Depressiviteit en een relatie

[Abercrombie]

Hallo, misschien is hier al een topic over, sluit deze dan maar. Maar ik wil het dus graag hebben over een relatie en depressief zijn. Wat voor invloed heeft dit op je relatie? Eerst dus mijn eigen verhaal: ik ontmoette mijn vriend toen ik nog niet depressief was, en sinds een half jaar ben ik het dus wel. Ik wil nu altijd bij 'm zijn, word gek als we niet samen kunnen zijn, en heb 'm echt nodig. Ook ben ik heel chagrijnig tegen hem. Het is dus raar: ik verlang altijd naar hem maar als ie er is word ik boos en vervelend en ga ik raar doen. Ik ben bang/verwacht zelfs dat het hierdoor binnenkort uit gaat. Ik vind het heel erg, maar kan er zo weinig aan doen. Ik heb gewoon geen controle over mezelf.

Nu jullie verhaal/mening.

Ik heb nooit een relatie gehad tijdens mijn depressie. Ik had het 'geluk' dat ik vrijgezel was toen hij begon en ik vond het niet verstandig om mijn geluk op te hangen aan een jongen, iets wat zeker was gebeurd als ik in zee was gegaan met iemand. Een depressie is iets van jezelf en dat los je imho alleen op, waarna je alleen groeit. Je komt niet vast te zitten in een patroon waarin de depressieve partner afhankelijk is van de geestelijk gezonde partner. Ik weet van mezelf dat ik niet makkelijk los zou komen uit zo'n patroon en dat het patroon absoluut niet bij mij past.

Jouw situatie is anders dan de mijne was en als ik heel eerlijk ben, benijd ik je niet. Sterkte.

[Juliah]

Al mijn relaties (3) zijn begonnen (en twee daarvan ook geeindigd) toen ik depressief was. Bij de relatie die ik nu nog steeds heb, was het in het begin ook heel erg zo dat ik altijd bij hem wilde zijn (nog steeds natuurlijk, maar anders), gek werd als we niet samen konden zijn, enz. Ik had ook geen controle meer over mezelf. Maar ik realiseerde me dat dat onmogelijk was en dat dat voor hem ook ontzettend vervelend was. We hebben er veel over gepraat en ik heb heel hard geprobeerd om die controle weer terug te vinden, ook omdat ik hem absoluut niet kwijt wil(de). Het heeft heel veel energie en moeite gekost, maar het is me voor een heel groot deel wel gelukt.

Jij bent de enige die er wat aan kan veranderen, als je wilt dat er wat veranderd, dan zul je dat dus zelf moeten doen. Die controle is best weer terug te vinden, denk ik, het kost alleen heel veel moeite en heel veel energie. En behalve er in je eentje aan werken, kun je het natuurlijk ook met therapie proberen, als je die nog niet hebt. Maar doe iig iets en zeg niet dat je er niks aan kunt doen, want dan veranderd er ook niks.

[metallica]

Ik vraag me vaker af of je het het beste is meteen te vertellen dat je depressief bent als je iemand ontmoet waarmee het klikt of dat hij er maar achter moet komen.
Bij mij werkte het allebei niet. De ene dacht dat ik een "normaal" spontaan meisje was en maakte het uit nadat hij hoorde dat ik depressief was, omdat hij bang was dat hij depressief van mij zou worden. En de ander heb ik gewoon helemaal afgeschrikt, door het bij voorbaat al te zeggen

[2004]

het is wat erger als je allebei depressief bent of met iets zit. dan versterkt dat elkaar, zeker als je een heel hechte diepe band hebt. dan gaat het niet.

[Masquerade]

Ook al mijn relaties zijn begonnen toen ik depressief was. Dat is ook niet erg vreemd aangezien ik depressief ben vanaf mijn 16e en ik er nu nog steeds mee kamp. Zelfs voor mijn 16e was ik al regelmatig depressief.

Mijn eerste echte relatie is volledig uit de hand gelopen. Ik was depressief, had mezelf eetproblemen aangeleerd, terwijl hijzelf misbruikt was en daar het verschrikkelijk moeilijk mee had. Hij weigerde ook hulp en deed eerder alsof het helemaal niet gebeurd was. Wij trokken elkaar samen heel erg naar beneden. Daarnaast claimde hij me heel erg en voelde ik me daardoor leeggezogen. Dit werd helemaal erg toen hij het huis uit werd gezet door zijn moeder en drie weken bij mij thuis woonde. Tijdens een hele erge scène is hij het huis uitgerend. Politie over de vloer etcetera. Het was verschrikkelijk.

Daarna raakte ik nog depressiever dan ik al was. Na een tijd kreeg ik een nieuwe vriend, die door zijn kalmte en zijn evenwichtigheid me veel stabiliteit gaf. Op een gegeven moment, toen ik weer wat meer tot mezelf kwam, en de depressie wat minder erg werd (ik slikte inmiddels antidepressiva) merkte ik dat we helemaal niet bij elkaar pasten. Want ik was mijn vroegere depressieve ik niet meer. Ik was nog wel depressief, maar het was nu anders. Op een gegeven moment heb ik het dus uitgemaakt.

