensen boos op me worden. Dus vermijd ik het.
Daardoor ga ik dingen vermijden en raak ik langzaam in een isolement. Of ik heb angstaanvallen.
Ik zou graag willen weten of er nog meer mensen hier last van hebben? En zo jah, of ze een manier hebben om er mee om te gaan.

Alvast bedankt,

*aboe*

Ja, hier heb ik ook last van. Bij mij werd het op een gegeven moment ook zo dat ik ook het huis echt niet meer uit wou, helemaal in paniek raakte als het wel moest. (thank god was dat in een vakantie die tijd)
Het is minder geworden doordat ik nu in therapie zit (cognitieve gedragstherapie), hiermee leer ik zeg maar om anders tegen mijn angsten aan te kijken.. Ja ik kan het niet zo goed uit leggen denk ik. Maar het helpt wel.

Heb jij ook hulp, of praat je met mensen hier over?

[Juliah]

Ik heb niet echt een manier om er mee om te gaan...behalve dingen ontlopen, maar das niet echt er mee om gaan. 'k zou met iemand er over praten, als ik jou was.

aboe schreef:
een manier om er mee om te gaan.

Juist die dingen doen waar je bang voor bent. Het went namelijk.

[Juliah]

******** schreef:
Juist die dingen doen waar je bang voor bent. Het went namelijk.

Niet als je er maar bang genoeg voor bent, dan ga je er alleen nog maar meer tegen aan kijken en went er niks.

Juliah schreef:
Niet als je er maar bang genoeg voor bent, dan ga je er alleen nog maar meer tegen aan kijken en went er niks.

Door dingen te ontwijken wordt het alleen maar erger.

[Juliah]

******** schreef:
Door dingen te ontwijken wordt het alleen maar erger.

Door dingen te doen ook.

Juliah schreef:
Door dingen te doen ook.

Neuh. Dat is niet mijn ervaring, althans. Hoe meer ik doe, des te minder angsten ik heb.

[Anne]

Ik ben heel erg bang voor roltrappen die naar beneden gaan (dit klinkt heel stom geloof ik), maar omdat er in elk warenhuis wel roltrappen zijn, moet ik daar wel vanaf, wanneer ik met vriendinnen ga winkelen. Verder ben ik ook nog bang wanneer ik met de bus moet. Ik ga altijd in de buurt van de buschauffeur zitten, zodat ik er in ieder geval voor uit kan, als het achter (bij de deur) vol met mensen staat. Ik wil ook nooit dat er iemand naast me komt zitten, omdat ik er dan niet meer uit kan bij mijn halte. Wanneer er wel iemand naast me komt zitten, krijg ik het benauwd en ga bijna hyperventileren. Maar ik ga daardoor niet de bus ontwijken, ik denk dat als ik er vaak mee in aanraking kom, dat het dan wel weer gaat wennen. Vroeger was ik nooit bang. Hetzelfde voor de roltrap; laatst ben ik helemaal alleen er van af gegaan en ik was daarna zo trots op mezelf!
Ik denk dat je er toch op de een of andere manier niet voor moet weglopen, maar juist de confrontatie aan moet gaan. Maar als je dat niet alleen durft, vraag dan aan vrienden of ze met je mee willen gaan. Dat helpt écht! Succes!

[Rocaliaan Lieke]

Ja ik herken het wel een beetje maar ik heb als het ware voor school
Afentoe ga ik niet naar school omdat ik niet durf en ik kan er nix tegen doen

Ook therapie helpt niet

[Vogelvrij]

Tja, het is herkenbaar, hoewel ik denk ik niet echt een angststoornis heb.

En het hangt er denk ik vanaf, wat en hoe erg het is, of een confrontatie helpt. Je moet het willen.
Zelf heb ik jarenlang een kattenfobie gehad, en kwam ik bijv. nooit meer in een bepaalde woonwijk omdat ik daar ooit een kat had gezien. Op een gegeven moment was dat zo erg, en begonnen mensen me ook half uit te lachen, alsof ik me aanstelde. En omdat ik juist altijd verschrikkelijk bang ben om "raar" gevonden te worden, heb ik mezelf toen toch met katten geconfronteerd.
En toen ik merkte dat dat beest me niets deed qua bijten of krabben, is mijn angst wel minder geworden.

