[hetslaatweernergensop] De stille tocht, één eenzaam kaarsje.

Waar zijn de ritselende blaadjes gebleven? Waar kan ik de zon nog vinden? Waar zijn je voetstappen in het frisse gras? Waarom stopt alles waar ik van houd en breekt mijn hart op een kille grond? Was mijn hart dan toch van steen? Liefste, waar ben je? Waarom is de deur op slot als ik thuiskom? Waarom is mijn bed onbeslapen? Waar zijn de tijden van toen?

Het raam half open, de woorden fluisterend in de nacht. Waarom zouden er ritselende blaadjes zijn als jouw stem genoeg is? Ik kan niet antwoorden op je vragen, ik ben te ver weg. Nu ga ik op weg naar een ander, ik weet het, ik heb je verlaten. Jij beloofde me eeuwige trouw, hoewel je niet het eeuwige leven hebt. Ik geloof niet in de eeuwigheid, hoewel ik nooit zal sterven. Want dat is wat ik doe.

Liefste, wil je me terug? Ik zal hier op je wachten, zo lang als ik kan. We hadden het zo fijn samen. Zou je nu echt daar zijn waar je me zei dat je zou zijn? Verdomme, je laat me steeds denken aan wat je zei. Ik haat je tegelijk, niets hoort in onze weg te staan. Ik verlang naar je. Wil je me nog één keer bezoeken, gewoon, voor één keer? Toe, ik mis je zo. Ik wil je gezicht weer in mijn handen voelen, jouw armen om mijn schouders voelen. Misschien laat je weer je vleugels zien, voor eeuwig, en altijd.

Die avond daalde ik af, voor één keer. Voor één laatste keer, overtuig ik mijzelf, tegelijkertijd vervloek ik mijn hart. Mensen denken dat ze het slecht hebben, maar ze weten niets om mee te vergelijken. Ik weet wel beter. Ik hoor nog steeds de zinnen die je maakt, je wilt me terug en ik wil jou. Maar daar ben ik niet voor bedoeld. Ik spreid mijn vleugels uit, voor jou, om het te vertellen. Ik zal nooit een licht nodig hebben op mijn weg, nooit zal ik de nacht zien. Ik zweef en geef licht. Want dat is wat ik doe.

------------------------------------------------------------------

Bezig met meer. Commentaar mag, maar hoeft niet. Dit is enkel bedoeld als uiting, waardoor aanmerkingen op stijl etcetera overbodig worden. Dat de zinnen samenhangen, is het enige dat dit een verhaal maakt. Het spijt me, ik zal mijn vleugels sluiten.

Grim

[SiemdeCyper]

Het is echt... Ja. Heel erg mooi gewoon. Ik wist niet dat je zo over liefde kon shrijven. Echt heel mooi. Alleen de laatste zin vind ik ietsje minder, maar de rest is echt

[Nienna*]

Zou je nu echt daar zijn waar je me zei dat je zou zijn? Verdomme, je laat me steeds denken aan wat je zei. Ik haat je tegelijk, niets hoort in onze weg te staan.

Toch een aanmerking op de stijl, al heb je daar niet om gevraagd: ik vind dat 'tegelijk' niet echt op zijn plaats.
De laatste zin vind ik overigens juist mooi.

Ik vind dit echt een erg mooi, zeer gevoelig verhaal en ik had het eerlijk gezegd niet achter je gezocht, zo'n liefdesverhaal.
Ik kreeg kippenvel van het... verlangen? wat ik eruit opmaakte, ik weet het niet te omschrijven, maar het doet me echt wat


*knuft*

Simoen schreef op 18-02-2005 @ 19:59 :
Het is echt... Ja. Heel erg mooi gewoon. Ik wist niet dat je zo over liefde kon shrijven. Echt heel mooi. Alleen de laatste zin vind ik ietsje minder, maar de rest is echt

Dank je. Ik vind dat de laatste zin er bij moet, voor de rest van het verhaal. Beschouw dit als een inleiding, de rest gaat verder in de mij vertrouwde verleden tijd.

Ik voel me zo slecht.

Silla schreef op 18-02-2005 @ 20:10 :
Toch een aanmerking op de stijl, al heb je daar niet om gevraagd: ik vind dat 'tegelijk' niet echt op zijn plaats.
De laatste zin vind ik overigens juist mooi.

