De clown en de beuk

[I C U]

De clown stopte bij de oude beuk. Hij ging zitten en liet mismoedig zijn hoofd zakken. Clown. Waarom ze hem zo noemden? Omdat hij nooit zijn ware aard liet zien. Alles werd verborgen achter een grapje of een glimlach. Clown. Wat was hij die bijnaam gaan haten in de loop der jaren. Alleen de oude beuk begreep zijn hart. Wijsheid komt met de jaren, zegt men, en de beuk had vele jaren zien komen en gaan. Zodoende wist de clown dat hij voor wijze raad hier moest zijn. Hij kon ervan op aan dat de oude boom zou zwijgen, wat ook niet van iedereen gezegd kon worden.
“Beuk. Ik heb zin om te huilen, maar mijn naam verbiedt het.”
De boom zweeg en schudde zijn wijze hoofd.
“De tranen willen niet komen en ik heb zo’n pijn.”
De beuk ruiste en liet zijn hoofdtooi dansen met de wind.
”Ze geloven me niet. Als ik zeg dat ik pijn heb, lachen ze en denken dat ik een grapje maak.”
De clown voelde zijn tranen branden. Hij lachte bitter.
“Zelfs zij, van wie ik meer had verwacht, lachte. Alsof ik geen pijn kan voelen.”
De beuk kraakte.
“Eigenlijk zou ik hun lach voor eeuwig moeten laten verdwijnen.”
De clown lachte een vreugdeloze lach.
“Hun glimlach uit hun gezicht snijden en laten verdrinken.” De clown liet een maniakaal lachje horen.
“Verdrinken, ja.”
De boom schudde en schudde. Bladeren dwarrelden wild om de clown heen.
“Verdrinken…” mompelde de clown. Zijn ogen glommen gevaarlijk.
Enige tijd later zag de oude beuk de clown wegrijden. Met angst in zijn stam keek hij hem na. Vrezend voor wat er komen zou en met haat voor hen die de clown zo hadden gemaakt.

Ik heb nog een vervolgje ergens staan... Mocht er iemand geïnteresseerd zijn

[abu]

nou ik ben wel benieuwd...

[niam]

Jammer. Je begin is erg sterk, maar het tweede deel verzand in onorginaliteit. Het zou beter geweest zijn om in de sierlijke sfeer van het begin verder te gaan, denk ik.

niam

[Zut Alors!]

niam schreef op 09-01-2005 @ 20:55 :
Jammer. Je begin is erg sterk, maar het tweede deel verzand in onorginaliteit. Het zou beter geweest zijn om in de sierlijke sfeer van het begin verder te gaan, denk ik.

niam

Dat vind ik nou weer precies andersom. Tenminste, een moorddadige clown kennen we van IT, maar een bedroefde clown kennen we van Theo en Thea, Hans Teeuwen, Dolf Janssen, Toon Hermans, Youp van het Hek, Freek de Jonge, Theo Maasen, noem maar op. En dan heb ik het alleen nog maar over de cabaretiers.

Ik ben wel nieuwschierig naar die clown, ik vind een moorddadige clown wel grappig.
Oeps! daar zal die clown niet blij mee wezen, dat ik dat zeg...

[Vogelvrij]

Ik vind hem op zich wel leuk, vind het eerste deel ook sterker dan het tweede, maar ben wel benieuwd naar het vervolg!

Er is al best veel met clowns en zo gedaan, maar echt onorigineel vind ik het toch niet

[niam]

Zut,

Ik doelde in principe meer op de schrijfstijl. In het begin vond ik de zinnen sierlijk en treffend, wat vervolgens wat minder werd.