Inmiddels heb ik een nieuwe vriend, sinds het begin van de zomer. Onze relatie begon heel moeizaam. Ik had een verschrikkelijke terugval gehad en was helemaal in de war omdat ik mijn evenwicht kwijt was geraakt (mijn voormalige vriend) en was wanhopig op zoek naar iemand, wat resulteerde in veel gedoe met jongens, om het zo maar uit te drukken.
Toen ik echt zeker wist dat ik mijn nieuwe vriend echt wilde, en echt verliefd was op hem, ging het al stukken beter. Toch blijft het moeilijk van tijd tot tijd. Vooral omdat ik automutileerde en dat hem zielsveel pijn deed. Daarnaast ben ik niet erg goed in praten en kan ik niet goed laten merken wanneer ik ergens mee zit. Dus dat blijven struikelblokken.

Het is gewoon moeilijk, voor beide partijen. Maar ik denk dat als je echt veel van elkaar houdt en ook de moeite neemt om eens goed te praten over je/jullie depressie, dat het wel mogelijk is dat je je relatie weet te behouden.

Ik wens je iig heel veel sterkte en geluk. En ik hoop dat je eruit komt met je vriend.

[DigitalWorld]

Heb ik soms ook wel. Dan wil je hem heel graag om je heen hebben maar dan gaat het juist mis.
Als het dreigt uit te gaan, moet je serieus met hem gaan praten! praten is altijd goed... :) Verder weet ik niet echt iets.

Als het goed gaat et je relatie, dan gaat het op ten duur ook goed met jezelf, bouw een band op, wees eerlijk enzo :)

Veel succes, liefs!

[Daantje_0705]

Ik heb me in mijn huidige relatie bepaalde perioden ook heel depressief gevoeld (ik zeg dus niet dat ik depressief was/ben maar zo voelde ik me wel). Eigenlijk is mijn relatie toen ik begonnen toen ik me zo voelde en mijn vriend heeft me hier wel voor een deel uitgeholpen. Hij was er altijd voor me en ik kon altijd met hem praten. In die tijd zagen we elkaar nog maar heel weinig (1x per maand) maar aan dat praten (msnen) had ik al zo veel. Nu zien we elkaar vaker en in perioden dat ik me slecht voel wil ik ook graag bij hem zijn omdat het vaak betekend dat als ik bij hem ben dat ik weg ben uit mijn omgeving waarin ik me depressief voel. Ik kan ook heel goed met mijn vriend praten en hij kent me nu echt enorm goed en dat is zo fijn.

[DvoorA]

ik ben juist depressief DOOR mn relatie. Mijn vriend kan soms opeens heel erg veranderen en dan doet hij heel hard tegen me, waar ik niet tegen kan. En hij wantrouwt me, hij denkt altijd dat ik vreemd ga. Het maakt me gewoon helemaal kapot, ik wil me niet zo voelen, ik wil gewoon genieten van het leven...maar als mijn vriend bij me is hij net een engel. Ik kan het ook niet uitmaken, dat kan ik gewoon niet, ik hou van hem, en ergens hoop ik dat hij op een dag me gewoon vertrouwt. Niemand anders die hetzelfde herkent?

[leucomelas]

mij vriend wist vantevoren dak ik depressief was... zijn pa had hem ook al voor me gewaarschuwd, hij is een psycholoog en verwachtte dat me vriend dit niet aan kon... maar we zijn nu alweer bijna 3 jaar samen... wat voor invloed het heeft op mijn relatie?: depressiviteit houd me echt tegen, en daarmee ook het geluk dat ik samen met mijn vriend wil delen. ben heel achterdochtig tegenover hem, wantrouwend lijkt wel, terwijl ik weet dat hij niet vreemd zal gaan... dus toch een beetje raar, twee tegenovergestelde gevoelens.... hetzelfde als bij jou dat ik naar hem verlang als ie weg is... hem de hemel in rpijs, hem totaal kan aanbidden.. en als ie dan bij me is, work onzeker, heeft ie iets met andere meisjes gedaan? benk nog genoeg? en omdat hij ook nog eens de enige is waarbij ik mezelf kan uiten krijgt hij dan de volle lading... al mijn problemen met mezelf, onzekerheid, achterdochtigheid, niet kunnen vergeven spui ik dan tegen hem... daardoor kan het er nog wel eens heftig aan toe gaan mijn vriend is nog steeds heel sterk, helpt me met manieren van uiten.... soms ziet hij het ook even niet meer zitten, maar zelf staat hij heel positief in het levem wat hem er altijd wel weer bovenop helpt. heel bang was ik toen hij zichzelf iets aangedaan had... had ie ook van mij, deed ie daarvoor nooit en nu door mijn schuld... maar dat is gelukkig niet zo heel vaak gebeurd... verder is mijn relatie heel goed voor mijn depressiviteit, ben al een stuk verder gekomen, omdat ik zon sterk vriendje heb met veel doorzettingsvermogen. hij is degene dankzij wie ik nu nog leef.

