nergens last van hebben - zelfmedelijden en melacholiek

[Ninnoc]

hi,
ik kom hier niet zo vaak en als ik hier kom reageer ik vaak niet omdat ik nooit weet wat te typen.. ik zal het kort proberen te houden.
laatst had ik iets gepost over medicijnen maar dat is oud verhaal het gaat (door omstandigheden verbetert etc) ineens vrij goed, en eigenlijk heb ik mijn hele leven niet echt iets gehad buiten herfstdip.
toch.. en nu komt het heb ik nogal een romantisch gevoel (niet in de zin van met je vriend maar in de zin van de periode de romantiek) Ik heb altijd nogal de drang naar tragische dingen, heerlijk zwelgen in zelfmedelij, alleen door een donkere verlaten straat lopen en je kut voelen, heerlijk janken, overal ellende van inzien, verslaaft raken, nutteloos leven leiden etc.

hoe komt dit toch?

[Dreamerfly]

Behoefte in aandacht?, en dat bedoel ik in positieve zin; iemand die: ("tragische dingen, heerlijk zwelgen in zelfmedelij, alleen door een donkere verlaten straat lopen en je kut voelen, heerlijk janken, overal ellende van inzien, verslaaft raken, nutteloos leven leiden" )vervangt. Of omdat je iets wilt voelen, dat je zonder het boven geschrevene, je te nutteloos voelt, te leeg?

[Ninnoc]

aandacht is het niet echt denk ik, want dit soort dingen deel ik niet echt met mensen(behalve 2 erg goede vrienden) en dat hoeft ook niet, ik heb ook genoeg vrienden etc. hmmm anders leeg voelen zou er wel evt. mee te maken kunnen hebben. ik zal er eens over denken. misschien valt t ook in dit straatje, ik val altijd op jongens die immens leiden aan weltschmertz(zie ook l&r), misshien om dit alles samen met iemand te doen. het wordt hoe langer hoe maffer

Ik heb altijd nogal de drang naar tragische dingen, heerlijk zwelgen in zelfmedelij, alleen door een donkere verlaten straat lopen en je kut voelen, heerlijk janken, overal ellende van inzien, verslaaft raken, nutteloos leven leiden etc.

En ik altijd maar denken dat ik de enigste gek was

[Ninnoc]

Gauloises schreef op 24-09-2003 @ 20:07:
En ik altijd maar denken dat ik de enigste gek was

ik ben verder heel normaal maar soms heb ik dat gewoon

[//ItsJustMe\\]

Misschien om het gevoel een antwoord te geven?

Ik weenie hoor , erkennen van verborgen verdriet of kwaadheid, over het leven en dingen in het algemeen of misschien iets specefieks.

Dat idee komt bij mij op. (?)

[Nanaki]

Buiten het verslaafd raken heb ik wel ongeveer hetzelfde: het is meer een levensinstelling die je hebt denk ik. Volgens mij zijn er ook genoeg mensen die daar aan lijden ;s

Bij mij wordt het denk ik vooral veroorzaakt door een streven naar perfectie. Iets dat natuurlijk nooit bereikt wordt, helaas :] Dat, en dan in combinatie met de complete onbenulligheid van het leven in het algemeen.

tja

Bij mij wordt het denk ik vooral veroorzaakt door een streven naar perfectie. Iets dat natuurlijk nooit bereikt wordt, helaas :] Dat, en dan in combinatie met de complete onbenulligheid van het leven in het algemeen.

mooi, kort, en bondig samengevat waar het op neer komt

[Aventus]

Ik ken het gevoel; ik heb precies hetzelfde. Ik speel soms ook wel eens met de gedachte om midden in de nacht een stuk te gaan fietsen, maar bij nader inzien is dat het toch ook niet helemaal En voor wat betreft janken:
Voor mij is huilen als seks: het gigantische tintelen in m'n verkrampte gezicht en soms ook m'n handen. Het gevoel en het geluid van m'n compleet ontregelde ademhaling. Het inhouden van m'n adem totdat ik duizelig word en het voelt alsof ik stik. Het soms als een bezetene tekeer gaan en spastische bewegingen maken in bed. Het minder goed voelen van pijn. De natte koptelefoon en het natte kussen...hoe natter hoe beter. Ik drink met opzet geen alcohol als ik me kut voel, omdat dat me verdooft en me rustig maakt, en dan is het huilen dus minder 'lekker'. (Behalve dan als het echt goed mis is, dan drink ik me puur impulsief vol). Tijdens het huilen luister ik altijd naar muziek, die meteen ook bijna de enige muziek is waar ik naar luister, want ik hou vooral van droevige muziek. Ik kan me dan ook altijd heel erg verbazen om mensen die juist naar vrolijke muziek gaan luisteren als ze zich slecht voelen.
Huilen, je kut voelen, is voor mij een soort van verslaving. Als ik me wat depressief voel, dan verlang ik er naar. Er lopen dan gewoon te weinig stroompjes door bepaalde neuronen en ik heb dan gewoon een flinke dosis nodig. En met huilen, het liefst zo heftig mogelijk, krijg ik die. Het is inderdaad om een leegte op te vullen. Ik doe het niet voor de aandacht. Het is inderdaad ook een levensinstelling. Het gevoel dat de aarde nou eenmaal een planeet is met leven en de mens een dusdanig ver ontwikkeld wezen is dat het emoties kan voelen en kan beseffen dat het leven eigenlijk doelloos is (als je tenminste niet gelooft).

