Verhaal

[Verleden Tijd]

Een verhaal in een middeleeuwse wereld (dus wel fictie, maar geen fantasy). Dit is het allereerste begin.


Robin stond aan de rand van het woud. Het zag er griezelig uit in het donker, nog grie-zeliger dan overdag zelfs. Een uil liet zijn roep horen en toen was het weer stil. Even twijfelde hij. Zou hij het griezelige woud binnen durven gaan, midden in de nacht? Eigenlijk niet, maar hij moest wel! Vandaag had hij zijn dorp verlaten en was op de vlucht geslagen. Hij had er genoeg van om een horige te zijn, om te werken en te ploeteren zonder ervoor betaald te worden. Een horige! Poeh! Heer Hendrik, de eigenaar van het dorp, behandelde hen als slaven! Hij wou vrij zijn!
En vandaag was zijn wens in vervulling gegaan. Na al die jaren de poort van het dorp in de gaten te hebben gehouden, was het hem eindelijk gelukt. Hij was buiten.
Een mooi geklede, zwaar bewapende ruiter was aan de poort van het dorp gekomen en had om toegang gevraagd. Het was geen toeval dat Robin het gezien had, want hij gebruikte al de weinige tijd die hij over had na zijn werk om de poorten te bespieden in de hoop op een kans op ontsnapping. Hij vond dat de man geen prettige indruk maakte, maar dat kon ook te maken hebben met zijn wapenrusting. Net als de andere horigen had Robin geen goede ervaringen met gewapende lieden.
De twee poortwachters begroetten de ruiter en begonnen hem te ondervragen. ‘Ge-groet, heer ridder,’ want aan de zware, mooi versierde wapenrusting was te zien dat dit niet zomaar een reiziger was, maar een edelman moest zijn, ‘wat brengt u hier?’ De ruiter glimlachte slechts. Robin moest huiveren toen hij dat zag. De glimlach, die op het gezicht van de reiziger was verschenen, deed hem denken aan een beul die plezier had in zijn werk.
De soldaat herhaalde zijn vraag, nu wat luider en minder vriendelijk. ‘Wat is het doel van uw komst hier?’ Deze keer kreeg hij wel antwoord. ‘Helaas, wachter, deze vraag kan ik op dit moment niet beantwoorden.’ Zijn stem klonk even streng als zijn gezicht eruit zag en het was Robin dan ook direct duidelijk dat deze man gewend was gehoorzaamd te worden en dat hij niet gewoon was zich te laten uithoren. ‘Waar komt u vandaan dan?’ was de volgende vraag die op hem werd afgevuurd, door de andere poortwachter dit maal. Maar de ruiter schudde zijn geharnast hoofd en opnieuw verscheen een wrede glimlach op zijn gezicht, alsof hij herinnerin-gen aan zijn vorige verblijfplaats had, waar hij vrolijk van werd, maar die anderen hoogst waarschijnlijk zouden doen huiveren. ‘Helaas, ook deze vraag zal ik niet kunnen beantwoorden, daar het antwoord erop geheim dient te blijven.’
‘Mooi is dat,’ merkte de eerste wachter, die genoeg begon te krijgen van de weinig ont-hullende antwoorden van de bezoeker, op, ‘als u geen antwoorden wilt geven, komt u ook het dorp niet in!’
Heel even leek het, alsof de ruiter kwaad zou worden en zijn paard opdracht zou geven de brutale soldaat omver te rijden. Hij bewaarde echter zijn kalmte en sprak met rustige, doch ongeduldige stem verder. ‘Ik moet zeggen dat ik meer had verwacht van Hendriks soldaten. Weten jullie niet eens hoe je een reiziger moet ondervragen? Jullie hebben mij al naar duizenden dingen gevraagd, maar hadden jullie niet met mijn naam moeten beginnen? Laat me nu onmiddellijk binnen, want jullie houden me op en ik heb belangrijker zaken te regelen. Wee jullie, als die door dit oponthoud mislukken!’
Een ogenblik stonden de soldaten geschrokken met hun mond vol tanden. Toen waagde één van hen het om nog een laatste vraag te stellen. ‘Vergeef ons heer. Dat was inderdaad een fout van ons. Wat is uw naam dan?’
De ruiter zweeg enkele seconden. Hij leek ervan te genieten zijn naam bekend te mogen maken. Toen opende hij zijn mond en zei tergend langzaam: ‘De naam is Malin. Ik wens Heer Hendrik te spreken.’ Robin had de naam ‘Malin’ nog nooit eerder gehoord. Dat was niet erg verwonderlijk, want Hendrik, de heer van het dorp, had er voor gezorgd dat zo weinig mogelijk nieuws uit de buitenwereld de horigen zou bereiken. De soldaten kenden de naam in elk geval wel, want toen ze hem gehoord hadden, keken zij nog eens naar Malins gezicht, schrokken enorm en begonnen excuses te stamelen. ‘Vergeef ons, heer. Wij bedoelden het niet kwaad. Vergeef ons.’ Toen bogen zij diep en openden zo snel als zij maar konden de poort.
Robin was tot heel dichtbij geslopen en overwoog zijn kansen op een geslaagde ontsnap-ping. Hij was een goede hardloper, en als hij de poortwachters wist te verrassen, zou hij een goede kans hebben om weg te komen. De ruiter zou hij echter onmogelijk te snel af kunnen zijn. Daarom hoopte hij erop dat deze niet aan de achtervolging zou deelnemen. Het was inmiddels wel duidelijk dat dit een zeer belangrijke edelman was en Robins ervaring met dergelijke figuren was dat ze veel door anderen lieten doen, maar zelden zelf iets deden. Wat had die Malin immers met de horigen van Heer Hendrik te maken? De soldaten hadden de poort inmiddels al bijna geopend. Robin moest nu een beslissing nemen. Nog even overwoog hij zijn kansen en toen wist hij wat hem te doen stond.

