[Verhaal] Wurztstück de bandiet

Westerns zijn, net als ridderverhalen, geweldig om te schrijven. Hoe zijn ze om te lezen?

- - -

Dwars door de eenzame woestijn reed hij, Bubba Bill Bob Wurztstück; meest vergezochte bandiet van het wilde westen. Dagenlang had hij niets anders gegeten dan zand en het water dat hij nog had, gaf hij aan zijn paard. Als zijn rijdier zou sterven, kwam hij nooit meer uit de woestijn, terwijl hij nog wel een kans had het te overleven als zijn paarde het overleefde hij zelf doodging. Wurztstück zette zijn hoed weer op en krabde aan zijn hoofd. Hij was in de war.

Bubba Bill Bob Wurztstück was altijd al een gezocht man. Vroeger, op de boerderij van zijn vader, speelde hij tikkertje met de werklui en hij wist zich altijd het best te verstoppen. Het verbaasde niemand dan ook dat hij koos voor het slechte pad. Bankroven, postkoetsovervallen en treinberovingen; hij liet ze allemaal links liggen. Wurztstück besteedde zij leven aan het plegen van onwaarschijnlijke misdaden. Hij knoopte veters van sheriffschoenen aan elkaar, probeerde de banden van een trein lek te steken, ving postduiven en herschreef de boodschap aan hun poot in het Duits en loog altijd over de naam van zijn paard. De eerste jaren kon iedereen er wel om lachen en nam niemand het opsporingsbevel serieus. Totdat hij echt vervelend werd. Het brandmerken van de vrouw van een senator was de druppel die de emmer deed overlopen en 'gezocht misdadiger' werd veranderd in een 'vergezocht misdadiger'. Hij sleet zijn dagen in eenzaamheid.

Butthole Gulch werd die middag opgeschrikt door een wonderlijke verschijning. Aan de horizon verscheen een paard dat iets zwaars leek mee te slepen met zijn bek. De daadkrachtige mannen van Butthole Gulch lieten zich nergens door tegenhouden in hun nieuwsgierigheid, sprongen met krachtige bogen op de zadelloze ruggen van hun paarden, reden zonder te dralen naar de grenzen van de stad en stopten. Zij stegen hijgend af, want tweehonderd meter is in mijlen toch een stuk verder en roerloos bleven de mannen vervolgens staan, terwijl het slepende paard langzaamaan de horizon verwisselde voor de grenzen van Butthole Gulch.

Reeds enkele van de mannen waren bezweken van de hitte en de dorst toen het paard eindelijk het stadje binnenkwam. Het stopte met slepen en na drie minuten sprak de opmerkzaamste der inwoners, de sheriff. "Hey. Dat paard heeft die kerel de woestijn uit gesleept. Hij is vast dorstig!" En zonder dat er verder een woord aan vuilgemaakt wordt, hobbelden twee cowboys in gestrekte draf naar de saloon, kochten zijn een pint op kosten van het gemeentebestuur en gaven dit aan het paard. Weer twee minuten later sprak de rechter. "Zeg. Misschien heeft die kerel ook wel dorst." Waarna het tafereel zich herhaalde met als enige verschil dat het koele bier nu de keel van de man ingleed.

Na verloop van tijd hervond Wurztstück zijn krachten. Hij krabbelde overeind, hoestte een schorpioen op en keek vuig om zich heen. Mannelijkheid droop van hem af, als ware het dikke stroop met de dode vliegen er al in. Bang deinsden de mannen van Butthole Gulch achteruit toen Wurztstück het stof van zijn kleding klopte en koers zette naar de plaatselijke saloon. Dat eerste biertje had slechts naar meer gesmaakt en Wurztstück had een enorme hekel aan meren, zeeën, sloten of wat voor open water dan ook.

