oorlog en media

[Al Murphy]

Enkele jaren terug schreef ik gedurende een hele tijd ook een column, die op langere termijn meer naar opniniestukken evolueerden.
Deze tekst vond ik persoonlijk een van mijn betere teksten, en dateert van enkele dagen voor het begin van de golfoorlog.

Toevallig kwam ik vorige week nog bij enkele publicaties uit die tijd uit.

+-+-+-+

Voor de Amerikaanse kijker was de Gorlfoorlog in 1991 meer virtueel dan reëel. Daardoor hield het patriottisme niet lang stand: het thuisfront vraagt om helden van vlees en bloed.

De aanstaande oorlog tegen Saddam moet een mediagenieke kruistocht worden. Uit de fouten die gemaakt zijn tijdens de Golfoorlog in 1991 hebben Bush junior en het Pentagon geleerd hoe ze de publieke opinie effectiever kunnen bespelen. Er moet een balans gevonden worden om het patriottisme op pijl te houden. Dat is de vader van de huidige president destijds niet gelukt.

De raketten met neuscamera bleken erg telegeniek, maar met louter raketten en electronica wordt een oorlog een ver-van-mijn-bed-show. Je kunt te veel Body Bags terugsturen, zoals in de Vietnam-oorlog, maar blijkbaar ook te weinig. Na Desert Storm bleek het Pentagon gewoon geen helden te hebben. Er bestaan zelfs geen archiefbeelden, die nu goede diensten zouden kunnen bewijzen.

Als reactie op de Golfkater herinnerde Amerika zich De Tweede Wereldoorlog. Nostalgie die het volk bereikt via onder meer Hollywood, met als topper de film Saving Private Ryan van Steven Spielberg, spelend tijdens de invasie in Normandië in 1944. Het eerste kwartier van de film is gewijd aan de bloedige slachting van Amerikaanse troepen op de beruchte Omaha Beach. De missie om een jonge soldaat achter de vijandige linies te zoeken mondt uit in een epos over solidariteit en heldenmoed.

Het Pentagon haastte zich om de winst van het succes op te strijken, en decoreerde Spielberg met de hoogste militaire onderscheiding voor burgers, de Public Service Award.
Het Pentagon had geen effectiever propaganda-middel kunnen bedenken om de vaderlandsliefde aan te wakkeren. In het mediascenario voor de Golfoorlog II past dezelfde patriottische geestdrift, alleen luidt de filmtitel nu ‘Saving President Bush’.

Het evangelie van George W., dat Amerika het recht geeft tegen elke schurkenstaat op te treden, werd geheiligd door 11 september. Het impliceert zijn bereidheid oorlogen te beginnen waarin ook vele Amerikaanse doden vallen. In het kielzog van zijn kruistochten worden de media paramilitair. Erkende correspondenten zullen met microfoons en camera’s dan ook toegang krijgen tot de slagvelden.

Het Pentagon beschouwt Saving Private Ryan als een geweldige vergelijking, maar ook als een geweldig voorbeeld. Precies omdat het grote publiek meende dat het met een vredesboodschap te maken heeft. En dat terwijl er in werkelijkheid net het omgekeerde aan de hand is.

[Tranzzam]

Uit je stuk blijkt wel dat je een flinke kennis over dit onderwerp bezit, maar voor zowel een column als een opiniestuk mis ik een aantal ingrediënten, die het toch een stuk beter hadden kunnen maken.

Hetgeen ik het meest mis, is één duidelijk punt waar je het over wilt hebben. Je vergelijking met Saving Private Ryan is leuk, maar ik kan je eigenlijke standpunt er niet echt in vinden. Meer eigen mening, en vooral het afbranden van mensen die die mening niet delen, had het verhaal een stuk boeiender gemaakt.

Het onderwerp is leuk verzonnen, je schrijfstijl is heel goed, alleen de inkleding ervan vind ik, om maar te zeggen wat ik ervan vind, slecht.
Als je een stuk zou willen schrijven over dit onderwerp, maar dan duidelijk gezien vanuit jouw standpunt, en met messcherpe uithalen naar de 'tegenpartij', bereik je je doel ook, en spreek je een veel groter publiek aan.

[GI_Rutger]

De foute daden van George Walker Bush zijn niet te vergelijken met Saving Private Ryan. De film is het beste eerbetoon aan onze bevrijders, jongens die enorm veel hebben opgeofferd voor jouw vrijheid. SPR is een goed eerbetoon.

En je moet met je fikken afblijven van de daden van deze veteranen. Tom Hanks heeft SPR gemaakt om eer te bewijzen aan de veteranen, en ons als jongeren bewust te maken van het feit dat vrijheid niet van zelfsprekend is. Niet om Pentagon winst te laten maken, of om Hanks een onderscheiding te geven.

