Ik draaide rondjes in een dal van lof,
met bloemen aan weerszijden, achter me
was mijn verleden, terwijl vergeet-mij-nietjes
mijn gedachten vulden, danste ik alle
sterren aan de donkere hemel.
Om te vergeten dat het volle maan was.
--
Wanneer de zwarte randen zichtbaar werden,
-alles is allang een feit,-
zocht ik nog lange tijd, naar de betekenis,
van jouw verzonnen waarheid.
Na het horen van de nacht -egaal,
klonk jouw lied, zo helder en schoon,
maar de woorden waren fantasie,
dankzij de klanken van jouw laatste hoon.
Verloor jij alle macht, geen controle meer
over ons leven; wat een ieder denkt.
Mij doe je geen pijn
ik ben verstopt binnen mijn muren
waar ik eigenlijk, niet zou willen zijn.
-Kwam dit enkel voor jou als een verassing?-
|