Is het weer te druk thuis?

[Eend]

Ik heb een broer van 22 thuis zitten. Hij heeft een baantje bij de supermarkt, maar alleen voor de zaterdag. Af en toe moet ie dus wat overwerken. Hij durft alleen helemaal niks. Hij gaat met mij mee naar de stad (terwijl ik ook wel eens alleen wil) en hij durft nergens alleen heen te gaan. Als hij de deur uit wilt, vraagt ie mij om mee te gaan, maar ik heb ook niet altijd tijd en zin en dan lijkt hij helemaal teleurgesteld. Ik maak het dan wel weer goed door een andere dag af te spreken, terwijl ik er eigenlijk geen zin in heb.
Als je op zijn kamer komt, ligt alles overhoop met een laag stof van een cm. Mijn moeder vertikt het om op te ruimen, hij is 22 en kan het toch zelf ook wel? Mijn moeder heeft m zelfs uitgelegd hoe hij het moet doen.
In plaats van dat zit hij hele dagen achter de pc spelletjes te spelen.
Nu is het zo, dat wanneer hij om 8 uur op zijn werk moet zijn, de telefoon om kwart over acht weer over blijft gaan, net zo lang totdat mijn vader of moeder opneemt. Dan is het gelijk weer, dat mijn vader naar boven stormt om mijn broer z'n bed uit te schoppen en naar zijn werk te sturen. Zo gaat dat dus elke keer weer. Als er mensen op visite zijn, gaat hij op zijn kamer zitten met het licht uit. Nou is er dus een hele hoop gezeik thuis, want de GGZ schiet ook niet op. Ze lijken geen ene reet te doen. Terwijl ik bij Jeugdzorg allang geholpen was binnen anderhalf jaar. Ik had al therapie e.d. Maar bij de GGZ zit hij nu al anderhalf jaar en ze hebben nog niks met hem gedaan.

Nou gaat het met mij op het moment ook helemaal niet lekker. Ik heb heel erg veel last van dwang in mijn hoofd. Mijn psych noemt het stemmen, maar ik vind stemmen in mijn hoofd veel te erg klinken. Ik moet van die dwang dus de hele tijd dat ie er is, mezelf iets aan doen. Ik kan me er niet tegen verzetten, want dan wordt die dwang heviger. Als ik bij mijn psych zit dan voelt het als verraad, mijn dwang wordt dan heel erg kwaad en wilt dat ik daar weg ga. Soms blijf ik hele dagen binnen, omdat ik niet naar buiten durf, omdat ik mezelf dan wat aan kan doen. Ik heb nu ook bijna dagelijks contact met mijn psych via sms en telefoon. Ze helpt me er wel een beetje doorheen. Maar nu ben ik bang dat het thuis te druk is. Twee weken terug slikte ik 80mg oxazepam per dag om mezelf moe te houden, zodat ik niks kon ondernemen. Nu wilde ik geen oxazepam meer en mijn psych vond ook dat ik moest afbouwen.

Maar nu verlies ik dagelijks wel even mijn zelfcontrole en dat maakt me enorm bang. Ik moet ook het 4g-schema invullen, maar ik heb momenteel niet eens situaties, omdat ik alles maar voor de helft mee krijg. Nu ben ik bang dat de stress van thuis hier ook zijn aandeel in levert.
Mijn psych wilde pas geleden weer dat ik even opgenomen zou worden, maar dan zat ik in de ouderenkliniek in Gouda en daar zitten allemaal weirde types, daar hoor ik gewoon niet tussen. Tenminste, niet voor mijn gevoel. Ik heb in mijn leven al iets van 8/9 opnames gehad en waarom zou net die opname me helpen? Ook is er weer sprake van dagbehandeling, maar ook dat heb ik al twee keer gehad, dus daarbij heb ik ook zoiets van: Wat kan deze me meer bieden dan de rest?

Hmja, maar mijn hoofdvraag is dus: Zou de situatie van mijn broer mij extra stress geven op het moment? En welke oplossingen kunnen er zijn?

Ik weet het op dit moment niet echt

[bindmiddel]

Ik lees je posts hier vaker en ze gaan heel vaak over je broer al dan niet hoofdzakelijk dus ik denkt toch dat het er heel erg mee te maken heeft. Praat je er ook met de psychologe over? Over je broer?

[MeantShape]

het feit alleen al dat je het hier opschrijft geeft al aan dat het je zeker bezig houdt. Ja dus. Zeker met jouw achtergrond is dit een factor waar je rekening mee moet houden.

