Een tijdje terug ben ik een weekend weggeweest met mijn vriend en zijn familie. Hoewel ik best wel last van heimwee heb, heb ik er toen eigenlijk geen last van gehad. Daar ben ik erg blij mee, omdat ik van de zomer ook nog twee weken weg ga zonder mijn ouders erbij.
Maar toen we terug naar huis gingen kreeg ik toch wat meer last. Ik wou echt wel weer graag naar huis. Maar goed, eerst even naar mijn vriend zijn huis om de auto uit te pakken. Dat vond ik best, dat moet immers. De tent moest uitgehangen worden ect.
Maar daarna wouden ze nog weer wat gaan drinken, en nog weer wat leuks doen....
En hoe gek ik ook op ze ben, ik ken dat. Erna nog wat drinken is best, maar bij hun neemt dat al zo een uur in beslag. Sorry, maar ik wou niet nog een uur wachten voordat ik weer naar huis kon
En uiteraard kon ik weer nulkommanul begrip verwachten van mijn vriend. Hij bracht me dan wel naar huis, maar je wil niet weten hoe. Hij zette me thuis af en nam niet eens lief afscheid. Hij zeikte wat en reed weg. Ja, dan blijf ik met een schuldgevoel zitten. Dat ik niet ben gebleven om nog weer dit te doen en dat te doen. Is het dan zo moeilijk om even begrip te tonen dat ik gewoon harstikke last had van heimwee
Nu ben ik ook erg bang dat ik hetzelfde onbegrip krijg nadat we twee weken weg zijn geweest. Mijn vrienden zijn net zo. Kom je vermoeid terug van vakantie, willen ze nog weer vanalles gaan doen. En daar zit ik eerlijk gezegt niet op te wachten. Ik wil gewoon de auto uitpakken en dan lekker naar huis. Ik wil niet nog een heel afsluitingsritueel, want dan duurt het alleen maar langer voordat ik naar huis mag.
Is het nou echt zo onbegrijpelijk dat ik niet nog vanalles wil doen erna maar gewoon naar huis wil?...