Maar ik weet niet of het bij alles helpt...

[kleine wicca]

Ja, waarschijnlijk herkennen veel mensen jouw probleem wel, ik heb er ook erg veel last van gehad, heb nog er steeds een hekel aan om over het schoolplein van het fietsenhok nar de deur te lopen.

Maar andere dingen zijn juist minder geworden, ik durfde nooit alleen de stad in te gaan om even snel wat dingetjes te kopen die ik nodig had, altijd wou ik iemand mee hebben, en als ik dat dan wel deed was ik er best trots op..........raar ijglijk mahjah...
Het gevoel begrijp ik dus heel goed, gewoon bang zijn dat andere mensen op JOU zitten te letten, alles kunnen zienw at je doet en dat dat dn ook nog es heel dom lijkt..........ik vraag me altijd af waar zoiets vandaan komt.

het helpt behoorlijk je ook eens leuke dingen aan je uiterlijk en jouw manier van doen bewust te worden. kop omhoog, lach es even naar je spiegelbeeld, hey je mag dr wezen en andere mensen hebben het veel te druk om op jou te letten hoor , dat hielp bij mij vaak wel.

succes hej

[K-Cobain]

kleine wicca schreef:
Ja, waarschijnlijk herkennen veel mensen jouw probleem wel, ik heb er ook erg veel last van gehad, heb nog er steeds een hekel aan om over het schoolplein van het fietsenhok nar de deur te lopen.

Maar andere dingen zijn juist minder geworden, ik durfde nooit alleen de stad in te gaan om even snel wat dingetjes te kopen die ik nodig had, altijd wou ik iemand mee hebben, en als ik dat dan wel deed was ik er best trots op..........raar ijglijk mahjah...
Het gevoel begrijp ik dus heel goed, gewoon bang zijn dat andere mensen op JOU zitten te letten, alles kunnen zienw at je doet en dat dat dn ook nog es heel dom lijkt..........ik vraag me altijd af waar zoiets vandaan komt.

het helpt behoorlijk je ook eens leuke dingen aan je uiterlijk en jouw manier van doen bewust te worden. kop omhoog, lach es even naar je spiegelbeeld, hey je mag dr wezen en andere mensen hebben het veel te druk om op jou te letten hoor , dat hielp bij mij vaak wel.

succes hej

Dat heb ik dus ook... Ik kan er niet tegen, ik heb altijd het idee dat dan het hele fietsenhok (+ fietsen ) naar mij kijkt. En de kantine doorlopen naar achter vinnik nog erger!
En dat van de stad... Idd! Ik haat dat... Bahbahbah.

[zeep007]

hallo, ik herken dit ook...
ik had ook een angststoornis. Ik begin allerlei situaties te vermijden en dat werd steeds erger, totdat ik ook bijna in een isolement raakte. Toen heb ik ingegrepen en ben naar de dokter gestapt. Die heeft me doorverwezen naar cognitieve gedragstherapie (net zoals rhea). Deze therapie heb ik twee weken geleden afgerond en met succes.
Mijn angst is nog niet helemaal over, maar ik moet gewoon alle enge situaties blijven opzoeken, zodat de spanning daalt.
Vooral dus niet situaties gaan mijden. Ik mijd geen situaties meer en mijn gedachtengang is ook behoorlijk veranderd.
Ik zie nu in dat mijn angsten ongegrond zijn.

Cognitieve gedragstherapie laat je oefenen met situaties die je eng vindt (zodat de spanning uiteindelijk daalt), heeft me omleren gaan met lichamelijke reacties en heeft mijn gedachtengang sterk veranderd, zodat mijn angsten mijn angsten niet meer zijn. Ik weet niet of dit standaard is bij cognitieve gedragstherapie en of dit b.v. bij Rhea anders is.

Ik hoop dat je nu iets meer info hebt.