Matige tekst. Wat schrijfstijl mis ik een duidelijk opbouw, een pointe, een richting. Zo is het niet duidelijk of je stuk primair over de dalende volkssteun handelt of over het belang van Saving Private Ryan voor whatever jij hier zou bedoelen. Verder lopen niet alle zinnen even lekker en mix je werkwoordstijden. De toon vind ik iets te populair voor een dergelijk stuk serieus stuk.

Inhoudelijk stelt de tekst weinig voor. Zo mis ik voor een tekst over media & oorlog toch wel ERG het relaas rond media en de Vietnamoorlog - een onderwerp dat hier absoluut niet mag missen.

Daarnaast stel ik mijn vraagtekens bij je aanname dat de steun van het Amerikaanse volk zo sterk af is genomen na of al tijdens GO I (en je noemt hier verder ook geen bewijzen van)...en al helemaal bij de bewering dat deze steunafname iets te maken zou hebben met 'virtualisering' van de oorlog. Het lijkt mij dat door deze virtualisering de steun juist niet zou afnemen, juist doordat het een ver-van-mijn-bed-show blijft. Je kunt het dus ook omdraaien: wellicht dat zonder virtualisering de steun nog meer gedaald zou zijn. Evenwel beschik ik niet over data over deze kwestie - en daarin verschillen we dus niet van elkaar.

Verder ga je er zonder slag of stoot vanuit dat volkssteun voor de Golfoorlog wel erg primair verbonden is met media - iets dat niet zonder meer vast staat. Die steun is zeker met andere zaken verbonden, die wellicht even sterk, zo niet meer verbonden zijn met steun, dan mediale verslaggeving.

Zo zijn er tal van kritiekpunten te noemen op deze tekst, waardoor ik je 'betoog' niet erg kan waarderen.

Al met al krijg ik het idee, dat je je nog niet genoeg hebt verdiept in deze stof - het verband tussen media & oorlog - en zo ook niet in andere gebieden, zoals de werking en invloed van media, mediageschiedenis, enzovoort.

[Al Murphy]

Dit soort antwoorden kan ik wel heel erg waarderen, omdat ik er best wel een kant mee op kan.

Al met al krijg ik het idee, dat je je nog niet genoeg hebt verdiept in deze stof - het verband tussen media & oorlog - en zo ook niet in andere gebieden, zoals de werking en invloed van media, mediageschiedenis, enzovoort.

Hier ben ik het niet mee eens, maar ik wil met je meegaan dat het niet altijd blijkt uit de tekst. De connectie met SPR heb ik zelf gelegd omwille van de Defense Department Public Service Award die Spielberg voor deze film heeft gekregen.
Bronnen voor de teksten zijn enkele interviews met professor Gust De Meyer, Tom Sauer (beiden K.U. Leuven) en een publicatie van Mark Eyskens (essay wat ik niet onmiddellijk kan terugvinden). Ik vind dat je een vreemde conclusie trekt, omdat zowel Gust De Meyer als Tom Sauer goed onderlegd zijn in hun vakdomeinen. In het geval van De Meyer is dat populaire cultuur internationale betrekkingen.

Ikzelf ben inderdaad geen expert, maar al enkele jaren stevig ingewerkt in de internationale politiek.

Verder ga je er zonder slag of stoot vanuit dat volkssteun voor de Golfoorlog wel erg primair verbonden is met media - iets dat niet zonder meer vast staat.

Dat is inderdaad een conclusie die ik getrokken heb uit mijn research. Ik sta echt wel volledig achter die stelling, alhoewel niet iedereen het ermee eens is.

Tranzzam, jij zegt eigenlijk dat ik best duidelijker een kant had moeten kiezen. Het was destijds een bewuste keuze om dat niet te doen, maar achteraf gezien moet ik je gelijk geven. Mijn eigen standpunt stond er dus niet in.

Met GI_Rutger ben ik het totaal niet eens. Wat mij betreft moet de pers zoveel mogelijk aandacht schenken aan internationale conflicten. Je hoeft het niet met mijn tekst eens te zijn, maar ik kan je garanderen dat het heel wat discussies heeft geopend, en dat is in mijn ogen heel goed. Maar laten we hier niet discussiëren over de inhoud, dat mag je eventueel altijd met mij privé doen.

Meer inhoud en duiding kon niet, omdat de tekst in eerste instantie voor radio bedoeld was. Eigenlijk gaf ik al veel te veel info om duidelijk te blijven. Nog een tekortkoming...

