[monoloog] de geschiedenis van het niets

[sublime]

Terugkijkend in een ellenlange leegte. Een duister niets waarvan je het bestaan nauwelijks vermoedt. Ik probeer me te realiseren wat het precies is dat ik nu bedenk. Wanneer het geboren werd en of het überhaupt geboren werd. Het is onbevatbaar. Ik snap het niet. Ik loop er mee rond, een frons in mijn voorhoofd, donkere ogen vol onbegrip.

Na verloop van tijd worden de kringen onder mijn ogen dieper en duidelijker en donkerder. Het is oneindeloos. Het blijft mijn gedachten doorzagen, laat me nimmermeer los. Voor eeuwig verbonden aan een gedachte die niet bestaat. Want nadenken over niets, wat betekent dat? Dat je niet meer denkt, misschien, of dat je nadenkt over het nadenken over het niets. Vermoeiend. Ik gaap, probeer het van me af te zetten.

Ik liep over straat, een tijdje terug. Ik speelde met gedachten zoals de wind met bladeren speelt. Het leek een innerlijk toneelstuk, dat wij daar opvoerden. De kloppende chaos van de wereld om mij heen die perfect aansloot en inspeelde op de chaos in mijn hoofd. Een chaos met een systeem, met een bedoeling, met een ideologie. Tot ik oog in oog stond met haar. En overal een eind aan kwam.

De val die ik maakte leek eindeloos. Misschien was het ook een eindeloze val. In ieder geval voel ik nog steeds geen vaste grond onder mijn voeten. Ik bevind mij in een ellenlange leegte die ik sinds het eerste moment probeer te begrijpen. Ik zoek naar oorzaken, gevolgen en vooral naar redengeving. Maar wie wentelt zich niet in onbegrip, zoekend naar de waarheid van de wereld? Het enige waar wij aan overgelaten zijn, zijn de achterlijke aderlatingen die wij op onszelf loslaten om een doel te creëren. Wij beschrijven de wereld met inhoudsloze woorden en begrijpen niets van wat we zeggen. Laat staan van wat een ander zegt. Of bedoelt. In het grote Niets hebben wij een wereld geschapen waar we ons aan vast kunnen houden.

Waar ligt de oorsprong van het Niets? En waar die van de wereld? Je kunt zoeken zolang je wilt, maar heeft het zin te zoeken naar Niets?

De kringen onder mijn ogen zijn dieper en duidelijker en donkerder. Ik leef in het duister. Alles om mij heen is helder, maar onzichtbaar en onverklaarbaar. Ik zag haar, toen, op die middag. Ik zag haar en werd doorkliefd door pijn. Eeuwige pijn die dwars door je heengaat. Vanaf de eerste seconde weet je dat het nooit op zal houden. En het houdt ook niet op. Het is de herkenning, de herkenning van diezelfde gedachten, van diezelfde pijn, van diezelfde zoektocht. En herkenning leidt altijd weer tot erkenning. En erkenning lijdt tot weemoed, pijn, verdriet en immer meer ellende.

Ik vond het best fijn om te lezen. Voor het niets en andere filosifische valkuilen heb ik min of meer een zwak en als je er met een prozaïsche (poetisch proza) monoloog wat mee doet, komt het vaak goed in orde.

Als je inhoud letterlijk het niets is, dan legt dat voor mij de nadruk op de vorm van je monoloog. Ik heb daar dan ook op gelet en probeerde het als een soort gedicht te lezen. Aan de hand daarvan heb ik de volgende punten.

'Het is onbevatbaar' - Ik weet niet zeker of dat een woord is. Onbevattelijk? Niet te bevatten? Ach, laat maar staan ook. Het is duidelijk en klinkt het beste.

'dieper en duidelijker en donkerder' - Pas als dit de tweede keer terugkomt, aan het einde, wordt het mooi omdat het een soort mantra wordt. De eerste keer leest het als iets heel vervelends. Tweemaal 'en' zijn ok, maar 'donkerder' is gewoon een baggerwoord. Misschien kan je er nog even naar kijken. Ik heb geen suggestie voor iets anders.

'Het is oneindeloos' - Typfout? Ik vermoed van wel, omdat je er later niets meer mee doet. Als het geen typfout was: geniaal, maar doe er meer mee. Alleen deze term is niet genoeg. Laat dit concept doorgalmen in de rest van de tekst.

'Ik liep over straat, een tijdje terug.' - Een enorme, gigantische registerbreuk. Je bent bezig met zorgvuldig geconstrueerde, mystische, symbolische proëzie, en zet hier een zin neer die als begin van een mop of anekdote klinkt. Maar er alsjeblieft wat anders van. Je gaat immers weer op de andere toon verder. Staat echt heel alleen, deze regel. Zelfs de inversie kan hem niet redden.

'Het leek een innerlijk toneelstuk.' & 'De val die ik maakte leek eindeloos.' - Ik denk dat het beter is als je het 'leek' hier tweemaal weglaat. Het zwakt het te erg af.

'Maar wie doet dat niet tegenwoordig?' - Voor mij mag deze zin weg. Klinkt teveel als CDA-stemmende huisvrouwen die bang zijn voor terrorisme.