Ik hoop de de lezer al in zijn hoofd had zitten dat de persoon al van de ander hield, dus dan zou de 'tegelijk' aardig goed uitkomen in een zin die niet bestaat. Mijn hoofd ontploft en mijn hart loopt vol.
Ik denk dat ik maar weer ga schrijven.

Een wit, melkachtig licht gleed als een sluier over de huizen, een stil vertrek bij een stille aankomst. De gedaante zette zijn voet op vaste grond, besefte dat hij weer thuis was. Was dit wel zijn thuis? Langzaam liep hij naar de voordeur van zijn voormalige huis. De herinneringen aan zijn sterfelijkheid kwamen weer boven, hapten lucht en werden gedwongen om weer onder te duiken. Hij kon het niet gebruiken, herinneringen in zijn weg. Zijn herinneringen herinnerden hem eraan dat hij zijn geheugen nog moest laten wissen, ook al wilde hij dat niet. Hij had ongelijk, als dwaze sterveling zijnde. Natuurlijk wisten ze het daarboven beter dan hij, zij maakten dat dagelijks mee. Maar hij vond dat zijn verleden zijn belangrijkste bezit was. Herinneringen doen pijn, wist hij op dat moment nog niet. Nu wel. Hij keek naar boven, naar het raam van haar kamer. Natuurlijk zou ze niet slapen, hij wist dat ze nog wakker zou liggen, om hem. Zij was niet de enige persoon die op hem wachtte, maar wel de laatste die dat zou doen. Een glimlach speelde over zijn gezicht, zou hij dan toch..? Het was nacht, bijna drie uur. Welke ziel zou nu nog letten op hem? Zijn hand op de klink, zijn voeten zweefden centimeters van de grond. Langzaam spreidde hij zijn vleugels, een maagdelijk schijnsel werd nog feller, nu niet alleen zijn hart, maar ook zijn veren licht gaven. Geruisloos golfden zijn vleugels op en neer, hem naar boven stuwend. Het raam ging als vanzelf open, de helderste ster aan de hemel leek naar hem te knipogen. Met tranen in zijn ogen richtte hij zich op de alsmaar woelende gestalte voor zich. De gordijnen wapperden met het klappen van zijn vleugels, zachtjes en elegant. Was dit het waard? Hij draaide zich om, besloot het meisje waar hij zoveel van hield met rust te laten. Met ferme slagen begaf hij zich weer naar boven, naar de wolken die zijn nieuwe thuis zijn. En natuurlijk, natuurlijk wist hij dat hij haar wakker had gemaakt. Hij wist dat ze hem nakeek met een brandend verlangen waar de sterren maar flets tegen afstaken. Hij wist de kracht van haar liefde, want hij voelde het zelf.

----------------------------------------------------------------------------------
Commentaar nog steeds niet speciaal gewenst, maar voor diegenen die zich willen uitleven, be my guest.

[Nienna*]

Goed, commentaar dan: ik heb het idee dat er een paar tegenwoordige tijd-zinnen doorheen springen die daar niet bedoeld zijn. Als het wel zo hoort, dan snap ik het niet... wil je dan uitleg geven?

Silla schreef op 18-02-2005 @ 20:43 :
Goed, commentaar dan: ik heb het idee dat er een paar tegenwoordige tijd-zinnen doorheen springen die daar niet bedoeld zijn. Als het wel zo hoort, dan snap ik het niet... wil je dan uitleg geven?

Welke dan? Dan verbeter ik ze direct.

edit: klaar, de zin in de tegenwoordige tijd wat betreft herinneringen is een bewering, die voor eeuwig zal bestaan. Een gedachtie die op dat moment in de tegenwoordige tijd was en die nu ook in de tegenwoordige tijd zal worden opgeschreven

*deja-vu*

[Nienna*]

Een wit, melkachtig licht gleed als een sluier over de huizen, een stil vertrek bij een stille aankomst. De gedaante zette zijn voet op vaste grond, besefte dat hij weer thuis is.