O ja, en wat is er nou mooier dan jezelf zat (doch binnen bepaalde proporties) zuipen op een doordeweekse nacht waardoor de muren van je slaapkamer vervagen en je jezelf in een andere wereld waant? Zieliger dan dat kan je natuurlijk niet zijn maar dat maakt het nou juist zo 'goed'. Dit heb ik een paar jaar terug vaak gedaan.

[Ninnoc]

Aventus schreef op 25-09-2003 @ 02:09:
*knip*

prachtig stuk ik heb inderdaad ook als ik me kut voel dat ik keihard wil janken, vaak lukt dat niet zomaar en dan ga ik muziek draaien en dan komt het vanzelf.
ik heb er nog eens over nagedacht en het heeft er denk ik mee te maken dat ik graag intesief voel ofzo (ik weet niet hoe ik t moet uitleggen maar probeer t toch) ik zou bijv. ook heel graag een grote passie hebben, muzikaal zijn of ballet of zoiets, ik ben altijd beetje jaloers op mensen die dat wel hebben, al kan ik er erg van genieten om ernaar te kijken. Ik zou ook graag groots en meeslepend leven, net als een film, heerlijk melacholisch, dat is denk ik die drang die af en toe in mij opkomt. verslavend ook wel, dat ik in de winter als het te lang duurt -t kutgevoel- naar de zomer, maar als het zomer is ik het mis, het donker etc.

me bezuipen in mijn eentje, ja dat doe ik ook weleens, echt het toppunt van kansloosheid

streven naar perfectie.... hmmm ..... ja en nee, nee ik ben niet echt perfectionist maar ja in de zin van de nixgeneratie, ik kan 's ochtends wakker worden en bedenken wat ik allemaal wel niet kan doen en hoe geweldig dat zou zijn en dan uiteindelijk de hele dag in mijn bed blijven liggen rotten

verborgen verdriet etc. heb ik afgelopen jaar verwerkt en ik heb de drang nog steeds, maar misschien heeft t er wel mee te maken want had t afgelopen jaar wel xtra sterk

[superdikkeknuf]

Wow, wat herken ik me hier erg sterk in.
Een tijdje geleden had ik een rotperiode, maar nu is die voorbij. En het klinkt gek, maar ik voelde me 'gelukkiger' als ik me rot voelde. 'k Klink waarschijnlijk helemaal geschift, maar als ik zwelg in zelfmedelijden, dan heb ik nog een houvast.
Als je je gelukkig voelt, heb je niks om je aan vast te houden. En dan kan je je niet verstoppen achter een ongelukkige muur, je moet jezelf verplichten de wereld aan te zien zoals hij is en je moet beseffen dat je daar je plaats in moet nemen.
Het is zoveel makkelijker om je op je kamer op te sluiten en ongelukkig te zijn en jezelf vanalles en nog wat te verwijten en denken dat je niks waard bent en aan de dood te denken...
Als ge mij niet begrijpt, dan kan ik alleen maar zeggen dat ik dat wel kan geloven, want ik begrijp mezelf gewoon niet meer...

Ik ga nu naar de psycholoog, maar al mijn problemen zijn precies opgelost, dus ik wil dat nu stopzetten. Maar daarentegen: ben ik wel gelukkig? Ik vind mezelf gewoon een grote aandachteiser... De uitleg van aandacht, perfectie en leeg gevoel, allemaal is er wel iets van waar.
God, kon iemand me maar voor één keer volledig doorgronden en me zeggen wat te doen...

Ninnoc schreef op 24-09-2003 @ 19:00:
hi,
ik kom hier niet zo vaak en als ik hier kom reageer ik vaak niet omdat ik nooit weet wat te typen.. ik zal het kort proberen te houden.
laatst had ik iets gepost over medicijnen maar dat is oud verhaal het gaat (door omstandigheden verbetert etc) ineens vrij goed, en eigenlijk heb ik mijn hele leven niet echt iets gehad buiten herfstdip.
toch.. en nu komt het heb ik nogal een romantisch gevoel (niet in de zin van met je vriend maar in de zin van de periode de romantiek) Ik heb altijd nogal de drang naar tragische dingen, heerlijk zwelgen in zelfmedelij, alleen door een donkere verlaten straat lopen en je kut voelen, heerlijk janken, overal ellende van inzien, verslaaft raken, nutteloos leven leiden etc.

hoe komt dit toch?

[Soowl]

Ik herken dit best wel. Ík ga dan van die nadenk-muziek luisteren enzo. en kijk alleen maar wat somber voor me uit. 2 jaar terug ging het ook best wel slecht, vorig jaar was dit over, maar nu gaat t weer best wel kut allemaal, zonder reden (behalve dat k super onzeker ben, ook al straal ik dat niet uit). Nu ben k weer bij sociaal pedagogisch werkster/maatschappelijk werkster waar k dan mee moet praten en positieve dingen opschrijven. Maar herken me hier best wel in.