Helaas is de enige manier om hier goed mee om te gaan: loslaten.
Het is niet jouw verantwoordelijkheid wat andere mensen (zoals jouw broer) met hun leven doen. Jij neemt veel dingen op je schouders terwijl je het zelf al zo moeilijk met jezelf hebt.

Ik zou zeggen: knip die onzichtbare draden door en zorg goed voor jezelf. Laat anderen hun eigen verantwoording afleggen naar zichzelf zoals jij dat ook doet. (je mag er wel wat van zeggen natuurlijk).

[bindmiddel]

Idomind schreef op 31-03-2005 @ 15:59 :
het feit alleen al dat je het hier opschrijft geeft al aan dat het je zeker bezig houdt. Ja dus. Zeker met jouw achtergrond is dit een factor waar je rekening mee moet houden.

Helaas is de enige manier om hier goed mee om te gaan: loslaten.
Het is niet jouw verantwoordelijkheid wat andere mensen (zoals jouw broer) met hun leven doen. Jij neemt veel dingen op je schouders terwijl je het zelf al zo moeilijk met jezelf hebt.

Ik zou zeggen: knip die onzichtbare draden door en zorg goed voor jezelf. Laat anderen hun eigen verantwoording afleggen naar zichzelf zoals jij dat ook doet. (je mag er wel wat van zeggen natuurlijk).

Heej het is wel der broer heh
en ik neem aan dat ze veel om hem geeft anders had ze er niet zo mee gezeten. Dus zo gemakkelijk gaat dat niet.

Maar je hebt wel gelijk, je eigen problemen eerst, dan kun je anderen pas echt helpen.

[Eend]

bindmiddel schreef op 31-03-2005 @ 16:10 :
Heej het is wel der broer heh
en ik neem aan dat ze veel om hem geeft anders had ze er niet zo mee gezeten. Dus zo gemakkelijk gaat dat niet.

Maar je hebt wel gelijk, je eigen problemen eerst, dan kun je anderen pas echt helpen.

Ja, en mijn psych weet er wel van, maarja Ik kan dingen heel moeilijk loslaten. Daarom word mij momenteel regelmatig aangeraden om gewoon een dag met mijn bed op te trekken. Zelfs dat blijft moeilijk. Mijn psych zegt dat ik moet accepteren dat die dwang er is, maar ik kan dat niet. Het voelt alsof een vreemde de macht over mijn geest enlijf heeft. Als een vreemde met jouw auto gaat rijden, voelt dat toch ook niet goed? Dan ga je toch ook blijven rennen, totdat je je auto terug krijgt?

Zelf heb ik de diagnose/naamplaat/nummerbord BPS en dysthyme. En ik merk steeds vaker hoe erg vooroordelen van mensen mijn leven beginnen te beïnvloeden. "Ach, kom op, daar zet je je wel even over heen!"
"Zo was je eerst helemaal niet!"
"Je stelt je aan."

Veelal onbegrip, want het valt ook niet uit te leggen. Maarja, vroeger heeft mijn broer me vaak geslagen/mishandeld (ook weer zo'n groot woord) en daardoor stond ik altijd onder hem, maar nu staat hij opeens onder mij. Ik heb hem vaak in mijn macht en kan hem daardoor heel erg kwetsen.
Ik merk wel, dat sinds mijnouders veel aandacht geven aan zijn 'weigeringen' hij het steeds vaker gaat doen. Ik weet niet waarom, maar het valt me op. Hij vraagt de aandacht op een verkeerde manier en soms voel ik me gewoon te veel thuis. Mijn ouders hebben al zoveel leed van mijn broer en naja, ze verwachten dat na alles het met mij wel beter gaat, maar dat gaat het lang niet. De dingen op mijn 15de en 16de en 17de en 18de waren allemaal voorproefjes. Het lijkt wel of de borderline een stuk erger is geworden. Ik merk wel dat het thuis niet echt bevorderlijk is, maar dat is het nooit geweest. Eerst was het de broer die sloeg, nu is het de broer die totaal in de knoop zit.

Ik heb al een keer geprobeerd om uit huis te gaan, maar dat is totaal uit de hand gelopen en sindsdien is eigenlijk die borderline een stuk erger (misschien vanwege het trauma?).

Maarja, ik heb ook niet alle energie om dag in dag uit te blijven vechten. Ook al zegt iedereen dat ik niet hoef te vechten, ik blijf het automatisch doen

[Gothic]

Ik weet wel zeker dat de situatie rond je broer je extra stress geeft. Ik zou het al niet aankunnen, de verantwoordelijkheid, het gevoel enz, dus jij naast je bordeline en alles waar je zelf nu mee zit? Ik denk dat dit een groot gedeelte van je stress veroorzaakt nu. Je bent 19, je zou je niet moeten hoeven druk maken over je broer, en toch draag je die verantwoordelijkheid gevoelsmatig wel, ipv van je moeder. Ook daar zit volgens mij iets wat je er helemaal niet bij kunt hebben...