Op het ogenblik dat de poort geopend werd, kwam er tot grote verbazing van de poort-wachters ineens een horige naar buiten rennen. Pas na een paar seconden begrepen ze wat er aan de hand was en zetten zij de achtervolging in, maar Robin was snel en hij had aan de hem achtervolgende soldaten kunnen ontsnappen door zich na een lange sprint achter een paar struiken te verbergen. De ruiter was hem niet gevolgd, maar in rustige pas de net geopende poort binnengereden, in de richting van het kasteel van Heer Hendrik. De soldaten zochten de omgeving niet meer af, waarschijnlijk dachten ze dat Robin al in het bos verdwenen was. Ze keerden terug naar het kasteel om verslag uit te brengen van zijn ontsnapping, angstig wachtend op de straf die hun zeker te wachten stond.

[Changshan]

Het is laat in de zomer, Moeder Natuur heeft weer laten zien wat het in zich heeft, en nu is de beurt aan de mens! Creatieve verhalen stromen aan alle kanten mijn oren/ogen binnen en ik merk dat de wereld weer wakker is geworden. Nooit zou er een verhaal met zulk een vloeiende en pakkende zinnen geschreven kunnen zijn in de winter... zucht..... en dan het idee van de fictie, die toch duidelijk geen fantasy is... moordend.. zucht.... middeleeuwen en dagelijks leven van arme boeren worden erin naar voren gebracht. Slechts 1 punt van kritiek:

ER HAD ALLANG EEN VERVOLG MOETEN ZIJN OP DIT VERHAAL!

[Verleden Tijd]

(dank je wel Changshan)

Hallo mensen,

zoals jullie wel kunnen zien heb ik hier twee dagen geleden een stukje van een verhaal geplaatst en eigenlijk was het dan de bedoeling dat ik daar een paar reacties op zou krijgen. En dan liefst kritische, onderbouwde reacties waar ik wat aan heb. Ieder die even de moeite neemt om het stukje hierboven te lezen en er een paar opmerkingen over te maken, ben ik de komende tijd eeuwig dankbaar.

Kristoph

P.s. wat betreft de ongepaste streepjes in de tekst: dat zijn woordafbrekingen, die de computer in word geplaatst heeft en die ik vergeten ben weg te halen.

