Beschrijvende monoloog

Op de academie moet ik een beschrijvende monoloog spelen. Een geschikte monoloog is moeilijker te vinden dan ik dacht. Wat zeggen jullie?
Als je uit de onderstaande vier zou mogen kiezen?
(Ze zijn wat aangepast, ingekort etc.)


Naar: "De meiden" van Jean Genet.

Mevrouw is dood.
Languit op het linoleum… Gewurgd met een paar rubberafwashandschoenen.
Mevrouw had die zwarte jurk uit moeten trekken. 't Staat belachelijk.
"Nu moet ik me nog voor mijn meid in de rouw steken ook!"
En bij de uitgang van de begraafplaats maakten alle meiden hier uit de buurt hun opwachting voor me alsof ik van de familie was. Ik heb het te vaak gezegd, te vaak gedaan alsof zij deel uitmaakte van 't gezin. De dode moet de grap dus hebben doorgedreven tot het menens leek.
Ik ben mevrouws gelijke, voor niemand hoef ik mijn hoofd te buigen… En meneer weet heus niet alles. Hij moest naar ons pijpen dansen, dat wist hij niet, nee… O, o! Meneer was zo'n klein jongetje. Meneer deed precies wat wij wilden…
Nee, hoe ik het gedaan heb, dat zeg ik niet. Hoe we voor die moord hebben samengewerkt? Nee, dat ook niet. Wat er met de garderobe gebeuren moet? O, die mag mevrouw wel houden. Mijn zuster en ik hadden onze eigen kleren, ja. Die wij 's nachts droegen als niemand het merkte. Nu heb ik mijn eigen jurk aan. Rood. Het rood dat de misdadiger moet dragen.
Mevrouw zal haar angst te boven komen. Tussen haar bloemen, haar parfums, haar garderobe, haar bijoux, haar minnaars… Maar ik heb mijn zuster… Ja. Daar durf ik over de spreken. Dat durf ik. Ik mag alles durven. En wie, wie zou mij de mond nog kunnen snoeren? Wie zou de moed opbrengen tegen mij te zeggen: mijn kind…? Ik heb gediend. Goed. Ik heb de houding aangenomen die nodig was om te dienen. Altijd vriendelijk gelachen tegen mevrouw, mijn rug gebogen om bedden op te maken, me gebukt om de gang te dweilen, gebukt om de groente te wassen, om aan deuren te luisteren, om mijn oor tegen het sleutelgat te drukken. Maar nu blijf ik rechtop staan. Met allebei mijn benen op de grond. Ik heb een moord begaan. Ik ben juffrouw Solange die haar zuster heeft gewurgd!


Naar: "Open huwelijk" van Dario Fo.

En het ongelofelijke is dat het mijn zoon Robert was, juist mijn zoon Robert, die mij de moed heeft gegeven om het te proberen.
"Mam," zei hij, "Mam, papa en jij zijn bezig elkaar kapot te maken, jullie moeten iets anders verzinnen. Om te beginnen, mam, moet jij 's ophouden met alleen maar een aanhangsel van papa te zijn… je moet jezelf wat onafhankelijker opstellen, een beeltje zelfstandiger worden, autonoom, assertief… Papa heeft vriendinnen en dus moet jij, niet omdat je boos bent of uit nijd, maar gewoon omdat het gezond is, menselijk, rechtvaardig…" oh, mijn zoon Robert kan het zo prachtig zeggen… "jij neemt gewoon ook een vriend."
"Maar Robert, wat zeg je nou?" God mag weten waarom mijn stem opeens zo oversloeg…
"Mam, je moet niet zeuren, je neemt een vriend en als het even kan iets jonger dan papa."
"Maar Robert, ik kan er op mijn leeftijd toch niet op uit gaan om mannen te zoeken?"
"Nee, mam, je moet ook niet zoeken in alle hoeken. Zo van: zit hier een man, zit hier een man? Nee je moet dat heel ontspannen doen. Je hoeft alleen maar aanwezig te zijn, te laten merken dat je beschikbaar bent. Je moet je een beetje open opstellen. Je moet eruit, mam, als je hier in huis blijft zitten, beschimmel je."
Nou, en omdat hij zo aandrong heb ik het geprobeerd. Om te beginnen ben ik op mezelf gaan wonen. En ik veranderde totaal van uiterlijk, helemaal op de jeugdige toer.
Maar ik veranderde niet alleen mijn uiterlijk, nee, ook innerlijk werd ik heel anders. Je kon het zien aan mijn manier van lopen. Sommigen van jullie weten wel hoe je je voelt als je man niet meer van je houdt. Ik liep zonder heupen. Ja, ik had ze wel, maar ik gebruikte ze niet. Ik liep, alsof ik elk ogenblik voorover kon vallen. Een kameel met reumatiek.
Mijn zoon Robert gaf me hele waardevolle adviezen. "Mam," zei die, "mam, het belangrijkste zijn de handen. Die moet je af en toe 's lekker losgooien."
Dus ik van wwwwwwaaaaaaa. Het heeft me wel een vierentwintig-delig servies gekost. "En mam, je moet ook van tijd tot tijd een geweldige kreet uitstoten, dat lucht op."
… Dus ik van hhhhhaaaaaaa! ik had voortdurend de politie over de vloer, die dachten dat er iemand vermoord werd. Maar ik had succes. Ja, het klinkt ongelofelijk, maar ik had succes… bij jonge jongens. Reuze jonge jongens. Allemaal zo'n beetje de leeftijd van mijn zoon. Wat die in godsnaam in mij zagen?
En mijn man, oh, mijn man had intussen zijn totaal nieuwe dimensie gevonden. Vanaf het moment dat ik gezegd had: nou ok, ga je gang maar, was ie niet meer van deze aarde. Hij zweefde door de lucht. En geestig! Geestig! Een beste jongen hoor, maar geestig is ie nooit geweest.
Dat was allemaal het gevolg van het open huwelijk. Ik voel me nu eindelijk vrij.

