De lichtval

[I C U]

Ze beet op haar lip. Onbewust waarschijnlijk, ze deed het altijd als ze ergens geconcentreerd mee bezig was. Ik bestudeerde haar, terwijl ik mijn boek zo hiel dat het leek alsof ik las. Met een afwezig gebaar duwde ze een pluk haar achter haar oren en wreef ze langs haar neus. Ze ging verzitten. Ik had haar dit ritueel vele malen zien herhalen, maar elke keer weer viel me een ander detail op. Dit maal was het de lichtval. Het licht maakte haar blauwe ogen diepgrijs. Niet vuilgrijs, niet lelijk grijs, maar een mooi helder grijs. Even zuchtte ik vanwege de pure schoonheid hiervan. Ze keek op, zag mijn blik en glimlachte even. Ik knikte haar vriendelijk toe. Ze bloosde en richtte haar blik weer op haar boek. Ze maakte aantekeningen bij een boek over astrologie. Even liet ik mijn fantasie mijn rede meesleuren en bedacht hoe fijn het zou zijn om met haar naar de sterren te kijken. Misschien zouden we elkaar liefhebben onder de sterrenhemel en zou ik zien hoe de stralen van de maan haar lichaam streelden. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam.
Ik liet mijn rede terugkeren en merkte tot mijn verbazing dat zij mij ook bestudeerde met een interesse vergelijkbaar met het mijne. Ons oogcontact hield kort stand, maar leek uren te duren. Ik voelde een slome glimlach over mijn gezicht glijden en ik zag bij haar een diepe blos opkomen. Ik haalde diep adem en voelde hoe mijn bloed sneller begon te vloeien door de spanning die zich vanuit mijn tenen leek op te bouwen. Na 5 maanden van studie leek mij dit een geschikt moment om haar aan te spreken. Ik blies mijn adem uit, stond op en zag hoe de lichtval bij elke stap veranderde…
15-01-2005

[I C U]

Reactie? Iemand?

[Zut Alors!]

Allereerst:

"..dat zij mij bestudeerde zoals ik bij haar deed.."

Deze vind ik niet zo mooi staan, eerder zou ik zeggen, 'dat zij mij ook bestudeerde' (want niemand doet zoiets zoals de ander dat doet).

"..Ons oogcontact hield tien seconden stand.."

Klinkt iets te stijf. Vooral omdat je op zo'n moment niet de seconden gaat tellen. Zet er anders 'ongeveer' tussen.

"..Ik besloot een praatje met haar te maken.."

Deze komt iets te abrupt. Volgens mij kan je hem nog beter weglaten. Het praatje is namelijk niet het grootste probleem, maar het er op wagen, eropaf stappen, is het lastige gedeelte.



Meer zal ik er niet over klagen, want hij is gewoon erg mooi. Lief.

[I C U]

Bedankt hier heb ik wat aan! Ga ff klooien en hier en daar wat wijzigen...

Edit: Heb aardig wat gewijzigd... Beter zo?

[Roosje]

Ik vind hem heel lief. Ergens in het begin schreef je "hiel" ipv "hield", maar ik geloof dat dat alles was.
Leuk.

Ik denk idd dat hij nu wel beter is, maar ik heb de eerste versie niet gelezen.

[Vogelvrij]

Ik vind hem ook leuk, vooral erg lief, alleen vind ik dat rede niet zo mooi staan, maar verder vind ik hem wel oké

[Zut Alors!]

Tja, dat 'rede' viel me ook al op, maar was ik verder vergeten op te noemen. Niet dat het écht stoort.

Je verbeteringetjes maken het weer wat beter, al ben je met deze zin: "Ik haalde diep adem en voelde hoe mijn bloed sneller begon te vloeien door de spanning die zich vanuit mijn tenen leek op te bouwen" wel een beetje erg veel doorgeschoten.

En misschien zou je er wat enters of witregels tussen kunnen zetten, voor de leesbaarheid. Iets als dit:

Ze beet op haar lip. Onbewust waarschijnlijk, ze deed het altijd als ze ergens geconcentreerd mee bezig was. Ik bestudeerde haar, terwijl ik mijn boek zo hiel dat het leek alsof ik las. Met een afwezig gebaar duwde ze een pluk haar achter haar oren en wreef ze langs haar neus. Ze ging verzitten. Ik had haar dit ritueel vele malen zien herhalen, maar elke keer weer viel me een ander detail op. Dit maal was het de lichtval.