[I C U]

De beuk wachtte op het bezoek van de clown. Vol angst, vol duistere gedachten. Hij kon aan zijn wortels voelen dat er iets mis was.
De clown kwam onverwacht, midden in de nacht. De oude boom ontwaakte uit een sluimering.
“Niet verdrinken, maar begraven!” Zei de clown. Zijn ogen glommen van waanzin achter zijn brilglazen. Hij droeg een schep over zijn schouder en een vormeloze zak in zijn hand. De boom schudde van afschuw, maar wist dat hij er niets aan kon doen.
“Ze spartelde tegen. Ze schreeuwde dat ik gek was, dat ik hulp moest zoeken.” Hij lachte schril. “Nee, zij moest me helpen… Ik heb haar de kans gegeven…” Zijn stem ging over in fluisteringen die de boom moeizaam kon opvangen met zijn oude takken.
“Ik heb haar gestraft, ik heb haar haar glimlach afgenomen en mijn sporen uitgewist. Ze zullen boeten, boeten omdat ze mijn pijn hebben uitgelachen en genegeerd.”
De oude beuk huilde hete tranen. Omdat hij wist dat het hier niet bij zou blijven. Omdat de clown hulpnodig had en zijn omgeving dat niet had gesignaleerd.
“Boom, ik ben blij dat ik jou nog heb. Jij begrijpt me, en jij zult zwijgen.” Met zijn hand streelde hij de stam. Heel even omhelsde hij de beuk.
“Vervloekt is mijn naam, vervloekt zijn de benoemers.”
De boom zuchtte en kraakte.
“Ik zal een tijdje niet komen. Ik zal genieten van de chaos die ik heb gecreëerd en mijn volgende slachtoffer uitkiezen.”
De clown had ontdekt dat hij ervan genoot om te straffen, dat doden hem een kick gaf, dat het beter dan drugs of alcohol was. Hij grijnsde even en leunde tegen de stam van de beuk aan. Hij ging zitten en genoot van de herinnering aan haar pijn, angst en bloed. Hij keek naar zijn handen, streelde ze. Deze handen behoorden aan een god toe, deze handen waren geschapen om leven te geven en te nemen. Hij voelde zich oppermachtig. De oude boom sidderde. De emoties die door de clown heengingen bevestigden zijn vermoedens. Hij dacht aan de clown als kleine jongen, toen deze op zijn fiets langskwam en hem vertelde hoe de jongens op school hem pestten, hoe zijn papa weg was gegaan en hoe zijn moeder zich op haar werk storten om haar verdriet te vergeten, zonder naar haar zoontje om te kijken. “Boom, ik zal je missen, maar binnenkort kom ik terug met een nieuw offer.”
De wind deed de boom schudden en kraken. De oude beuk zakte weer weg, weg in een onrustige sluimering.

[Vogelvrij]

Ja, mooi! Beter dan het eerste gedeelte, vind ik. Leuk hoe je de boom tot persoonachtig iets maakt dat niet kan terugpraten, leuk gedaan Het leest ook fijn en zo

[I C U]

Vogelvrij schreef op 10-01-2005 @ 17:07 :
Ja, mooi! Beter dan het eerste gedeelte, vind ik. Leuk hoe je de boom tot persoonachtig iets maakt dat niet kan terugpraten, leuk gedaan Het leest ook fijn en zo

Bij het eerste stuk ben ik gewoon begonnen met wat woorden op het papier te zetten, ik had nog niet echt een idee in mijn hoofd... Dat heb ik nu wel, waarschijnlijk scheelt dat een hoop

[Zut Alors!]

niam schreef op 10-01-2005 @ 14:34 :
Zut,

Ik doelde in principe meer op de schrijfstijl. In het begin vond ik de zinnen sierlijk en treffend, wat vervolgens wat minder werd.

Dan denk ik er nog steeds hetzelfde over...
Al vind ik dat het tweede deel er niet meer op aansluit. Het is echt geschreven omdat er een vervolg op moet komen, niet omdat het er hoort. Zo zie ik het.

Bovendien richt je het beeld teveel op de beuk, dat had beter een bijfiguur kunnen zijn ipv de clown.