[SiemdeCyper]

He Christof!

Leuk dat je wat geplaatst hebt. Ik heb de preciese kritiek naar je msn gestuurd .

Maar hier mijn gehele kritiek: Ik vind het mooi geschreven, echt middeleeuws. Ik zou alleen de naam veranderen van Robin, want Robin doet wel erg veel denken aan Robin Hood, dat zich ook in de middeleeuwen (als ik mij op dit moment niet zwaar vergis) afspeeld.

Verder: Ga zo door!

[Verleden Tijd]

Het maakt me eerlijk gezegd niet zoveel uit dat de naam Robin aan Robin Hood doet denken. Dan zou je Richard (Richard Leeuwenhart), Arthur (koning Arthur), Jan (prins Jan of Kleine Jan) en tientallen andere namen ook niet mogen gebruiken . Als je een poosje aan het lezen bent, denk je niet meer aan Robin Hood.

Bedankt voor alle opmerkingen die je me gemaild hebt. Ik kan het niet met alle opmerkingen eens zijn (verschil in stijl), maar er zitten zeker een paar hele goede bij.

[Raakvlak]

Ik vind het geen goed verhaal.
Dat ligt aan je toon. Het is net alsof je weinig gevoel hebt voor een gestroomlijnd, logisch verhaal dat goed in elkaar steekt.

Je dialogen zijn als los zand.
Lees het maar eens hardop.

Merk je het?

[Verleden Tijd]

Bedankt voor je reactie Raakvlak. Wat betreft het logische, gestroomlijnde verhaal: dat is uit zo'n kort stukje moeilijk af te lijden. Malin gaat nog een grote rol spelen in het verhaal en de ontsnapping van Robin zal gevolgen hebben voor vele duizenden mensen. Ook het feit dat Robin Malin hier ziet is van groot belang, omdat hij het later aan anderen zal doorvertellen.

Het eerste hoofdstuk (ruim 10 bladzijdes), dus ook dit stukje, moet gezien worden als een soort van inleiding. Je leert de hoofdpersoon kennen en er worden twee andere belangrijke personages geïntroduceerd. Stukje bij beetje leer je de hoofdpersoon en de wereld wat beter kennen. Het is ook een belangrijk stuk, want er zitten vele aanknopingspunten in met het vervolg van het verhaal.


Ik heb de dialogen even hardop gelezen en eerlijk gezegd vind ik ze best prettig. Sorry. Ik schrijf mijn verhaal zo dat ik het zelf leuk vind om te lezen en tot nu toe is dat me in ieder geval gelukt.

Zou je je kritiek nog een beetje meer kunnen onderbouwen? En misschien ook een paar punten noemen, die volgens jou niet hoeven te worden veranderd? Dan kan ik de sterke en zwakke punten wat beter uit elkaar halen.

[Raakvlak]

Wat betreft het logische, gestroomlijnde verhaal: dat is uit zo'n kort stukje moeilijk af te lijden.

Nee hoor, dat lukt prima. Gestroomdlijnd: je gebrek aan ritme in de zinnen. Soms volgen zinnen elkaar op als een opzwepend ritme, (en) soms niet.
Jij gebruikt alvast een paar keer 'en', maar kijk eens in mijn bovenstaande zin. Daar kan en weg, toch? Bij jou kan 'en' ook weg.
Dat houdt de vaart erin. Maar je bent ook pas vijftien? Dan is dit stuk goed geschreven hoor. Ik beoordeel je alleen volgens wat hogere normen, omdat je daar om vraagt, toch?

Dialogen: prima, als je ze zelf leuk vindt. Maar je vroeg mijn mening.

Ik ga niet bepalen wat er goed is aan dit verhaal. Ik vind dat je goed schrijft voor een vijftienjarige. Absoluut.

Wat ik niet begrijp, misschien een goed punt om over na te denken: waarom situeer je je verhaal in een tijd die je zelf niet kent?
Of heb je er een studie naar gedaan?
Onderschat dat toch niet.