In de saloon vond de voet van Wurztstück al snel de stang aan de bar. Zijn houten ellebogen leunden op de bar terwijl zijn keel kraakte om bier. De andere aanwezigen in de saloon waren stil en keken vol ontzag naar Wurztstück. Ze kenden hem. Er was slechts één uitzondering. Een man met een gat in zijn hoed stond op, haalde zijn broek op, liet hem weer wat afzakken om adem te kunnen halen, liep op Wurztstück af en tikte hem op de schouder. Deze draaide om.
"Wij houden hier niet van vreemdelingen, vreemdeling. Het is beter voor je gezicht als je nu je paard pakt en verdwijnt zoals je gekomen bent."
Wurztstück keek de man met een ijzige blik aan en smakte wat met zijn mond.
"Goh", zei hij uiteindelijk, "da's rot voor je, want ik ben niet van plan om hier nu al weg te gaan. Butthole bevalt me wel, en als ik al weg mocht gaan, dan zou ik me niet weer laten slepen door mijn paard."
Iemand anders was opgestaan en liep op de dappere Butthole-bewoner af. "Laat hem met rust, Jim, je weet niet wie hij is." Jim schudde slechts de hand van zijn schouder. "Oh, en wie is hij dan wel niet?"
Wurztstück had een sigaret gerold. "Ik ben", hij likte aan de plakrand, "Bubba", hij likte, "Bill", hij likte, "Bob", hij likte, "Wurztstück", en dat laatste kwam er met een droge tong uit.
"B... Bub... Bo... U bent... Wurz...", stotterde de voorheen dappere cowboy wie het nu dun door de broek liep. "Ja", zei de man achter hem, "Wurztstück,... de meest vergezochte bandiet van het westen." Hij richtte zich tot Wurztstück: "U moet het hem niet aanrekenen, meneer Wurztstück. Jim is hier nog maar net." Hij sloeg een arm om Jim heen en leidde hem weer terug naar waar hij gezeten had.
"Ho!", zei Wurztstück, "ik laat me niet zomaar beledigen. Ik daag je uit tot een duel, Jim. Laat maar eens zien of je zo'n stoere vent bent als je probeert te lijken."
"Hm", bromde iemand aan de bar, "dat is helemaal niet zo vergezocht. Daar komt hommeles van, wat ik je brom."

Buiten dorste de zon het niet om over de houten randen van de huizen te gluren. De hoofdstraat was uitgestorven, op Wurztstück en Jim na. Een tumbleweed waaide voorbij, een droge saloondeur kraakte lui in de warme woestijnwind, een paard hinnikte leeg en de gieren zochten een plek op de daken.
"Trek je pistool, Jim!" schreeuwde Wurztstück.

Jims hand vloog naar zijn pistool en schoot. Wurztstück hoorde de knal niet, maar voelde een kilte zijn borst binnendringen. Met een doffe plof viel hij achterover in het zand.
Langzaam kwamen de bewoners van Butthole Gulch hun huizen uit. Ze verzamelden zich om het lichaam van Wurztstück. In zijn nu al koude hand hield hij een grote winterpeen.
"Typisch Wurztstück", bromde iemand.

- - -

LUH-3417

[I C U]

Jaja, ik vind hem ! Er waren een aantal dingen die 'k niet helemaal snapte, maar dat kan ook aan dit vroege tijdstip liggen.

Zijn houten ellebogen leunden op de bar terwijl zijn keel kraakte om bier

Is Wurztstück een soort western Pinokkio, of... ?
De rest begrijp ik bij nader inzien wel!

[niam]

Ik moest voornamelijk lachen om de benaming van het stadje: Butthole Gulch.

Er staan nog wat fouten in, maar die kun je er zelf wel uithalen door het een keer te scannen.


Inhoudelijk valt er verder niets over te zeggen. Een vermakelijk verhaaltje.

niam ]

Een combinatie van zes verschillende stijlen en het einde gekopieerd van Falling Down. Prima.

[Roosje]

Hihi...

Ik vind hem ook leuk. In het begin was ik een beetje in de war met de namen, maar dat was snel opgelost. En de vergezochte bandiet, tof.

[Zut Alors!]

LUH schudt de flauwe grappen weer uit zijn mouw! Waar haal je die inspiratie vandaan!? Komen al die grappen vanzelf?
Slechts éen zinnetje vond ik niet zo mooi:

"...de voorheen dappere cowboy..."
Voorheen vind ik een beetje vreemd staan, omdat het om een tijdsverschil gaat van slechts enkele seconden, niet om een verschil van jaren. Het lijkt nou net of 'ie nooit meer dapper wordt.

Bedankt voor de reacties.

Ik denk niet dat hij een Pinokkio is. De houten ellebogen waren iets waar ik volgens mij nog een grap mee wilde uithalen, maar waar ik niet meer aan toe kwam. Dus liet ik het maar staan, omdat ik zelf de laatste tijd last heb van houten ellebogen als ik een middag lang gelezen heb aan een tafel.

Butthole Gulch is eigenlijk een afgezwakte versie van een ouder verhaal dat ik ooit schreef. Daarin kwam een cowboy in Dry Arse City binnen. En die foutjes komen er vanzelf wel uit.

