In de tuin der liefde ben ik vergaan

Omringd door duizend bloemen voel ik me vergeten,
zo godvergeten alleen en de vragen rijzen door me heen.
“Pluk de dag,” zei jij, maar wat als dat mijn laatste zijn zou?
Ik blijf maar malen, ik zou moediger moeten zijn.

De zoveelste maal die dag bedenk ik me hoe vergankelijk
wij allemaal zijn, zelfs als heersers van dit wereldwezen
zijn wij niets meer dan bloemen, mooi, doch eindig op ‘t eind,
wij verkregen de gunst niet slechts te bloeien, ook te bloeden.

Als ik deze laatste Narcis nu plukken zou, - breken wou –
en dan voorzichtig en bewust de schoonheid onthoofdde,
dan was ’t met mij gedaan, was ik tot echo vergaan,
opdat jij roepend zou zoeken: “Liefste ben je daar? Of daar? “

En mijn antwoord zou eeuwig zijn: “Of daar..”

[scrooping~paper]

“Pluk de dag,” zei jij, maar wat als dat mijn laatste zijn zou?

vind ik erg mooi

zijn wij niets meer dan bloemen, mooi, doch eindig op ‘t eind,
wij verkregen de gunst niet slechts te bloeien, ook te bloeden.

dit ook

dan was ’t mij met gedaan, was ik tot een echo vergaan,

*kucht* staan die woorden expres verkeerd om?

scrooping~paper schreef op 22-01-2005 @ 14:01 :
*kucht* staan die woorden expres verkeerd om?

*bloost* Nee! Shit, oeps!

Maar wat vind je van het geheel, in t algemeen?

[scrooping~paper]

Ik vind het leuk, plukken en bloemen, dat drukt het cliche een beetje naar de achtergrond. Zoals altijd heb je het gewoon weer mooi verwoord en dat is altijd wel goed voor het geheel denk ik

[Lalala1111]

Ik lees je gedichten vrijwel altijd, maar reageer er niet altijd op.

Ik vind je gedicht echt mooi, het spreekt me aan en ik had niet het gevoel -dat ik bij enkele voorgaande wel had- dat ik hetzelfde gedicht las, dat ik 3 dagen geleden ook al las. Ik probeer dus te zeggen dat ik sommige andere gedichten van je erg op elkaar vind lijken, maar deze (waarschijnlijk door de boodschap) weer heel anders vind..

[=zwart wit=]

de dagen des mensen zijn als het gras; gelijk een bloem des elds, alzo bloeit hij.
als de wind daaroer gegaan is, zo is zij niet meer, en hare plaats kent ze niet meer.

gelijk het gras is ons kortstondig leen,
gelijk een bloem, die, op het eld erheen,
wel sierlijk pronkt, maar kracht'loos is en teer;
wanneer de wind zich over 't land laat horen,
dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat erloren;
men kent en indt haar standplaats zelfs niet meer.

daar deed het me sterk aan denken .

inhoudelijk spreekt je gedicht me zeker aan, je beelden zijn goed.

zo godvergeten alleen

mooi!

wij verkregen de gunst niet slechts te bloeien, ook te bloeden.

aansprekend.

Ik blijf maar malen, ik zou moediger moeten zijn.

ooral het laatste gedeelte komt mij wat aangeplakt oer eigenlijk. je beeld -malen- ind ik erg goed, maar je uitwerking daaran wat minder.

Als ik deze laatste Narcis nu plukken zou, - breken wou –
en dan voorzichtig en bewust de schoonheid onthoofdde,
dan was ’t met mij gedaan, was ik tot echo vergaan,

dit indt ik persoonlijk het sterkste gedeelte. ook het tot echo vergaan ind ik doeltreffend.

opdat jij roepend zou zoeken: “Liefste ben je daar? Of daar? “

En mijn antwoord zou eeuwig zijn: “Of daar..”

je einde lijkt minder mooi als dat het is. in de eerste oogopslag dacht ik -wat moet ik daar nu mee- na een keer oerlezen werd het al beter .

[Damanja]

machtig mooi

[xineof]

Mwah, ik vind het eerlijk gezegd niet zó'n sterk gedicht, afgezien van de derde strofe misschien. Ik verlees me een beetje op de vele wij-, ik- en zullen/zouden constructies. Ik zal laten zien wat ik bedoel:

Omringd door duizend bloemen voel ik me vergeten,
zo godvergeten alleen en de vragen rijzen door me heen.
“Pluk de dag,” zei jij, maar wat als dat mijn laatste zijn zou ?
Ik blijf maar malen, ik zou moediger moeten zijn.

De zoveelste maal die dag bedenk ik me hoe vergankelijk
wij allemaal zijn , zelfs als heersers van dit wereldwezen
zijn wij niets meer dan bloemen, mooi, doch eindig op ‘t eind,
wij verkregen de gunst niet slechts te bloeien, ook te bloeden.

Als ik deze laatste Narcis nu plukken zou , - breken wou –
en dan voorzichtig en bewust de schoonheid onthoofdde,
dan was ’t met mij gedaan, was ik tot echo vergaan,
opdat jij roepend zou zoeken: “Liefste ben je daar? Of daar? “

En mijn antwoord zou eeuwig zijn: “Of daar..”

Op één of andere manier vind ik de constructies wat te veel op elkaar lijken. Daardoor vind ik het gedicht net niet sprankelend genoeg. De zin 'en dan voorzichtig en bewust de schoonheid onthoofdde' is wel weer erg mooi, eveneens de binnenrijm in de volgende zin. Maar de slotzin vind ik weer wat te zwak: drie keer 'of daar' vind ik niet echt mooi. Het is een wat voorspelbaar antwoord op de vraag die gesteld wordt; niet echt onthullend of verassend.