Ten eerste, voel jezelf vooral nergens schuldig over, wat ik hieruit opmaak ben jij een beetje die door iedereen links gelaten wordt(corrigeer me maar als ik t verkeerd begrijp) en denken je familieleden vooral aan zichzelf

Dat jij voor je broertje zorgt is opzich niks mis mee, maar jij moet er zelf niet de dupe van worden doordat je geen plezier meer kunt maken.
Juist in tijden met dit soort problemen om je heen is het belangrijk dat jij nog iets hebt wat wekelijks ofzo terugkeert waar je naar kunt uitkijken. Zoals je zelf al aangaf is voetbal niet meer iets waar je met plezier naartoe gaat, is er niet een andere sport of hobby ofzo waar je jezelf in kunt terugtrekken?
Ik weet verder niet hoe oud je broertje is, en hoe goed hij dingen zelf op kan lossen, maar zijn er dan geen andere familieleden, (opa's,oma's ooms tantes etc) die ook af en toe wat met je broertje kunnen gaan doen of desnoods wat leuks met jou en je broertje kunnen gaan doen, zodat je ff weg bent van alles?
En wat ik ook zeker zou doen, is dit alles bij je mentor of een andere leraar die je vertrouwt neerleggen, zij kunnen je misschien helpen om te zorgen dat het je wat gemakkelijker afgaat op school, en zeker als je moeder binnenkort die operatie ondergaat en je misschien net rond die tijd proefwerken hebt zullen ze dan minder moeilijk doen over herkansingen etc.etc.etc. ze zullen het dan ook wat beter begrijpen als je af en toe wat stiller bent ofzo.
En durf je dat niet tegen je mentor te zeggen? Who cares? Ik heb ook vaak genoeg iets tegen een andere leraar gezegd die ik het wel toevertrouwde en aan die leraar gevraagd of zij t in de vergadering wilde mededelen, zo weten alle leraren er in 1 klap vanaf en hoef jij niet 100x je verhaal te doen als je er geen zin in hebt.