Het licht maakte haar blauwe ogen diepgrijs. Niet vuilgrijs, niet lelijk grijs, maar een mooi helder grijs. Even zuchtte ik vanwege de pure schoonheid hiervan. Ze keek op, zag mijn blik en glimlachte even. Ik knikte haar vriendelijk toe. Ze bloosde en richtte haar blik weer op haar boek.

Ze maakte aantekeningen bij een boek over astrologie. Even liet ik mijn fantasie mijn rede meesleuren en bedacht hoe fijn het zou zijn om met haar naar de sterren te kijken. Misschien zouden we elkaar liefhebben onder de sterrenhemel en zou ik zien hoe de stralen van de maan haar lichaam streelden. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam.

Ik liet mijn rede terugkeren en merkte tot mijn verbazing dat zij mij ook bestudeerde met een interesse vergelijkbaar met het mijne. Ons oogcontact hield kort stand, maar leek uren te duren. Ik voelde een slome glimlach over mijn gezicht glijden en ik zag bij haar een diepe blos opkomen. Ik haalde diep adem en voelde hoe mijn bloed sneller begon te vloeien door de spanning die zich vanuit mijn tenen leek op te bouwen.
Na 5 maanden van studie leek mij dit een geschikt moment om haar aan te spreken.

Ik blies mijn adem uit, stond op en zag hoe de lichtval bij elke stap veranderde…


15-01-2005

[I C U]

Wat dat laatste stukje betreft (een enter na dat stukje over 5 maanden), daar ben ik het mee eens. Naar de rest zal ik nog eens kijken

[I C U]

Eindresultaat:

Ze beet op haar lip. Onbewust waarschijnlijk, ze deed het altijd als ze ergens geconcentreerd mee bezig was. Ik bestudeerde haar, terwijl ik mijn boek zo hield dat het leek alsof ik las. Met een afwezig gebaar duwde ze een pluk haar achter haar oren en wreef ze langs haar neus. Ze ging verzitten. Ik had haar dit ritueel vele malen zien herhalen, maar elke keer weer viel me een ander detail op. Dit maal was het de lichtval.
Het licht maakte haar blauwe ogen diepgrijs. Niet vuilgrijs, niet lelijk grijs, maar een mooi helder grijs. Even zuchtte ik vanwege de pure schoonheid hiervan. Ze keek op, zag mijn blik en glimlachte even. Ik knikte haar vriendelijk toe. Ze bloosde en richtte haar blik weer op haar boek.

Ze maakte aantekeningen bij een boek over astrologie. Even liet ik mijn fantasie mijn rede meesleuren en bedacht hoe fijn het zou zijn om met haar naar de sterren te kijken. Misschien zouden we elkaar liefhebben onder de sterrenhemel en zou ik zien hoe de stralen van de maan haar lichaam streelden. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam.

Ik liet mijn rede terugkeren en merkte tot mijn verbazing dat zij mij ook bestudeerde met een interesse vergelijkbaar met het mijne. Ons oogcontact hield kort stand, maar leek uren te duren. Ik voelde een slome glimlach over mijn gezicht glijden en ik zag bij haar een diepe blos opkomen. Ik haalde diep adem en voelde hoe mijn bloed sneller begon te vloeien. Ik voelde mijn maag verstrakken van de spanning.

Na 5 maanden van studie leek mij dit een geschikt moment om haar aan te spreken. Ik blies mijn adem uit, stond op en zag hoe de lichtval bij elke stap veranderde…

[Roosje]

Blijft lief.

[duivelaartje]

Tweede versie is mooi en lief. De eerste vond ik niet zo, maar ik wist niet zo goed wat er toen aan mankeerde.
Nu is die.

[Changshan]

Beide versies zijn lief.
Van mij hoefden die witregels niet perse, omdat het toch een klein, goed lopend stukje is, maar nu ze er zo staan vind ik het wel ok. De bijdragen van Zut Alors ervaar ik als zeer prettig, en tevens representatief voor mijn denkwijze.
Mooi.

Chan

[Zut Alors!]