Deze column heb ik geschreven voor het vak 'Verhalend Schrijven', dat ik momenteel volg voor mijn journalistieke opleiding in Utrecht. Het moest ongeveer 300 woorden zijn, vandaar dat hij wellicht wat aan de korte kant is.
58 kilogram
Vrijdag, de Rotterdamse Koopgoot. Zuchtend deelt de verkoopster mee dat ze het opgeeft. Er is geen lange broek in mijn maat. ‘Hoeveel weegt u eigenlijk?’ vraagt ze. ’58 kilo…’ antwoord ik enigszins beschaamd. Achter me hoor ik een zacht gegrinnik. Geïrriteerd draai ik me om en kijk in de ogen van een zwaarlijvige vrouw. Het soort beest wat Hanna Tokkie een lenig, slank poesje maakt. ‘Wat een gratenbaal. Hé skelet, vind je het gek dat alles afzakt’ roept ze, terwijl haar bolle gezicht bijna ontploft van het lachen. De verkoopster giechelt mee. ‘Ik zag de ribben eruit steken, net klerenhangers!’. Met een rode blos op mijn wangen loop ik de deur uit. Het nijlpaard brult me nog na. ‘Kijk uit, er is een klein briesje, laat de wind je niet meenemen bonenstaak.’
Buiten grijp ik de eerste de beste lantaarnpaal vast. Je kan beter overgewicht hebben dan ondergewicht, mompel ik verdrietig. Veel sporten, gezond eten, allemaal hartstikke leuk, maar als alleen dikke mensen nog kleren kunnen kopen, waarom dan afvallen? Omdat je dan geen hartaanval krijgt? Gepest worden omdat jij niet voldoet aan het stereotiep van de te dikke Nederlander, is nog veel slechter voor je gezondheid. En met een opkomende medelijdenaanval slenter ik de stad in.
Een half uurtje later. Nu begint ook mijn maag zich bedroevend slecht te voelen. Maar daar kunnen we wat aan doen. De heerlijke geuren van Bram Ladage trekken me naar de patatkraam toe. Plotseling zie ik een bekend lichaam, het nijlpaard. Ze kijkt boos. ‘Nee Ina, jij neemt niks, straks pas je niet meer door de deur’ fluistert de vrouw naast haar. En ineens weet ik het. De overheid wil ons laten afvallen, zodat iedereen weer patat kan eten. Zonder dat we ons zorgen hoeven te maken over extra vetkwabben. Heel langzaam hap ik in mijn patatjes, zacht kreunend over de heerlijke mayonaise. Het nijlpaard bijt op haar dikke lippen, en vals grijnzend roep ik haar toe: ‘Ik denk dat ik er nog maar één bestel, voordat het briesje me meeneemt!’
__________________
L'art pour L'art. Gaat heen en schrijf!
Laatst gewijzigd op 04-03-2005 om 12:55.
|