wrom??

[Brenda_88]

mijn problemen hebben geen reden.
k heb geen idee wrom k depressief ben. er is niemand van wie k hou overleden, k heb geen tegenslagen. en toch is t leven kut.waarom?? de ene dag is alles leuk, k ben vrolijk en er is niks aan de hand. en op andere dagen is t leven zwaar kut en zwart.Zijn er mensen die dit herkennen??die zich ook zo rot voelen zonder een aanleiding??k heb t advies van mn schoolpsychologe gehad om als k me zo voel naar buiten te gaan of iets te gaan doen al is t maar met de hond lopen ofzo..als k me zo voel probeer k wel iets te doen maar t lukt nie altijd. t valt soms zo zwaar op mn dak dat k er niks tegen kan doen.k ben ook iemand die heel goed kan toneelspelen. k doe alsof er niks aan de hand is maar ondertussen voel k me zwaar kut.zkr voor mn ouders speel k eigelijk altijd alsof k me goed voel. op school durf k wel meer te zeggen hoe k me voel maar dat lukt ook nie altijd.t is soms zo moeilijk....oookal wil k zeggen hoe k me voel het lukt nie. K wil nie toneelspelen.maar t gebeurd gewoon.iets binnen in me zegt laat nie zien hoe je je voelt.doe nie zo zielig. stel je nie aan.zet je masker op met die altijd lachende, vrolijke en drukke brenda.

[GUANO APES!!]

ja ik herken het zeker
ze kunnen bij mij ook niet vinde waarom ik depri ben
ben der al zeker 2 jaar mee bezig

Soms is er ook geen aanwijsbare oorzaak.

Bovendien kan een depressie ook aangeboren zijn (erfelijk of door een 'defect'). En soms zal het door de puberteit komen ofzo. Enz. Een depressie kan zoveel oorzaken hebben.

[~~dolce~~]

hey!
ik herken wel een beetje wat je schrijft.. vooral dat over het toneelspelen.. Thuis, voor mijn ouders speel k ook altijd toneel... ookal weet k wel dat me moeder alles weet
Op school speel ik toneel voor vrienden en klasgenoten.. maar dat houdt je niet vol... ik ben daarmee begonnen eind 2e klas (zit nu in de 5e ) en het is echt zo moeilijk. Het is gewoon niet vol te houden..
Nu ga ik op school wel naar mensen toe als k me echt rot voel.. if soms word k gestuurd door een vriendin die het dan dus wel merkt. Blijkbaar speel k nu niet meer zo goed toneel mensen krijgen het door enz... gevog is dat k maar weg blijf als k me rot voel... waardoor mensen zich weer af gaan vragen waar k heen ben enz..
Ik heb ook een masker met de altijd vrolijke mir.. maar helaas, k kan hem niet meer zo vaak opzetten.... (pfff.. wat vaag)

je schrijft ook dat het je soms niet lukt om over je gevoel te praten ookal wil je dat wel.. dat ken k ook wel..
maar meestal heeft een lerares het wel door als k ergens mee zit.. dan wil zij praten en dan vertel k over hele andere dingen

naja, k denk niet dat je hier iets aan hebt... je mag me ook wel een PM sturen als je dat een keer wilt ofzo..

kuzzz mir

[Brenda_88]

k ben er nu denk k ongeveer 1 jaar meebezig, het eerste half jaar zonder dat iemand iets wist, later zijn ze er wel achter gekomen want k begon het af te reageren op vriendinnen, k werd al stiller en k trok me steeds verder trug uit de klas en van vrienden/vriendinnen enzo.. het is zeker wel goed dat ze het nu weten want k hou het toneelspelen ook nie altijd vol.alleen voor mn ouders doe k t nog.k wil hun gewoon geen verdriet doen. op school speel k ook wel eens toneel maar meestal sleuren mn vriendinnen me er wel door heen, k heb n paar hele lieve vriendinnen met wie k kan praten en op school weten ze er ook van dus als k me rot voel en mn mentor ziet dat dan mag k ff naar buiten ofzo in iedergeval ff weg uit de klas..de leerlingbegeleidster en schoolpsychologe houden ook regelmatig contact en de psychologe heeft ook haar 06 nummer aan de leerlingbegeleidster gegeven dus als k me zo rot voel moe k naar de leerlingbegeleidster toe gaan en dan zal zij de schoolpsychologe bellen en die komt dan waarschijnlijk, maar dat is nog nie gebeurd...iets wat k herken van mir_1986 is dat ze dan over hele andere dingen gaat vertellen, iets wat k ook doe, of maar n klein beetje vertellen van wat er eigelijk allemaal in me om gaat...wat n verhaal zeg..phoe..

