trauma
Zucht.
Op blote voeten ren ik naar de woonkamer.
"Mamaaaaah" En dan stilte.Yup als ik mijn mond hou komt die stilte aangeslopen en valt ons allen aan.Bij de gedachte dat ik ieder thuis red van een meedogeloos stil einde, roep ik een tweede keer feller en trotser "Mamaaaaaah"

.En nog voor de stilte ontsnappingsmogelijkheden kent...adem in...
"Mama waar zijn mijn rode sokjes met die zwarte streepjes".Aarzelend..."in je kast".
Droog antwoord!

Tuurlijk liggen ze niet in mijn kast, anders had ik ze toch gezien!?
Geïrriteerd mopper ik de gang door.Op naar de badkamer, de wasmachine, en tot slot naar mijn kast...
Het moment van de waarheid.Oog in oog en deur in deur met de kast.Waar zijn mijn sokjes?De gedachte dat ik ze kwijt ben maakt me gek.Ik trek de deur open en haal heel het hoopje sokjes door elkaar.Mijn verstand kan het niet aan en het zakt diep naar mijn voeten.Sokjes loze voeten.

"Mamaaaaaah" roep ik een derde keer.bijna huilend volgt "Mijn sokkuuuuuh"...Blik op het uur, drie minuten en ik moet gaan."Mamah?".Het blijft stil.Kben alleen , zucht.Khaal een ander paar sokjes boven, blauwe met een winnie.Bij het aandoen voel ik me schuldig, schuldig tov men rode sokjes.
Kdoe ze uit en zoek er andere...
Het uur ik moet gaan!Snel twijfelend....
Ik neem sokken
Doe ze aan
Ik ben trots
Maar ik voel me ongemakkelijk
Later loop ik naar de tramhalte
Geen rode sokjes maar een groene en een sokje met winnies op
*zucht* Het was mijn dag niet