Herinnering aan Brno: Sound of Silence

[Tovenaar]

Anderhalf jaar geleden bezocht ik met nog negen leerlingen (plus twee docenten) de Tsjechische stad Brno. Wij waren namelijk uitverkoren voor een project op onze school (de SvJ te Utrecht), om in het kader van het samenwerkingsverband tussen Brno en Utrecht deze keer de krant ''B'richt uit Brno'' te produceren. Elke leerling schreef een aantal artikelen over de actualiteit in Brno, en eenmaal weer terug in Utrecht hebben we de krant ook zelf opgemaakt. Over mijn eigen ervaringen heb ik onderstaand stukje geschreven. Het is geen column, geen commentaar, geen verhaal, maar gewoon een verzameling woorden, ter ere van de ontspannen sfeer in Tsjechië.

Sound of Silence

Een Amerikaans duo zong in 1966 al over het aangename geluid van stilte. Zittende op dit bankje kan men op ieder tijdstip die klank nog horen, proeven, en vooral voelen. Daarvoor hoeft u alleen uw ogen dicht te doen, en te luisteren naar dat wat u niet hoort. Geen boze tongen die het weer bespreken, geen kwade uitvallen over Idols, geen heftige discussies inzake welke sport dan ook. Zelfs het openbaar vervoer blijft onaangeroerd. Dit volk is namelijk zwijgzaam. En dus ideaal om mee te communiceren. Waar dat paradijs ligt? Dat hou ik even voor mijzelf, als u het niet erg vind. Ik wil namelijk de stilte bewaken. Maar mocht u er ooit achter komen, let dan goed op de datum. De kans is namelijk aanwezig dat uw droom van rust uitmondt in een gruwelijke nachtmerrie. Een keer per jaar komt een groep van ongeveer twaalf mensen het plaatsje bezoeken. Dan barst de storm los. Zoals Erwin Kroll zou zeggen, het rustige briesje verandert in een alles vernietigende orkaan. Overdag zijn ze in restaurants een bron van ergernis, door luidruchtig het menu te bespreken. Ook hebben ze er schijnbaar veel plezier in de tram, normaal een oase van rust, op stelten te zetten. Bovendien vallen ze inwoners lastig met volkomen nutteloze vragen. En ’s nachts, ach dan voelt men zich als ware hij gevangen in het oog van een wervelwind. Drinkend en dansend trekken ze door de stad, zich niets aantrekkend van enig ander persoon dan ook. Reken dan maar niet op slaap, maar hou uw bed stevig vast, voor u er uittrilt. Zelfs mijn bankje niet veilig, want dat kiezen ze uit als epicentrum. De vorige keer kwamen ze in april, dus ik waarschuw maar even. Gelukkig zijn ze na een week wel altijd vertrokken. Dan haalt de hele stad opgelucht adem, fronst even zijn wenkbrauwen, en gaat verder met het praten zonder geluid. Tot de lucht opnieuw betrekt, en er een volgende, nog krachtigere storm op het plaatsje neerslaat.
Gelukkig, een zonnestraal verlaat de zwarte hemel. Even moet het natuurgeweld uitblazen. Ik kijk naar rechts, daar zit Paul. Hij fluistert. ‘And no one dare, disturb the sound of silence.’

[Vogelvrij]

Ik vind hem leuk en mooi, maar verder weet ik er niet zoveel over te zeggen, eigenlijk