Succes!

mijden is idd niet altijd even goed. ik denk dat je het beste de confrontatie wel aan moet gaan, maar in kleine stapjes. niet meteen alles willen, dat is vaak te veel.
eerst een keer samen met iemand een winkel binnen stappen, samen met de trein gaan en samen een vraag stellen.en daarna ga je samen de trein in, maar gaat die ander een stukje verderop zitten.

ik weet neit of dit te vergelijken is, maar ik durf bv geen schema's voor anderen in te vullen. de groepsleiding zegt dan tegen mij dat ik de corveelijst in moet vullen en omdat ik het niet durf maak ik er een grap van en schrijf overal "team" op(mogen de groepsleiders dus alle taken doen). de volgende keer als ik dat papier moet invullen ga ik dat gewoon samen met een groepsleider doen. en misschien doet de eerste keer de groepsleider wel het meeste werk maar naar verloop van tijd zal ik meer zelf moeten doen.

stapje voor stapje kom je er wel! heel veel succes en take care!

[aboe]

Ik heb een heel fijne psycologe waar ik 1x per week mee praat. Zij weet van mijn angsten af. In het begin oefenden we nog wel is..bv dan pakte we een glas water en gingen we kijken hoe hard je met het glas moest schudden voor het water er uit zou vallen ( ik durf nooit ergens anders te drinken omdat ik bang dat ik een ongecontroleerde beweging maak)
Ik heb ook medicijnen gehad voor mijn angsten, maar dat hielp niet, dus daar ben ik mee gestopt.
Het lukt me niet om te zeggen tegen mezelf: nu ga ik dat gewoon DOEN... ik kan het niet
ik ben gewoon zo bang dat ik op een gegeven moment vast loop....
Mijn psycologe weet er dus vanaf..maar jah verder kan zij er ook niet veel mee volgens mij. We praten erover enzo..maar daar houdt het dan ook mee op...

[J-roen]

moet doet goed.

het is heel belangrijk om jezelf over die drempel te sleuren en toch bepaalde dingen te gaan doen, zoals ******** al zei.
hoe vaker je dingen doet, hoe gemakkelijker het wordt om ze weer te doen.

[corduroy]

*agrees met jeroen en ********* maar, in sommige gevallen is het volgens mij wel wat ingewikkelder dan dat. Als je echt een angststoornis hebt in plaats van (bovengemiddeld) verlegenheid, moet je er volgens mij wel meer aan doen. Maar in de meeste gevallen werkt jezelf een schop onder je kont geven wel het beste, denk ik. Is in elk geval wel mijn ervaring, maar ik weet ook dat als je echtechtechtechtechtechtecht iets niet wil/durft, jezelf ertoe dwingen er ook voor kan zorgen dat het een enorm fiasco wordt zodat je het daarna alleen nog maar erger vindt. Maar dat zijn uitzonderingen denk ik.

[N*A*Shezbaernon.temp]

Ik had het vorig jaar ook, geloof ik, maar dan met school ... ik was bang om naar school te gaan, en als ik al een keer in de zo veel tijd toch al mijn moed bij elkaar raapte en naar school ging, hield ik meestal maar de eerste twee uur ofzow uit en moest daarna toch naar huis ... Ben volgens mij in de zesde maar 1 / 3 van de lessuren aanwezig geweest ...
Nu is het veel beter, ik zit op een andere school, in een ander land die me niet zo vijandlijk lijkt en voel me al in al veel meer op mijn gemak ... ben niet bang om naar school te gaan, met mensen te praten.

Ik denk dat mijn oplossing moeilijk jou zou helpen, want ik ben een beetje een apart geval, maar zoals er gezegd werd, moet je proberen die situaties niet te vermijden ... want dan durf je langzaam werkelijk steeds minder en minder. Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet blijven proberen.

N*A*Shezbaernon schreef:
ik ben een beetje een apart geval

Me valt op dat haast iedereen dit van zichzelf zegt

Wat maakt jou een apart geval?

[N*A*Shezbaernon.temp]

******** schreef:
Me valt op dat haast iedereen dit van zichzelf zegt

Wat maakt jou een apart geval?

