De spiegel

[Rj11]

Bij "letteren" staat hetzelfde verhaaltje, maar het is redelijk filosofisch, dus het kan hier ook wel geplaatst worden.

De spiegel.

Elke avond, vlak voordat ik naar bed ga, kijk ik nog even in de spiegel.
Ik weet eigenlijk niet waarom.
Veel mensen staan gewoon voor de spiegel en poetsen bijvoorbeeld hun tanden, maar ik niet.
Ik sta daar, met de enige bedoeling om naar de spiegel te kijken.
Is het een vorm van narcisme?
Nee, dat denk ik niet.
Ik sta daar namelijk helemaal niet met de intentie om naam mezelf te kijken, welnee, het gaat me om de spiegel.
Als ik lang in de spiegel kijk is het namelijk net of ik verlicht word.
Een nieuwe wereld opent zich. Deze nieuwe wereld is echter nog niet mogelijk te betreden.
Wat is er nu voor een wereld? Achter die spiegel?
Iedereen die ik ken, ziet het. Maar echter, geen een van allen, neemt het waar.
Ben ik dan anders dan anderen? Zie ik meer dan de rest?
Ik denk het niet. Wat mij logischer lijkt, is dat ik anders waarneem dan de rest.
Ik zie de kern van de zaak.
Dat zou eigenlijk het motto van iedereen moeten zijn: zie de kern van de zaak.
Want de persoon, die je in de spiegel ziet, is maar afleiding.
Achter die spiegel opent een nieuwe wereld zich. Een nieuwe bedoeling.
Ik hoorde van de anderen, dat ik gek aan het worden was.
Ze hebben mij naar een psychiatrische inrichting gestuurd.
Ik zit nu in een kamer, en de muren zijn wit.
In deze kamer staat geen spiegel, voor het geval ik zelfmoord overwegen zou.
Ik zit in een kubus opgesloten. Maar ook al is dit het geval, mij krijgen ze niet.
Ik weet namelijk wat er achter die kubus zit.
Zij niet.
En vanwege dat ik andere dingen zie, dan anderen, ben ik gevaarlijk?
Narcisme. Narcisme. Narcisme.
De psychiater blijft het maar herhalen. Vreselijk.
Ik antwoord terug.
Kern. Kern. Kern.
Het lijkt wel een dialoog tussen gestoorden.
Maar ja, dat ben ik immers toch ook?
De psychiater dan? Ja, hij ook. Hij doet gestoord, hij betreedt de wereld der gestoorden, wat wil zeggen, in de officiële eufemistische taal, hij verdiept zich in mijn probleem.
Ik moet echt lachen om al die tactieken die hij probeert.
Laat de psychiater maar gestoord doen. Als ik gestoord ben, zal ik dat graag zo willen houden.
Ik geniet veel meer van het leven dan de meeste mensen, en dat terwijl ik, op het eerste oog, tussen vier muren leef.
Anderen hebben de complete buitenlucht voor zich.
En ze zien het nog niet.
De kern.
Zijn zij dan wel normaal?
Of moeten zij het gewoon nog leren. Leren begrijpen.
Leren zien. Voorbij het obstakel.
Zo is het met bijna alles in het leven. Voor je het mooie kunt zien, moet je voorbij die persoon in de spiegel, voorbij die vier muren.
Ik zal iedereen, die gek genoeg is mij te ontmoeten, aansporen om voorbij het spiegelbeeld te kijken.
Ooit zullen ze me begrijpen.


Gebaseerd op het voorbeeld van de grot van plato.
Hij was de grondlegger van vele verhalen die hierover gemaakt zijn.
Verder kijken dan mogelijk.
Denk aan Alice in Wonderland en aan The matrix.

rjnirvana schreef op 08-01-2005 @ 17:31 :
Bij "letteren" staat hetzelfde verhaaltje, maar het is niet echt filosofisch, dus het kan hier ook niet geplaatst worden.