Therapieverslaving

[AngelLena]

Het topic over Dr Phill heeft mij lichtelijk geinspireerd tot een wellicht interessant onderwerp. Namelijk therapie verslaving.

Dit houdt in dat je zo veel en vaak en lang in therapie zit/hebt gezeten dat je het gevoel hebt niet meer zonder te kunnen.

Ter illustratie:
Ik heb een aantal mensen in mijn omgeving met therapie verslaving, waarvan met 1 goed contact. Het betreft hier een vrouw van achterin de 40. Zij lijdt aan waanbeelden en een ernstig vervormd wereld en mensbeeld. Zij heeft 2 kinderen, een zoon en een dochter. De vader van de kinderen heeft haar snel na de geboorte van het 2e kind verlaten, hij blijkt spoorloos verdwenen. Een aantal jaren later hertrouwde zij met een man die haar beide kinderen seksueel heeft misbruikt, tot de zoon in opstand kwam en hem van de trap duwde terwijl de betreffende vrouw net het huis binnenkwam. Het hele verhaal gedaan was dit ook meteen einde huwelijk. Zij gaf wel zichzelf de schuld, zij had iets moeten merken. Ook hield zij zichzelf voor dat ook zij seksueel misbruikt was door haar eigen vader (wat later niet zo bleek te zijn, maar daar is jaren aan vooraf gegaan voordat ze dat kon erkennen).
Op dit moment is zij in therapie gegaan. De therapie leek niet aan te slaan dus heeft zij verschillende vormen van therapie ondergaan. Na 6 jaar ongeslaagde therapie kwam ze terrecht bij een psychiatrische groep die 4 maal per week bij elkaar kwam, deze groep bestond uit mensen met praktisch dezelfde ervaringen. Hierdoor ontstond voor haar een erg vervormd wereldbeeld. Zij schroomde er bijvoorbeeld niet voor om iedere vader een verkrachter te noemen.

Na 7 jaren therapie werd haar financiering gestopt door de verzekering. Voor haar ging de wereld ten onder. Toch merkten wij op dat ze zonder therapie ineens veel gelukkiger was en haar eigen weg kon gaan, wat ze voorheen niet kon, dit gaf ze zelf ook aan. Via vele wegen heeft zij toch financiering weten te regelen voor een 8e jaar therapie. Dolgelukkig was ze dat ze weer in therapie kon, maar sinds ze weer in therapie zat, raakte ze weer diep ongelukkig. Ook komt ze met haar therapie nog altijd geen stap verder dan dat ze was, het lijkt alsof ze er alleen maar dieper inzakt. Toch weigert ze aan alle kanten haar therapie op te geven, volgens haar eigen zeggen kan ze niet leven zonder therapie.

Dit is wat we noemen therapie verslaving. Ik ben erg benieuwd naar wat jullie hierover denken, hoe jullie denken dat het komt, wat je eraan kan doen, of je het zelf door zou hebben als je verslaafd zou raken aan therapie, of er mensen in jouw omgeving zijn met therapie verslaving en hoe zij daarmee omgaan en zoja, hoe ga jij daarmee om?

[light fighter]

interessant verschijnsel, ik kan me hier zelf nauwelijks wat bij voorstellen omdat ik echt een hekel heb gehad aan "therapie" toen ik het had.
Hoewel... je went er aan het wordt een gewoonte om eens in de zo veel tijd daar heen te gaan. Dus het kan komen doordat je er gewend aan raakt en je hele leven daarom heen bouwt. een andere reden kan zijn dat het idee van iemand die luister en iemand met je mee denkt mist en dat je het zonder zo'n figuur niet alleen kan, een vorm van faalangst.
Wat je er aan kan doen ik denk letterlijk gewoon de therapie stoppen en zijn/haar omgeving de instructie geven dat zij gesteund moet worden door hen en niet door een therapeut en dat die omgeving dus ook voor haar klaar zal staan.
Dit is voor mij de eerste keer dat ik van dit verschijnsel hoor, zelf denk ik niet dat ik ooit aan therapie verslaafd zou kunnen raken daarvoor heb ik een te grondig hekel aan het overhoop halen van mijn leven. Ik kan het me wel voorstellen dat er mensen zijn die er verslaafd aan raken, want het is wel een vorm van veilligheid en geborgenheid die je krijgt tijdens therapie, iets wat je misschien nog nooit eerder hebt gevoeld.

[AngelLena]

light fighter schreef op 28-11-2004 @ 11:18 :
interessant verschijnsel, ik kan me hier zelf nauwelijks wat bij voorstellen omdat ik echt een hekel heb gehad aan "therapie" toen ik het had.
Hoewel... je went er aan het wordt een gewoonte om eens in de zo veel tijd daar heen te gaan. Dus het kan komen doordat je er gewend aan raakt en je hele leven daarom heen bouwt. een andere reden kan zijn dat het idee van iemand die luister en iemand met je mee denkt mist en dat je het zonder zo'n figuur niet alleen kan, een vorm van faalangst.
Wat je er aan kan doen ik denk letterlijk gewoon de therapie stoppen en zijn/haar omgeving de instructie geven dat zij gesteund moet worden door hen en niet door een therapeut en dat die omgeving dus ook voor haar klaar zal staan.
Dit is voor mij de eerste keer dat ik van dit verschijnsel hoor, zelf denk ik niet dat ik ooit aan therapie verslaafd zou kunnen raken daarvoor heb ik een te grondig hekel aan het overhoop halen van mijn leven. Ik kan het me wel voorstellen dat er mensen zijn die er verslaafd aan raken, want het is wel een vorm van veilligheid en geborgenheid die je krijgt tijdens therapie, iets wat je misschien nog nooit eerder hebt gevoeld.

Ik denk dat als je echt therapie verslaafd bent, dat je het zelf niet op kunt brengen om werkelijk in 1 keer alles te stoppen. Afbouwen heeft ook geen zin, beste zou idd zijn in koelen bloede stoppen, maar ik denk dat een therapie verslaafde dit niet vanuit zichzelf kan. Maar wie moet het dan doen? Verzekering? Via omwegen vinden ze wel een manier om aan therapie te komen. Psycholoog zelf? Zoeken ze een andere psycholoog. Omgeving? Wat niet weet wat niet deert. Ik denk dat het allemaal best moeilijk is. Net als stoppen met roken.

[coopergirl]

Enerzijds kan ik er wel inkomen dat het als 'vanzelfsprekend' gaat voelen als je jaar in jaar uit wekelijks therapie hebt.. Ikzelf volg eens per week therapie en dit nu 5 jaar lang. Op zich een behoorlijk beangstigende gedachte, het zal je maar overkomen.. Om van een therapie verslaving af te komen dien je -DENK IK- cold turkey ermee nokken.. Dat geldt voor iedere verslaving dus ook voor deze. Echter, hoe maak je als behandelaar bekend bij de zorgvrager dat deze verslaafd is aan de hulp? Anderzijds denk ik juist dat je van te voren moet aangeven dat ze nog één jaar hulp krijgt vergoed en in dat jaar wordt geacht te werken aan haar therapie-verslaving. Na dat jaar wordt de hulp gestaakt, no mercy.

Wat ik wel een beetje dubbel vind, is dat iedere alcohol/ medicijn/ drugs verslaafde bij de plaatselijke CAD kan aankloppen, maar dat je deze vrouw in principe zelf de spreekwoordelijke boontjes dient te laten doppen..