Dat ik uit Tsjechie kom, bijvoorbeeld, en ik echt onderdoor was aan het gaan in Nederland, en ik alleen terug naar Praag zou kunnen keren wanneer ik mijn VWO - diploma heb gehad ... Bij mij speelde dus het factor " een NEDERLANDSE " school een grote rol, maar dat is bij hem waarschijnlijk niet zo ... ?
Ik kom vandaag een beetje moeilijk uit mijn woorden, sorrie hoop dat je weet wat ik bedoel ... voor mij was gewoon een hele erge opluchting dat ik weg ben uit Nederland, daarom is er een zo groot verschil tussen school - daar en school - nu.

[devilcat]

ik herken jullie verhaal,
Ik hyperventileer al 4 jaar, en ben er eigenlijk nooit mee naar de dokter gegaan,
Van dat hyperventileren kreeg ik angstaanvallen, ik loop nu bij een psygiater ben er 2 x geweest en ga nog meer keer, ik hoop dat het over gaat,

Ik vind het heel erg vervelend om naar de stad te gaan, want STEL dat er iets gebeurd kan ik niet ff snel naar m'n kamer ofzo,
Ik word daarom dus zenuwachtig in de stad en begin te hyperventileren, ik krijg dan ook last van pleinangst enzo..argg
maar ik ga onbewust de angsten opzoeken, heel vaag, maar ik kan er niks aan doen, ik ga dan bijvoorbeeld denken "hoe zou het zijnals de wereld omdraait " maar dat gaat onbewust dus ikkan het niet tegenhouden.
Nou ik liep met mijn broer de stad in en op een gegeven moment leek het wel alsof ik door de grond heen baggerde, alsof de grond op kniehoogt was, ik werd echt gek gewoon, ik was zo bang, en dit gebeurd iedere keer,nou we liepen terug naar huis, met de nodige huilbuien en zo, en op een gegeven moment stonden we op een brug en ik zag voor mij zo;n gigantich gebouw, nou , ik kon geen stap meer zetten, hoogtevrees maar dan op de grond..

Ik merk heel erg dat deze dingen in periodes gebeuren, want ik heb tijden dat ik gewoon NIET slaap omdat dat hyperventileren mij wakker houd, en ik heb tijden dat ik gewoon gelijk slaap.
Ik vermijd als het ff kan de stad.maar als het moet praat ik mezelf moed in van "je kan het "
Ik weet dat vermijden niet helpt, mijn dokter heeft ook vastgesteld dat ik een angststoornis heb.
sommige mensen hebben angststoornissen omdat ze bang zijn dat ze weer gaan overgeven op die plek waar ze gisteren ook overgaven, maar ik heb dta met hyperventileren.

Ik vind het ook erg vervelend om met mensen samen te zijn, want , als ik dan NIET dat plein over wil moet ik het weer gaan uitleggen, en dakost me zoveel energie, en ik ga dan ook meestal huilen omdat ik dan zo'n hekel aan mijzelf krijg,
Ik wil het ook niet aan mijn vriendinnen vertellen, heb ik ook niet gedaan, want je weet maar nooit wat ze ove je kunnen vertellen.
Nou, zo'n goeie vriendinnen zijn het eigenlijk ook neit ..
maar, nu heb ik bijvoorbeeld biologie op donderdag in een lokaal war ik gewoon gek word, en dan ben ik constant zenuwachtig, en is echt een hel gewoon om daar te zitten, maar ik durf gewoon nie te zeggen wat er mankeert.

Ik drink ook geen aclohol meer, drugs neem ik ook niet, alcohol zeker niet meer dan 1 glas , want ik had een schoolfeest, en ik had misschien 3 wijntjes op, en ik kan al slecht tegen alchol, maar wat gebeurde er nou, ik kon geen vat meer krijgen op mezelf, dus die angsten kwamen vertienvoudigt leek het wel, het was echt NIET leuk, ik hyperventileerde als een gek, ik zag alles heel raar, dus dat niet meer....
en dan komt het dus, dat wanneer je uit bent ofzo met mensen , en die mensen gaan zich helemaal vol zuipen, ja en ik dan met mijn colaatje, dat moet ik danweer uitleggen, soms wor dik er zo kwaad van dat ik blijkbaar niet mezelf kan zijn door andere.