[I C U]

De afgelopen weken waren slopend geweest. Iedereen was kapot van haar dood, iedereen verwachtte dat de clown huilde, dat hij verdriet had. Hij staarde naar zijn spiegelbeeld. Hij wist dat hij er slecht uit zag. Na zijn uitspatting had hij geen voedsel nodig gehad, had hij niet de behoefte gevoeld om te slapen. De herinnering jaagde hem voort, gaf hem energie, gaf hem vleugels.
Hij gniffelde even. Hij bewonderde zijn handen, zoals zo vaak in de afgelopen dagen. Daarna keek hij weer in de spiegel. Hij bewonderde zijn ogen achter de brillenglazen Die ogen… Ze zagen alles, hielden alles in de gaten. En wat achter die ogen zat… Ja, wat daarachter zat… Hij was zijn volgende zet al aan het uitwerken, hij genoot al bij voorbaat. Het idee aan de dood van zijn zogenaamde beste vriend was een genot. Even ving de rede hem. Waarom moest zijn beste vriend dood? Hij schudde zijn hoofd, de rede verjagend. Soms, heel soms, was hij bang voor zijn lichaam, bang voor zijn behoefte. Hij wist ook wel dat die angst niet reëel was, hij gaf hen wat ze verdienden: straf. Hij had behoefte aan vergelding, het was hun eigen schuld.
Even wankelde hij. Hij greep zich vast aan de rand van de wasbak. Hij draaide de kraan open en plensde koud water in zijn gezicht, nadat hij zijn bril af had gezet. Zijn blik werd wazig. Er werd op de deur geklopt.
“Schat? Gaat het wel?”
Zijn moeder. Ze was zogenaamd bezorgd. O, ze deed alsof het haar interesseerde, maar in werkelijkheid gaf ze daar geen moer om. Wat kon het haar schelen dat ze hem pijn deden, dat ze weigerden zijn ware aard te aanvaarden?
“Ja, moeder, het gaat wel.” Als kind had hij haar mama genoemd. Al snel kwam hij tot de ontdekking dat ze die naam niet verdiende. Hij grimaste naar het wazige beeld in de spiegel. Toen zette hij zijn bril weer op. De wereld om hem heen werd weer helder.
“Oké, als je me nodig hebt moet je het zeggen. Ik weet dat je het moeilijk hebt gehad de afgelopen weken.”
Hij reageerde niet. Hij hoorde hoe haar voetstappen zich verwijderden. Moeilijk… Het was moeilijk om niet te lachen, om niet te grijnzen. Om niet uit te schreeuwen: “Ik heb haar gestraft! Ik heb haar gegeven wat ze verdiende! Ik. Ik! IK!” Maar de zelfbeheersing maakte deel uit van zijn oppermachtig zijn. Hij gedroeg zich zoals van hem verwacht werd. De politie deed verwoed onderzoek, probeerde zijn spoor te vinden. Helaas voor haar had hij geen spoor achter gelaten. Hij was tenslotte niet dom. Verre van dom. Hij keek nog eenmaal in de spiegel en liep toen de badkamer uit, naar zijn kamer. Tijd om zijn plannen uit te werken.

[Changshan]

Leuk, ik weet alleen niet of je dit nog lang spannend kan houden. Er moet in het volgende stukje dus wel iets nieuws gebeuren. Of gooi er nog een iets dromeriger stukje tussen, zoals het begin van de intro.

[I C U]

Changshan schreef op 13-01-2005 @ 20:15 :
Leuk, ik weet alleen niet of je dit nog lang spannend kan houden. Er moet in het volgende stukje dus wel iets nieuws gebeuren. Of gooi er nog een iets dromeriger stukje tussen, zoals het begin van de intro.

Ik ga mijn best doen, wanneer ik tijd, zin en inspiratie heb

[SiemdeCyper]

Ik denk dat het idee sterker was geweest als je het kort en krachtig had gehouden. Dus het eerste gedeelte iets uitgebreider en het einde treffender.

[niam]

Ik vind dat je dit bij het eerste deel had moeten houden: een kort en krachtig kort, krachtig verhaal

Stop!

[SiemdeCyper]

niam schreef op 14-01-2005 @ 10:39 :
Ik vind dat je dit bij het eerste deel had moeten houden: een kort en krachtig kort, krachtig verhaal

Stop!