Heb je enig idee waarom het de laatste tijd minder gaat dan toen je net weer terug thuis woonde? Want het is toen een tijdje best goed gegaan, maar de laatste 3 maanden ofzo is het opeens down-hill gegaan... is er in die tijd iets veranderd met je broer of wat anders?

[Eend]

Gothic schreef op 31-03-2005 @ 17:19 :
Heb je enig idee waarom het de laatste tijd minder gaat dan toen je net weer terug thuis woonde? Want het is toen een tijdje best goed gegaan, maar de laatste 3 maanden ofzo is het opeens down-hill gegaan... is er in die tijd iets veranderd met je broer of wat anders?

ik durfde niet toe te geven dat het slecht ging, omdat ik dan misschien weer uit huis gestuurd zou worden
En mijn moeder is 2x langdurig ziek geweest en toen moest ik alle verantwoordelijkheid thuis dragen. Mijn broer moest begeleiding hebben, mijn vader zat dag en nacht te mopperen en mijn moeder reageerde alles op mij af, omdat ik terug reageer.

[MeantShape]

natuurlijk is het je broer en denk je dat je het door het allemaal op je schouders te nemen wel kan managen maar als je op de langere termijn kijkt dan zal je zien dat ook jouw broer zal veranderen als hij niet wordt gesteund in zijn gedrag. Eigenlijk bedoel ik dat je een situatie in stand houdt zolang je er engergie in blijft steken.

Als je een giftige plant op je kamer hebt staan die de lucht giftig maakt en je weet dat dan geef je die plant gewoon geen water meer tot hij dood is of je zet hem buiten. Dan kan je er van een afstand naar kijken. Ik wil niet zeggen dus dat je je broer of anderen moet laten stikken maar alleen dat je er geen energie in moet steken die toch gedoemd is verloren te gaan. Kijk als je nou zelf overvol van energie bent dan heb je zat over om weg te geven maar bij jou is dat niet het geval dus, lijkt me...

Wat ik al eerder schreef je kunt wel iemand wijzen op zijn gedrag, zo van: ik vind jouw gedrag klote en daarom heb ik nu geen zin om je aandacht te geven... of zo..

[Eend]

Ja, ik snap je wel, maar dat is erg moeilijk als je met iemand in één huis woont.

[Snow White]

Hoi Eendje,

Ik heb zelf ook de diagnose BPS en heb een vorm van posttraumatische stress.
Ik heb het thuis ook totaal niet gemakkelijk gehad en heb twee heel langdurige opnames achter de rug. o.a. voor mijn BPS in combinatie met automutilatie en anorexia.
Mijn thuissituatie was absoluut niet stabiel en daarom ging ik daar steeds opnieuw achteruit. Sinds een half jaar woon ik nu beschermd. Dat heeft mijn leven totaal omgegooid. Ik woon in de 'grote stad'en vind dat zo ontzettend heerlijk! Ik geniet van mijn vrijheid en mijn problemen zijn afgenomen. Door de afstand die er is ontstaan tussen mij en mijn ouders kan ik op een volwassen manier met hen omgaan en zijn er geen conflicten meer die mij in mijn 'dwang' meetrokken om mezelf iets aan te doen.
Juist door de afstand is er ruimte om weer 'stabiel 'te worden en met jezelf in een goede verstandshouding te komen. Er is de volledige ruimte voor jouw leven, voor jouw toekomstwensen, voor jouw geluk. misschien kun je het proberen? De begeleiding kan ik vele vormen voorkomen bij beschermd wonen. Je hebt wel een indicatie nodig van een RIO (Regionaal Indicatie Orgaan) maar wie weet ken je dit al wel gezien je al zoveel opnames achter de rug hebt.

Succes!
Ik denk dat wanneer je jezelf weer in de hand weet te houden, het niet nodig is om steeds opnieuw van opname naar opname te vliegen. zeg niet steeds dat die drang te sterk is, daardoor word je er keer op keer in bevestigd.

xx Maaike

[Eend]

Hmmja, zo'n indicatie heb ik al, maar ik heb een zeer slechte ervaring met begeleidend wonen, waardoor ik ook weer opgenomen ben geweest. Ik zal dus niet snel weer die misstap maken. Voor mij was begeleidend wonen nog erger dan thuis wonen.

En die dwang die is er wel, ook al zou ik zeggen dat ie er niet is, hij zal niet zomaar verdwijnen.