Wie herkent mijn verhaal??

[dromerig elfje]

Ik ben vaak bang om mensen te ontmoeten of tegen te komen
in de angst dat ze me niet moeten. Ik ga op school meedoen an een "sociale vaardigheids cursus". Misschien dat die angst dan wat afneemt.
Ik zou als ik jou was hulp zoeken, of er in ieder geval met iemand over praten....

Ik kan je niet echt helpen, behalve dat je jezelf met je angsten moet confronteren in plaats van ze te ontlopen. Je moet ervaren dat je angsten niet altijd gegrond zijn en dergelijke, en ja... er weer realistisch tegen aan leren kijken denk ik..

Ik las ergens het volgende en dat vind ik echt een heel mooie uitspraak:

Je moet doen waar je bang voor bent, want dat is het veiligste.

[KissMyJackass]

Ik herken dit verhaal ook wel... zelf heb ik een beetje last van pleinvrees heet t volgensmij, dat ik bang ben om in mn eentje te gaan winkelen, en door de school lopen, dat soort dingen. Maar dat is nog niet zo erg, en wordt ook wel een beetje minder.

Ik ben wel heel erg bang voor naalden, bloed, ziekenhuizen, nouja zo'n beetje alles wat hiermee te maken heeft. Vooral bloedprikken is echt vreselijk. Ik moet hier ook de hele tijd aan denken. Gisteren bijvoorbeeld zag ik op tv dat er bij iemand bloed afgenomen moest worden, ik snel wegzappen natuurlijk, heb er dan ook niks van gezien, maar daarna kon ik t gewoon niet meer uit mn hoofd krijgen, moest er ook steeds weer aan denken wanneer er bij mij bloed werd geprikt, dat was echt vreselijk. Ik werd er ook echt helemaal naar van en moest hyperventileren, en ja, eigenlijk moest ik een proefwerk leren, daar kwam dus weer helemaal niks van
Dit is dus maar een voorbeeld, dit soort dingen heb ik veel vaker. Ik word dan ook hartstikke duizelig en misselijk en val flauw, dat heb ik ook zelfs als ik niet aan die dingen die ik eng vindt moet denken, maar gewoon als ik op school zit ofzo, en dan raak ik in paniek. Ook heel onhandig, als we ergens een film kijken, of tv, en er komt alleen al iemand langs in een witte jas, of iemand zegt alleen al: we moeten naar het ziekenhuis, of zelfs al als het er niks mee te maken heeft: zo van, we zijn door het oog van de naald gekropen, dan krijg ik al een paniekreactie, terwijl dit natuurlijk nergens op slaat.

Ik heb dit net aan mn psychologe verteld, ze heeft nog niet echt gezegd of t een angststoornis was enzo, en wat eraan te doen valt, maar ik hoop wel wat. Ben het trouwens ook niet eens met dat ik het dan maar zoveel mogelijk op moet gaan zoeken, moet ik me nu opeens vaak gaan laten prikken ofzo??
Dat zou dus niet werken bij mij, want elke keer als ik geprikt moet worden, wordt mn trauma weer groter. Ik val namelijk bijna altijd flauw tijdens/na zo'n prik, en flauwvallen is echt niet prettig ofzo, ik ben nog de hele dag kotsmisselijk en hartstikke slap, heb al mazzel als het de volgende dag dan wat over is. Dus ik denk niet dat het zin heeft om die dingen juist op te zoeken, mijn angst wordt er alleen maar groter door.

Okee, lang verhaal dit. Herkent iemand dit een beetje??

[aboe]

Vind het echt heel fijn dat er zoveel gereageerd is op mijn toppic... inmiddels is er best weer een hoop veranderd.

