Kort verhaal [ Koning Vonk ]

[niam]

Pak aan! Als er animo voor is, dan plaats ik de rest. Niam


[ Koning Vonk ]

De televisie rookt. Vonken springen door het gat in het beeldscherm op de plavuizen. Als ze neerkomen, zullen ze nooit meer een vonk zijn. Toch blijven ze niet in de lucht hangen, misschien willen ze wel helemaal geen vonken zijn. Hij vindt het intrigerend. Als hij een vonk zou zijn, dan zou hij mooi in de lucht blijven hangen. De vonk der vonken zouden ze hem noemen. Koning Vonk misschien wel.
In de beeldbuis, tussen alle elektronica, ligt een aardewerken asbak. Tussen de bank en de rokende televisie ligt een spoor van sigarettenpeuken en as. Het deert niet, nu heeft zijn vrouw tenminste weer iets om op te ruimen, zij is immers degene die rookt. Apathisch zit hij naar de rokende televisie te staren, alsof er een meeslepende film aan de gang is. Zijn mond hangt een stukje open en zijn hoofd beweegt zachtjes heen en weer, uit zijn ogen valt niets af te leiden, ze weerspiegelen enkel de springende vonken. Door de neergelaten rolluiken, die al tijden niet meer opgetrokken zijn, vallen smalle strepen zonlicht naar binnen. Ze tekenen zich af op het ouderwetse behang en de vele schilderijen aan de muur, kleine stofdeeltjes zweven door het gelige licht. Minieme getuigen van het schouwspel dat zich zo’n tien minuten geleden heeft voorgedaan…

Na een diepe slaap ontwaakt hij op de bank, zijn mond is droog. Wanneer hij is gaan slapen, en hoe lang hij heeft geslapen weet hij niet. Op het moment van wakker worden weet hij eigelijk ook al niet meer dat hij geslapen heeft. In de hoek van de kamer staat de televisie nog steeds aan, een fel schijnsel op zijn kleine pupillen werpend. Een rilling gaat door hem heen en hij laat zijn ogen langzaam aan het licht wennen. De rode cijfers op de wekkerradio, die hij op de salontafel heeft gezet, vertellen hem dat het haast tijd is voor het nieuws. Hij mag dat niet missen, het nieuws van acht uur mag hij zeker niet missen. Als ze over hem vertellen tijdens het nieuws van acht uur, dan móét hij dat weten, anders heeft hij niet genoeg tijd om zich voor te bereiden. Als ze over hém vertellen dan zal iedereen weten dat hij hét heeft, en ze zullen het allemaal van hem proberen te stelen. Hij is er zeker van dat ze het weten, hij heeft de satellieten wel gezien, evenals de camera in het stopcontact in zijn werkkamer, maar hij weet niet wannéér ze zijn geheim openbaar zullen maken.
Hij haalt de afstandsbediening uit zijn zak en zet het geluid een paar strepen harder. De klok op het beeldscherm begint harder te tikken. Nog dertig van die tikken en het nieuws begint. Om alles goed te kunnen zien gaat hij rechtop zitten. Zijn benen zwaait hij op de lage tafel, waarbij zijn rechterhiel terechtkomt op de rand van de bruine asbak.
‘Rotding,’ mompelt hij en schopt de asbak opzij. Nu zit hij goed. Op alles voorbereid.

Het nieuws begint.

Zijn linkerarm rust op de leuning van de bank, zijn vingers laat hij in een onafgebroken patroon neerkomen op de bruine ribstof. De nieuwslezer komt kort in beeld. Even houdt hij zijn vingers stil, het is díé nieuwslezer, die hem altijd zo indringend aankijkt. Voordat de man met zijn priemende ogen begint, worden eerst de drie belangrijkste onderwerpen van het komende kwartier geïntroduceerd. Niet interessant, áls ze over hém gaan vertellen dan zullen ze dat toch niet van tevoren aangeven. Néé, dan zouden ze hem teveel tijd geven om zich voor te bereiden, dus zullen ze het op een onverwacht moment willen doen, als ze denken dat hij het niet door heeft. Hij moet op scherp staan.
De camera richt zich op de man met het kortgeknipte grijze haar, langzaam inzoomend op zijn markante gezicht, op zijn helblauwe ogen. Meteen voelt hij het weer, de nieuwslezer kijkt hem strak aan en houdt zijn blik even gevangen. Na een paar lange seconden kijkt hij neer op zijn bureau, om daarna met het eerste onderwerp te beginnen. Met ingehouden adem zit hij op de bank, zijn hart gaat als een wilde tekeer, zoals het dat elke avond doet.

[I C U]

Van mij mag je de rest plaatsen...

[Zut Alors!]

Ik vind 'm zo al leuk genoeg!

[Animo +1]

[niam]

Bedankt ,

ik wacht nog even op wat meer animo

[niam]

Dan moet ik het hier maar mee doen. Feedback is echt top op letteren

2e helft van Koning Vonk

...................................................................... .......