[Moonlight fairy]

Ik heb het alleen als buitenstaander gezien toen de vriendin van mn broer depressief werd.
Was erg zwaar voor hem, het is ook uitgegaan op een gegeven moment omdat zij hem te veel in haar depressie meesleepte en hij er niet tegen kon.
Maar het is weer aangegaan, zij is in therapie gegaan en het gaat nu een stuk beter iig.

[aapje]

Mijn vriend is depressief, soms is het zwaar maar het weegt niet op tegen de leuke dingen die we samen meemaken/doen.

Ik werd depressief in mijn 1e relatie, mijn exvriend wist totaal niet hoe dat hij er mee om moest gaan. Het was voor mij ook erg lastig om steeds dingen te moeten opbrengen om te gaan doen en voor te stellen etc.
Uiteindelijk heeft het er mede voor gezorgd dat het uitging, maar het was niet de hoofdreden.

Toen kreeg ik verkering met een andere jongen, ik was nog steeds depressief etc. En hij vond dat ik hulp moest gaan zoeken, heeft me enorm gesteund en is er nog steeds voor me, ook al is het uit. Hij heeft meer vriendinnen gehad die een beetje problemen (met zichzelf) hadden en ik denk dat dat een hoop heeft gescheeld. Bij hem voelde ik me ook op mn gemak, en durfde ik te huilen en boos te zijn. Voelde me niet verplicht op alles ja en amen te zeggen.

Het heeft zeker ook deze relatie beïnvloedt, meer als mn 1e relatie. Ik vrees dat het dit keer wel stukgelopen is op het feit dat ik 'depressief' was. Ik werd enorm achterdochtig etc, misschien terecht. Maar het heeft wel de relatie die me vrolijk maakte en die me een beetje oppepte, kapot gemaakt. En ik kan mezelf er nog steeds boos om maken dat ik het zo ver heb laten komen...

[Zaina]

Mijn relaties waren altijd te kort om te weten of dat de ander depressief was. Daarna iig vaak wel.

[vex]

misschien is het wel ok eens een verhaal van de andere kant te vertellen. Ik woon samen met mn vriend en hij is depressief. Ik ben t zelf ook lang geweest met veel ups en vooral veel downs dus ik begrijp erg goed wat hij voelt. Misschien maakt dat t makkelijker maar soms maakt dat t ook erg moeilijk... Omdat hij lange tijd gekraakt had gewoont was er een boel in zijn leven niet meer op orde en toen we samen gingen wonen (gehuurd) kwam er plots een boel op ons af... het ging al langere tijd niet zo goed met m en hij is ook niet in staat om te werken waardoor hij dus ook niet verzekerd was. Ik studeer en betaal dus in mn eentje de huur. Op bijstand hadden we ook geen recht (als samenwonend student moest ik verplicht 500 euro lenen en dan zat ik over het max. inkomen heen) dus we konden nergens hulp krijgen... ondertussen waren we al een half jaar verder... ik moet zeggen dat dat behoorlijk veel van energie heeft weggeslurpt en ik ben er zelf ook niet bepaald positiever op geworden... hij wil niet naar vrienden toe en zit dus meestal thuis en t huis is te klein om dan ook nog relaxed te kunnen studeren... ook heeft hij geen zin meer in sex (maar dat ligt dus niet aan mij)

bij mij is t echter nooit opgekomen om t uit te maken... daarvoor hou ik veels te veel van hem en daarvoor snap ik ook teveel wat hij voelt, hij kan er namelijk ook niks aan doen...

nu is hij sinds kort particulier verzekerd (via mij) zodat hij eindelijk in therapie kan en hij gaat vandaag beginnen met remeron... ik hoop dat t zwaarmoedige er over een paar weken weer een beetje vanaf is...

nouja, beetje lang verhaal maar ik hoop dat jullie er wat aan hebben....

[snuvvel]

DNMB schreef op 10-01-2005 @ 10:56 :
ik ben juist depressief DOOR mn relatie. Mijn vriend kan soms opeens heel erg veranderen en dan doet hij heel hard tegen me, waar ik niet tegen kan. En hij wantrouwt me, hij denkt altijd dat ik vreemd ga. Het maakt me gewoon helemaal kapot, ik wil me niet zo voelen, ik wil gewoon genieten van het leven...maar als mijn vriend bij me is hij net een engel. Ik kan het ook niet uitmaken, dat kan ik gewoon niet, ik hou van hem, en ergens hoop ik dat hij op een dag me gewoon vertrouwt. Niemand anders die hetzelfde herkent?

Ja herken het heel goed. Ik en mijn `vriend`hebben al niet officieel wat samen, wat al heel onzeker is, terwijl ik juist veel zekerheid nodig heb. Verder zijn er tussen ons een aantal dingen gebeurd waardoor ik hem in principe niet echt vertrouw, Dus eigenlijk voel ik me ook depressief door mijn relatie..

en ja misschien is het beter om ermee te stoppen, maar er zijn ook zoveel leuke momenten en ik ben echt wel gek op hem.. moeilijk.