Ik ben wel benieuwd wat het einde van Falling Down is, want ik heb geen idee waar je het over hebt. Gaat daar ook een cowboy dood met een winterpeen in plaats van een revolver in zijn handen?

Die vergezochte bandiet had ik al langer in gedachte. Ik las een Lucky Luke en daarin was één of andere Dalton de meest gezochte bandiet. Meest gezochte lijkt op vergezochte, op een bepaalde manier, en zo kwam ik op het idee. Eerst wilde ik er een interview van maken, want ik had ook nog een gelijksoortig idee (Albaster Gnumann die een atheïstisch klooster opricht ) waar ik al een half interview van gemaakt had. Toen bedacht ik me dat dat niet werkte en dat het veel leuker zou zijn om er een belachelijke Western van te maken.
Grappen als 'Dat smaakte naar meer, en hij haatte ...' komen tijdens het schrijven op. Ik wist niet hoe ik die zin goed af kon maken, dus deed ik het maar zo. Toen ik begon met schrijven wist ik alleen dat die kerel de meestvergezochte bandiet zou zijn en dat iemand in de saloon hem aan zou spreken. De rest zijn allerlei dingen die bij me opkomen als ik aan cowboys denk (zijn paard water geven in plaats van het zelf te drinken komt uit Lucky Luke, de tumbleweed uit elke western, enz.). Het is gewoon spelen met stokoude clichés en zo gemakkelijk scoren. Als er interesse voor is, kan ik 'Die middag in Dry Arse City' ook nog wel posten. Dat vind ik zelf een leukere western-parodie, maar ik denk dat daarin de stijl minder is, omdat die al twee jaar oud is.

LUH-3417

[Sortjuh]

Wat ben je goed EN SEKSY!!!!

[Ndimension]

In dat beginstukje zitten zinnen die mijn inziens niet lekker lopen.

"Dagenlang had hij niets anders gegeten dan zand en het water dat hij nog had, gaf hij aan zijn paard."

Zou ik van maken:

"Dagenlang had hij niets anders gegeten dan zand. En het water dat hij nog had, gaf hij aan zijn paard."

en

"Als zijn rijdier zou sterven, kwam hij nooit meer uit de woestijn, terwijl hij nog wel een kans had het te overleven als zijn paarde het overleefde hij zelf doodging."

Daar vergeet je volgens mij ergens een woord.

Maar goed, het verhaal is leuk om te lezen, om maar antwoord op je vraag te geven.

[Changshan]

Post die andere ook maar . Hier zitten inderdaad nog wat foutjes in, maar ik vind de droge humor wel ok.

Bedankt voor de reacties.

Die zin over zelf overleven en zijn paard laten sterven (nee, andersom) is inderdaad slordig. Woord vergeten en een letter teveel achter paard. Wat een rommel. Ooit ga ik hem goed nalezen.

Ik post zo die andere... ik kan me niet voorstellen dat ik die nog nooit eerder hier gezet had, maar ik vind hem niet via de zoekmachine. Niet schrikken als je hem herkent, dus.

En Sort; houd je in.

LUH-3417

[Sortjuh]

LUH-3417 schreef op 25-01-2005 @ 23:06 :
Bedankt voor de reacties.

Die zin over zelf overleven en zijn paard laten sterven (nee, andersom) is inderdaad slordig. Woord vergeten en een letter teveel achter paard. Wat een rommel. Ooit ga ik hem goed nalezen.

Ik post zo die andere... ik kan me niet voorstellen dat ik die nog nooit eerder hier gezet had, maar ik vind hem niet via de zoekmachine. Niet schrikken als je hem herkent, dus.

En Sort; houd je in.

LUH-3417

Hoebedoelje.

Sortjuh schreef op 25-01-2005 @ 23:13 :
Hoebedoelje.

Je kwijlt te hard.
En terecht.

[Sortjuh]

Grim schreef op 02-02-2005 @ 22:22 :
Je kwijlt te hard.
En terecht.

Ik werd gedwongen.

Sortjuh schreef op 02-02-2005 @ 23:20 :
Ik werd gedwongen.

Ben je bezeten?

Sortjuh schreef op 02-02-2005 @ 23:20 :
Ik werd gedwongen.

Ssssssssst! En zeg dan vooral dat het ook niet mijn schuld is!

Kut, dit is geen Onzin, dit is Letteren...