[fragmenten] dagboek van een kluizenaar

[86dagreed]

Ooit schreef ik een gedicht met min of meer dezelfde titel.
dat heb ik uitgebouwd tot een verhaal . Met wel personages erin, maar die zijn niet zozeer van belang. wat ik eigenlijk wou was een min of meer fictief autobiografisch relaas maken, een afspiegeling van gevoel en wanhoop in hedendaagse tijd onder jeugd/mensen etc. etc. (zoek het zelf uit. of niet)dit zijn enkele fragmenten in min of meer chronologische volgorde, :


Af en toe wil ik zoveel mooie dingen, en wil ik genieten van elke seconde, maar het is aangeleerd, dat dat niet kan en daar moet dan iedereen onderuit komen, maar niemand die het beseft. Er zijn duizenden uitvluchten, en honderden zijwegen in die uitvluchten. Agressie als een kap die over je hoofd hangt, moedeloosheid die je 3 maal daags tot je neemt en niet weet waarvoor, medicijnen om de eeuwige honger van eenzaamheid te stillen. En het lukt niet, want het komt met duizenden armen, en het grijpt je vast, slechts het besef, en het genieten laat je overal van los en laat je zweven over alles waar je van dacht dat het los was, en alles heeft met alles te maken zolang niets iets is..

Vertwijfeling verwoed met verzadigheid. Soms is het even goed zo. Het gevoel dat je denkt ‘ok, ik ben nu ok, en ik weet waarom ik iets doeen je compleet een genotsrust geeft. Langzaam of snel, het maakt niet uit, want je bent verzonken in iets moois, en dat je graag thuis wilt zijn, en alle mooie dingen opschrijven, en het liefst zo mooi mogelijk. Alles telt, elke letter, het is een geheel, een aaneenschakeling, een symbolische kralenketting

Een schone lei, steeds maar weer parallellen graven naar andere waarheden, naar andere werelden. Mensen zijn altijd zover op zoek naar symboliek. Ik wil er niet langer tegenkunnen. Ik wil af van alles wat cliche is. Ik wil vliegen en dan heel hard neerkomen zonder gewond te raken. Ik wil al het licht wat ik zie kapotslaan en dan zelf een vuurtje maken. Ik wil de toren van pisa omverwerpen en er een hotel met een achtbaan omheen maken. Ik wil cultuur opsnuiven en hem dan uitniezen.
Ik wil al het leed van alle mensen wegvagen, behalve van diegene die dat niet verdienen.
Ik wil de martelaren vergeven voor hun daden en hun voeten kussen. Ik wil nooit meer verkouden zijn en ik wil altijd iemand die hier is.

Wat wordt er nu verwacht. Ik wil zoveel goed scrhijven, dat elk woord iets betekent, elke zin moet latere gevolg hebben op mensen, en ze inspireren om ook zo te schrijven. Maar ik kan nu eenmaal niet elk woord goed hebben. Dat kan niet. En het is de tragedie van literatuur. Iets perfects kan niet zonder imperfectie te kennen.. Ik ben de descartes van de taal.
Als ik schrijf, besta ik.

Vandaag is het toppunt bereikt, en de ommekeer, het kan alleen nog maar naar beneden, en de snelheid is nog niet vastgesteld. Ik wil langzaam, maar met een baggage vol tristesse achter mij moet ik proberen van me af te schudden en stil te laten leggen in deze afgang. Van schuin recht maken en hoogteverschil ontkennen.
Ik ben de agnost van mijn eigen wanhoop

[Vogelvrij]

Ik vind hem op zich wel mooi, maar je kunt wel heel erg merken dat het van gedichten afkomt en daardoor zijn sommige zinnen gewoon wat te lang of te onduidelijk...

[86dagreed]

Vogelvrij schreef op 04-01-2005 @ 11:07 :
Ik vind hem op zich wel mooi, maar je kunt wel heel erg merken dat het van gedichten afkomt en daardoor zijn sommige zinnen gewoon wat te lang of te onduidelijk...

kan idd kloppen.
maar zinnen zijn alleen te lang als het afwijkt van schrijfstijl, denk ik.
maar je hebt gelijk, het is soms misschien wat te omslachtig allemaal.

[Rodion]

is dat gedicht ook ergens te lezen?