Ik kijk met één oog dichtgeknepen door een smerig treinraam naar een helderblauwe lucht boven het aprillandschap. Een ondefinieerbaar zwart vlekje op het venster lijkt op het silhouet van een stijgend vliegtuig in de verte. Enthousiast grijp ik naar pen en papier om opwellende woorden te vangen. Uit deze binnen- en buitenwereld wil ik wel iets blijvends destilleren.
De trein komt op gang en een auto rijdt een stukje achteruit mee. De beweging is sierlijk, ik neem alles waar als iets gracieus, edels. Vormen, kleuren, compositie. Hoe komt dat? En waarom voel ik me zo onoverbrugbaar gescheiden van die schoonheid?
Mijn hersenspinselwoud bloeit. Een regen van mentale bloesemblaadjes maakt me een beetje duizelig. Ik voel behoefte aan wat breininsecten. Een prikkelend idee, gebracht als stuifmeel aan de poten van de vlinders in mijn hoofd. Dan kun je over een paar maanden vruchten plukken.
Geslaagd omdat je echt iets blijvends hebt gedestilleerd uit jouw wereld, beeldend en spelend . Het klópt gewoon, de inhoud is goed, de stijl is goed, de beeldspraak is geweldig, de lengte is goed. En de titel is dus fantastisch.
Ja sorry, echt opbouwende kritiek is het niet, maar ik vind het gewoon goed, ben er echt van onder de indruk.