Ik heb een psycologisch onderzoek gehad, en daaruit bleek dat mijn angststoornis, nou in ieder geval dat er snel wat aan veranderd moet worden.
Weer een test gedaan..en mijn angststoornis staat op de voorgrond (alsof ik dat zelf niet had kunnen bedenken). Er gaan een landelijk onderzoek van start bij veel ggz bureaus in het land. Ze willen onderzoeken welke therapie het beste is voor een kind met een angstoornis "therapie alleen voor het kind" of "therapie voor het kind met het gezin erbij betrokken"
Nu doe ik mee met dat onderzoek.. ik krijg cognitievegedragstherapie... ik krijg nog te horen welke van de twee..(kind alleen of met kind en gezin, gezin bestaat alleen uit vader in mijn geval) . die therapie duurt 3 maanden, 1x per week. Als het goed is moet ik dan weer na 4 jaar alleen naar de winkel durven... Ik betwijf het allemaal..

Maar ikb en echt heel benieuwd hoe het gaat lopen allemaal.

echt bedankt voor alle reacties..vind het echt heel fijn om te horen dat ik niet de enige ben die "bang" is

[Juliah]

KissMyJackass schreef:
Ik ben wel heel erg bang voor naalden, bloed, ziekenhuizen, nouja zo'n beetje alles wat hiermee te maken heeft. Vooral bloedprikken is echt vreselijk. Ik moet hier ook de hele tijd aan denken. Gisteren bijvoorbeeld zag ik op tv dat er bij iemand bloed afgenomen moest worden, ik snel wegzappen natuurlijk, heb er dan ook niks van gezien, maar daarna kon ik t gewoon niet meer uit mn hoofd krijgen, moest er ook steeds weer aan denken wanneer er bij mij bloed werd geprikt, dat was echt vreselijk. Ik werd er ook echt helemaal naar van en moest hyperventileren, en ja, eigenlijk moest ik een proefwerk leren, daar kwam dus weer helemaal niks van

'k ga d'r niet van hyperventileren, maar word wel helemaal eng bij het idee (nu ook ), word misselijk enz... 't is niet leuk iig, maar ja.

Dus ik denk niet dat het zin heeft om die dingen juist op te zoeken, mijn angst wordt er alleen maar groter door.

Zal per angst verschillen. Ik denk ook niet dat het bij mij werkt, hoewel ik meestal schijt aan m'n angsten heb...alleen soms komen ze er toch doorheen... 'k hoop dat het ooit eens op gaat houden.

[Tulpje6]

Ik heb t ook gehad dat ik dingen ging vermijden, ik had kreeg steeds hartkloppingen/misselijkeheid/angst/werkelijkheidsverlies etc en daardoor durfde ik niet goed alleen thuis te zijn (dus dan maar weer mee naar oma ook al moest ik nog veel doen thuis en had ik geen zin), durfde ik niet meer uit (want bang om ter plekke flauw te vallen, een angstaanval te krijgen, hartkloppingen e.d), sporten (want hartkloppingen) etcetc.

In het begin leek het bij mij ook iets lichamelijks, toen had ik alleen last van hartkloppingen en misselijkheid maar ik had helemaal niet door dat dit angsten ofzo waren. De onzekerheid over wat het was maakte me wel beetje bang.

Toen ging het weg en een half jaar of een jaar later kreeg ik het weer, maar nu niet alleen lcihamelijk maar ook dat ik gek werd in mijn hoofd leek het, werkelijkeheidsverlies etc.

En nu zit tulpje6 aan de medicijnen
Bah, troep maar t werkt wel zolang ik ze slik

[Missy_X]

Ja ik heb er denk ik ook last van. Vooral als ik in een superdruk cafe sta, dan krijg ik het superbenauwd en word misselijk en ben dan echt bang. Ik durf ook niemand meer aan te kijken op zo'n moment omdat ik bang ben dat ze me in elkaar gaan slaan. Ik kan dan nog maar aan 1 ding denken en dat is: ik moet naar buiten en snel.

Dit gevoel heb ik ook als ik een enge hond zie die los loopt.

En als ik in de trein zit en hij staat ineens om onbekende reden stil.

Is dit nu ook een Angststoornis of weet iemand soms wat dit is. Ik vind het namelijk supervervelend en zou het graag veranderen.