Besefte dat hij weer thuis is. Dit klinkt in mijn ogen vreemd. Nu ik erover nadenk zou het eigenlijk wel kunnen, maar ik zou liever "was" zien. Het kan wel. Hm. Dan is het gewoon iets wat ik zelf niet graag zie, pardon.
En verder, ik heb het idee gehad, maar kan ze nu niet vinden. Loos alarm dus, sorry.

Overigens vind ik het eerste stuk, dat je als eerste postte, mooier dan het tweede stuk. Naar mijn idee komt er meer gevoel in naar voren en daar ben ik nu eenmaal gevoelig voor.

[Gravin]

het is erg... euh .. serieus??
Ik vind dat je de liefde mooi beschreven hebt, het tweede stuk vind ik mooier dan het eerste. Bij het eerste stuk kan ik mijn gedachtes er niet de hele tijd bij houden en het is me ook niet helemaal duidelijk wat de hoofdpersoon is. Een engel?

tja ik vond het eigenlijk best goed

volwassener dan je reacties

Gravin schreef op 18-02-2005 @ 20:56 :

volwassener dan je reacties

Waar balancerend op de grens van het lollig zijn, zal ik dansen. En dansen zal ik!

Silla schreef op 18-02-2005 @ 20:56 :

Overigens vind ik het eerste stuk, dat je als eerste postte, mooier dan het tweede stuk. Naar mijn idee komt er meer gevoel in naar voren en daar ben ik nu eenmaal gevoelig voor.

Je houdt meer van gedachten en gevoel dan van acties.
Vrees niet, er moet nog heel veel in

[Nienna*]

Sorry dat ik me hiermee bemoei, maar over het algemeen vond ik de reacties van Grim volwassener dan jouw reacties, Gravin .

[Sketch]

om even offtopic te blijven. die reacties van Gravin zijn ook maar schijn, ze verhuldt haar ware ik door ons te proberen provoceren.

Sketch schreef op 18-02-2005 @ 21:09 :
om even offtopic te blijven. die reacties van Gravin zijn ook maar schijn, ze verhuldt haar ware ik door ons te proberen provoceren.

Zeer waarschijnlijk, inderdaad.

[Verleden Tijd]

Alleen nog de eerste gelezen en vond het leuk. Niet zo dat het me eeuwig zal bijblijven, maar op het moment zelf erg mooi om te lezen.

Kristoph schreef op 18-02-2005 @ 21:11 :
Alleen nog de eerste gelezen en vond het leuk. Niet zo dat het me eeuwig zal bijblijven, maar op het moment zelf erg mooi om te lezen.

Als het je eeuwig bijblijft heeft het je geshockeerd, dat is niet mijn doel

[Gravin]

denk je dat ik je provoceer? mmm misschien?

[Sketch]

Nee, ik denk niet dat je me provoceert, ik vermoed dat je ons probeert te provoceren. En mocht het niet zo zijn, vergeef me.

Ik denk persoonlijk dat het voor ons allen verstandiger is om te blijven doen wat we doen en wat minder opmerkingen maken over- , en vermoedens uiten, wat de beweegredenen zijn van bepaalde personen. Later wordt alles duidelijk, maar het is beter nu afstand te houden.

[Sketch]

Misschien wel ja, maar ik vind 'r wel leuk eigenlijk.

[Changshan]

Mooi; een bewijs dat het goed en verrijkend is dat je hier weer wat post, en wellicht dus ook weer meer schrijft.

Ik werd zelf ook wel enigszins geraakt door je stukjes, gewoon, zoals dat kan bij een goed geschreven tekst. Ergens schreeuwt een stem in mij dat ik het cliche zou moeten vinden, maar mijn gevoel zegt me dat je het verhaal goed genoeg geschreven hebt om het tot geheel van jou te kunnen rekenen...

Dat van die engel vind ik erg mooi. Tot diep in je eerste tekst blijft nog open wie nu daadwerkelijk schuld heeft aan deze scheiding tussen de twee personen, tot uiteindelijk blijkt dat het toch de ik-persoon is die de dood heeft gevonden. Dat vind ik ook wel kunstig, het houdt het open, nodigt uit om verder te lezen - iets wat zelfs in dit kleine tekstje toch belangrijk is.

Als je enige waarde zou hechten aan mijn reactie, wil je dan de volgende keer weer schuine stukken in je tekst plaatsen? Die houden het naar mijn idee zo mooi 'open' en soms ook geheimzinnig.