Hey, bij mij is het net hetzelfde.
Ik heb een 'happy family' en zo, geen tragische of traumatische gebeurtenissen en toch voel ik me zo leeg..
Soms slaat het dan weer helemaal om, maar van het minste krijg ik weer de tranen in mijn ogen.
Toen een begeleider vroeg of ik problemen had, zei ik nee.
Wat eigenlijk ook zo is, ik heb enkel problemen met mezelf en ik vind het aanstellerij van mezelf.

Misschien dat het inderdaad erfelijk is, mijn oma heeft namelijk zelfmoord gepleegd na een jarenlange depressie.

phensic schreef op 13-10-2003 @ 17:47:
Misschien dat het inderdaad erfelijk is, mijn oma heeft namelijk zelfmoord gepleegd na een jarenlange depressie.

Ik weet niet hoe lang dat geleden is (en al is het lang gelden), vind je dat niet tragische en traumatische gebeurtenis?

En je hebt toch problemen, je voelt je rot. Vind ik persoonlijk genoeg. Als je er zelf niet uit komt, zoek tdan hulp. Misschien is er een oplossing voor te vinden, of kun je er iig iets aan doen dat je je niet zo heel verrot voelt. Is zonde als je je 'voor niks' rot voelt, zoekt dus hulp. (Bij sommige depressies helpen bv. alleen medicijnen, omdat er een tekort is aan een stofje in de hersenen, zonde als je je om een lichamelijk iets verrot voelt, als dat niet per sehoeft.)

Leonoor schreef op 13-10-2003 @ 18:11:
Ik weet niet hoe lang dat geleden is (en al is het lang gelden), vind je dat niet tragische en traumatische gebeurtenis?

En je hebt toch problemen, je voelt je rot. Vind ik persoonlijk genoeg. Als je er zelf niet uit komt, zoek tdan hulp. Misschien is er een oplossing voor te vinden, of kun je er iig iets aan doen dat je je niet zo heel verrot voelt. Is zonde als je je 'voor niks' rot voelt, zoekt dus hulp. (Bij sommige depressies helpen bv. alleen medicijnen, omdat er een tekort is aan een stofje in de hersenen, zonde als je je om een lichamelijk iets verrot voelt, als dat niet per sehoeft.)

Ik heb dat nooit echt geweten van mijn oma, ik was nog peuter of zo, dus echt traumatisch kan het niet zijn, denk ik.
Mijn moeder heeft het altijd verzwegen, het was zogezegd door een ziekte dat ze overleden was. Opeens heeft mijn nicht het geheim verklapt, maar dat is reeds jaren geleden.
Mijn moeder spreekt er niet echt over, ze had dan ook geen gemakkelijke jeugd met zo'n moeder en een alcoholische vader (nu mijn peter).

Problemen met mezelf ja.

Ik ben tegen medicijnen, je moet er voor jezelf weten uit te komen, hoelang dat ook mag duren.

phensic schreef op 13-10-2003 @ 18:16:
Ik heb dat nooit echt geweten van mijn oma, ik was nog peuter of zo, dus echt traumatisch kan het niet zijn, denk ik.
Mijn moeder heeft het altijd verzwegen, het was zogezegd door een ziekte dat ze overleden was. Opeens heeft mijn nicht het geheim verklapt, maar dat is reeds jaren geleden.
Mijn moeder spreekt er niet echt over, ze had dan ook geen gemakkelijke jeugd met zo'n moeder en een alcoholische vader (nu mijn peter).

Problemen met mezelf ja.

Ik ben tegen medicijnen, je moet er voor jezelf weten uit te komen, hoelang dat ook mag duren.

Soms zijn de dingen die gebeurd zijn juist van lang gelden...

Als jij je been breekt, kun je er dan zelf uitkomen? Een tekort aan die stof (serotonine oid) is net zo, daar kun je zelf niet uitkomen. Maar goed, zoek eerst eens hulp, die kan kijken waar het aan ligt.

Leonoor schreef op 13-10-2003 @ 18:26:
Soms zijn de dingen die gebeurd zijn juist van lang gelden...

Als jij je been breekt, kun je er dan zelf uitkomen? Een tekort aan die stof (serotonine oid) is net zo, daar kun je zelf niet uitkomen. Maar goed, zoek eerst eens hulp, die kan kijken waar het aan ligt.

Mja, mss zou het wel beter zijn indien ik hulp zou zoeken, maar ja, wat zou ik dan in godsnaam moeten beginnen vertellen?
Ik weet zelf maar half wat mijn probleem is.

