liefdesverdriet

[Poor twisted me]

In mijn diepste gedachten,
denk ik terug aan hoe je lachte,
Ik lag in je armen, en je haalde je hand voorzichtig door mijn haren,
en zei dat je dit alles deed om mij verdriet te besparen.

Je zei dat je weg zou gaan en nooit meer terug zou keren,
het verdriet was pijnlijker als de meest pijnlijkste zweren.
Ik heb als een doodbloedend konijn op bed liggen janken, schreeuwen.... en zelfs beven.
Wij zouden toch bij elkaar blijven voor de rest van ons leven?

Maar ergens was ik opgelucht en uit mijn lijden ontdaan...
Mijn liefde voor jou was als de Titanic ten onder gedaan....

We hebben elkaar uitgescholden met de meest vreselijke woorden.
We konden elkaar zelfs wel bijna vermoorden...
Er is niets van onze liefde overgebleven als irritatie en haat..
Is dit nou waar de liefde over gaat?

Ik heb je sindsdien nooit meer gezien,
Toch hoop ik dat ooit ... misschien......
je weer zult verschijnen, en daar staat,.. smekend bij de deur..
En ik alles wat je vertelt, aan zal horen als hetzelfde gezeur..

Dan beginnen we opnieuw, weer die eindeloze sleur..
Weer al die ellende, weer al dat gezeur...
Weer die ruzies.... en weer die pijn....
Waardoor uiteindelijk.... ieder van ons weer alleen zal zijn.

Het loopt wel fijn, door het strakke rijmschema, misschien niet zo interessant maar ik vind het wel prettig lezen.
Maar verder zijn het voor al een cliché onderwerp jammer genoeg niet echt heel originele bewoordingen.
En waarom die puntjes?

[Reem]

Ik vind het nogal een uiting van je gevoelens in rijm; niets meer en niets minder. De zinnen zijn in mijn ogen te lang, terwijl andere zinnen dan weer te kort zijn. Het loopt dus niet echt goed, vind ik. Je rijm is op zich best goed, maar komt niet altijd mooi uit door de lengteverschillen van de regels.
Ik zou inderdaad ook al die ... weglaten; dat lijkt me overbodig en bovendien staat het niet mooi.
Over de inhoud: het is niet echt origineel. Maar de laatste strofe raakte me toch een beetje.