Chan

[Nienna*]

Forumliefde!

Sorry Grim, ik zal je topic niet verder verknallen

[Sketch]

En ook mijn oprechte excuses voor mijn offtopicgedrag.

Je verhaal vind ik wel heel gaaf. Je tweede stuk leest iets minder prettig, omdat het een grote lap tekst is (maar nog steeds verre van onprettig). De alinea's in je eerste stuk vind ik wel fijn.

[Gravin]

ja laten we het bij Grims verhaal houden.
ik kijk uit naar het vervolg

Sketch schreef op 18-02-2005 @ 21:40 :
En ook mijn oprechte excuses voor mijn offtopicgedrag.

Je verhaal vind ik wel heel gaaf. Je tweede stuk leest iets minder prettig, omdat het een grote lap tekst is (maar nog steeds verre van onprettig). De alinea's in je eerste stuk vind ik wel fijn.

Ik denk dat ik in het tweede stuk wel wat meer met alinea's moet doen ja, maar dat komt grotendeels ook door de streep die ik eronder heb getrokken. Beide opbouwen komen elders terug.

Grim - offtopicgedrag maakt niet zoveel uit, maar wellicht denken de FB's er anders over. Voor de goede orde kun je beter je gesprekken voortzetten in de scholieren.com chatbox, op MSN, of via het privéberichtensysteem.

[Nienna*]

Die cursief gedrukte stukjes vind ook ik erg prettig in het verhaal, maar misschien niet in het hele verhaal. Sorry, een beetje vaag. Ik denk dat het hinderlijk wordt als het een lang verhaal wordt, maar in een korter verhaal zal het waarschijnlijk juist mooi zijn.

Iets meer verhaal en iets meer van het liefdesdeel af. Dit is veelal bedoeld om het verhaal wat meer gestalte te geven. Persoonlijk denk ik dat dit één van de slechtere stukjes is, kritiek is welkom, mocht er iemand de noodzaak inzien om het te uiten.

