Een gouden zonnestraal schiet voorbij,
blijft even hangen op je graf,
voordat hij weer vlug verdwijnt.
Wat lijkt die zonnestraal op jou:
je warme gezichtje, je lieve lach,
die zo snel verdwenen.
Gedachten schieten door mijn hoofd,
blijven hangen, laten me denken:
Als ik straks bij jou zal zijn:
zul jij me dan herkennen?
Zal jij in mijn armen vliegen,
jij weer het broertje, ik grote zus,
of zul je wat nieuwsgierig kijken,
en dan dan doorgaan met je spel?
Zullen we ooit weer samen spelen,
jij lachend, springend aan mijn hand,
of is daarboven alles over,
voorbij ook de familieband?
Ik weet het niet, kan alleen hopen,
dat wij daar weer samen zijn.
Mijn gebed stijgt zacht naar boven:
vergeet me niet, doe me geen pijn!
Mijn verdriet dat wordt niet minder,
nee, dat zit van binnen vast.
Maar mijn tranen drogen langzaam,
door de warmte van de zon...
hey mensen...niet echt een top-gedicht

ik weet niet, maar deze woorden en zinnen zitten al zolang in mijn hoofd, ik kan ze alleen niet vangen en aan elkaar krijgen tot een lopend gedicht. Dus heb ik het maar zo goed mogelijk opgeschreven, maar als mensen nog tips hebben zodat het beter gaat lopen zijn die van harte welkom, want het loopt gewoon niet lekker naar mijn idee. (Vooral de 3e en 5e strofe) Andere tips zijn natuurlijk ook van harte welkom.