[Verleden Tijd]

ik heb geen echte studie naar de middeleeuwen gedaan, maar ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis en in het bijzonder in de middeleeuwen. Zodoende heb ik dus al bijhoorlijk wat boeken over de middeleeuwen gelezen en ik probeer nu vooral boeken te vinden over het dagelijks leven in die tijd. Ook heb ik vrij veel in de middeleeuwen spelende verhalen en een aantal oude, middeleeuwse verhalen gelezen.
Bovendien speelt dit verhaal niet zomaar in het middeleeuwse Europa, maar op een zelfverzonnen eiland, met zijn eigen geschiedenis. Dit wordt ook duidelijk in de inleiding, maar die heb ik hier maar even weggelaten.
Kreeg je bij het lezen het idee dat ik de tijd en de wereld van het verhaal niet kende? En zo ja, waardoor dan?

Ik gebruik inderdaad wat vaak 'en'. Dat hoort een beetje bij mijn stijl, denk ik. Maar ik zal er nog naar kijken, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat het storend werkt. Ook naar dat ritme zal ik nog kijken. Het begin van mijn verhaal heb ik meer dan twee jaar geleden geschreven en ik heb de meeste zinnen onaangepast gelaten.

Hartelijk bedankt voor je reacties! Ik ga voorlopig in ieder geval gewoon verder met mijn verhaal (ben nu op bladzijde 70) en ik zal ondertussen proberen nog wat meer wijzigingen aan te brengen in het begin.

[Changshan]

Ik kan beamen dat dit stukje van het verhaal niet een van de beste stukken van het verhaal is dat Christof/Kristoph heeft geschreven, ik heb zelf al een flink aantal bladzijden van hem gelezen; ik heb daaruit toch wel kunnen opmaken dat Kristoph is gegroeid in zijn schrijfwijze de afgelopen jaren. De kritiek van Raakvlak vind ik niet geheel onterecht, maar deze is dus ook niet echt zorgwekkend voor onze Kristoph, gezien het feit dat dit dus al een wat ouder stukje is . De rest van het verhaal vind ik overigens ook echt veel boeiender, wat betreft stroomlijning zit het daar een flink stuk beter in elkaar.
Mijn advies aan Kristoph is dus eigenlijk: plaats een iets recenter stuk dat ook nog los van de rest van het verhaal gelezen kan worden en probeer inderdaad de inleiding nog iets aan te passen . Succes d'r mee!

[Raakvlak]

Plaats maar eens een verhaal met kop en staart.

[Verleden Tijd]

Mijn advies aan Kristoph is dus eigenlijk: plaats een iets recenter stuk dat ook nog los van de rest van het verhaal gelezen kan worden en probeer inderdaad de inleiding nog iets aan te passen .

Goed idee. Ik zal wel een keer een stukje uitzoeken en daar een nieuwe topic mee maken.

Plaats maar eens een verhaal met kop en staart.

Ik houd er niet zo van om korte verhalen te schrijven. Ik vind het leuker om me met één lang verhaal bezig te houden.

Verder: allebei bedankt voor de opmerkingen. Nu weet ik in ieder geval dat ik meer moet veranderen aan het begin. Dat had toch niemand tegen me gezegd.

[Raakvlak]

Ik wil nu wel iets van je lezen, als je wilt.
Laten we hip doen: PM maar iets.

Of zet het in dit topic. Als je dat wilt.

[Verleden Tijd]

Dit stukje is ook niet al te recent meer, maar ik heb er daarnet nog een paar kleine wijzigingen in aangebracht. De horige Robin is zijn dorp ontvlucht en heeft drie weken in het Tovenaarswoud doorgebracht. Nu hij eindelijk uit het woud heeft weten te komen, is hij door hitte en dorst gedwongen een dorp in te gaan. Veel liever zou hij de dorpen mijden, want hij is bang dat de mensen erachter komen dat hij een ontsnapte horige is en hem straffen of terugsturen.