Met verblindende snelheid schoot hij door het luchtruim, zijn heldere licht afgevend als altijd. Stervelingen zouden hem zien als een vallende ster, maar deze nacht sliep iedereen. Hij was onopvallend. Onopgemerkt als altijd. Maar weinig mensen wisten van zijn bestaan af, zo weinig mensen dat ze de rest niet eens zouden kunnen overtuigen. Natuurlijk was hij geen normaal persoon, in tegendeel, maar zijn verschijning was zo onwaarschijnlijk dat niemand het zou geloven. Hij passeerde de eerste wolken en trad binnen in het eeuwige licht. Voor hem was er geen tunnel, de beroemde lichttunnel was alleen besteed voor de mensen die er voor het eerst kwamen. Soms draaien zielen om, midden in de tunnel, en gingen ze terug naar Aarde. Hij wist waarom en Hij wist waarom.
Het felle licht verblindde hem niet, de contouren van de hemelpoort bleven even duidelijk als altijd. Traag zwevend bewoog hij zich naar binnen, op zoek naar wat rust en orde. Voor zijn gedaante openden zich poorten die hij normaliter nooit zou zien. De zalmkleurige vloer, de lichte muren. De gouden poort, het kon maar één ding betekenen. Een oude man liep hem tegemoet, zijn vleugels zaten vol stof, zijn eens witte gewaad was nu grijs. Zonder woorden te wisselen passeerden ze elkaar, hij op weg, de oude man op de terugweg. Wat zou er gebeuren? Wat zou er gezegd worden? Hij zou niet vrezen opdat vrees iets was voor stervenden. In
angst verlies je je leven, met overgave herwin je het. Een lichte zomerbries speelde met zijn halflange haren. Zwart, één van de weinigen met zwart haar. Het stak af tegen zijn witte gewaad, tegen zijn licht getinte gezicht. Het maakte hem speciaal.
Een zilveren poort opende voor hem, een helder geluid producerend. Er stond hem iets bij van klokjes, die ze vroeger in zijn kerk lieten rinkelen als de mis begon. Maar niets overtrof het kristal dat uit dit geluid spatte. Kristalhelder.
De poort sloot zich achter hem, met hetzelfde heldere geluid als waarmee hij open ging. De ruimte was magertjes verlicht door enkele gigantische kaarsen, met vlammen waar hij enkel een mot voor zou zijn. Het geurde naar lavendel. Een diepe stem bereikte zijn oren, hij had hem nog nooit eerder gehoord, maar de intensiteit van de woorden maakte dat hij de stem direct kon plaatsen.
‘Weet je waarom je hier bent?’
Hij keek rond, maar kon niets zien dat op de gedaante leek van de persoon die deze diepe stem zou bezitten. De kaarsen werden langzaam kleiner, terwijl er binnen luttele seconden enorme veranderingen door de ruimte heen gingen.
‘Omdat ik advies nodig heb.’ Hij had moeite om het te bevatten. De steeds maar veranderende ruimte paste goed bij zijn gevoel op dat moment. Achter zich voelde hij de aanwezigheid van een persoon. Hij draaide zich om en zag een man in een lichtblauw gewaad. Zijn sneeuwwitte haren vielen over zijn schouders, zijn baard bereikte bijna de grond. Zijn blauwe ogen keken vriendelijk in de bruine ogen van de engel.
‘Zo zie ik er niet echt uit, hoor. Maar in deze gedaante kennen veel mensen me.’
De engel was zichtbaar opgelucht, de Heer had een schijngestalte aangenomen.
‘Het gelazer begon al toen de sterfelijken in hun Bijbel opschreven dat ik de Vader, Zoon en Heilige Geest tegelijk ben. Hoe kan ik nu meerdere personen tegelijk zijn? Ik ben God, geen goochelaar.’
‘Met alle respect, maar U bent alwetend, dus U zou een antwoord op Uw vraagstelling moeten weten.’ De engel was wat ongemakkelijk, hij vroeg zich direct af hoe hij op het idee was gekomen dit antwoord te geven.
‘Dat weet ik, Tyraël, maar weet jij dat antwoord ook? Alles heeft een doel op deze wereld, zo ook de drie-eenheid. Ooit zul je dat nog wel uitvinden. Maar ik begrijp dat je nu andere dingen aan je hoofd hebt, dus ik zal je met rust laten. Als ik je zou mogen adviseren, zou je beter terug naar de wereld van de sterfelijken kunnen gaan en zoeken naar de antwoorden op je vragen. Jij weet in je hart waar je moet zoeken.’
Tyraël draaide zich om en liep, terwijl de poorten geruisloos openden, het vertrek uit. Onderweg kwam hij dezelfde oude man tegen, maar zweeg toen hij hem passeerde.

[Sketch]

Ik vind het zeker niet slecht hoor, ook niet minder goed dan die andere twee. De eerste vijf, zes regels vind ik wel iets minder, over de vallende ster en zo.

[Gravin]

Het is een te lang stuk voor mij om nu met mijn uiterst vermoeide ogen te lezen. Ik neem er zeer binnenkort de moeite voor

Liefs Gravin

Sketch schreef op 18-02-2005 @ 22:16 :
Ik vind het zeker niet slecht hoor, ook niet minder goed dan die andere twee. De eerste vijf, zes regels vind ik wel iets minder, over de vallende ster en zo.

Suggesties?

[Sketch]

Grim schreef op 18-02-2005 @ 22:20 :
Suggesties?

Ha, nee. Ik ben geen schrijver. Ik geef alleen kritiek en complimentjes.

Ik kan je wel zeggen wat ik denk dat me stoort. Ik denk dat het aan de herhaling ligt. 2 keer kort achter elkaar 'vallende ster', 2 keer 'zijn' (hoewel met een andere betekenis).
Of misschien ligt het aan het taalgebruik of de zinsopbouw. Dat het simpeler, of in ieder geval anders, voelt dan de rest van de tekst.

Misschien ook niet hoor, moeilijk te zeggen

Sketch schreef op 18-02-2005 @ 22:28 :
Ha, nee. Ik ben geen schrijver. Ik geef alleen kritiek en complimentjes.

Waarschijnlijk kick ik dat stuk er gewoon uit

edit: nu dus wat nieuws.

[Sketch]

Simpele, doch doeltreffende oplossing. I like your style

[Verleden Tijd]

Grim schreef op 18-02-2005 @ 21:14 :
Als het je eeuwig bijblijft heeft het je geshockeerd, dat is niet mijn doel

En als het nou wel mijn doel is door jou geshockeerd te worden?

