Evert Hartman

[nietzoslim]

Oke dit is een leuke ik moet dus een boekverslag doen over het boek Oorlog zonder vrienden van Evert Hartman.

Khep het boek gelezen en al maar ik was dus zo dom om hem weer terug te doen naar de bieb. Dus nu word mij gevraagd wat is de eerste zin en het laatste zin van het boek maar ik heb het boek dus niet meer en kan er niet op tijd aankomen

Dus kan iemand mij helpen??

[Frankrijk]

nietzoslim schreef op 23-02-2005 @ 15:21 :
Oke dit is een leuke ik moet dus een boekverslag doen over het boek Oorlog zonder vrienden van Evert Hartman.

Khep het boek gelezen en al maar ik was dus zo dom om hem weer terug te doen naar de bieb. Dus nu word mij gevraagd wat is de eerste zin en het laatste zin van het boek maar ik heb het boek dus niet meer en kan er niet op tijd aankomen

Dus kan iemand mij helpen??

Nee, maar ik kan wel een tip geven voor het boekverslag: Maak geen domme spelfouten, zoals je hierboven wel hebt gedaan. Het is dus nu wordt mij gevraagd; niet dus nu word mij gevraagd. Deze zin is trouwens meer spreektaal dan schrijftaal. Maar oké je bent niet zo slim ik begrijp het. Mijn excuses.

[nietzoslim]

Hehe maar euhm... hier word ik dus niet egt mee geholpen he Frankrijk

Over het algemeen vraagt de docent naar de eerste en de laatste zin van het boek om te controleren of je het boek wel in ieder geval in handen hebt gehad. Je zou ook kunnen bewijzen dat je het boek daadwerkelijk gelezen hebt door je docent even het één en ander te vertellen over het boek en/of vragen te beantwoorden, dat zou geen probleem moeten zijn. Je kunt best gewoon zeggen dat je het boek al terug had gebracht voordat je het verslag voltooid had.

Het is trouwens wél een beetje vreemd om het verslag pas te voltooien ná het terugbrengen van het boek, want nu kun je dus geen dingen meer opzoeken in het boek. Maar dat terzijde.

[=zwart wit=]

voor het geval het niet te laat is:

begin:
donderdag, 30 april 1942
arnold had het beter niet kunnen zeggen. met de rug tegen de schoolmuur zag hij de drie fors gebwoude jongens op zich afkomen. ze hadden een blik in de ogen die niets vriendelijks had.

slot:
'ik zie jullie wel weer!' hij rende om het stationsgebouw heen, klom over een hek en dook weg tussen de struiken langs de rails.
het duurde een eeuwigheid tot hij de trein hoorde wegrijden.