De brief

[I C U]

Hoi! ik ben bezig met een wat langer verhaal schrijven, of tenminste, ik doe een poging. Nou vraag ik me af of dit wat is, en of jullie misschien wat tips/kritiek hebben... En of jullie vinden dat ik verder moet gaan, of iets anders verzinnen! In elk geval, alvast bedankt!



Ik opende mijn ogen. Het was nog donker in mijn kamer, dus deed ik mijn ogen weer dicht. Iemand schudde opnieuw aan mijn arm.
“Wordt wakker! Jody, wordt nou wakker!”
“Wat?” Kreunde ik. Op een dag verander ik mijn naam, nam ik mij voor.
“Jody, ik wil spelen!”
Ik kreunde en draaide me om. Het duurde even voordat ik weer scherp zag. De rode cijfertjes gaven een tijd aan van half zeven. Ik onderdrukte een vloek en keek naar het persoontje wat mij uit een heerlijke slaap had gehaald. Mijn broertje. Nou ja, half broertje. Max, 3 jaar oud, en iets teveel een ochtendmens naar mijn zin, stond me met zijn grote blauwe kijkers aan te kijken.
“Spelen?” Max hield zijn hoofd een beetje scheef. Mijn hart smolt, zoals altijd wanneer Max dat deed.
“Goed, goed…” Ik ging op de rand van mijn bed zitten en gaapte uitgebreid. Max sprong met zijn teddybeer op mijn bed. Enthousiast begon hij te springen. Ik gooide hem om en begon hem te kietelen. Gillend van de lach kronkelde en trappelde hij en deed moeite om onder mijn handen vandaan te komen.
“Hé! Kan het even wat minder?” Een chagrijnige mannenstem klonk vanuit de kamer naast de mijne.
“Kom, we gaan naar beneden, anders wordt papa boos.” Ik pakte Max’ hand en samen liepen we de trap af. Eenmaal beneden begon Max met zijn treintjes te spelen. Ik liep naar de keuken en begon met de belangrijkste handeling van de ochtend: koffiezetten.
Met mijn koffie in de hand ging ik aan tafel zitten en keek naar mijn broertje. Zo’n vijf jaar geleden waren mijn ouders gescheiden. Nou ja… Mijn vader was weggelopen, God mag weten waarheen. En ik bleef bij mijn moeder. Ze hertrouwde, en toen kwam Max. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin absoluut geen zin had in zo’n klein mormel, maar zodra Max naar me glimlachte, was ik verkocht. Net als toen ik Sam voor het eerst zag en hij naar me glimlachte… Klinkt heel cliché, maar okay. Sinds die glimlach hadden we een soort knipperlicht relatie gehad, waar vorige week definitief een einde aan is gekomen. Ik grijnsde spottend naar mijn halflege koffiebeker. Deze keer waren er dingen gezegd die beter niet gezegd konden worden.
Jan, mijn kat stak zijn kop om de deur. Snel rende hij naar mij toe en sprong op mijn schoot, waar hij spinnend ging liggen. Ik streelde zijn rug en verzonk weer in gedachten.
Mijn moeder vond het een goed iets dat er nu eindelijk een einde aan het verhaal Sam was gekomen. Ik moest nog zien of het beter was. Ik nam een slok van mijn inmiddels lauwe koffie. Ik keek op de klok: zeven uur. Max begon een liedje te zingen. Vertederd luisterde ik naar zijn lieve kinderstemmetje. Ik hoorde gestommel op de trap. Een nogal slaperige vrouw kwam de kamer binnen. Mijn moeder. “Goede morgen.”
“Môge. Is er nog koffie?”
“Hm, ja, als het goed is wel.” Mijn moeder slofte naar de keuken en kwam terug met een dampende beker in haar hand. Ze plofte naast me neer. Samen keken we naar Max. Het viel me op dat haar blik zoals altijd zachter werd wanneer ze naar het kleine mannetje keek. Als een schilder die trots is op zijn creatie, als een godin die zag dat het goed was.
“Moet je vandaag nog werken?”
“Nee. Ik ga denk ik even naar het strand ofzo.”
“Aha. Alleen?”
“Nee, ik wilde Alex meenemen.” Alex was onze hond die nog in de bijkeuken lag te knorren. De bofkont.
Mijn moeder knikte en nam nog een slok van haar koffie.
“Sam heeft gisteravond gebeld”.
“O? Wat had hij te melden?” Ik deed een dappere maar zinloze poging om mijn stem nonchalant te laten klinken.
“Hij vroeg of je er was. Dat was alles.”
Niet voor het eerst baalde ik dat mijn mobiel weg was voor reparatie. Ik hoopte dat ik dat ding snel weer terug zou zien.
“Waarom heb je dat niet eerder gezegd dan?”
“Ik vond het niet nodig,” zei ze onschuldig over de rand van haar beker kijkend.
“Lekker ben jij.”
“Hé, het is nog vroeg!”
“Ja, met make-up op ben je inderdaad beter te pruimen.”
Mijn moeder lachte en gaf mee en stomp. Ik grijnsde.
Langzaam begon het buiten licht te worden. Ik zag de postbode komen en gaan. Mijn moeder stond op om de post te halen. Toen ze terugkwam gooide ze een stapeltje enveloppen voor mijn neus.
“Voor jou. Het lijkt net alsof je vrienden hebt.” Ze knipoogde en dook in haar eigen post.
Ik ging snel door het stapeltje heen. De laatste envelop was een normale witte, met een getypt adres. Ik draaide hem om en las de afzender. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.