[Sketch]

Kristoph schreef op 18-02-2005 @ 22:38 :
En als het nou wel mijn doel is door jou geshockeerd te worden?

Dan ben je dus niet in je doel geslaagd

Kristoph schreef op 18-02-2005 @ 22:38 :
En als het nou wel mijn doel is door jou geshockeerd te worden?

Vette pech voor het kaboutertje.

[Verleden Tijd]

Grim schreef op 18-02-2005 @ 22:44 :
Vette pech voor het kaboutertje.

[Roosje]

Grim, ik vind het echt mooi. Punt.

Edit: De eerste zin van de vierde alinea in je eerste stukje is bijna precies hetzelfde als een zin uit een verhaaltje van mij (zie het speltopic).

[Changshan]

Zijn sneeuwwitte haren vielen over zijn schouders, zijn baard bereikte bijna de grond.

Je hebt God totnutoe, ondanks dat je Hem in je verhaal wat versimpeld hebt, toch steeds met een hoofdletter aangeduid, ook in de voornaamwoorden. Is het dan misschien niet ook 'Zijn schouders' en 'Zijn baard'? Ik zag zo gauw niet nog meer van die dingen, je schrijft in ieder geval heerlijk foutloos.

Ik vond het stuk zeker niet vervelender dan de anderen, misschien iets minder dromerig alleen...
Maar da's ook wel eens goed, niet?

Alle drie de stukken van je verhaal vind ik heel mooi geschreven. Het laatste gedeelte vind ik het mooiste omdat het wat mysterieus overkomt ondanks of juist doordat het een gebeurtenis beschrijft.

Grim schreef op 18-02-2005 @ 22:11 :
[B]
Maar niets overtrof het kristal dat uit dit geluid spatte. Kristalhelder.

Deze zin vind ik een beetje vreemd overkomen. Geluid spat normaal toch uit kristal, ipv een kristal dat uit geluid spat...?

[Sketch]

kattenkop schreef op 18-02-2005 @ 23:41 :
Alle drie de stukken van je verhaal vind ik heel mooi geschreven. Het laatste gedeelte vind ik het mooiste omdat het wat mysterieus overkomt ondanks of juist doordat het een gebeurtenis beschrijft.



Deze zin vind ik een beetje vreemd overkomen. Geluid spat normaal toch uit kristal, ipv een kristal dat uit geluid spat...?

Beeldspraak

Changshan schreef op 18-02-2005 @ 23:40 :
Je hebt God totnutoe, ondanks dat je Hem in je verhaal wat versimpeld hebt, toch steeds met een hoofdletter aangeduid, ook in de voornaamwoorden. Is het dan misschien niet ook 'Zijn schouders' en 'Zijn baard'?

Hmmm, ja zou kunnen. Maar dan voel ik me meteen weer zo'n breezer, weet je.


@ Kattenkop: inderdaad beeldspraak.

@ Roosieh: dat is dan helemaal toevallig, aangezien ik het speltopic mijd

Grim - Wie o wie komt me even neerslachtig maken?

[Sketch]

Ik meen me te herinneren dat je in je derede stuk God een keer met een kleine letter hebt geschreven.
Maar nu ik ernaar ga zoeken kan ik het niet terugvinden, misschien een valse herinnering.

Sketch schreef op 19-02-2005 @ 13:05 :
Ik meen me te herinneren dat je in je derede stuk God een keer met een kleine letter hebt geschreven.
Maar nu ik ernaar ga zoeken kan ik het niet terugvinden, misschien een valse herinnering.

Ja, ik probeer het verhaal nu op poten te krijgen, daarna gaat de correctheidscheck er wel overheen.

Even later passeerde hij de hemelpoort weer, hij keek neer op de donkere wereld. Hij zag de straatverlichting als kleine stipjes, de auto’s reden op hun wegen. Iedereen was gelijk, van zo hoog af gezien. Met tegenzin baande hij zich een weg naar beneden. De wolken pakten zich boven hem samen, niemand zou zien waar de hemel was. Langzaam daalde hij af, met zijn ogen het landschap afzoekend naar de plaats waar hij moest zijn. Het stratenpatroon van de stad onder hem was anders dan hij had gedacht. Hij sloeg zijn vleugels uit en met trage slagen vloog hij over het land. Het schijnsel dat engelen doorgaans bij zich hebben liet hij zo laag mogelijk. Hij steeg en luisterde naar zijn hart. Waar zou hij heen moeten?

