Dit stukje vond ik net terug, het is een oud stukje dat ik heb geschreven in 2000. Ik was dus toen 11. Ik heb er niks aan veranderd en het is slecht geschreven maar ik vond het zo leuk dat ik het terugvond, dus post ik het maar even. Kus Anki
Definitief Het Eind
Ze deed de deur open en daar stond de huilende Inge. Mila voelde de rode ogen in haar lichaam prikken. Vragend keek Inge haar aan. “Help mij!?”schreeuwde ze. Mila keek haar kalm en ontspannen aan. Ze zei niks en liep naar Inge toe. Inge liet zich neervallen in de armen van Mila. Mila gaf Inge een kus op haar voorhoofd en duwde Inge van zich af. “Ga weg Inge, mij heb je niet nodig”
Mila liep terug naar binnen. Ze smeet de deur achter haar dicht en liet Inge buiten in de stromende regen staan. Ze liep de trap op en keek naar buiten.
Langzaam zag ze de gestalte van Inge wegkruipen. Alles was anders nu, niet zoals vroeger. Helemaal niet meer zoals een paar maanden geleden. Inge was veranderd, ze was zich zelf niet meer. De vrolijke Inge, de spontane Inge, die Inge was voorgoed verleden tijd.
Mila viel in slaap en werd gewekt door de telefoon. Het was een agent. Hij vroeg Mila direct naar de spoorbaan te komen er was iets met Inge aan de hand.
Mila holde weg en kwam aan bij het station. Overal stond politie. Mila verstijfde van schrik en ze trok helemaal wit weg. Tranen rolden over haar wangen. Boven op het gebouw stond Inge. Vuurrood schreeuwde ze : “Laat me met rust of ik spring!” Mila snelde naar voren, langs de politie en keek omhoog naar Inge.
Inge’s ogen rustten op Mila en riep: “ Mila, denk aan de fijne tijd die we samen doorbrachten. Samen komen we er wel uit!
Mila luisterde, ze keek maar ze zei niks. Bedachtzaam draaide ze zich langzaam om. Het is nu definitief het eind, dacht ze. Ze liet Inge op het gebouw staan. “Inge!? Ik zet er vandaag een punt achter!” schreeuwde ze naar boven. “ Ik ga! Doe wat je niet laten kan! Je hebt me toch niet meer nodig!”
Met een ruk draaide ze zich om. Ze liep weg en hoorde mensen achter haar gillen. Ze draaide zich om en zag de schim van Inge het gebouw afspringen. Huilend hield ze haar handen op haar oren en holde weg.
__________________
Tsja...nou zeg...
|