Ik ben een poosje terug aan m'n enkel geopereerd (kijkoperatie dus hoefde niet te blijven).
Mijn vriend bracht me 's morgens en mocht bij me blijven (bij hoge uitzondering) tot ik gehaald werd.
Een uur van te voren kreeg ik een slaappil (die als het goed is iedereen krijgt) waar je wat suffig van wordt en als je er aan toegeeft je zelfs van kan slapen.
Toen ik van de verkoever afkwam (ik voelde me kiplekker omdat ik een ruggenprik heb gehad) was mijn vriend er weer, na een kwartier werd ie weggestuurd omdat ik rust nodig had.
Na 2 uur kwam hij me halen, toen mocht ik weer naar huis.
Op de afdeling had ik al snel contact met een jongen en een meisje iets ouder dan ik, dus best gezellig.
Ondanks alles voelde ik me niet echt op m'n gemak, ik wilde een vertrouwd gezicht zien, mijn vriend in mijn geval, maar dat kon dus niet.
Ik heb die uren op de klok liggen kijken en me best verdrietig gevoeld, zo 'alleen' in dat grote ziekenhuis.
Gellukkig kwamen ze steeds vragen hoe het met me ging, waardoor ik me wat minder eenzaam voelde.
Al met al heb ik me druk gemaakt om niets, ik zou het zo nog een keer doen.
Gelukkig hoefde ik niet te blijven slapen, dat was vast de ergste nacht uit m'n leven geweest, dus ik begrijp je gevoel.
Je ligt daar maar te liggen en mist mensen die om je geven.
Ik hoop dat je maar 1 nachtje hoeft te blijven slapen, dan zie je zo de mensen weer die om je geven.
Veel succes in ieder geval!
__________________
Beagles hebben oren maar kunnen niet horen
|