Het was al laat toen een dorstige, uitgeputte horige bij een klein dorpje in Bijnaarden aankwam. De poortwachter keek hem verbaasd aan. ‘Zou ik vannacht in dit dorp kunnen verblijven?’ vroeg de reiziger vermoeid, zonder eerst te groeten, ‘ik heb een lange tocht achter de rug.’ De wachter krabde een ogenblik twijfelend aan zijn achterhoofd. ‘Ja,’ antwoordde hij, na eventjes te hebben nagedacht, ‘je kunt de nacht in de burcht doorbrengen. Kom maar mee, dan zal ik je erheen brengen.’ Hij draaide zich om en ging de angstige jongen voor naar het kasteel.
Robin zag tot zijn grote opluchting, dat het dorp van binnen wel degelijk verschillen vertoonde met zijn eigen dorp, hoewel ze niet erg groot waren: de kapel stond op een andere plek, evenals de molen, en de burcht was, hoewel minstens even groot als in zijn eigen dorp, minder dominant aanwezig. Bovendien viel het hem op, dat er geen levende ziel te bekennen was, terwijl in zijn dorp iedereen nog druk bezig zou zijn.
Hij schrok uit zijn gedachten op door de stem van de poortwachter, die nieuwsgierig achterom keek en naar zijn naam vroeg. Robin antwoordde naar waarheid, hevig hopend dat hij niet meer vragen zou moeten beantwoorden.
‘Mijn naam is Roward. Aangenaam.’ De soldaat zweeg even en ging toen verder. ‘Je ziet er uit alsof je een hele tijd rondgezworven hebt. Waar kom je vandaan?’
Dat vreesde Robin al. Omdat hij zo snel geen leugen kon verzinnen, deed hij gewoon alsof hij de vraag niet gehoord had. De ander wachtte even op antwoord, haalde zijn schouders op en liet het er maar bij.
Inmiddels hadden ze de burcht bijna bereikt. Angstig keek Robin naar boven. Hij had gehoopt in één van de hutten van de dorpelingen te kunnen verblijven. In zijn eigen dorp kwamen er nooit horigen in het kasteel en als ze er al kwamen, verlieten ze het dood of geradbraakt. Een rilling schoot door hem heen. Hij dacht aan zijn ouders en zijn broer en zus en vroeg zich af of dat hun lot geweest was, maar probeerde die gedachte meteen weer van zich af te zetten. Toch kon hij niet verhinderen dat er een tweede rilling door zijn lichaam schoot, toen hij zich afvroeg hoe hij zelf de burcht verlaten zou.
Roward, die gezien had hoe angstig Robin werd bij het zien van de burcht, probeerde hem ge-rust te stellen. ‘De buitenkant van een kasteel is bedoeld om vijanden af te schrikken en te weerstaan. De binnenkant als woonplaats voor de bewoners en hun soldaten. Je zult zien, dat je het daar een stuk gezelliger vindt.’
Hij wilde nog iets zeggen, maar werd aangesproken door een andere soldaat, die de poort van de burcht had opengemaakt en nu midden in de opening stond. ‘Hé, Roward! Wat heb jij nou meegenomen?’
‘Een reiziger, net aangekomen bij de poort. Robin heet hij. Hij vroeg of hij hier vannacht kan verblijven.’
‘Aha,’ zei de andere soldaat, die Robin geïnteresseerd bekeek. ‘En waar komt hij vandaan dan?’ Robin kreeg het benauwd en keek zenuwachtig een andere kant op, terwijl Roward antwoord gaf. ‘Ik heb geen tijd om hier te staan praten. Hij is dorstig en vermoeid en bovendien moet ik weer terug naar mijn post.’
‘Haast je maar niet hoor,’ zei de soldaat, ‘We krijgen toch geen bezoek meer op dit uur… Of toch wel?’ voegde hij eraan toe, terwijl hij nog eens naar de net aangekomen reiziger keek. Daarmee was het gesprek afgelopen. De soldaat nam Robin nog even nieuwsgierig op en ging toen opzij om voor hem en Roward plaats te maken.
Robin was enorm opgelucht en liep dankbaar achter zijn gids aan. Misschien valt het allemaal toch wel mee, dacht hij, terwijl ze een kronkelende, stenen trap beklommen. Eenmaal boven liepen ze een stukje door een gang, totdat Roward stil ging staan en een deur links ervan openmaakte, die naar een klein kamertje leidde. Erg vol was het niet. Het enige meubel was een simpele, houten brits, die Robin echter heel luxueus voorkwam. ‘Hier kun je overnachten,’ zei Roward, ‘maar wacht even, dan zal ik proberen wat eten en drinken te vinden.’ Hij liep weg en de vluchteling liet zich uitgeput op het bed vallen.
Een paar minuten later kwam de wachter terug. In zijn ene hand had hij een grote, houten beker bier, in zijn andere een bord met brood en kaas. ‘Ik moet terug naar mijn post. Ik zie je morgen wel,’ zei hij nog en voordat Robin hem had kunnen bedanken was hij al weg.

