Columnwedstrijd: Het bittere einde

[Ieke]

Het bittere einde

De goede columnist is geen opportunist. De artikelen die gepubliceerd worden op scholieren.com vat ik samen onder de noemer 'slappe hap'. De goede columnist is niet laaghartig en speelt niet voor hofnar, hij is overtuigd van zijn mening en gaat daarvoor maar al te graag door tot het bittere einde. Ik geloof dat het einde ver te zoeken is als ik lees: 'Na de verkiezingen, als je dan eenmaal president van Amerika bent, komen die standpunten wel een keer aan de orde… '(Marloser 3-8-2004). 'Een' president? Welke president? Hoezo? Deze schrijvende jongedame kan beter kinderboekenschrijfster worden. Ik heb niets tegen kinderboeken, maar een column is geen jeugdliteratuur. Vergeef me als ik toevallig een slechte column heb gekozen, maar het lezen van meer dan twee, drie artikelen kan mijn hart niet aan. Ik voel geen haat maar medelijden. Is het niet zo dat een columnist haat en discussie los moet maken bij zijn lezerspubliek? Liever de volgende dag een drol op mijn deurmat dan de schouderklopjes van een duffe exegeet of taalkundige.
Ook de andere scholieren.com columniste bakt er weinig van: 'Bovendien moeten jaren van verstikking gewroken worden: school maakt dat je wil exploderen', schrijft ze. Begrijpt ze dan niet dat er ook nog jongeren rondlopen die wel graag leren, of die misschien liever thuis zitten in plaats van op school? Veel jongeren zakken weg in eenzaamheid en raken eindeloos verveeld tijdens de vakantie. Waakschaap schrijft: 'Een grote vakantie van een miezerige 6 à 7 weken, want volwassenen denken immers alleen maar aan zichzelf.' (Waakschap 12-7-2004) Zes, zeven weken: te kort? Ze probeert sympathie te vergaren van losbandige mede-scholieren en heeft geen idee van haar eigen egoïsme. Het zijn niet de volwassenen die alleen maar aan zichzelf denken, maar het is ons Waakschaap. Als het schrijven van opportunistische, miezerige columns zou zijn te vergelijken met anale seks, zijn deze twee columnisten het glijmiddel en de verlubberde anus.
Er zijn honderden manieren om een goede kritische tekst te schrijven, maar het ergste wat de schrijver kan overkomen is de sympathie van een lezer. Medelijden is het einde van een mens: irrationele aandacht die afbreuk doet aan elke laatste kruimel zelfrespect. Een goede column is bitter, beknopt, medogenloos, en galmt nog lange tijd na. Om dit laatste nog wat te versterken zou ik willen afsluiten met een daverende passage die getuigt van een ongekende impressionistische virtuositeit: ‘De leraren zijn toe aan een verlaging van hun werkdruk; ze laten ze dus meer les geven over minder stof. Door dit stomme stukje wet zitten wij langer op school, terwijl zij ons minder te vertellen hebben. Resultaat: leraren depressief omdat ze zich nutteloos voelen, leerlingen verstrikt in een kleverige, loodgrijze sleur.’ Ik hoor Couperus applaudiseren in zijn graf. Columniste voorspelt kleverige, loodgrijze sleur. Mocht deze column niet geplaatst worden, laat de redactie dan toch zo vriendelijk zijn om dit door te sturen naar Marloser en Waakschaap. Misschien valt er nog wat te redden.