Toch bedankt om je replies, ik had er wat aan.

phensic schreef op 13-10-2003 @ 18:39:
Mja, mss zou het wel beter zijn indien ik hulp zou zoeken, maar ja, wat zou ik dan in godsnaam moeten beginnen vertellen?
Ik weet zelf maar half wat mijn probleem is.

Toch bedankt om je replies, ik had er wat aan.

Veel mensen die hulp zoeken weten maar half of niet wat hun probleem is, dat is vaak oa een reden om hulp te zoeken. Je zou iig kunnen beginnen bij het feit dat je niet lekker in je vel zit.

Fijn.

[Brenda_88]

k vond het ook heel moeilijk om op iemand af te stappen omdat k er zelf eigelijk ook niks van snapte wat er nou met me aan de hand was maar mijn omgeving merkte het en mijn mentrix is naar me toe gekomen, misschien maar goed ook want k weet niet of k zelf wel naar iemand zou toe gaan. maar nu veel mensen het weten, ouders,school,vrienden etc.. hebben ze veel meer begrip voor mij en k voel me beter omdat k meer mezelf durf te zijn en mezelf iets meer leer en probeer te uiten...
1 ding, je voelt je al een stuk beter als iemand het weet, ookal is het maar 1 persoon waar je je hart kunt luchten..

[Secret_girl3]

Hoihoi Brenda,


Ik begrijp wat je bedoeld.
Ik ben al 4 jaar depressief en ik weet ook niet wat de oorzaak is.

Ik zou als ik jou was naar een psycholoog toe gaan en je probleem op tafel te leggen.
Zij zijn deskundig en snappen jou.

Ik heb vandaag in school geleerd dat depressieve mensen de oorzaak van hun depressiviteit niet kunnen benoemen.
Als je je dus slecht voelt door een verloren liefde (ldvd), ben je niet depressief, enkel verdrietig.
Als je het nog ziet zitten om uit te gaan en plezier te maken, ben je ook niet depressief.

Enkel wanneer je moeilijk kan doorslapen, weinig eetlust (of net heel veel in uitzonderlijke gevallen), geobstipeerd bent, lusteloos, zwak...dan ben je depressief.

Nu moet je dit ook niet helemaal letterlijk gaan nemen, maar ik geloof er wel redelijk in.

Ah ja, depressieve mensen voelen zich meestal verschrikkelijk 's morgens en zien het echt niet zitten om zich uit hun bed te slepen. Meestal blijven ze maar wat luieren de hele dag door.
's Avonds komen ze dan actief en zouden ze bv. aan de afwas beginnen. Of in jou geval, hun schoolwerk.

'k Weet niet of je hier iets aan hebt.

Het is nog altijd het verstandigst er met iemand ouder of deskundiger over te spreken.

ik voel me ook vaak klote zonder reden. en dan ga ik me nog kutter voelen omdat er geen reden is. kweet niet echt wat ik eraan zou moeten doen...

[Horror Kitty]

het kan de puberteit zijn.
maar dat zeiden ze tegen mij ook altijd &daar klopte niets van.
als je veel piekert en teveel over dingen nadenkt en alles maar loopt te ontleden, dan kun je daar ook depri van worden.

[Brenda_88]

tja. k wee t nie meer hoor. k moest om 10.45 naar de schoolpsychologe en toen ging t nog goed dus k was om 11.15 weer trug op school k d8 k ga nog ff n peukie roken want de les is om 11.30 afgelopen. k zat alles te overdenken enzo.. en opeens voel k me toch beroerd..het valt kneiterhard op mn dak en op eens voel k me zwaar depri en das de rest van de dag zogebleven. k naar de leerlingbegeleidster toe, k zeg k voel me nie goed blablabla..zei die psycholoog/pedagoog gebeld, die was er nie dus n berichtje ingesproken op r voicemail, had ze r later gesproken maar omdat t nie zo erg was als de vorige keer wou ze nie komen ofzo..vaag..heel vaag.. k wee t nie meer.

[Ien]

Ik snap helemaal hoe je je voelt..
k hep ook al een hele tijd dat ik me dang weer heel blij voel maar vijf minuten later ongelofelijk kut..
niet wetend waardoor ofzoow..
tis egt zwaar vervelend..
helemaal omdat ik om momenten dat ik me kut voel.. en helemaal alleen ben helemaal gek word..
en niet meer weet wat ik moet doen..

k weet egt niet hoe ik hier mee om moet gaan s egt kut..

heel veel sterkte in ieder geval!!