[Nijn*]

Te moe om uitgebreid commentaar te geven, maar ik zou graag een vervolg lezen

[Zut Alors!]

Er zitten een paar dingen in die ik persoonlijk wat minder vind, maar er zitten ook zeker hele goeie dingen in.

In ieder geval ga ik een eventueel vervolg lezen.

[I C U]

Hier een vervolg... comments are still welcome!

***

Toen mijn vader wegliep, was ik twaalf. Mijn moeder kwam op een dinsdagochtend beneden, terwijl mijn broer en ik aan het ontbijt zaten.
“Jullie vader is weg. En waarschijnlijk komt hij niet terug ook.”
Ze zei het op een droge afstandelijke manier, alsof ze meldde dat de koffie op was. Mijn broer en ik keken elkaar aan en het klinkt heel stom, maar we gingen zonder commentaar ve3rder met eten. Er viel gewoon niets te zeggen. Mijn vader was altijd weg voor zijn werk, of in elk geval aak. Maar als hij er was… Hij was zo’n persoon die als hij de kamer binnenkwam gezelligheid aan zijn linker en humor aan zijn rechterhand meenam. Ik kon het goed met hem vinden, dat wel. Mijn broer niet, ze leken teveel op elkaar, en mijn broer had een moeilijke leeftijd, sowieso. Ik miste hem wel, maar toch ook weer niet. Ach, ik snapte het zelf ook niet, ik ging gewoon verder met mijn leven? Boos worden had toch geen zin. Mijn broer, Jochem, was wel boos. Heel erg. Hij sprak er niet over, maar ik zag het aan ‘m. Zijn woede groeide, hij kon er geen kant mee op. Toen heeft mijn moeder heb gedwongen om te gaan boksen, zodat hij tenminste ergens zijn woede op los kon laten. Het hielp iets. Hij bokst nog steeds, goed voor zijn agressie, zegt hij. Maar ja, dat was dus 5 jaar geleden. Ik had het eigenlijk allemaal goed op een rijtje, zo zonder mijn vader, nu ik er zo over nadenk. Mijn stiefvader, Lucas, was niet echt een vader voor me, maar hij deed zijn best en ik kon het redelijk goed met hem vinden. Op school ging het goed, had een leuke groep vrienden en ik had tot voor kort Sam. Maar dan…
De afzender op die brief was mijn vader. Zijn naam zwart op wit haalde gevoelens boven waarvan ik niet wist dat ik ze had. Mijn moeder had niets in de gaten, gelukkig, en Max speelde nog steeds vrolijk door met zijn treintje. Ik legde de brief opzij, om het lezen ervan uit te stellen. Langzaam bekeek ik de rest. Wat afschriften, een kaartje van een vriednin uit Spanje, een brief van een bedrijf waar ik wat kleding had besteld. Toen ik dat gehad had, kon ik het niet meer uitstellen. Of wacht, ja toch! Gejaagd stond ik op om koffie in te schenken.
“Ik stel me nog flink aan ook,” mompelde ik.
“Wat zei je?”
“O, niets, ik praatte tegen mezelf.”
“Je wordt oud.”
“Ik hoop het!”
“Schenk voor mij ook nog wat koffie in.”
“Verslaafde.”
“Wat je zegt ben je zelf!”
“Max wil ook drinken!” Klonk Max’ stemmetje. Hij kwam aangerend op zijn korte beentjes en sprong in mijn armen.
“Oef, je wordt zwaar, jochie!”
Met de koffiebekers in mijn handen kwam ik de kamer weer binnen. Mijn ogen ontweken de brief.
“Dank je lieverd.” Mijn moeders stem klonk afwezig. Max zat met zijn beide handjes om zijn Poeh beker gevouwen te drinken, zijn oogjes glommen over de rand.
Ik pakte de brief op en staarde ernaar. Ik haald ediep adem en scheurde hem open. Ik haalde er een opgevouwen A4tje uit.

Lieve Jody,

Heb ik eigenlijk wel het recht om je ‘lieve’ te noemen? Ik weet het niet. Waarom ik dit schrijf? Ik hoop dat ik nog een kans krijg. Ik heb er alle begrip voor wanneer je mij niet meer in je leven zou willen hebben. Ik wil alleen dat je weet dat ik grote fouten heb gemaakt en ik hoop dat ik die fouten goed kan maken.
Ik heb je een beetje gevolgd de afgelopen jaaren. Ik ben blij dat ik zo’n slimme en mooie dochter op de wereld heb helpen zetten.

Hier stopte ik even. Ik wist niet wat ik moest voelen of denken, ik wist niet wat ik ermee aanmoest. Het was duidelijk dat mijn vader een tweede kans wilde. Wilde ik hem die geven? Maar wat wist ikv an hem? Het enige wat ik had waren oude foto’s en wat vergrijsde herinneringen. Wat wist hij van mij? Okay, hij had me ‘gevolgd’. Hoezo gevolgd? Moest ik nu paranoia worden?