Naar: "Weiger nooit een dans" van Vonne van der Meer.

De technicus van de zaal waar ik gisteravond optrad heeft een dodenrit moeten maken om mij op tijd op het station te krijgen. Ik was vijf minuten te vroeg. Ik had die trein op mijn sloffen kunnen halen. Maar wat doe ik: ik heb het koud, ga de wachtkamer binnen, plak mezelf tegen de radiator. Ik ben niet eens in slaap gevallen. Ik stond maar wat naar de grond te staren. Naar wat er zoal lag aan peuken, ingedeukte bierblikjes, een klodder spuug. Zo'n vette, een fluim, dacht ik net, raar woord 'fluim' en op dat moment hoor ik mijn trein wegrijden. Terwijl ik 'm niet eens had horen aankomen. Ook niet gezien, want ik sta meestal met mijn rug naar het spoor toe.
Ik zie altijd iemand die zich voor de trein werpt. niet echt, maar ik zie iemand en denk: die gaat het doen. En dat ik dat dan zie. En nooit meer vergeet.
Pas toen ie op het punt stond te vertrekken hoorde ik 'm. Zo'n diepe zucht.
De diepe zucht van twaalf deuren die tegelijk dichtkreunen. Alsof je aan een sterfbed staat. Ik spring op, graai mijn troep bij elkaar, roep dat ie moet stoppen. Stop…
Ik weet niet wat ik heb de laatste tijd. Ik stoot me voortdurend; onder de blauwe plekken; loop maar te struikelen. Ik moet echt oppassen. In de auto mis ik de ene afslag na de andere - ik eindig nog als spookrijder. En nu weer de trein…

Naar: "Weiger nooit een dans" van Vonne van der Meer.

Een volle zaal is natuurlijk leuk, voor het publiek ook. Als de zaal maar voor de helft bezet is, moet ik altijd even slokken als ik opkom: eikels, etterbakken waar zijn jullie? Weten jullie nou nog niet hoe goed ik ben? Maar na een paar maten ben ik 't vergeten, dan zie ik die lege stoelen niet eens meer. Het gaat om dat ene moment.
Ik heb op het ogenblik een lied op mijn repertoire, een lang lied, 'de ballade van het warme bad', over een vrouw die zelfmoord pleegt. Zomaar. Er is geen duidelijke reden, geen groot drama aan voorafgegaan. Niemand begrijpt dan ook waarom ze het doet. Ze heeft een man die van haar houdt, een dochter ook en een klein zwart-wit gevlekt hondje dat zo nu en dan heel onverwachts de rug van haar hand likt.
Op een dag laat ze om elf uur 's ochtens het bad vollopen, neemt een handvol pillen in, spoelt ze weg met port, rode port, en laat zich in het warme water zakken.
Als ik die zin zing: 'Laat zicht in het warme water zakken' - en de zaal in kijk, en zie dat een paar mensen, dat iemand die vrouw wordt die langzaam…
Het hoeven er geen duizende te zijn. Voor mij geen publiek dat op de stoelen klimt, geen golvende rijen aanstekers. Nouja, ik moet toegeven: iedere avond applaus en bloemen is een kick. Bijna iedere avond verse bloemen. Qua bloemen is zo'n tournee net je eigen crematie. Vaak zijn het mooie boeketten, maar dat is ook wel eens anders. Ik krijg wel eens bloemen dat ik denk: had dan geen bloemen gegeven. Van die fletse bossen, herfstasters. Van die bloemen die als droogboeket uit de grond gekomen zijn.
Maar een volle zaal is wel leuk natuurlijk.

zelf zou ik kiezen voor de laatste. Ik heb het gevoel dat je daar het meeste mee kan zeggen en mee kan doen. op mijn komt deze het beste over iig.