Uiteindelijk is deze tekst al bijna 2 jar oud, en ben ik met deze vorm van teksten niet meer bezig. Op termijn wil ik me er toch weer aan wagen, alhoewel er veel tijd steekt in het maken van deze dingen.

Armadillo1429 schreef op 20-01-2005 @ 23:41 :
Hier ben ik het niet mee eens, maar ik wil met je meegaan dat het niet altijd blijkt uit de tekst.

Dus dan ben je eigenlijk wel met me eens, want ik heb mijn oordeel natuurlijk louter en alleen op deze tekst gebaseerd - en je tekst is niet erg indrukwekkend.

Armadillo1429 schreef op 20-01-2005 @ 23:41 :
Bronnen voor de teksten [...]

Maar zijn dit ook mediawetenschappers? Of alleen internationale politicologen? Lijkt mij de tweede optie.

[Al Murphy]

alluman schreef op 20-01-2005 @ 23:51 :
Dus dan ben je eigenlijk wel met me eens, want ik heb mijn oordeel natuurlijk louter en alleen op deze tekst gebaseerd - en je tekst is niet erg indrukwekkend.
Maar zijn dit ook mediawetenschappers? Of alleen internationale politicologen? Lijkt mij de tweede optie.

Niet helemaal mee eens. Ik weet heus waarover ik het heb. Maar ik ben het met je eens dat dat niet goed naar voren komt in de tekst. Het ligt eraan wat de norm is. Ik ben geen politicoloog. Mijn kennis van internationale politiek is beperkt maar voldoende. Mijn schrijverstalent is al even beperkt. Ik ben ocharme journalist, en dan nog niet eens voltijds. Journalist, maar op een kleine redactie, dus niet gespecialiseerd in één domein. Maar in sommige omstandigheden, vind ik, kan ik me erg goed uit de slag trekken. Met andere woorden: ik ken mijn tekortkomingen.

Gust De Meyer is hoogleraar communicatiewetenschappen. Vooral bezig met (populaire) media en (populaire) cultuur, veel minder met politiek.
http://www.liberales.be/cgi-bin/show...ieknietcorrect
Dit gaat over 1 van zijn boeken, maar hij heeft er veel geschreven. Tom Sauer is puur politicoloog, vooral gespecialiseerd in de transatlantische politiek.

Armadillo1429 schreef op 21-01-2005 @ 00:44 :
Maar ik ben het met je eens dat dat niet goed naar voren komt in de tekst.

En dat is dus waarover het hier gaat - is het niet? Met alle respect: je kunt jezelf op alle vlakken verdedigen, maar dat weerstaat niet dat je tekst niet belezen overkomt. Dat is al ik zeg, meer niet.

Overigens vind ik het wel beangstigend, dat je als journalist - bij wie feiten (voor zover mogelijk) de nagels zijn, die het tekstuele schip bijeenhouden - geen problemen hebt met het ongefundeerd opschrijven van beweringen of het nonchalant citeren uit eigen werk. Maar goed, dat is je eigen zaak.

[Al Murphy]

alluman schreef op 21-01-2005 @ 01:30 :
En dat is dus waarover het hier gaat - is het niet? Met alle respect: je kunt jezelf op alle vlakken verdedigen, maar dat weerstaat niet dat je tekst niet belezen overkomt. Dat is al ik zeg, meer niet.

Overigens vind ik het wel beangstigend, dat je als journalist - bij wie feiten (voor zover mogelijk) de nagels zijn, die het tekstuele schip bijeenhouden - geen problemen hebt met het ongefundeerd opschrijven van beweringen of het nonchalant citeren uit eigen werk. Maar goed, dat is je eigen zaak.

Maar beste alluman, je kan en mag veel beweren. Ik heb er geen probleem mee dat je de tekst maar van een bedroevend niveau vindt, en dat je je ook onderbouwt.

Net zoals jij met je laatste paragraaf, probeerde ik met de tekst te provoceren, aan te zetten tot nadenken. Je maakt duidelijk je punt. Maar natuurlijk klopt het helemaal niet dat ik me nergens op baseer, of dat ik zomaar nonchalant tewerk ga. Het gaat om een evenwicht zoeken tussen zo duidelijk mogelijk zijn, de gewenste informatie meegeven en onder de 400 woorden blijven.

Uit allerhande feedback die ik al gekregen heb, merk ik dat de in elk geval vaak tot nadenken aanzet. Mijn boodschap is vaak ook vrij duidelijk. Blijkbaar ligt het grootste probleem bij de informatieve waarde. Ik ga eens nagaan op welke manier ik in de toekomst zo'n dingen beter kan aanpakken.