Het eerste onderwerp gaat over de hevige overstromingen in Bangladesh, en de mislukte oogsten die hier het gevolg van zijn. Het raakt hem niet, hij ziet enkel de ogen van de nieuwslezer. Geen moment verliest hij ze uit het oog, vooral niet, nu die blauwe ogen hém niet meer aankijken; ze doorzoeken zijn huiskamer. Gelukkig heeft hij het niet hier verstopt. Middenin de presentatie van het tweede onderwerp, de arrestatie van de sluipschutter in Washington, richt de nieuwslezer zijn ogen weer op hem.
‘Nu de man eindelijk is opgepakt kan Washington weer opgelucht ademhalen, en Mr.Vander… we weten het,’ zegt de nieuwslezer terwijl hij de man op de bank vriendelijk aankijkt.
Zijn lichaam verstijfd, het moment is daar. Hij had zijn naam genoemd, en iedereen heeft het gehoord. De nieuwslezer kijkt voor de tweede maal neer op zijn bureau en begint, als hij weer opkijkt, plechtig te spreken. ‘Ja, Mr. Vander, we hebben besloten dat het tijd is om iedereen te vertellen dat u hét heeft.’
“Om iedereen te vertellen dat u het heeft.” Het galmt door zijn hoofd. “Om iedereen te vertellen dat ik het heb.”
Een zacht ‘nee’ ontvlucht zijn droge lippen, ‘Niemand mag het weten, ze zullen het komen stelen,’ fluistert hij, zijn vingers steeds dieper begravend in de leuning van de bank. Uit de televisie klinkt gelach.
‘Het is uw eigen schuld, u hebt het de wereld onthouden. Ziet u niet in dat men hét nodig heeft, dat men er om smacht?’
‘Ja, maar ze zullen het stelen!’ jammert hij met trillende lip. Tranen springen in zijn doffe ogen.
‘Het spijt me, echt, maar we móéten het vertellen,’ zegt de nieuwslezer, met een zweem van medelijden in zijn blik, ‘Dames en heren, ons aller Mr. Vander onthoudt u al jaren zijn …’
Een harde knal. De asbak raakt de nieuwslezer recht in zijn gezicht.

Nog steeds springen de vonken op de plavuizen, een traan rolt langs zijn ongeschoren wang, een traan zonder inhoud. Hij heeft de nieuwslezer er van kunnen weerhouden om zijn geheim te onthullen, maar het was te laat. Iedereen weet nu, dat hij iéts achterhoudt, en ze zullen het vast en zeker komen zoeken. Bij de gedachte aan wat hem te doen staat, slaakt hij een diepe zucht. Zijn knieën kraken als hij opstaat, en hij heeft moeite om zijn evenwicht te bewaren. Sloffend begeeft hij zich naar de donkere keuken, waar de laatste zonnestralen hun licht werpen op de keukentafel en de stoffige typemachine die daar op staat. De ironie ontgaat hem. Hij opent de deur die hem in de gang brengt. Geen enkele zonnestraal. Op de tast schuifelt hij naar de kelderdeur en legt zijn hand op de klink. Even twijfelt hij. Dan drukt hij de klink omlaag en opent de zware deur. De lichtschakelaar bevindt zich onderaan de keldertrap. De overweldigende stank doet hem weinig, hij is het gewend. Hij heeft de laatste trede van de trap bereikt en tast met zijn linkerhand naar de lichtschakelaar.

Het flauwe licht van het peertje werpt een macaber schijnsel op het lijk van zijn vrouw. Ze ligt op haar rug op zijn houten werkbank, haar ogen en mond zijn afgeplakt met grijs tape. Een glimp van verdriet in zijn ogen. Het had zó niet hoeven zijn, maar ze wilde anderen gaan vertellen over zijn werk, over zijn meesterwerk. Onzin had ze het gevonden. Onzin, dat hij er niemand over wilde vertellen, bang als hij was dat iemand zijn verhaal zou stelen. Geen uitgever vertrouwde hij, zijn beste vriend niet en uiteindelijk zijn eigen vrouw niet.
Langzaam loopt hij naar de werkbank toe en streelt even door het haar van zijn dode vrouw. Dan bukt hij en opent het deurtje van het middelste kastje onder zijn werkbank. Zonder na te denken draait hij aan de mechanismen van de kluis, die zich in het kastje bevindt. Zes klikken en de kluis is open.
Bij de aanblik van de dunne stapel vergeelde papieren barst hij in huilen uit. Zijn letters, zijn woorden, zijn prachtige verhaal. Niemand zal het stelen. Voorzichtig pakt hij de vellen uit de kluis en loopt ermee naar de prullenbak naast de werkbank.
Één voor één verfrommeld hij ze en legt ze zorgvuldig neer op de lege bodem van de prullenbak. Hij strijkt één lucifer af, en stopt hem dan omgekeerd terug in het doosje, wat hij tussen de proppen papier in legt. Even kijkt hij er naar, en gaat dan naast zijn vrouw liggen. Hij sluit zijn ogen en pakt haar koude hand vast.
‘Je kunt gerust zijn, niemand zal het stelen,’ fluistert hij, terwijl de andere zwavelkoppen vlam vatten.

[Zut Alors!]

Het is toch nog niet af hè?

[niam]

Jazeker wel

[Zut Alors!]

He, jammer! Nou weet ik nog niet wat 'ie had.

Nee, ik vind het einde een beetje jammer. Het eerste deel gaat volledig over de TV-uitzending, en de eerste helft van deel 2 ook. Daarna raffel je het in een klein stukje af. Jammer.

Omdat ik het had beloofd en het gister vergeten was, excuus daarvoor. Leuk stukkie! Ik houd wel van jou manier van schrijven en je onderwerpen.

Goed gedaan honingbijtje!
Kus, je suikerduifje.