Ik weet niet of je het onderstaande wel een verhaal kan noemen, maar ik zou er graag reacties op willen hebben. Ik heb het ooit geschreven 's nachts.
Elk verhaal heeft toch een begin, een onderwerp, een plot en een einde...? Het mijne ook, dacht ik.
Ik lig in bed en ik weet niet meer of ik wakker ben. Tegelijkertijd voel ik dat ik slaap. Ik slaap wakend, zou je kunnen zeggen, maar ik ben alleen en dat maakt de nacht donker.
Hij is er niet, mag er niet zijn en wil er waarschijnlijk niet eens zijn. Bitter en alleen ben ik, maar vooral verdrietig verliefd. Op iemand die weg is, misschien wel nooit bestaan heeft, maar wel voor eeuwig in mijn gedachten is, hoe banaal en bovenal theatraal dat ook weer klinkt.
Mijn haren, ogen en glimlach zijn een met die nacht. Maar mijn tranen glinsteren als sterretjes, totdat ze van mijn gezicht afglijden en zich versmelten met de huid in mijn hals.
Het voelt nat.
Ik sta voor het raam en staar naar de nacht. In de nacht.
En opeens wordt de eenzaamheid me teveel. Ik wil niet meer, ik kan niet meer, snap je dat dan niet? Maar ik doe het niet, dat doe ik nooit, zoiets zou ik nooit doen, dat weet je toch?
Een man fietst voorbij en ziet mijn koude naakte lichaam. Hij zegt niets. Ik ga weer in bed liggen, de grijsheid doet pijn aan mijn ogen dus doe ik ze dicht. Of waren ze dat al? Dat waren ze al. Dan moet dit wel een droom zijn, een droom van mijn leven, mijn leven in een droom.
En het allerliefste zou ik nu willen stereven. maar ik doe het niet, ik doe het nooit, zoiets zou ik nooit doen dat weet je toch?
__________________
Everything In Its Right Place. Or I Thought at least...
|