Toen Robin de volgende morgen laat wakker werd, zag hij dat er al een maaltijd voor hem was klaargezet en dat er bovendien schone kleren voor hem klaarlagen. Het waren geen mooie kleren, maar gewone, degelijke boerenkleding, zoals hij gewend was. In ieder geval hadden deze kleren geen drie weken in het woud hoeven doorbrengen. Snel kleedde hij zich, alvorens dankbaar op het eten aan te vallen. Toen hij daarmee klaar was, begon hij zich af te vragen wat hij nu doen moest. De kamer uitgaan en een beetje door het kasteel wandelen? Nee, dacht hij, stel je voor dat ik de kasteelheer tegenkom. Proberen stiekem het kasteel te ontvluchten? Nee. Dat zou ondankbaar zijn tegenover Roward die al die moeite voor me heeft gedaan. In de kamer blijven wachten tot er iemand kwam leek de enige mogelijkheid.
Hij liep naar het vierkante gat in de muur, dat als raam fungeerde, en keek naar beneden. Het dorp maakte een heel andere indruk dan de dag daarvoor, toen het geen enkel teken van leven had vertoond. Het was nu vol met mensen die druk aan het ploeteren waren op hun stukjes grond. Een vreemd schuldgevoel bekroop Robin, toen hij vanuit de burcht – in zijn dorp het symbool van het kwaad - neerkeek op die hard werkende mensen, waar hij zo kort geleden zelf nog deel van had uitgemaakt.
Zo keek hij een poosje neer op het dorpje, terwijl hij zich steeds ellendiger begon te voelen, en hij merkte het niet eens, toen de deur openging en Roward binnenkwam. ‘Ah. Je bent eindelijk wakker. Kom mee, dan zal ik je het kasteel laten zien.’ Robin volgde hem, blij dat hij zichzelf niet langer hoefde te pijnigen. De soldaat ging hem voor en gaf hem een rondleiding door de burcht: de keukens, de eetzaal, de slaapzaal van de soldaten en, op Robins verzoek, de latrines. De horige keek zijn ogen uit en bedankte zijn gids talloze malen voor zijn hulp en vriendelijkheid, die dat overigens telkens afwimpelde en zei dat dat toch vanzelf sprak. Nog iets waar Robin hem dankbaar voor was, was dat hij geen vragen hoefde te beantwoorden. Blijkbaar had de soldaat de dag daarvoor al begrepen, dat hij dat liever niet deed.

Even tegen iedereen op het forum: dit is geen privégesprek tussen mij en raakvlak of zo hoor! Alle opmerkingen zijn welkom!

[Horus]

Even tegen iedereen op het forum: dit is geen privégesprek tussen mij en raakvlak of zo hoor! Alle opmerkingen zijn welkom!

Dan doe ik ook mee.

Ik vind het een leuk goedlopend verhaal, maar dat komt omdat ik een groot stuk meer heb gelezen en het daarom beter begrijp ,denk ik.

P.S.
Ik moet de rest nog hebben

[Verleden Tijd]

Ja, maar daarvoor moet je wel eerst door het begin heen natuurlijk. En als mensen daar niet doorheen komen, heeft het allemaal niet zoveel zin. Of zijn ze gewoon te lui?

Sorry Kris, maar ik ben waarlijk te lui, het spijt me

[tiram]

Mooi hoor! *vette up* Ga maar snel verder!