Teleurgesteld...

[Eend]

Mijn opname is aankomende vrijdag afgelopen, maar ik ben er totaal niet tevreden mee. Ze hadden gezegt (wat ook een doel van de opname was), dat ze eindelijk eens een keertje met mijn thuissituatie aan de slag gingen. Nou hebben ze in die 2enhalve maand er dus geen flikker aangedaan Ja, één schakelgesprek met het gezin en mijn behandelaar, waardoor ik enorm overstuur en gespannen was geraakt en daardoor het gesprek had verlaten. Er kwam dus uit, dat er maar regeltjes gemaakt moesten worden thuis. Nou, ja, daar heb ik wat aan he? Mijn broer ramt me in elkaar en ik moet me maar aan de regels houden. Ik baal hier zo van. Ik had gehoopt, dat ik in een betere thuissituatie terecht was gekomen wanneer mijn opname afgelopen was, maar d'r is geen f*ck verandert. Ik ben zo kwaad op die k*t hulpverlening nu, maar ook enorm verdrietig hieronder. Waarom willen die mensen me nou niet helpen? Waarom word ik telkens van het kastje naar de muur gestuurd? Mijn psych in hier in mn eigen woonplaats had gezegd, dat ze er in Dordt wel goed aan konden werken. Nou, goed, dr werd een heel plan gemaakt, dat er regelmatig een gezinsgesprek zou plaatsvinden. En nu komt het er dus weer op neer, dat mn psych hierzo het maar weer op moet gaan lossen en ondertussen blijf ik met al die spanningen en angsten thuis zitten.
Ik weet het nou echt niet meer weet je? Ik heb zo mijn best gedaan op het geen wat ik niet kon bereiken, omdat de behandelaren weer anderen plannen hadden en bla bla bla. Ik ben zo moe nu en zo enorm kwaad en verdrietig.
Morgen moet ik weer terug naar de afdeling en weet je? Ik heb er helemaal geen zin meer in. Waarom zit ik daar nou nog? Alleen nog maar, omdat ik weet, dat als ik weer naar huis ga, het weer mis gaat. Ik heb geen zin meer in die rot therapie, ik heb geen behoefte meer om tienduizend keer aan te geven, dat ik bang voor thuis ben en dat er dan niet meer naar geluistert wordt. Ik heb er geen zin meer in, dat ik elke keer uitgedaagd wordt door de sociotherapie, zodat ik kronkels en dergelijken na zal vragen.
Ik heb alleen nog maar behoefte om alleen op mijn kamer te liggen en verder geen ene reet meer te doen.
Maar aan de andere kant wil ik vanalles nog gaan doen, maar dat lukt gewoon niet zolang het thuis kut gaat... Het gevoel, dat als je één stap verkeerd zet, dat je gelijk een klap kan verwachten wil ik niet meer.
Ik heb gewoon het gevoel, dat ik de hele controle kwijt ben.
Het is gewoon niet eerlijk meer. Laatst zou ik ge-evalueerd worden. Je krijgt dan een aantal stencils waarop je je eigen inbreng mag opschrijven. Die heb ik dus nooit gekregen, omdat ze het vergeten waren, maar ondertussen had ik wel willen zeggen, dat ik onwijs teleurgesteld ben, omdat ze mijn thuissituatie totaal genegeerd hebben...

Ik ben al dagen van plan om mijn medicatie stop te zetten. Ik heb geen zin meer om die chemische troep nog te slikken. Ik help mezelf er gewoon niet mee.
Nahjah, kzal me kop maar verder gaan houden. Kben moe, kga naar bed...

[Rabbi Daniel]

......

Ik weet even niet zoveel te zeggen, sorry..
Ik voeg je wel toe op MSN.

[Dreamerfly]

Vervelend meis, na al die inspanningen.

k zal morgen een uitgebreide reactie geven....k moet r nu vandoor....anders krijg ik een aantal hele chagerijnige mensen hier(willen slapen en worden gek van mijn getyp )


tot morgen

Liefs
Mariamne

[Dreamerfly]

Heej eendje

Mijn beloofde reactie; al is het wel wat laat.

Hoe ging het vandaag?. 'k hoop dat je het alles een beetje van je hebt af kunnen zetten!(al zal dat natuurlijk niet helemaal gaan).

Heb je een beetje een idee van hoe je de strijd toch weer kan aangaan?

Liefs
Mariamne

[Eend]

Eujz
Jah, keb mn best gedaan afgelopen week op de afdeling, alleen tis zoooo vermoeiend.
Maandag zat ik dus enorm pissig in de groep, gaan ze lopen ijlen, dat ik kwaad wil zijn op iedereen, zodat het afscheid makkelijker voor me werd. Daarom werd ik nog kwader en ben toen maar lekker naar mijn kamer gegaan (wat eigenlijk nie mag ) en nahjah, toen waren ze me kwijt. Majah, na kwartiertje toch ff gaan melden in de groep en de rest van de dag gewoon afgemaakt, ondanks dat ik die hulpverleners wel kon killen.

Maar goed, 's middags had ik een gesprekje met mijn persoonlijke begeleidster en die gaf me tenminste duidelijkheid en zij snapte ook wel, dat ik er enorm pissig om werd. Toch nog iemand! Ik had met haar afgesproken, dat ik gewoon zo snel mogelijk een gesprekje met mijn behandelaar zou regelen. Ik zou voor die avond nog een brief inleveren, waarop stond, dat ik met mijn behandelaar wilde praten en waarover ik wilde praten. Kreeg ik dinsdag te horen dat ie geen plek meer had in zijn agenda. Maar hij zou wel een plek naast zijn agenda afspreken. Nou...niks van hem gehoord en morgen is mijn laatste dag en jah...theeft dan ook geen zin meer. Eikels zijn het...echt waar... Ik ben nu dus al de hele dag zo enorm pissig! Vannochtend was ik enorm moe (achteraf gewoon van spanningen), maar ik kon amper op mijn benen staan en kon gewoon haast niks meer. Ik moet vanavond een korfbalwedstrijd spelen, maar daar zat ik dus enorm tegenop, omdat ik gewoon niks meer kon. Toen moesten we ook naar het winkelcentrum gaan, maar dat is twintig minuten heen lopen en twintig minuten terug en ik mocht niet met de fiets. Op een gegeven moment ben ik maar op mijn kamer gaan zitten, majah, toen kwam er een boze socio naar me toe, die zei, dat ik maar gewoon mee moest gaan en bla bla bla. Dus ik helemaal overstuur met twee anderen jongeren meegegaan, maar die hadden me al snel weer terug gebracht. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Toen heb ik weer met een socio gepraat en was het weer wat minder. Keb toen gewoon leuk met de anderen gevoetbald en zo.
Mahjah, keb de heletijd van die jankbuien. Kweet het gewoon niet meer. Ik wil niet naar huis zolang het er nog zo uit ziet. Ze hadden gvd gezegd, dat ze er wat aan gingen doen

Nou hoorde ik van mijn moeder, dat ze zelf hulp waren gaan zoeken, maar dat werd pas opgestart als ik in Gouda was. Jah, jezus! Het had al over moeten zijn!

Het voelt gewoon alsof ik keihard mijn longen uit mijn keel sta te schreeuwen en er toch niemand luistert...ze doen toch wel wat ze zelf willen.
Ik voel me nou zo f*cking alleen in deze situatie en ik blijf me maar sterk houden en ik blijf maar mijn best doen, maar ik heb dr gewoon geen zin meer in. Het liefst kap ik met de hulp. Keb dr toch niks meer aan, mijn ouders weten het toch wel weer beter