chaotische regelmaat

[Internationalist]

Hij wist natuurlijk zeker dat we altijd om zes uur aten, niet om half zes. Daarom begon hij alweer gelijk met tegenstribbelen. Ik zei dat het wel meeviel, maar voor hem deed het dat blijkbaar niet. Hij schreeuwde dat hij toch gezegd had dat hij om zes uur wilde eten en dat ik toch niet achterlijk was. Ik bleef rustig op de bank zitten en nam me voor zijn woorden gewoon over me heen te laten komen. Maar toen zijn getier over ging in zachtjes gesnik riep ik hem op mijn schoot. Nog zachtjes nasnikkend kroop hij tegen me aan en hij fluisterde dat ik zo lekker rook. Zo was het allemaal wel weer goed, maar ik zag alweer tegen het moment op dat we gingen eten. En die was er sneller dan verwacht. “Kom Stef, eet je ook mee?” Klonk het vanuit de keuken. Zachtjes duwde ik hem van m’n schoot af en tot mijn verbazing liep hij gewoon achter me aan de keuken in. “Maar dan wil ik wel naast jou zitten” was zijn enige eis.
Zwijgend werkte hij zijn eten naar binnen, totaal geconcentreerd op z’n bord. Ik vroeg me af wat er allemaal door zijn hoofd ging, maar ‘k wist dat het onbegonnen werk was. Na het eten vroeg ik hem om z’n zus te helpen met afdrogen, maar na tien minuten hoorde ik al haar gemopper. Ik besloot het nog even te laten gaan en zakte weer achter mijn boek weg. Maar na een tijdje hoorde ik niets meer en ik besloot te gaan kijken. Tot mijn grote verbazing trof ik een Stef die voluit op Sanne’s rug lag te bonken en een Sanne die door haar tranen heen niets kon uitbrengen. In een seconde lichtte Stef zijn hoofd op en kruisde ik weer die vreemde blik in zijn ogen. Kokend trok ik hem van haar af.
”Naar je kamer!” Gilde ik buiten bewustzijn en nam Sanne in mijn armen. Ze trok weer los en zei dat het niet erg was en dat ze het wel begreep. Hierna rende ze naar boven. Verbaasd vroeg ik me af hoe het kon dat zij de dingen wel scheen te begrijpen die ik nog steeds niet begreep. Nog een vraagteken was het feit dat ik niet snapte hoe hij zulke dingen kon doen, die laatste paar dagen dat hij nog thuis was. Verschillende mensen zeiden dat het de spanning was, maar daar kon m’n gevoel niet altijd genoegen meenemen.
Na een kwartiertje stapte ik de trap op en ging met twee klopjes vooraf Stef’s kamer binnen. Hij zat op z’n bed en had met spoorrails rondom hem zichzelf omsingeld. Hij liet zijn trein om heen cirkelen en volgde ‘m zonder op te kijken. Toen hij na een paar minuten pas doorhad dat ik tegenover hem stond zei hij uitgelaten “Hé mam, wist je dat het met de trein er precies een half uur en twaalf seconden korter over doet om van Arnhem naar Groningen te komen en dat...”ik onderbrak hem met de vraag of hij nog nagedacht had over net. “Wat net?” antwoordde hij. Ik zuchtte.

dit doet me heel erg denken aan mijn broertje..

wel heeel erg koel geschreven

[stroopwafel]

mooi