Aangezien dit mijn eerste gedicht is, zal er nog wel een hoop niet goed zijn...hopelijk kan ik hier wat bruikbare tips / opmerkingen krijgen.
--------------------------------
Gekoesterd door de zon,
wachtend op onze dromen,
gefrustreerd door de lege wegen,
en gedoemd tot de lange aftocht.
Nooit zal de bloem zijn vrijheid opgeven,
noch zullen de zoete bossen verdwijnen,
Het tijdelijke is slechts een gegeven,
de horizon zal oude glorie doen herleven.
Toch is dit de weg naar het einde,
verblind rennen we naar onze huizen,
gepassioneerd bezetten we de aarde,
de dronken bewoners maken de dag.
De leegte van het papier,
en de invulling van het leven.
Immer bezat met het heden,
vergeten we de daden en de reden.
Maar als de mens dan is verdwenen,
en de dag van vandaag is voorbij,
zal de wereld ons dan missen,
of zelfs maar van ons bestaan afweten?
|