'jaloers' op vriendin met eetstoornis

[vreemdelingetje]

Al een tijdje gaat het niet zo goed met een vriendin van me. Ze eet (bewust) amper en is heel veel afgevallen. Veel mensen maakten zich zorgen over haar, omdat het duidelijk te zien was dat ze steeds dunner werd en sinds kort heeft ze toegegeven dat ze misschien inderdaad niet zo goed bezig is. Ze is ook bij de huisarts geweest en moet er nu over nadenken of ze er iets aan wil doen.

Ik, als vriendin, wil er graag voor haar zijn, ik wil dat ze haar verhaal bij me kwijt kan als ze dat wil. Alleen heb ik zelf een eetprobleem gehad een aantal jaren geleden en ik merk ik dat dat weer een beetje naar boven komt als we er over praten, of misschien is het zelfs nooit echt over geweest in mijn hoofd. Ik at in die periode vrijwel niks en het enigste waar ik de hele dag aan dacht was afvallen en het was nooit genoeg. Toen mijn moeder daar achter kwam heeft ze me min of meer gedwongen om weer te gaan eten en inmiddels ben ik weer 'goed op gewicht'. Ik merk nu dat ik stiekem een soort van jaloers ben op die vriendin, omdat het 'haar wel lukt'. Aan de 1ne kant weet ik rationeel gezien dat dat juist niet iets is om trots op te zijn en dat er meer in het leven is dan afvallen , aan de andere kant kan ik me alles wat ze vertelt veel te goed voorstellen en zou ik stiekem willen dat ik 'het' ook allemaal weer kon. (natuurlijk vertel ik haar dat niet. Ik ga haar niet dwingen tot iets dat ze niet wil, namelijk eten, maar ik wil het ook niet stimuleren om het niet te doen)

Heeft iemand een idee hoe ik met dit soort gevoelens om moet gaan en hoe ik zorg dat ik er zelf niet onderdoor ga?

[Vitamintje]

Jouw gevoelens zijn heel herkenbaar voor mij. Ik heb zelf een eetstoornis en ik ben hiervoor in behandeling bij een kliniek. Ik heb al veel bereikt bij mijn gevecht tegen de eetstoornis en ben nu ook weer op gewicht. Ik weet dat ik nu veel meer kan en ook gelukkiger ben. Toen ik zo ziek was was ik depressief en kon ik niks. Maar als ik meisjes zie die net binnenkomen en heel mager zijn ben ik daar toch nog jaloers op. Mager zijn heeft blijkbaar nog steeds een bepaalde aantrekkingskracht voor ons. Wat mij helpt om vol te houden met eten is bedenken dat je niet gelukkig wordt van mager zijn. Hoe meer je afvalt, hoe dikker je jezelf gaat zien. Van mager zijn ga je ook anders denken. Je denkt negatiever over jezelf en je leven. Daar komt nog bij dat je allerlei lichamelijke klachten kunt krijgen. Ik voelde me altijd moe, ik had het koud en mijn haar viel uit. Probeer te kijken naar alles wat je nu kunt en hebt en naar wat je hebt als je mager bent. En probeer blij te zijn dat jij niet (meer) zo diep in de put zit als je vriendin. Zij heeft nog een lange, zware weg te gaan en zal als ze gelukkig wil worden ook weer op gewicht moeten komen. Want met anorexia wordt niemand gelukkig, en zonder worden een heleboel mensen dat wel. Ik hoop dat je iets aan mijn berichtje hebt en ik wens jou en je vriendin heel veel sterkte.

[Gothic]

Neem wat afstand en vertel haar waarom. Of je kunt de eetstoornis even een 'verboden' onderwerp maken, en daar hoef je je niet schuldig over te voelen, want ze zoekt hulp en dan kan ze met die mensen praten over de stoornis en jullie kunnen dan de vriendschap een basis van plezier geven, ipv de gevoelens die jij steeds krijgt.
Zo heb ik het een tijd terug ook met een vriendin aangepakt. Niet meer praten over de echt negatieve dingen, want daarin kun je haar niet helpen, dat kan zij namelijk alleen zelf en met hulp. Concentreer je op wat er was toen dit nog niet aan de hand was. Dan voel je je snel beter en die vriendin zal toch ook afleiding en leuke dingen moeten hebben.