In de eerste en laatste alinea gebruik je de tweede persoon om bepaalde gevoelens duidelijk te maken ('waarvan je het bestaan nauwelijks vermoedt' enz.). Ik denk dat het sterker is als je daar de eerste persoon of iets onpersoonlijks van maakt. Dat ge-jij en ge-jou haalt een hoop mystiek weg.

Het einde viel me eigenlijk tegen, maar dat komt omdat dit type tekst eigenlijk eindeloos zou moeten zijn, of niet zou moeten bestaan.

LUH-3417

[sublime]

'Het is onbevatbaar' - Ik weet niet zeker of dat een woord is. Onbevattelijk? Niet te bevatten? Ach, laat maar staan ook. Het is duidelijk en klinkt het beste.

ik geloof niet dat het een woord is, maar neologismen blijven een hobby

'dieper en duidelijker en donkerder' - Pas als dit de tweede keer terugkomt, aan het einde, wordt het mooi omdat het een soort mantra wordt. De eerste keer leest het als iets heel vervelends. Tweemaal 'en' zijn ok, maar 'donkerder' is gewoon een baggerwoord. Misschien kan je er nog even naar kijken. Ik heb geen suggestie voor iets anders.

duisterder? nee ook niet. ik snap wat je bedoelt, maar weet ook even geen alternatieven

'Het is oneindeloos' - Typfout? Ik vermoed van wel, omdat je er later niets meer mee doet. Als het geen typfout was: geniaal, maar doe er meer mee. Alleen deze term is niet genoeg. Laat dit concept doorgalmen in de rest van de tekst.

geen typfout, en zal nog eens kijken of ik er meer mee kan en wil doen

'Ik liep over straat, een tijdje terug.' - Een enorme, gigantische registerbreuk. Je bent bezig met zorgvuldig geconstrueerde, mystische, symbolische proëzie, en zet hier een zin neer die als begin van een mop of anekdote klinkt. Maar er alsjeblieft wat anders van. Je gaat immers weer op de andere toon verder. Staat echt heel alleen, deze regel. Zelfs de inversie kan hem niet redden.

ja je hebt gelijk... ik wilde daar ook eigenlijk op een andere toon verder gaan, maar als ik eenmaal op de eerdere toon bezig ben kom ik er moeilijk vanaf, dus deze schamele poging is er in blijven zitten.. ik zal er naar kijken

'Het leek een innerlijk toneelstuk.' & 'De val die ik maakte leek eindeloos.' - Ik denk dat het beter is als je het 'leek' hier tweemaal weglaat. Het zwakt het te erg af.

de val ga ik aan proberen te passen.. het toneelstuk hou ik afgezwakt; het is minder belangrijk dat het lijkt... het is geen toneelstuk, het lijkt een toneelstuk, omdat ik er een toneelstuk van wil maken. ik creëer die werkelijkheid, maar die bestaat niet.

'Maar wie doet dat niet tegenwoordig?' - Voor mij mag deze zin weg. Klinkt teveel als CDA-stemmende huisvrouwen die bang zijn voor terrorisme.

oei, dan moet ik ind uitkijken.. want als cda stemmende huisvrouw ga ik niet graag door het leven

In de eerste en laatste alinea gebruik je de tweede persoon om bepaalde gevoelens duidelijk te maken ('waarvan je het bestaan nauwelijks vermoedt' enz.). Ik denk dat het sterker is als je daar de eerste persoon of iets onpersoonlijks van maakt. Dat ge-jij en ge-jou haalt een hoop mystiek weg.

hm, denk ik over na... door het in de tweede persoon te zetten vind ik iets altijd nadenkender, sommige dingen zet je van jezelf af om ze naar je toe te halen (ofzo)

Het einde viel me eigenlijk tegen, maar dat komt omdat dit type tekst eigenlijk eindeloos zou moeten zijn, of niet zou moeten bestaan.

LUH-3417

ik weet ook niet of dit het einde al is.. ik zat er zelf ook een beetje mee.. maar dit was slechts de eerste versie, ik zie wel wat ik er verder nog mee doe

dank voor je reactie in ieder geval...

[sublime]

Over straat lopend speelde ik met gedachten.....

of

Lopend over straat speelde ik met gedachten...

?


wie doet dat niet tegenwoordig gaat geschrapt worden...

Maar wie wentelt zich niet in onbegrip, zoekend naar de waarheid van de wereld?

> wat kan ik nog met deze zin? accent op niet? of toch twee zinnen van zien te maken?

Misschien moet je het 'over straat' schrappen. 'Over straat lopend' is te lang en 'lopen over straat' is ook niet echt alles. Alleen is 'Lopend' alleen weer wat vreemd. Hm.

Van 'Maar wie wentelt zich niet in onbegrip, zoekend naar de waarheid van de wereld?' zou ik dit maken: 'Maar wie wentelt zich niet in onbegrip, wie zoekt niet naar de waarheid van de wereld?' Op die manier leg je ook het accent op het 'niet'. En dat kan natuurlijk nooit kwaad.

LUH-3417

[sublime]

LUH-3417 schreef op 04-04-2004 @ 00:31 :


Van 'Maar wie wentelt zich niet in onbegrip, zoekend naar de waarheid van de wereld?' zou ik dit maken: 'Maar wie wentelt zich niet in onbegrip, wie zoekt niet naar de waarheid van de wereld?' Op die manier leg je ook het accent op het 'niet'. En dat kan natuurlijk nooit kwaad.

LUH-3417

daar kan ik me in vinden...