That's what I mean

[I C U]

Ondanks het feit dat ik het misschien toch beter bij het begin had kunnen houden, heb ik gisteravond toch nog een stukje geschreven...

De clown lag op zijn rug op bed. Met zijn handen onder zijn hoofd staarde hij naar het plafond. Elke lijn kende hij, elke scheur en elke vlek. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hoe vaak had hij zo gelegen? Vaak. Heel vaak. Luisterend naar flarden van gesprekken, luisterend naar de wind en de stromende regen… Hij zuchtte en draaide zich op zijn zij. Hij legde zijn bril op zijn nachtkastje, op exact dezelfde plek waar hij gisteravond ook had gelegen en de avond daarvoor ook.

Een kamer. Zijn kamer. De kamer van zijn slachtoffer. Hij zag elk detail scherp, elke lijn, kleur en vorm. Op het bed lag zijn prooi, in diepe slaap en licht snurkend. De clown lachte schamper en liet zijn duim langs het mes glijden. Messcherp. Zijn tanden waren wit in het donker, terwijl ze schitterde in een glimlach. Zacht waren zijn voeten op het tapijt. Door een kier tussen de gordijnen kwam licht dat in combinatie met zijn gestalte een schaduw vormde. Hij hief zijn arm op en wilde het met kracht neer laten komen.
Een plotselinge verandering van decor. De beuk, oud, wijs en zwijgzaam als altijd. Het gras aan zijn wortels, vers en zachtgroen. Een onbekend beekje spoelde langs. De clown staarde even naar het mes in zijn hand. Hij smeet het weg, in verlegenheid gebracht. Toen zag hij haar zitten. Een golf van liefde en begeerte kwam omhoog en vloeide naar omlaag. Ze keek op en zei: "Ik verwachtte je al."
Hij ging voorzichtig naast haar zitten, bang haar te verjagen. "O."
"En ik was bang dat je niet meer zou komen."
De clown zweeg verward. Ze legde haar hand op zijn bovenbeen. Hij keek ernaar en toen naar haar ogen. Haar hoofd kwam dichterbij, hij maakte aanstalten haar te zoenen en… Haar mond, haar schitterende glimlach was weg, door een slordig persoon ruw verwijderd.

Zwetend werd hij wakker, zijn kleding plakte aan zijn lichaam en hij hoorde zijn adem rapsen in zijn keel. Zijn longen vochten om zuurstof en zijn slapen bonkten. Jezus. Hij trok zijn t-shirt uit en ontdeed zich van zijn spijkerbroek. Hij stond op en deed zijn raam open. In zijn boxershort stond hij voor het open raam, de koele nachtelijke wind streelde zijn lichaam. Even was hij mens, even was hij volmaakt gelukkig. Het duurde slechts enkele seconden. Toen smeekte zijn lichaam om angst en bloed. Zijn begeerte naar de dood laaide weer op en verteerde het kortstondige geluk.

[Vogelvrij]

Het wordt nu inderdaad misschien wat eentonig en zo... Maar ik vind het tweede gedeelte nog steeds mooier dan het begin en zo, dus ik zou niet alleen het eerste stuk nemen

[Changshan]

Dit laatste stuk was zeker de moeite waard, ondanks enkele typefoutjes aan het begin (haden ipv handen en hadhij ipv had hij). Wat is een lijk?

[I C U]

Changshan schreef op 14-01-2005 @ 18:10 :
Dit laatste stuk was zeker de moeite waard, ondanks enkele typefoutjes aan het begin (haden ipv handen en hadhij ipv had hij). Wat is een lijk?

Moest lijn zijn OOPS! Ik wilde weer es te snel typen... Op zich had ik er best wel ff een spellingscontrole overheen kunnen halen... *zucht* maarre, bedankt

[Changshan]

Er staat nog steeds haden ipv handen . Hehe, lijk... jammer, dacht iets nieuws te kunnen leren.

