'Wanneer mag ik me hoe voelen'

Van mn LJ


'Ik ben verstopt, emotioneel dan. Ik voel me vol van gevoel, emotie etc. Maar ik kan het niet benoemen, ik heb het niet op een rijtje. Ik heb een emotie-clisma nodig...
Ik voel me niet klote, eigenlijk gaat het ook wel 'goed'. Maar ik zit wel vol. Het klinkt als een hersenspinsel, maar dat is het niet. Het voelt een beetje als een last op mn schouders, een heleboel teringzooi met troep ertussen dat ik net zo goed kan vergeten. Als ik nou eens een grote schoonmaak zou houden, weet ik dat hele hoop scheeld.
Maar waar moet je dan beginnen? En waarom zou je iets doen, als het toch wel 'goed' gaat.
Misschien is mijn 'goed' gaan relatief. Ik weet dat ik me kutter heb gevoeld, en daar was dan altijd een duidelijke reden voor. Ik weet ook dat ik me veel beter heb gevoeld. En daar was ook een aanleiding toe. Maar nu zit ik ertussen in, er is geen duidelijke aanleiding voor, en ik weet niet waarom.
Je kan het afwegen, het gemiddelde van iets heel kuts en iets heel leuks is neutraal. Maar ik kan nu ff niet iets heel leuks ontdekken, en ook niet iets heel kuts. Misschien word het wel bepaald omdat je juist niet iets heel kuts, of iets heel leuks hebt. En kan je het dus niet afwegen, want het is er gewoon niet.
Er zou iets moeten zijn als een checklist met leuke en minder leuke dingen, en dat er dan een 'gelukscijfer' uit komt rollen. Een houvast voor hoe ik me kan/mag voelen.
Eigenlijk heb ik bij alles een boek nodig. Ik vraag me bij alles af of ik me mag voelen op dat moment zoals ik me voel. Mag ik wel boos zijn om een leugen? En hoe boos dan? En hoelang moet ik dat volhouden dan? Hoevaak mag ik zeggen dat ik me zo geweldig voel? Is dat inwrijven of expressie ter verkoming van verstopping? Ik wil niet iemand in de weg zitten met mijn (on)geluk, omdat ik zelf heb gemerkt hoe klote die ander zich daardoor kan voelen.
Dit noemen ze onzekerheid.
on·ze·ker·heid (de ~ (v.))
1 twijfel omtrent iets
2 wat onzeker is <=> zekerheid
Ik kan mensen die werkelijk een schijt hebben aan wat andere mensen denken, zo bewonderen. En niet alleen mensen die ze niet kennen (zover ben ik ondertussen wel) maar ook mensen die je vaker dan 1 keer in je leven tegenkomt. Waar je mee in de klas zit bijvoorbeeld.
Ik weet gewoon niet wat ik mag voelen, en als ik van mening verander of ik dan niet mensen tegen het hoofd stoot. Ik zou bijvoorbeeld heel lang boos kunnen blijven. Maar zo snel als dat ik boos werd, zo (relatief) snel is het weer vertrokken. Maar kan ik dan wel zeggen dat ik niet meer boos ben, zonder dat daar een duidelijke reden voor is. Of ben ik dan wispelturig?
Het is niet dat ik niemand naast me wil hebben die me zegt hoe ik me mag voelen (diep in mn hart wel natuurlijk) maar ik wil het zelf duidelijk hebben. Aan de andere kant, in principe hoef je geen verantwoording af te leggen over hoe je je voelt, of hoe je ergens op reageert. Ik weet waar het vandaan komt (weer die onzekerheid) ik wil er alleen graag vanaf
en tot die tijd ga ik opzoek naar emo-clisma'

[Vogelvrij]

weet ik dat hele hoop scheeld

Het is scheelt met een t
En ik erger me aan dat gekut van jou

Verder vind ik het gewoon een aardig dagboekverhaaltje

[Charlottetje]

leuke update, maar als verhaal.... sorry

Charlotte

[I C U]

Sommige zinnen kloppen niet of lopen niet lekker. Verder aardig stukje, maar ik vind het niet geweldig... een aardig dagboekverhaaltje, zoals Vogelvrij al zei.

[Tranzzam]

Leuk stukje, op een of andere manier voor een deel vrij herkenbaar, iets wat ik altijd omschrijf als het geval van 'algehele stilstand in mijn leven'.

[Hamkaastostie]

algehele stilstand, zo mooi verwoord! ^.^

en over dit stukje, het is herkenbaar, ik heb ook zulke momenten en gevoelens, k schrijf dan altijd dat ik wil kotsen, al men gevoelens eruit kotsen, kotsen totdat ik niets meer voel, totdat doodt ben, dus jah, zoiets
( k heb t beter opgeschreven, alleen nu even neit hier)