Anneka schreef op 13-11-2004 @ 01:21 :
zelf zou ik kiezen voor de laatste. Ik heb het gevoel dat je daar het meeste mee kan zeggen en mee kan doen. op mijn komt deze het beste over iig.

Dankjewel
Ik heb inmiddels gekozen.
De docente is het er ook erg mee eens gelukkig!
Ik doe idd die monoloog, maar dan die van daarvoor plak ik eraan. Het was anders te weinig tekst. En het komt toch uit hetzelfde stuk, dus..

MadameMinke schreef op 13-11-2004 @ 19:06 :
Dankjewel
Ik heb inmiddels gekozen.
De docente is het er ook erg mee eens gelukkig!
Ik doe idd die monoloog, maar dan die van daarvoor plak ik eraan. Het was anders te weinig tekst. En het komt toch uit hetzelfde stuk, dus..

okee veel succes ermee!

En dit is hem nu dus:

Monoloog

Vonne van der Meer: “Weiger nooit een dans”.

Ik ben een zangeres die haar trein heeft gemist. Het is half twee. Ik neem de trein van kwart voor negen.
De technicus van de zaal waar ik gisteravond optrad heeft een dodenrit moeten maken om mij op tijd op het station te krijgen. Ik was vijf minuten te vroeg.
Ik had die trein op mijn sloffen kunnen halen. Maar wat doe ik: ik heb het koud, ga de wachtkamer binnen, plak mezelf tegen de radiator. Ik ben niet eens in slaap gevallen. Ik stond maar wat naar de grond te staren. Naar wat er zoal lag aan peuken, ingedeukte bierblikjes, een klodder spuug. Zo’n vette, een fluim, dacht ik net, raar woord ‘fluim’ en op dat moment hoor ik mijn trein wegrijden. Terwijl ik ‘m niet eens had horen aankomen. Ook niet gezien, want ik sta meestal met mijn rug naar het spoor toe.
Pas toen hij op het punt stond te vertrekken, hoorde ik ‘m. Zo’n diepe zucht. De diepe zucht van twaalf deuren die tegelijk dichtkreunen. Alsof je aan een sterfbed staat. Ik spring op, graai mijn troep bij elkaar, roep dat ie moet stoppen. Stop…
Ik weet niet wat ik heb de laatste tijd. Ik stoot me voortdurend; onder de blauwe plekken; loop maar te struikelen. In de auto mis ik de enige afslag na de andere – ik eindig nog als spookrijder. En nu weer de trein… Zojuist dacht ik nog dat het acht uur was, maar ik bleek mijn horloge verkeerd omgegespt te hebben.
Gelukkig kan ik nog zingen. Ik ben een goede zangers. Geen bekende zangeres. Nee, ik ben niet zo bekend. Niet bij een groot publiek. Ja, een volle zaal is natuurlijk leuk, voor het publiek ook. Als de zaal maar voor de helft bezet is, moet ik altijd even slikken als ik opkom: eikels, etterbakken waar zijn jullie? Weten jullie nou nog niet hoe goed ik ben?
Maar na een paar maten ben ik het vergeten – ook dat vergeet ik – dan zie ik die lege stoelen niet eens meer. Het gaat om dat ene moment.
Ik heb op het ogenblik een lied op mijn repertoire, een lang lied, ‘de ballade van het warme bad’, over een vrouw die zelfmoord pleegt. Zomaar. Er is geen duidelijke reden, geen groot drama aan voorafgegaan. Niemand begrijpt dan ook waarom ze het doet. Ze heeft een man die van haar houdt, een dochter ook en een klein zwart-wit gevlekt hondje dat zo nu en dan heel onverwachts de rug van haar hand likt.
Op een dag laat ze om elf uur ’s ochtends het bad vollopen, neemt een handvol pillen in, spoelt ze weg met port, rode port, en laat zich in het warme water zakken.
Als ik die zin zing: ‘Laat zich in het warme water zakken’- en de zaal in kijk, en zie dat een paar mensen, dat iemand de vrouw wordt die langzaam…
Ze vinden haar, nog net op tijd. Maar dan begint het pas. Want iedereen vraagt: waarom deed je het? Waarom? En dat weet ze niet.
Een verlangen waaraan ze geen weerstand kon bieden, dat aan haar trok. Haar meezoog. Een verlangen, even sterk als haar verlangen om te leven. Even sterk, maar soms net iets sterker.
Dat zing ik niet allemaal. Dat denk ik terwijl ik zing.
Ik neem de trein van kwart voor negen.

En vanaf vandaag weet ik EXACT hoe ik hem ga uitvoeren!
Wordt het toch nog wat...
En ik heb inmiddels begrepen dat die van Genet al veel te vaak gedaan is, dus... ben nu wel tevreden