[I C U]

Changshan schreef op 14-01-2005 @ 19:39 :
Er staat nog steeds haden ipv handen . Hehe, lijk... jammer, dacht iets nieuws te kunnen leren.

Ik blijf wijzigen... nou, een lijk is ook een dood lichaam, maar ik hoop dat je dat wel wist

[Last_Mohican]

Hoewel we in mijn topic nogal een onenigheid hebben over mijn verhaal, vind ik dat t daarover moet blijven.
Want dit verhaal vind ik wel degelijk mooi, er zijn dingen die ik wat minder vind, ikzelf had t anders laten eindigen (maar t eidnigt niet lees ik eronder), maar goed, ik vind deze beter dan de Lichtval,of zoiets die je later hebt gepost. Daar vind ik dat je mist wat je bij dit verhaal niet mist, de sfeer die je creert.
De Lichtval vind ik dan ook niet zo.

[I C U]

Radeloos. Ja, dat was het juiste woord. Hij miste haar. Haar glimlach, hoe ironisch het ook was, spookte door zijn hoofd. Hij was naar de beuk geweest. De afkeer die hij voelde voor wat er onder zijn wortels begraven was deed hem opnieuw huiveren. Toch had de boom hem met vriendelijke stilte ontvangen, zoals altijd. Helaas had de boom hem niet van zijn radeloosheid afgeholpen, hoewel hij zich wel beter voelde. Hij rilde toen hij de bloeddorst opnieuw voelde opborrelen. Een wanhopige blik verscheen op zijn uitgemergeld gelaat. Hij begon te rennen, te rennen. Bezweet en buiten adem kwam hij thuis. Doodop, maar bevrijd, dacht hij.

De beuk was geschrokken van de clown. Die wanhoop, dat verlangen, ze hadden hem doen schudden. O Pan, god van de bossen, zorg in Zeusnaam voor deze jongen. Onbegrepen als hij is, kan hij wel wat vrede gebruiken…

Ze was er weer. Dit maal niet in het bos, onder de beuk, maar op een hoge rots. De omgeving was hem onbekend, maar hij voelde zich er thuis, misschien vanwege de dreigende uitstraling. Ze droeg een bekende jurk. Ze had hem ook gedragen op het kerstbal. Hij zette zijn bril af en merkte dat hij alles even scherp zag. Hij begon naar haar toe te lopen, en versnelde zijn pas, omdat hij een plotselinge haast voelde. De rots kwam dichterbij, maar zij niet. Ze bleef vanuit de hoogte naar hem kijken. Hij begon te klimmen, de rots schaafde zijn knieën en zijn handen. Zijn vingertoppen begonnen te bloeden, maar elke keer wanneer hij dacht dat hij er was had hij slechts een richel bereikt. Hij strekte zijn hand naar haar uit, maar ze reageerde er niet op. Toen pas zag hij dat ze huilde, haar mond vormde woorden, maar hij verstond ze niet. Haar tranen lieten rode sporen na. Bloed. Een rukwind liet hem achterover vallen. Hij bleef omlaag suizen, haar gezicht met de opvallend rode mond achtervolgde hem.

Met nog steeds de huilende wind in zijn oren werd hij wakker. Hij tastte naar zijn bril en keek hoe laat het was. Twee uur, alles was nog in diepe rust. Hij trapte de dekens van zich af en liet zijn lichaam afkoelen. Hij merkte dat hij nat was van het zweet. Hij zuchtte diep. Hij sloot zijn ogen, in de hoop de slaap weer te kunnen hervatten. Haar gezicht was onmiddellijk weer daar. Hij opende zijn ogen. Hij ging recht op zitten, zijn hoofd gebogen, kin op zijn borst. Hij snikte. Zijn lichaam schokte met een heftigheid die het bed deed schudden. Er waren geen tranen, alleen het geluid van zijn wanhoop. Hij legde zijn hoofd op zijn armen en wachtte tot hij weer rustig werd.

[Vogelvrij]

Ik vind hem mooi, hoor

In een van je laatste zinnen staat ware, in plaats van waren