Ik mis je, alsjeblieft, kom weer terug. Je weet dat ik je dingen te zeggen heb, wellicht moet jij mij ook iets vertellen. Het spijt me dat ik je al die tijd heb opgehouden en ik begrijp dat je me nu moet verlaten. Het is zo stil zonder jou. Het zachte geruis, je plotselinge aanwezigheid in mijn kamer. De ramen die als vanzelf voor je opengaan. Het regent, liefste, het regent in mijn hart. Donkere wolken pakken zich samen, ik wacht op het licht dat uit je hart schijnt. Houd me vast, neem me mee naar de wolken. Ik wil bij jou zijn, nooit meer bang hoeven zijn in het donker. Jouw sterke armen om me heen, ik wilde dat het kon. Als ik zilveren vleugels heb, zal ik jou dragen, over zeeën en oceanen, zoals jij dat bij mij deed. En jouw tranen zullen met de mijne versmelten, als we maar samen kunnen zijn.

Hij zweeg, hij had hier niets op te zeggen. Ook al kon hij het geluid van mijlen ver horen, zij zou hem niet kunnen horen. Met trage slagen sneed hij als een mes door boter door de ijle lucht. Vlak onder de dikste wolken vloog hij, klaar om terug naar de hemel te gaan als dat nodig was. Soms zag hij in de verte een lichtpuntje naar beneden gaan, andere keren zag hij een ander lichtpuntje de wolken in duiken. Hij vloog door, met de woorden in zijn hoofd, hij wist nu waar hij moest zijn. De stad lag te slapen, hij zag maar weinig mensen op straat. In het oosten kwam de zon langzaam op, het zou niet lang meer duren of hij zou baden in het zonlicht. Natuurlijk voelde hij zich dan prettiger. Het licht dat uit zijn hart straalde zou niet meer opvallen in de warme stralen van de lichtbol. De horizon kleurde in roodtinten, hij vloog steeds dichterbij. Zijn vleugels werden warm, hij voelde zich net Icarus. Dus liet hij de grond dichterbij komen en stapte uit de lucht. Hij borg zijn vleugels veilig op in zijn gewaad, liep naar het huis waar hij eerder die nacht stond. De voordeur stond op een kiertje, meteen borrelden enkele vragen in hem op. Tyraël liep voorzichtig naar binnen, sloot de deur achter zich. Zijn oren gespitst, hij hoorde zijn eigen voetstappen niet. Een rustige ademhaling op de eerste verdieping, hij ging meteen kijken. De klink was spookachtig verlicht in zijn eigen schijnsel, hij opende het. De ademhaling ging sneller, ze had vast een nachtmerrie. Het bed was leeg. Zijn ogen flitsten over de rest van de kamer, het raam stond nog open, de deken hing er half uit. Zou hij gaan kijken? Langzaam liep hij naar het raam, toen hij het bed passeerde, legde hij snel de persoon die in zijn nek hing op het bed. Dit alles met een bovenmenselijke rust.

-------------------------------------------------------------------
Hetzelfde als hiervoor, mag, hoeft niet.

Grim

[Sketch]

'Langzaam liep hij naar het raam, toen hij het bed passeerde, legde hij snel de persoon die in zijn nek hing op het bed. Dit alles met een bovenmenselijke rust.'

Benieuwd hoe het verder gaat.

Sketch schreef op 20-02-2005 @ 19:37 :

Benieuwd hoe het verder gaat.

Voor jou een even grote vraag als voor mij

[Sketch]

Grim schreef op 20-02-2005 @ 19:49 :
Voor jou een even grote vraag als voor mij

Doch, gij zult het antwoord krijgen, wanneer ik het nog ontberen zal.

Juist, ik weet niet waar dat vandaan kwam

Sketch schreef op 20-02-2005 @ 19:57 :
Doch, gij zult het antwoord krijgen, wanneerl ik het nog ontberen zal.

Juist, ik weet niet waar dat vandaan kwam

Ik zie wel weer wat er uit komt.